Vikan - 10.10.1974, Blaðsíða 35

Framhalds
saga
16 hluti
frammi fyrir byssusigtinu of
sterk. A þessum hraðfleygu
augnablikum, þegar hún gat að-
eins hugsað sér nafn Latimers en
ekki mynd hans, fylltist hún
þunglyndi. Nú gat hann ekki
annaö en hatað hana, eftir að hún
hafði orðið vini hans að bana.
Þaö var ekki fyrr en Lew hafði
talaö um morgunslæmskuna
hennar, aö henni hafði dottið i
hug, aðhún væri ófrisk. Hún hafði
þverneitað þvi og um leið fannst
henni sjálfri sem getnaður hefði
alls ekki getað átt sér stað.
Eftir því sem jarðarfarar-
stundin nálgaðist, varð hún óró-
legri. Nú varö hún óánægð með
rúmið og svefnherbergiö, svo að
hún fór á fætur og settist niöri i
stofunni. Jennie færði henni há-
degisverð á bakka og tilkynnti um
leiö, að hún ætlaði i kirkjuna . . .
Strax þegar Rósa sá matinn, varð
henni óglatt. En fljótlega varð
hungriö yfirsterkara og hún hám-
aði i sig matinn. Henni leið nú
betur og velgjan kom ekki aftur.
Jennie, sem var komin i heljar-
mikla kápu og stigvél, fór nú út.
Rósa fylgdi henni með augunum
þegar hún gekk eftir krókótta
stignum gegn um snjóinn og
hvarf aö lokum. Rósa sat eftir i
stofunni, langt utan við heiminn.
Ekkert hljóð heyrðist neins stað-
ar og það var rétt eins og veturinn
héldi henni fastri i spennitreyju,
rétt eins og honum Elg núna. Hún
sat og horfði á grátt loftið og snjó-
inn og nú öfundaði hún hann.
Jarðarfarartiminn leið á enda,
en Rósa hélt áfram að sitja og
stara út, með teppi yfir hnjám og
fótum. En þá kom hún auga á bil
koma eftir stignum. Hún fékk
fyrir hjartað. Þetta var billinn
hans Latimers. Hún fékk h'jart-
slátt af skelfingu. Rillinn stað-
næmdist og Latimer steig út og
gekk upp eftir stignum. Hann var
álútur og nú bar hann sig siður en
svo hraustlega.
Þegar hann barði kallaði hún ti^
hans að koma inn. Hún stóö ekkí
upp, heldur dró hún teppið þétt^r
að sér, rétt eins og sér til verndaf^
gegn þvi, sem hann mundi ætla að
segja.
— Viltu ekki fá þér sæti? sagði
hún þegar hann kom inn i stofuna.
Það var engin reiði i svip hans og
nú hætti hún að halda niðri i sér
andanum en andaði hægt frá sér.
Hann tók af sér hattinn, fór úr
frakkanum og dró stól að henni.
— Þú hefur veriö viö jaröarför-
ina?
— Já, það var afskaplega sorg-
legt og hrærandi. Presturinn hélt
tilfinningarika ræðu. Það var
eitthvað stórkostlegt viö þessa
ræöu. Og það er skiljanlegt. Elgur
var aö ýmsu leyti stórkostlegur.,
Rósa spennti greipar á teppmu.
Ég efast um, aö hann hafi
kært sig um prest eða kirkju.
Hann var ekkert trúaður.
Latimer sagði og var nú ekki
eins hátiðlegur: — Mér datt þetta
sama i hug, þegar ég var að und-
irbúa jarðarförina. Svo spuröi ég
Carol. Hún sagði, aö auövitað
vildi hann hafa prest. Og svo
•sendi hún mér þetta dásamlega
bros sitt. — Nú, hann pabbi og guð
voru eins og hverjir aðrir ná-
grannar, sagði hún. Og liklega
hefur það verið rétt hjá henni.
— Ætlarðu að taka hana Carol
með þér til Chicago?
