Vikan - 22.04.1970, Side 49

Frú Edwards sneri sér frá
vaskinum, þar sem hún stóð
og var að þvo upp. Blóðið
hljóp í kinnar henni, ög hún
virtist yngjast upp — það
fannst Taskett að minnsta
kosti.
— Já, það vil ég, sagði hún
og brosti, eins og þetta væri
ósköp venjuleg spurning. Og
úr því þú ert nú kominn,
máttu þurrka af glösunum
fyrir mig. Taktu þurrkuna
þarna og þurrkaði af glösun-
um, þangað til þau ljóma öll.
— Já, elskan mín, sagði
Taskett hamingjusamur og
teygði sig eftir þurrkunni.
☆
Verkir, þreyia í baki ?
DOSI beltin hata eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
P\EMEDIAH.F.
LAUFÁSVEGI 12 - Sílnl 16510
Jack London
Framhald af bls. 23.
Larsen“. En ritstjóri „The
Cenlury“ skrifaði, að ef mað-
urinn og konan gerðu ekki
neitt, þegar þau væru orðin
ein eftir á eyjunni, sem
hneykslað gæti lesendur
hans, skyldi hann borga hon-
um 4000 dollara fyrir tíma-
ritsréttinn.
Fjögur þúsund dollara! Og
]>að aðeins fyrir tímaritsrétt-
inn! Jaelv símaði ritstjóran-
um samstundis, að hann
„væri sannfærður um, að
seinni helmingur bókarinnar
gæti ekki hneykslað jafnvel
hina ströngustu siðferðis-
postula Ameríku". Samning-
urinn var gerður og Brett
fékk því til leiðar komið, að
„Tlie Century“ borgaði 2000
dollara fyrirfram og aðra
2000 dollara, þegar helming-
ur sögunnar væri kominn út.
Þetta fæíði Jack aukna
starfsgleði og lifsþrótt, og
liann lauk við bókina á þrjá-
tiu dögum. „The Century“
var þegar byrjuð að auglýsa
nafn hans með stórum stöf-
um.
Á nýársdag 1904 var öll-
um ljóst, að Rússland og
Japan mundu fara i slrið.
Sem jafnaðarmaður var Jack
á móti striði. En ef striðið
var byrjað, vildi hann vera
áliorfandi að því. Hann liafði
kynnt sér hernaðartækni og
gert sér ýmsar hugmyndir
um gulu hættuna, sem hann
gjarnan vildi sannprófa.
Þarna var ævintýrið, sem gat
bjargað lionum út úr erfið-
leikunum.
Jack fékk tilhoð frá fimm
fréttastofnunum og tók því
bezta, sem var frá Hearst-
blöðunum. Sjöunda janúar,
fimm dögum fyrir tuttugasta
og áttunda afmælisdaginn
sinn, lagði liann af stað til
Japan.
í Yokohama voru saman-
komnir fréttaritarar frá öll-
um álfum heims, sem biðu
eftir að fá leyfi til að fara til
vígvallanna. En japönsku yf-
irvöldin virtust álíta, að ekk
ert lægi á, og sáu þeim i stað-
inn fyrir nægum skemmtun-
um.
En eftir tveggja daga kurt-
eislegar vífilengjur var Jack
búinn að fá nóg. Honum varð
ljóst, að Japanir höfðu alls
ekki i hyggju að hleypa
fréttariturunum út á vígvell-
ina, og þess vegna fór hann
frá Tokio til Nagasaki og
bjóst við að fá skipsferð það-
an til Chemulpo á Kóreu.
Á meðan hann beið eftir
skipinu, fór liann út í hæ að
taka myndir, og samstundis
komst hann í kynni við
fyrstu herfangabúðir Japana
af þeim mörgu, sem hann
álti eftir að gista í þessum
leiðangri sinum. Hann var
tekinn fastur sem rússnesk-
ur njósnari, og þegar hann
var látinn laus aftur, var
skipið löngu farið.
Eftir langa bið tókst hon-
um að komast með japönsku
skipi til Fusan. Þar komst
hann í annað skip, en þegar
það kom lil Mokpo, gerði
stjórnin það upptælct og setti
alla farþegana á land. Þá tók
.Tack til sinna ráða. Hann
leigði sér opna jullu með
ldnverskri skipshöfn og
sigldi á henni yfir Gulahaf-
ið, meðfram strönd Kóreu,
þangað til hann kom til
Chemulpo.
