Vikan - 22.04.1976, Blaðsíða 32

að minnsta kosti verða einhverjum
til góðs. Því næst gekk hún út til
furstafrúarinnar, sem stóð undir
laufföllnum trjánum á torginu.
Hún hafði greinilega unun af því
að hlusta á vandrseðalegar þakkir
klausturstjóra svartmunkanna, en
þeirri reglu tilheyrði St. Thomas
Acquinuskirkjan.
10. kafli.
Hinn óvænti gestur.
Þetta var bjartur, kaldur morg-
unn i janúarmánuði. Veikburða
sólargeislar reyndu að vinna á grýlu-
kertum, sem héngu niður úr þak-
skeggjunum og fölleitir geislarnir
endurspegluðust í ísilögðum poll-
unum. Napur kuldinn gerði fólkið
á götunni rauðnefjað, en það
skundaði áfram glatt í bragði, ým-
ist á gangstéttinni eða I rennu-
steininum, ef svo bar við að inn-
keyrsla í eitthvað af hinum glæstu
húsum hamlaði för þess.
Á Rue dc la Loi var ys og þys, en
það voru fáir vagnar á ferli, nema
hvað þrír stóðu fyrir framan hús
dömuklæðskerans Leroy og annar
hjá Hótel Nord. En götusalarnir
létu hendur standa fram úr ermum.
Maður ýtti handvagni á undan sér
og bauð eldivið til sölu. Skammt
undan var gömul kona með þykkt,
blátt ullarsjal sveipað um höfuð sér
að rogast með stóra skjólu og kall-
aði. ,,Þurrkaðar plómur! Stórar,
þurrkaðar plómur” Handan við
götuna kallaði ung, falleg stúlka.
„Heitar hnetur, heitar hnetur ”
Og þarna var llka hnlfaslípari, sem
sat við hverfisteininn, en ólundar-
legur þjónn beið þar hjá.
Marianne, sem var að koma út
frá Leroy, staldraði við andartak og
andaði að sér fersku loftinu. Inni
í salarkynnum hins fræga dömu-
klæðskera hafði ríkt eins konar vit-
firring og andrúmsloftið verið kæf-
andi. Hún hafði lært að meta þetta
litríka götullf Parísarborgar, a|la
þessa vegfarendur, rlka og glæsi-
lega, fátæka og illa til reika, og
svo voru það götusalarnir að fal-
bjóða vörur sínar. Hún brosti að
litla sótaranum, er hann gekk blístr-
andi hjá og þegar hann leit á hana
af opinskárri aðdáun blístraði hann
enn hærra.
Á meðan Fanny, þjónustustúlkan
sem var með henni fór með stóra,
ljósrauða öskju til ökumannsins,
seildist Marianne I litla handtösku
og sótti þangað lista, sem madame
Talleyrand hafði fengið henni. Hún
var þegar búin að sækja gervi-
blómin til madamc Bonjour, hafði
komið við hjá skósmiðnum Jacques,
gimsteinasalanum Nitotí sambandi
við lagfæringu á tveimur steinum,
annar þeirra marglitur gimsteinn,
en hinn grænblár og ógagnsær,
en furstafrúin hafði mikið dálæti
á þeim báðum. Svo hafði hún farið
til Leroy til þess að spyrja um
ballkjólinn, sem furstafrúin ætlaði
að klæðast átjánda janúar, en þá var
dansleikur hjá furstanum af Ncu-
chatel. Nú sá hún sér til ánægju,
að hún átti aðeins eftir að koma
við hjá ,,La Reine d’Espagne”,
til þess að athuga herðaslá úr hreysi-
kattarskinni, en húsfreyja hennar
beið eftir henni með mikilli
óþreyju. Og svo að lokum á póst-
húsið.
Marianne brosti, þegar hún
minntist hins leyndardómsfulla
svips á andliti madame Talleyrand,
er hún hafði fengið henni bréfið,
sem var vandlega innsiglað og
stökkt ilmvatni. Það átti raunar
langa ferð fyrir höndum yfir illfæra
vegi Frakklands og alla leið til
Oralfjalla, en þvl var ætlað að
hugga hertogann af San Carlos,
sem var þar I útlegð. Hann hafði
vlst gerst einum of ástleitinn við
furstafrúna, er hann dvaldi hjá
þeim hjónum að Chateau de Val-
encay. Marianne var skemmt og
dálltið upp með sér, að henni
skyldi vera treyst fyrir þessu ástar-
bréfi.
Ekillinn hélt dyrunum opnum.
Marianne braut saman listann og
var I þann veginn að stíga upp I
vagninn, þar sem Fanny beið
hennar, þegar komið var laust
32 VIKAN 17. TBL.