Vikan - 19.04.1972, Qupperneq 17

o.
lalt farmannsskirteini. hitt
hafði ég allt svikið og falsað,
eins og algengt var, en það
kom mér í koll núna að ég hafði
bæði verið svikull og latur.
Hroðalegt öskur rauf allt i
einu þögnina; mér varð fyrst.
litið til Geira, síðan leit ég út
á sjóinn og sá þar í gegnum
þokuna mikinn hvalablástur
og heyrði hávaða af buslu-
gangi rétt utan við borðstokk-
inn. Karlinum hafði þá skotið
upp þar og trjónaði löppunum
til himirts; sem ég sá þó ekki
til sökum þokunnar. Á næstu
mínútu var ég kominn til
Geira og hélt nú aftur um skaft-
ið á krókstjakanum báðunt
höndum. Geiri halaði inn slak-
ann á handfærinu og dró karl-
inn að borðstokknum, hann
greip annarri hendi í mig og
hinni um reiðann um leið og
ég keyrði krókstjakann á kaf
í brókina karlsins, þegar hann
kom að borðstokknum. Við
Tóti gripum nú dauðahaidi í
karlinn og eftir augnablik lá
hann spriklandi inni á þilfari
með lúðuna í fanginu, sjógus-
urnar stóðu út og UPP úr hon-
um, eins og gufustrókur úr
heitum hver. Ég sótti brenn-
heitt kaffi niður í lúkar. og
ætlaði að gefa karlinum, en í
flýtinum og ákafanum hellti
ég mestöllu niður á hann. Hann
rak upp skaðræðis öskur og
þaut á fætur, en við hentumst
út á dekkið, eins og hráviði
og lágum þar, en karlinn skopp-
aði afturá, ræsti vélina og
greip stýristaumana. Það væri
synd að segja, að ég hafi ekki
komið lífi í karlinn, sem hróp-
aði, um leið og kollann tók við
sér: ,,Takið þið tii á dekkinu,
strákar, og færið honum Tóta
sprökuna um leið. Hann á
hana.“ En það þurfti ekki að
kalla á Tóta. Hann var á dekk-
inu enn og var farin að skera
rafabeltin af lúðunni, kátur og
brosandi. „Hann stóð þó við
orð sin, karlinn,“ sagði Tóti og
veifaði rafabeltinu kringum
sig.
ÞEGAR ENGLEND- .
INGURINN FÉKK SÉR
GRÚTARBAÐ
Það var ekki hægt að segja
að kollan ylti mikið. Hún lyft-
ist og seig hægt og rólega á
lygnri undiröldunni langt norð-
ur í hafi eða norður á Langa-
nesbanka innan um fjölda fær-
eyskra skipa, er við höfðum
verið sendir til að kaupa lifur
af, því heimsstyrjöldin var
skollin á fyrir nokkru og Eng-
lendingar og Þjóðverjar bók-
staflega rifust um lýsið og
stöðvuðu öll skip og rannsök-
uðu þau, eða þau voru færð til
hafnar í Leirvík á Hjaltlandi
af enskum herskipum. Þjóð-
verjar skutu oft skipin hrein-
lega í kaf, svo að á ýmsu gat
maður átt von, en Englending-
ar voru aftur hræddir um að
við flyttum þýzku kafbátunum
vistir og olíu og gættu okkar
því vel og til þess að ekkert
færi óleyfilega úr landi, höfðu
þeir sett norska Olsen sem
njósnara á Seyðisfirði. En
hann gat nú ekki haft augun
alls staðar í einu, maðurinn sá,
þótt rangeygður væri. Vegna
þessa höfðum við heldur and-
styggð á Englendingum, þótt
lítið bæri á því og við vorum
heldur Þjóðverjasinnaðir, enda
fyrir skömmu búnir að fá raf-
al og vatnstúrbínu frá Þýzka-
landi og hjálpaði það okkur
mikið á þessum þrengingar- og
hörmungartímum íslenzku
þjóðarinnar. Að vísu höfðum
við nú eignazt alíslenzkt eim-
skipafélag, en annað skip þess,
Goðafoss, hafði þá nýlega
strandað á Straumnesi, svo að
við vorum litlu betur staddir,
en meðan Danir sáu um ís-
landssiglingarnar. Jæja, við
höfðum nú flækzt á milli fær-
eyskra fiskiskipa og keypt lif-
ur af þeim í næstum viku. Við
áttum bara eftir að hafa tal af
Kristjáni á Westvard Ho og
vita hvort hann væri búinn að
fylla sínar tunnur. Þær voru
sem sé keyptar, en ekki full-
ar. Eftir sólsetur, sem var seint
um kvöldið, veifaði Kristján
okkur og ég fór til hans á létt-
bátnum. Þeir höfðu þá fyllt
allar tunnur, tappað þær vel og
fest þær á streng, áður en þeir
skutu þeim fyrir borð. Ég reri
með strenginn yfir í kolluna
okkar og tunnurnar voru tekn-
ar um borð, reistar upp á enda,
blikk neglt yfir sponsið, tunn-
urnar bundnar niður á dekkið
og haldið heim á leið. Ég var
lengi frameftir á dekki að
Framhcild á bls. 43.
16. TBL. VIKAN 17