Vikan - 21.03.1974, Blaðsíða 47

Móðir Susan, Kmily Nash, sem
slasaðist alvarlega, þegar hún
var á ferðalagi i Yorkshire.
I.awrenee Nash, faðir Susan, beið
bana i siysinu.
var búinn. begar þær voru komn-
ar heim, sagði amman sonardótt-
ur sinni frá slysinu, faðir hennar
hefði dáið, en móðir hennar slas-
azt alvarleg’a.
— Ég verð að fara til mömmu
undireins, sagði Susan ákveðið. —
Getur þú ekki komiö með mér til
sjúkrahússins, amma?
Stella Nash er heilsutæp og
sagði barninu, að útilokað væri,
að hún gæti farið með Susan alla
þessa leið. Auk þess gætu þær
ekki orðið mömmu hennar að.
neinu liði með þeim hætti.
— En mömmu finnst hún vera
öruggari, ef við erum hjá henni,
maldaði Susan i móinn. — Það er
ekkert nema ókunnugt fólk hjá
henni og pabbi er dáinn. Ég verð
að fara til hennar og vera hjá
henni!
Frú Nash lét Susan ekki koma
sér til að skipta um skoðun, svo að
Susan hætti að biðja hana um að
koma með sér. HUn var búin að
taka ákvörðun. Ef amma kæmi
ekki með henni, yrði hún að fara
ein.
Susan grét ekki. Hún hafði ver-
ið bundin föður sinum sterkum
böndum, en nú komst ekkert ann-
að að i höfðinu á henni, en að hún
yrði að vera hjá móður sinni, sem
var alvarléga slösuð og þurfti á
nærveru hennar að halda.
Susan hafði þvi nær enga pen-
inga handa á milli og hún þorðl
ekki að biðja ömmu sina um pen-
inga. Þqð yröi bara til þess, að
amman kæmist aö þvi, hvað hún
ætlaðist fyrir. Hún sá engin ráð
önnur en að hjóla 300 kilómetra
vegalengd til Doneaster. Susan
hafði alltaf haft gaman af landa-
fræði og kunni góð skil á landa-
kortinu og meðan hún borðaði
kvöldmatinn meö ömmu sinni.
reyndi hún að reikna út i hugan-
um, hvað hún yrði lengi að hjóla
þessa 300 kilómetra.
Klukkan var ekki nema átta um
kvöldið, þegar Susan bauð ömmu
sinni góða nótt og fór inn i her-
bergið sitt. Hún læsti dyrunum á
herberginu, tók fram landakortið
sitt og reglustriku og mækii vega-
lengdina niilli Doncaster og
heimilis sins. Hún komst að þeirri
niðurstöðu, að hún væri aö
minnsta skoti 360 kilómetrar.
Hraðbrautirnar vóru miklu
styttri, en Susan taldi að betra
væri fyrir sig að fara eftir hliðar-
vegunum, þvi aö þar væri minni
hætta á þvi, að lögreglan stöðvaði
hana. Og hún var viss um, að
amma hennar myndi tilkynna
lögreglunni hvarf hennar um leið
og hún kæmist að þvi og benda
henni jafnframt á, að aö öllum
likindum hefði hún lagt af stað til
Doncaster.
Ekki tilkynna
lögreglunni þetta
Susan safnaði saman öllum smá-
peningum. sem hún fann i vös-
um sinum og tókst aö skrapa
saman 60 pensum. Klukkan var
um það bil fjögur þennan kalda
októbermorgun, þegar hún
klæddi sig og læddist fram i eld-
húsið. Þar bjó hún út nestispakka
I flýti. Pakkann. nokkur epli og
appelsinur og mjólkurflösku, setti
hún i skólatöskuna sina og batt
hana ú stýrið á hjólinu sinu. Að
svo búnu fór hún aftur inn i húsið
og skrifaði á miða, sem hun skildi
eftir á eldhúsborðinu: Elsku
amma. Ég verð aö fara til
mömmu. Þú mátt ekki láta lög-
regluna vita af þvi. Ég skal
hringja til þin, ef ég lendi i vand-
ræðum og þarf á hjálp að halda.
Beztu kveðjur. Susan.
Það var farið að grána af degi,
þegar Susan lagði af stað á hjól-
inu.
Susan var búin að gaumgæfa
landakortið og hún vissi, að ef hún
legði strax af stað eftir A-þjóð-
veginum, Great North Koad,
myndi hún áreiðanlega ekki vill-
ast af leið. bessi vegur liggur
framhjá Doncaster i minna en
tveggja ktlómetra fjarlægð frá
bænum. Það var kalt i morgun-
sárið, en Susán hlýnaði fljótt og
þegar Susan beygði inn á A-þjoð-
veginn, leið henni strax betur.
ltún var orðin þess fullviss, að
hún kæmist alla leið.
Það var bara einn galli á að
velja stytztu leiðina. Þar úði og
grúði allt af lögreglubilum vegna
umferðarinnar og ekkert var lik-
legra en einhver lögreglumann-
anna áliti það skyldu sina að
stöðva þessa litlu stúlku og spyrja
hana á hvaða leið hún væri. En
heppnin var með Susan. Hópur
hjólreiðamanna, sem var aö
leggja af stað i langa hjólreiða-
ferð, kom á eftir henni. Hún
hleypti þeim framhjá sér og
fylgdi þeim svo eftir, svo að hún
sýndist vera ein af hópnum. Eng-
inn hinna veitti þessari stúlku,
sem hafði bætzt við, athygli.
Eftir um það bil sextiu kiló-
metra beygðu hjólreiðamennirnir
af leið og hurfu. Susan hélt áfram
eftir þjóðveginum. Við og við nám
hún staðar, fékk sér sopa.'úr
mjólkurflöskunni og nartaði i
nestið. Susan var búin að hjóla
viðstöðulaust i næstum sjö
klukkustundir, þegar hún hvildi
sig stundarkorn utan við þorp
Framhald á bls. 50
12. TBL. VIKAN 47