„Þetta er sú glæfralegasta
ferð, sem ég hef nokkru sinni
farið!“ skrifaði hann einum
vini sinum. „Þú ættir að sjá
mig núna sem skipstjóra á
jullu með þrjá Kínverja sem
háseta, sem ekki skilja orð
í ensku. Við komum til Kus-
an um kvöldið með ónýtt
mastur og brotið stýri. Það
var hellirigning og nítsandi
kaldur stormur. Þú hefðir
átt að sjá, hvernig stjanað
var við mig — fimm jap-
anskar blómarósir klæddu
mig úr fötunum, böðuðu mig
og lögðu mig í rúmið!“
Enskur fréttaritari, sem sá
hann, þegar liann lcom til
Chemulpo úr þessari svaðil-
för, skrifaði þannig um
liann.
„Þegar hann kom til Clie-
muipo, þeklcti ég hann ekki.
Hann var kalinn á eyrum,
höndum og fótum. Hann
sagði, að lionum væri sama
um það allt, ef liann aðeins
kæmist á vígstöðvarnar... .
.Tack London er það mesta
karlmenni, sem ég lief
nokkru sinni kynnzt. Hann
er eins nrikil hetja og nokk-
ur af söguhetjum hans.“
.Tack útvegaði sér hesta,
þjónustufólk og hestasvein
og liéit norður á bóginn,
þangað sem rússnesku her-
sveitirnar voru. I margar
vikur ferðaðist Jack þannig,
ýmist eftir aurblautum eða
ísilögðum vegum, og varð að
þola hinar ótrúlegustu mann-
raunir. Loksins kom hann til
Pingyang, og var það norð-
ar en nokkrum öðrum frétta-
ritara tókst að komast. Þar
var hann settur í fangelsi í
eina vilcu, af þvi að frétta
ritararnir, sem japanska
stjórnin synjaði um farar-
leyfi, sendu kæru yfir því, að
Jack skyldi liafa fengið að
fara til vígstöðvanna.
Hann var fluttur til Söul
og settur þar i fangelsi, af
þvi að hann liafði farið í
leyfisleysi. En þetta varð til
þess, að stjórnin ákvað að
lina á ferðabanninu gagnvart
fréttariturum annan-a þjóða.
„Fjórtán af fréttariturum
þeim, sem eklci liöfðu sætt
sig við að sitja aðgerðai’laus-
ir í Tokio,“ skrifar Jack,
„fengu leyfi lil að fara með
hernum, en ferðin var einna
líkust skemmtiferðalagi, þar
sem Tiðsforingjarnir voru
leiðsögumenn. Við fengum
ekki að sjá annað en það,
sem þeir vildu, að við sæj-
um. Við fengum þó að sjá
hluta af orrustunni við Yalu
af veggjum Wiju, en þegar
eitt japanskt lierfylki var
brytjað niður, var okkur
sagt að snúa aftur til her-
húðanna.“
Jack gramdist þessi með-
ferð mjög, og í maimánuði
liélt liann heim á leið aftur.
Hann var sannfærðnr um,
að Charmian Kittredge
mundi taka á móti sér opn-
um örmum, þegar hann
kæmi til San Francisco, en
i stað þess stóð þar stefnu-
vottur með skilnaðarkröfu
frá Bessie. í kröfunni segir
liún, að Anna Strunski eigi
sök á ósamlyndi þeirra hjóna,
og sýnir það, að henni hefur
verið ókunnugt um samdrátt
þeirra Jacks og Charmian.
Bréf beið Jacks frá Charmi-
an, þar sem hún segir, að
liún hafi farið til Iowa — af
ótta við að lenda í hneykslis-
máli!
Jack var ekki Tengi að
sannfæra Bessie um, að Anna
Strunski væri ekkert viðrið-
in þetta mál. Hann Tofaði að
hyggja hús handa henni og
börnunum i Piedmont, og í
staðinn breytti hún orðalagi
kröfunnar þannig, að aðeins
stóð í henni, að hann hefði
yfirgefið hana.
I júlí fór hann upp tii Glen
Ellen, leigði þar kofa af Ni-
netta Eames og beið eftir, að
Charmian kæmi til sin. Þeg-
ar hún skrifaði, að hún yrði
að fá ferðapeninga, sendi
hann henni ávísun á fjöru-
tíu dollara. En hún hélt áfram
að skrifa, að hún væri lirædd
um að flækjast i hneykslis-
máli, ef hún kæmi. Loks
missti Jack þolinmæðina og
skrifaði: „Þú hefur valdið
mér miklum vonbrigðum.
Þetta er ekki sanngjarnt
gagnvart mér. Þú þarft eklc-
ert að óttast af hendi Bessie-
ar. . Framhald i næsta blaði.
17. tbi. vikAN 49