Vikan - 21.03.1974, Qupperneq 39

Prestone
HIGH PERFORMANCE AUTO PRODUCTS

Fæst á bensínsölustöðum
JET WAX bílabón
UPHOLSTERY CLEANER áklæðahreinsir
ísbræðir
STARTING FLUID ræsivökvi
il
andri
hf.
Öldugötu 10 — P.O. Box 1128 — sími 23955.
En hann breytti áætlunum sin-
um. Hann var of stoltur til þess að
koma aftur skriðandi til hinnar
lævísu Clare.
Og Clare var kona, sem stóö við
orð sin. Skilnaðarmálið gekk sinn
gang og frú Beer, sem enn hafði
beðið ósigur, skreið aftur i hiði
sitt i auðnum norðursins. Þrem
vikum seinna, áður en málið kom
fyrir rétt, hitti Phyllis aðstoðar-
kvikmyndastjóra, sem lofaði að
gera hana að stjörnu. Þau ferðuð-
ust til Italiu fyrir húsgögn Tutins
og fengu hús i hundrað metra
fjarlægð frá kvikmyndaveri að-
stoðarleikstjórans fyrir minka-
pelsinn.
Tutin fór ekki aftur til Clare.
Hann fann, að trúnaðurinn á milli
þeirra var horfinn. Grundvöllur-
inn undir algjörum og fullnægj-
andi skilningi var brostinn, en án
hans yrði hjónabandið skripaleik-
ur, eitthvað, sem láppað hefði
verið upp á. Það var Clare, sem
kom til hans og baðst afsökunar.
Henni tókst loks að fá hann i það
minnsta til að leyfa sér að lita eft-
ir honum á meöan hann væri að
ná sér eftir mesta harmleik lifs
sins.
1 sannleika sagt var hann
niðurbrotinn ■ maður. Honum
fannst hann hlægilegur og hann
forðaðist vini sina. Hann van-
rækti að gera likamsæfingar og
borðaði of mikið. Hann varð grár
fyrir hærum og öðlaðist á ótrú-
lega skömmum tima slappt útlit
miðaldra manns. En svefninn og
meltingin löguðust mjög við um-
önnun Clare.
Allt þetta skeði fyrir sjö árum
siðan. Dag nokkurn óskaði nýr
kunningi Tutins, sem hafði dval-
izt á heimili hans yfir helgi, hon-
um til hamingju með hamingju-
samt fjölskyldulif, töfrandi eigin-
konu og indæl börn. 1 þakkarbréfi
sagöist hann aldrei mundi
gleyma dvöl sinni hjá þeim.
Ungi maðurinn, sem langaöi til
að komast að við fyrirtæki Tutins,
gerði sér 'greinilega far um að
vera honum til geðs. Tutin var á-
nægður með hrósyrði hans. En
allt I einu gerði hann sér ljóst, að i
þeim var sannleikur fólginn.
Þegar öllu var á botninn hvolft,
var hamingjuna aðallega að finna
á heimilinu og það var reyndar
töluvert mikil hamingja. Hvenær
og hvernig hún hafði farið aö
byggjast upp aö nýju, gat hann
ekki sagt til um. Hann hafði ekki-
tekið eftir komu hennar. Hann
haföi reyndar alls ekki tekið eftir
henni. Hún var ekki rómantisk og
það var ekkert æsandi við hana.
Hún liktist á engan hátt hjóna-
bandsdraumum ungra elskenda,
eilifum hveitibrauðsdögum með
þægilegri tilbreytingu stórra og
glæsilegra hanastélsboða fyrir
afbrýðisama vini. 1 rauninni var
hún algjör andstæða þessa, lifs-
máti, þar sem allt var þekkt og
kunnugt, einfalt og venjulegt, þar
sem ástúðin var sjálfsögö og róm-
antisk skrúðmælgi ekki aðeins ó-
nauðsynleg, heldur óþörf, jafnvel
leiðinleg. Hvað viökom boðum, þá
voru þau kannski nauðsynleg, en
hundleiöinleg, i rauninni tima-
eyðsla, friöar- og hamingjuspillir.
