Vikan - 13.12.1973, Blaðsíða 9

frúin á. En þeim leiöist hálf, að
búa svona nærri vagnabyggðinni.
Ætli þau hafi séð vagnana, þegar
þau keyptu húsið, fyrir laufinu á
trjánum og runnunum. Ef þau
hefðu vitað, að vagnarnir voru
svona nærri, hefðu þau aldrei
valið þennan stað.
— Hvað sagði ég ekki... Við
erum ekki nógu fin handa þeim,
sagði Gilchrist þungur á brúnina.
— Það er ekki alveg ómögulegt,
að ég þeyti múrsteini inn um
gluggann hjá þeim einhvern
daginn. Kannski þau gætu eitt-
hvað af þvi lært... En hann lét
ekki verða af þvi. Það var eins og
hann hefði það á tilfinningunni, að
Jonson fylgdist með sér. — En af
hverju ætli það sé? Mér er
reyndar alveg sama, þvi að ekki
hef ég gert neitt af mér, sagði
Gilchrist önugur.
Lucy gat heyrt á tal elskend-
anna á kyrrum kvöldum, þegar
hún sat i trénu, og næturgalinn
söng undir.
— Hvar ertu, elskan?
— Hérna vinur.
Lucy reyndi að segja „elskan”
upphátt. Hvað það hlaut að vera
dasamlegt að heyra einhvern
segja þetta við sig! Hún sagði það
við hundinn um kvöldið, þegar
þau voru bæði skriðin undir
vagninn.
— Góða nótt, elskan litla,
hvislaði hún.
En honum stóð greinilega alveg
á sama.
Blómin skinu og glitruðu i
sólskini siðsumardaganna og
flugurnar sveimuðu kringum
þau. Þar kom, að blöðin tóku að
fölna og falla, og smám saman
sást meira og meira af garðinum.
En þá var þar ekkert meira að
sjá, þvi að hjónin héldu sig inni
við, að baki upplýstra glugganna,
og úr reykháfnum liðaðist
reykjarsúla til himins.
Svo kom hvassviðriskvöldið,
þegar ungi maðurinn gekk fram
og aftur milli visnaðra blómanna,
einn sins liðs. Lucy fylgdist
undrandi með honum. Við og við
nam hann staðar og horfði upp i
gluggana, en aöeins stundarkorn.
Hann hélt áfram að rangla um,
bara enn órólegri ... Hann var
alltaf að lita á úrið sitt og strauk
sér óþolinmóður yfir hárið eins og
hann hefði áhyggjur af einhverju.
Næsta undunarefni Lucy var
nýr barnavagn, ljósgrænn og
krómaður. Yfir hann var breitt
mjúkt blátt teppi. Allt i einu stóð
þessi vagn i garðinum og rétt
seinna heyrði hún raddir þeirra:
— Sefur hann vinurinn?...
— Já, elskan min.
t fjarska sá Lucy ungu konuna
annast litinn bláan snáða, sem
var alveg eins og brúða. Hvað það
hlyti að vera dásamlegt að hafa
svona litinn dreng til að gæta,
baða og leika við, hugsaði Lucy.
Um kvöldið gat hún ekki haldið
aftur af sér: — Æ, mamma, af
hverju eignast þú ekki lika litið
barn? spurði hún móður sina
áköf. Móðir hennar varð hvumsa
við. Hún var að þvo þvott i köldu
vatni á rigningardegi. Hún rétti
úr sér við balann og hristi sápu-
löðrið af handleggjunum:
— Hvað skyldi þér detta næst
i hug, bjáninn þinn, hreytti hún út
úr sér. — Láttu ekki pabba þinn
heyra svona vitleysu, þvi að þá
færðu að kenna á þvi. Við eigum
vist einum krakka of mikið nú
þegar.
Gluggar pósthússins voru
skreyttir silfurlitum figúrum og i
búðarglugganum voru fallegar
leikfangaöskjur milli jólakaka,
girnilegra ávaxta, og sælgætis-
poka. Gilchrist var i afleitu skapi,
þvi að hann átti ekki grænan
túskilding og hafði staðið i
þrætum á vinnumiðlunarskrif-
stofunni. 1 köldu vetrarveðrinu
fraus vatnið viða i vatnsleiðslum
og honum var sagt, að blikk-
smiður hlyti sjálfur að geta út-
vegað sér vinnu, þegar svo stæði
á.
— En ég sagði þeim að passa
upp á sina eigin helvitis vinnu,
sagði Gilchrist við konu sina.
— Kannski þeim finnist þeir
gera það, svaraði hún þurrlega.
Gling-gló ... Gling-gló....
Kirkjuklukkurnar vöktu enga
athygli i vagnabyggðinni. Enginn
þaðan fór til kirkju, nema frú
Brock, sem var að verða áttræð
— Það er hennar liftrygging,
sagði Gilchrist háðslega.
Gling-gló... Gling-gló... héldu
klukkurnar áfram. Engu var
likara en þær reyndu að flytja
fólkinu boðskap. Kórdrengirnir
voru að æfa jólasálmana og tónar
þeirra bárust allt til vagna-
byggðarinnar.
— Uff, þvilikt óþarfa tildur,
fussaði Gilchrist.
Úti var frost og það herti
frekar en hitt.
Allar vatnsleiðslur á prests-
setrinu sprungu i vikunni fyrir
jólin.
Lucy lék sér i snjónum, en
þegar hún kom inn, sat faðir
hennar viðborðiðog reykti vindil.
— Farðu strax með þetta bréf á
prestssetrið. Þeirsendu eftir mér
til þess að gera við vatnslögnina,
en það dettur mér ekki i hug að
gera. Þú getur sagt, að pabbi þinn
sé veikur.
— Nei, heyrðu annars, bætti
hann við, þegar hann mundi eftir
þvi, að þá afsökun hafði hann
notað áður. Segðu heldur, að
pabbi þinn hafi fengið 'aðra
vinnu. Og svo glotti hann undir-
förull.
Stjörnurnar voru stórar og
virtust óvenju nálægar. Lucy
hraðaði sér af stað og kærði sig
kollótta um kuldann, glöð yfir þvi
að komast burtu. Alls staðar, þar
sem gluggatjöldin voru ekki
dregin fyrir gluggana, sá hún
skreytt jólatré, sem skinu og
geisluðu. Það hafði lika verið
jólatré í skólanum á Litlu-
V
50. TBL. VIKAN 9