— Já. Hún hefur ekki nema
gott af þvi. Annars er hún furðu
stillt. En þarna hefur hún misst
drjúgan hluta af lifi sinu. Ég
skildi hana eftir i stofunni hjá
lækninum meðan ég skrapp hing-
að.
— Til að kveðja? Það var
fallega hugsað af þér.
— Já, kveðja og sitthvað
fleira.
— Segðu ekki þetta sitthvað
fleira. Ég er búin að segja það allt
viö sjálfa mig Eg hef yfirleitt
ekki sagt annað. Hún rétti úr
fingrunum og hóf siðan hendurn-
ar á loft, eins og biðjandi. — Mér
var vel til hans Elgs, og heföi
aldrei viljað gera honum mein.
Þetta var slys. Ég lifi það ekki af
ef þú heldur annað.
— Auðvitað var það slys. Það
var undrun i svip hans ekki siður
en i orðunum. Hann Viktor gerði
ékki annað en heimska sig á
þessu, sem hann var að segja.
— Engum gæti fallið það
þyngra en mér.
— Að undantekinni henni
Carol, sagði Latimer og brosti of-
urlitið um leið.
— Iðrun getur nú kannski orðið
eips sár og söknuöur.
Latimer svaraði og var nú aftur
hressari i bragði: — En ég kom
nú annars ekki til þess að tala um
hann Elg. Það er allt búiö og gert.
Jafnvel augnaráðið hjá honum
varð hressilegra. — Erindið mitt
var okkur viðvikjandi. Ég held
við ættum að fara að gifta okkur.
Hún hörfaði undan stólnum og
krosslagði hendurnar á brjóstinu,
eins og sér til varnar. ■
— Gifta okkur? Þér er ekki al-
vara, Neil.
— Auðvitað er mér alvara. Ég
hef verið snúinn og þver. Mér
finnst rétt eins og ég hafi sjálfur
veriö aö koma einhverjum harm-
leik af stað. Og sannarlega var ég
vondur við þig i Chicago.
Hún leit upp og horfði rólega á
hann, enda þótt hún væri meö svo
ákafan hjartslátt, að hún fann til
þess I hálsinum og við gagnaug-
un.
— Ef þú ert að segja þetta af
eintómri vorkunnsemi, þá vil ég
ekki heyra meira.
— Ég tek engar ákvarðanir af
eintómri vorkunnsemi. Ég er aö
biðja þin af þvi að ég þrái þig.
Næturnar i kofanum hans Elgs
voru hámarkið i öllu llfi minu. Ég
var ónotalegur við þig I Chicago,
en i rauninni var ég þá enn harð-
ari við sjálfan mig. Ef þú heföir
orðið þar kyrr, hefði ég ekki beðið
eftir skilnaðinum áður en ég færi
til þin.
— En hvað um hana Carol?
— Það kemur hvergi viö sögu.
Við tvö erum að slita okkur laus.
Og hann Moline. Þú sagöir mér
nú ekki alveg satt þar. Hann elsk-
ar þig enn. En viö þvi er ekkert
aö gera. Það er bara verst fyrir
hann sjálfan. Væri þetta ham-
ingjusamt hjónaband, dytti mér
ekki i hug að gera neina tilraun til
að rugla þvi. En þú ert bara ekki
hamingjusöm hjá honum. Þaö
liggur hverjum manni i augum
uppi,
Nú tók Rósa til máls, hressilega
og einbeittlega: — Auðvitað er ég
ekki hamingjusöm. Undir eins og
ég kemst burt, án þess að það sé
of áberandi, ætla ég að fara.
GERIÐ GOÐ KAUP!
EITTHmÐ
FYRIRALLA
HÚSGAGNAÚRVAL Á 2 HÆÐUM
Laugav
I.
0
Húsgagnaverslun
Reykjavíkur hf.
BRAUTARHOLTI 2 slMI 11940
41. TBL. VIKAN 35