Og Tutin viröist sem hann hafi
náð miklum árangri i lifinu i þýð-
ingarmestu deild þess, heimilinu.
En hvað hann hafði verið vitur að
hressa svona vel upp á samband-
ið við Clare, en það var lika nauð-
synlegt til að þau gætu haldið á-
fram að lifa lifinu saman.
Hvað Phyllis viðkom þá hafði
hann einu sinni séð hana i kvik-
mynd, i aðalhlutverki i fjölda-
senu. Það er i næturklúbb og hún
er forstööukonan, hann er töfrað-
ur, hjartað slær með tvöföldum
hraöa, hann hugsar: ..Ég^gæti
verið eiginmaður hentter núna og
lifað atveg sama lifi og þessir
svallarar”. Hrollurinn skriður
niður eftir bákinu á honum og
djúp þakklætistilfinning kemur
upp i hugann. Hann þakkar
heilladisinni sinni fyrir að hafa
sloppið frá þessu.
Frú Beer er sjötiu og átta ára
og hefur skroppið saman i litla
gamla konu og andlitið er ekki
stærra en á barni. Reiðiroðinn i
kinnum hennar hefur breytzt i
skæran kinnaroöa sveitabarns og
dreissugur uppgjafasvipurinn
hefur smám saman breytzt i
þolinmóðan undrunarsvip. Há-
lyftar augabrúnirnar á hrukkóttu
e nninu og samanbitnar varirnar
viröast spyrja: „Hvers vegna er
unga fólkið svona sjónlaust og
heimskt, hvers vegna verður ver-
öldin sifellt brjálaðri og brjál-
aöri?”
Hún kemur sjaldan suður, en
þegar hún kemur, veldur hún
engum óþægindum. Tutin fjöl-
skyldan hefur dálæti á henni og
hlúir að henni. Hún er alltaf að
leggja kapal. Aðeins einu sinni,
eftir að börnin höfðu boðið henni
góða nótt með kossi var hún mjög
ánægð, af þvi að tveir kaplar
höfðu gengið upp i röð, muldraöi
hún eitthvað við Frank um það,
hvernig allt hefði fallið aftur i
ljúfa löð, eftir að hann hætti við
skilnaðinn. Frank bregður i brún,
hann var búinn að gleyma allri
æsingunni i gömlu konunni fyrir
sjö árum siðan. En þegar hann
horfir á hana leggja nýjan kapal,
finnur hann i svip hennar og jafn-
vel i þvi, hvernig hún slengir spil-
unum á borðið, vissa sjálfs-
ánægju. Þaö er sem hún hrósi
sigri.
Andartak er Frank undrandi og
reiður. Hafði gamli ve:slingurinn
virkilega talið sér trú um, að
hennar hugmyndir hefðu áorkað
einhverju um það, sem hún
myndi án efa kalla björgun
hjónabands hans? Hélt hún virki-
lega, að fólk hefði ekki breytzt
siðustu hálfa öldina og gerði hún
sér ekki ljóst, að það sem kynni
að hafa talizt skynsamlegt meðal
samtiðarfólks hennar á siðasta
tug 19. aldarinnar, áöur en sálar-
fræðin var svo mikið sem fundin
upp, væri kannski orðið dálitið úr-
elt núna? Hafði hún nokkra
minnstu hugmynd um þau flóknu
vandamál, sem hann og Clare
höfðu oröið að horfast i augu við
og leysa, persónuleg vandamál
alls ólik öllum öðrum vandamál-
um, þar sem forneskjulegar og
gerræðislegar siðareglur hennar
gerðu ekki fremur gagn en skrúf-
lykill hjá úrsmið.
Gamla konan heldur enn áfram
aö slengja spilunum á borðið og
andartak langar Frank til aö
segja henni, hvað ósammála
hann er henni um hjónaskilnaðar-
mál, en hugsar strax: „Vesaling-
urinn gamli, leyfum henni aö lifa i
sinni trú”.
Frú Beer leggur rauða tiu ofan
á svartan gosa og nær út ás, litur
upp og mætir augum Franks. Hún
brosir og kinkar kolli, greinilega
sigrihrósandi.
Frank brosir til hennar eins og
til barns, sem dvelur i imynduö-
um heimi.