Vikan - 19.04.1972, Qupperneq 22

Lykillinn
hliðar rennihurð og þá kom í
ljós vel búinn bar. — Hvað vilj -
ið þér drekka? Kannski einn
Martini?
Jú, ég vildi gjarnan fá einn.
Martini, eða hvað sem var, að-
eins ef það væri nógu sterkt. Ég
var ótrúlega taugaóstyrkur.
Hann talaði um daginn og
veginn, meðan við tæmdum
glösin og ég hafði allan tímann
á tilfinningunni að hann væri
að athuga mig.
Hádegisverðurinn var að' sjálf-
sögðu eftir umhverfinu, fyrsta
flokks. Fyrst fengum við hum-
ar með sérlega góðri sósu og á
eftir steikta önd. Það var eig-
inlega áhittingur, en þessi önd
var borin fram á allt annan
hátt en hjá Alice. Ábætirinn
var einhverskonar búðingur.
Með matnum voru tvær vin-
tegundir og með kaffinu var
borinn líkjör, sem ég hafði al-
drei áður bragðað.
Hann tók eftir því. — Þetta
er Strega, það er ítalskur líkjör,
sem ég hefi mikið dálæti á,
sagði Montez.
Lenny stóð upp, þegar við
höfðum lokið við að drekka
kaffið og við Montez risum líka
úr sætum. — Þér ætlið þó ekki
að yfirgefa okkur? sagði ég,
skelfingu lostinn og það var
mesta mildi að ég þéraði hana
ósjálfrátt.
— Við þurfum að ræða við-
skiptamál, herra Camber, sagði
Montez. — f mínu heimalandi
ræðum við aldrei viðskipti í
viðurvist kvenna.
— Við sjáumst síðar herra
Camber, sagði Lenny brosandi.
Ég horfði á eftir henni og tók
þá eftir því að ég hafði drukkið
meira en ég þoldi, svo ég ákvað
að halda mig eingöngu að kaff-
inu, láta líkjörinn eiga sig.
— Já, það er þessi lykill, sem
við verðum að tala um. Ég
reikna með að þér hafið hann
í yðar vörzlu?
— Já, ég hefi hann.
— Eruð þér með hann á yður?
— Nei, ég er ekki með hann
á mér.
Montez hló. — Það er snið-
ugt, herra Camber, sagði hann
i viðurkenningartón. — Shlak-
man karlinn hefir þá sett yður
stefnumót á járnbrautarstöð-
inni?
— Nei, sagði ég, — ég hafði
aldrei séð hann áður.
Hann virti mig fyrir sér með
hálflokuðum augum og daufu
báðsglotti og mig langaði helzt
til að skvetta úr likjörglasinu
framan í hann.
— Ég trúi yður, herra Camb-
er. Viljið þér ekki svolítið
meiri líkjör? Hann helti í glas-
ið, en ég snerti það ekki. Það
rann upp fyrir mér að hann
hafði haldið drykkjarföngunum
að mér og það hafði hann
ábyggilega gert að yfirlögðu
ráði. Þessi maður gerði ábyggi-
lega ekkert nema að yfirlögðu
ráði. En nú var ég á verði.
Kaffið var sterkt og það hafði
skýrt hugsun mína.
— Segið mér nú hvernig
Shlakman kom yður fyrir sjón-
ir, sagði hann.
— Mér fannst sem hann væri
bæði veikur og taugaóstyrkur;
ákaflega aðlaðandi, gamall
maður, en þreyttur, sjúkur og
óttasleginn.
— Ákaflega aðlaðandi! Hann
hló kuldalega. — Hann var auð-
virðilegur þjófur! Ég skal vera
ppinskár við yður, herra Camb-
er. Reyndar er ég varla rétti
maðurinn, þvi að ég lét hann
Jíka blekkja mig. Af öryggis-
ástæðum hefi ég neyðst til að
leigja bankahólf á annars
manns nafn, til að varðveita
leyniskjöl. Eins og þér uitið
þarf alltaf að framvisa tveim
lyklum til að opna þessi hólf.
Shlakman hafði annan lykil-
inn, ég hinn. Það eru vissir að-
iJar, sem myndu vilja greiða
hvað sem er, til að ná í skjöl-
inn, sem geymd eru í þessu
hólfi. Það var atriði sem gamli
refurinn hafði í huga, þegar
hann stal lyklinum. Hann var
ekki annað en ómerkilegur.
þjófur.
■— En hinn lykillinn? spurði
ég. — Hvar er hann.
— Hann hafði hann líka í
fórum sínum og lögreglan hefir
hann í sinni vörzlu nú.
— En þá hafa þeir líklega
o.pnað hólfið?
— Síður en svo. Þér hafið
kannski séð að lykillinn er
merktur með litlu f. Það er
merki City National Bank. Til
að finna rétta lykilinn verða
þeir að þreyfa sig áfram og
hólfin eru að minnsta kosti
tuttugu og fimm þúsund. Það
tekur sinn tíma og það veitir
mér líka frest. Það yrði ákaf-
lega örlagaríkt fyrir mig og
föðurland mitt, ef einhver ó-
viðkomandi kemst í hólfið. Þér
skiljið þá vonandi að það er
lífsnauðsyn fyrir mig að fá
lykilinn.
