Vikan - 19.04.1972, Blaðsíða 12

Um kvöldið símaði hann heim til min og
kvaðstfyrir alla muni þurfa að hafa
tal af mér. Hann ætti svo bágt með að tala
um einkamál sín á opinberri
lögfræðiskrifstofu. Svo kom hann og
sat sem fastast, en steinþagði. £g sá ekki
annað ráð vænna en gefa honum í staupinu ...
Við vorum að ræða um hjona-
skilnaði. Þá sagði málaflutn-
ingsmaðurinn:
— Þess háttar mál eru nú
oft illa flókin, það er víst óhætt
að segja. En samt eiga þau sér
nú sín ákveðnu lögmál. Þegar
fólk er búið að uppgefa sig á
því að sýna hvert öðru ástúð
og blíðu, og því finnst eftirtékj-
an of rýr, þá hefnir það sín. Fái
það að minnsta kosti ekki sex
af hundraði í vexti af því, sem
það hefur í té látið, þá borgar
þetta sig blátt áfram ekki. Og
þegar því verður hugsað um,
hvað það hafi verið gott og nær-
gætið, þá botnar það að lokum
ekkert í því, hvað það eigi til
bragðs að taka til þess að geta
jafnað reikningana. Þetta er
svo sem þokkalegur hlutfalla-
reikningur.
En hérna um daginn fékk ég
kyndugt mál til meðferðar —
það nær auðvitað engri átt að
segja frá svona nokkru, og við
málafíutningsmennirnir gerum
það aldrei. Jæja, en hvað um
það: Það kemur maður í skrif-
rtofuna til mín og vill fá skiln-
að, og við spjöllum stundarkorn
um þetta fram og aftur ,en það
var ómögulegt að toga út úr
honum, hvaða snurður hefðu
hlaupið á þráðinn. Konan var
afbragð, og hann hafði ekki
heldur neitt út á sjálfan sig að
setja. Barnlaus voru þau reynd-
ar.
— Nú jæja, sagði ég, — séuð
þið ásátt um þetta, þá á það að
nægja.
— Já, það var eins og hon-
um vefðist tunga um tönn —
jú, hann hélt sig vita, að konan
myndi fallast á þetta. Það var
bara svo erfitt að færa þetta í
tal við hana. Nú stóð svo á, að
ég var í önnum, svo að ég sagði
honum bara, að hann yrði að
tala við hana, svo gæti hann
komið aftur.
En um kvöldið símaði hann
heim til mín og kvaðs fyrir alla
muni þurfa að hafa tal af mér,
hann hann ætti svo bágt með
að tala um einkamál sín í opin-
berri skrifstofu. Já, svo kom
hann og sat sem fastast, en
steinþagði.
Nei, hann hafði ekki ennþá
komið sér að því að tala við
konuna. í fyrsta lagi myndi hún
ekki skilja þetta, og i öðru lagi,
ja, satt að segja vissi hann ekki,
hvað hann ætti að segja við
hana. Það væri blát't áfgam
einungis það, að það væri ó-
mögulegt fyrir hann að halda
þessu áfram. Hann þyldi það
ekki lengur.
Ég sá ekki annað ráð vænna
en gefa honum í staupinu, og
svo fórum við að spjalla saman
um allt annað. Hann var maður
viðförull, og nú var hann ný-
kominn heim.
— Ekki alls fyrir löngu, sagði
hann, — var ég staddur suður í
Tíflis. Ég þurfti að afla mér
sérleyfis og átti í margvísleg-
um samningum við hin og þessi
stjórnvöld. Það tók sinn tíma.
Svo var það einu sinni síðari
hluta dags rétt upp úr nýári,
að ég fór út að skoða mig um
í borginni. Það tók að rigna; en
samt kunni ég mér ekki geð til
að fara heim, og svo hafnaði ég
í sal, þar sem mannfjölbi var
saman kominn. — Þetta er ein-
hvers konar opinber samkomu-
staður, kvikmyndahús eða upp-
boðsstaður eða leikhús, hugsaði
ég með mér. Inngangur kostaði
ekkert, svo að mér datt í hug,
að þetta væri einhvers konar
ókeypis skemmtun fyrir al-
menning, en hvað um það, ég
fór þarna inn og fékk mér sæti.
Við urðum að bíða þarna góða
stund. Fólk í Rússlandi er gætt
mikilli þolinmæði. Það myndi
hvá, ef maður segði því, að
tíminn væri peningar; það hef-
ur aldrei orðið annars visara en
dagarnir væru hver öðrum líkir
— og að margir væru þeir.
Þar kom að lokum. að salur-
inn var orðinn troðfulluj af
íólki. Það var bætt við bekkj-
um, og þó stóð fólk meðfram
veggjunum. Mér lék talsverð
forvitni á að vita, hvað úr þessu í
ætlaði að verða. En svo var þá
tjaldið dregið frá.
Vinstra megin á leiksviðinu '
var stórt og viðamikið borð, og
þar sátu nokkrir menn klæddir
einkennisbúningum — og á bak
við var minna borð með rit- 'I
föngum á. Þar sátu líka nokkr-
ir menn og virtust bíða eftir
þvi, að byrjað yrði. Við vegg-
inn hægra megin var bekkur.
Utbúnaðurinn var allur óbrot-
inn, leiktjöldin óvönduð og
gömul. Væri hurðinni lokað,
léku veggirnir á reiðiskjálfi.
Svo kemur inn á leiksviðið
ungur maður í fylgd með
tveimur lögregluþjónum. Hann
12 VIKAN 16. TBL.