Mér var ekkert um hljóm-
fallið í rödd hans gefið, svo ég
svaraði engu.
— Að sjálfsögðu mun ég sjá
til þess að þér fáið eitthvað
fyrir þau óþægindi, sem þér
hafið orðið fyrir. Þér skuluð fá
tíu þúsund dollara í reiðufé.
Skattfrjálst.
Tíu þúsund! Ég varð alveg
dolfallinn. Hann sá auðvitað
undrun mína, hló vingjarnlega
og klappaði mér á öxlina.
— Jæja, þá er það samkomu-
lag. Ég skal senda einn af starfs-
mönnum mínum með yður til
að sækja lykilinn og þá af-
hendir hann yður peningana.
Hann hringdi og sagði, þegar
þjónninn kom:
— Biðjið herra Cambosia að
koma hingað.
Eftir stundarkorn opnuðust
dyrnar og ég starði undrandi á
manninn sem kom inn. Það var
skuggalegi maðurinn frá neðan-
jarðarlestinni, sem hafði hótað
að ganga af mér dauðum. .
— Þetta er Angie Cambosia,
sagði Montez. — Hann fylgir
vður heim . ..
Billinn var Cadillac í ein-
hverjum lúxusflokki, með síma
og öðrum þægindum og milli
fram og aftursætis var þykk
rúða.
Ég sat í aftursætinu við hlið
Cambosia og í framsætinu, við
hlið bílstjórans sat annar mað-
ur, sem var lifandi eftirmynd
Cambosia.
Ég hafði búizt við að Cam-
bosia yrði þögull og skugga-
legur, en það var síður en svo.
Hann blaðraði um alla heima
og geima, eins og við værum
beztu vinir og ég lét sem ég
hefði gleymt okkar fyrri fund-
um.
Síminn hringdi og meðan
Cambosia talaði við einhvern á
framandi tungumáli, tók ég dag-
blað, sem stungið var í grind
við símann. Ég fann fljótlega
það sem ég leitaði að. Þar var
fyrst gerð grein fyrir slysinu
og svo stóð:
„Sá hópur fólks, sem hefir
lýst sig vitni að slysinu, segir
sitt á hvað. Þrír áhorfendur
segja að hann hafi gripið í ein-
hvern mann, sem hafi hrint
honum frá sér, svo hann hafi
fallið niður á teinana. Aðrir
segja að hann hafi sjálfur hörf-
að frá manninum, sem hann
greip í og dottið aftur á bak.
Enginn hefir getað gefið lýs-
ingu af manninum, en flestum
kemur saman um að hann hafi
verið milli þrjátiu og fimm og
fjörutíu ára. Lögreglan hefir
ekki ennþá getað haft upp á
því hver hinn látni var. En
það hefic fundizt lvkill að
bankahólfi í vasa hans, svo það
er von um að eitthvað skýrist
með hjálp lykilsins.“
Cambosia leit á blaðið og hló.
— Hvernig finnst yður að
vera eftirlýstur af lögreglunni,
Camber?
— Ég er ekki eftirlýstur.
— Það hefir engum tekizt að
þekkja yður, en það er samt
Jýst eftir yður. Þeir hafa upp á
yður, verið viss!
Eg svaraði ekki. Viman var
liðin hjá. Mér var kalt, mér leið
illa og ég var hættur að láta
mig dreyma um þúsund skatt-
frjálsa tíudollaraseðla.
Þeir þekktu leiðina. Þeir
hefðu ekki þurft að spyrja mig
um heimilisfangið og hvernig
hægt væri að komast þangað.
Og þegar við beygðum inn í
götuna, sagði ég: — Akið ekki
alveg upp að húsinu, ég vil ekki
gera konuna mína órólega.
Svörtu augun urðu hvöss og
iJlileg. — Þér fáið tíu mínútur.
Reynið að koma til baka með !
Jvkilinn í tæka tíð og þér skul-
uð ekki gera neinar kúnstir.
— Ég skal sækja hann. Ég
steig út úr bílnum. Þetta var j
fagur og sólríkur dagur og vor
? lofti. Yfir öllum limgerðunum
var dauf, grænleit blæja og
litlu garðarnir voru nýklipptir I
og vel hirtir. Þetta var líka |
hljóðlátur tími, áður en börnin
komu heim úr skólanum.
Eg gekk ínn 1 garðinn og að
eJdhúsdyrunum, sem aldrei
voru læstar á daginn og kallaði:
— AJice! Alice! Ég er kom- ,
inn heim. Ég fékk að fara heim <
' fyrra lagi. Hvar er lykillinn, |
sem ég bað þig að geyma?
Alice!
Ekkert svar.
Ég gekk gegnum alJt húsið.
Það var allsstaðar snyrtilega
Jagað til, en á gólfinu í her-
bergi Pollýar, voru leikföng út
um allt gólfið. Ég var næstum
dottinn um brúðuhúsið, sem ég
hafði gefið henni í jólagjöf.
Ég fór út um bakgarðinn og
Jenny Harris, sem bjó í næsta
Framhald á bls. 42.
22 VIKAN 16. TBL.