Vikan - 05.08.1976, Blaðsíða 22

æöri kraftur, sem stjórnaði því,
Ég tók báðar flöskurnar og
hellti úr þeim í vaskinn. Það
var dálítið skrítin tilfinning,
þegar siðasti dropinn draup í
vaskinn. Þá kom eftirsjáin, en
ég ákvað aðlátaþar við sitja og
re.vna að sofna. Ég átti
erfitt meðþað, því að ef ég er
einu sinni búinn að smakka
það, drekk ég meðan ég þoli.
Eftir svona þrjá sólarhringa er
ég algerlega búinn af svefn- og
matarle.vsi og verð að hætta, En
þarna náði ég aðeins að blunda,
og ég náði sæmilega góðum
árangri og miklu lengri þúrrum
tíma þar næst. . . Það er alveg
undravert, að ég skyldi geta
hætt að drekka að þessu marki,
sem komið er, vegna þess að ég
var orðinn svo forfallinn
drykkjumaður, að ég held, að
úr því að ég get stjórnað lífi
minu í dag, þá geti allir menn
hætt að drekka, þegar þeir
finna sjálfa . sig, Það er stóri
vandinn að finna sjálfan sig. Ég
varð að fara að leita uppi
fjórtán ára dreng, sem ekki
hafði drukkið vín fyrr, og rifja
upp, hvernig þessi unglingur
var. Eg komst að því, að ég
hafði týnt unglingnum fjórtán
ára, og þegar ég lít til baka,
finnst mér ansi hart að hafa
týnt sjálfum mér í svona mörg
ár . Ég drakk í þrjátíu og
fjögur ár. . . Ég get ekki að því
gert, að ég sé eftir öllum
mínum bestu árum í drykkju. . .
Ég sá ekkert orðið nema
svartan vegg, sem ég einblíndi
á. Eg sá heldur ekkert gott við
annað fólk. Ég áleit alla vera
mér vonda, en ég á mikið af
góðum aðstandendum, börn,
konu og háaldraða móður.
Þetta fólk taldi ég, aðværi mér
allt heldur óvelviljað, en þegar
ég var búinn að kanna sjálfan
mig svolítið, fann ég, að þetta
fólk hafði aldrei viljað mér
nema vel. . . Þegar ég
uppgötvaði þetta, fór mér að
ganga betur. . . Ég hef oft
miðað mig við ungan mann,
sem brýst inn einhvers staðar
og stelur sér peningum fyrir
áfengi. Hann er tekinn og hann
er dæmdur. Á sínum tíma tók
ég aðítnér að ala úpp börnin mín
og sjá heimili mínu farborða.
Ég hef oft velt því fyrir mér,
hvor sé sekari — maðurinn,
sem brýst inn og stelur frá óvið-
komandi náunga fyrir flösku,
eða ég, sem hef tekið að mér
þetta hlutverk — og stel af
peningum, sem ég hef að vísu
aflað, en á þó alls ekki einn. Eg
er ekki minni þjófur, en lögin
ná ekki til mín. . . Það er eitt,
sem styður mig í því að geta
komið hingað; ég þarf engum
að lofa neinu, heldur kem
hingað algerlega af sjálfs-
dáðum án • loforða. . .
Árangurinn serrfég hef náð á
ég samtökunum að þakka og
ykkur, semhérnasitjið og hafið
stutt mig til að losa mig frá
þeim voða, sem áfengið var
mér. Eg hef gert mér það ljóst,
að áfengi gerði mér ekki neitt,
heldur var það ég, sem leitaði á
það. Ég get ekki sakast við
áfengið. Það er til, en ég er
ekki fær um að meðhöndla það
á nokkurn máta, en ég vona, að
með guðs hjálp og ykkar, geti
ég litið björtum augum til
framtíðarinnar, vegna þess að
mér þykir gaman að lifa
núna. . .
ÞAÐ ER HÆGT
AÐ VINNA SIGUR
Á BAKKUSI
— Komið þið blessuð. Ég
heiti. . . og er kona alkóhólista.
Ykkur þykir kannski skrítið, að
kona alkóhólista skuli standa
upp á AA — fundi, en sem
betur fer er þessi deild bæði
opin alkóhólistum og aðstand-
endum þeirra. Mig langar til að
koma svolítið inn á líf mitt við
hlið alkóhólistans. Ég hef oft
spurt sjálfa mig þess, hvað
kona alkóhólista geti gert til að
standa gegn sjúkdómnum; ekki
síður nú eftir að ég þekki sjúk-
dóminn þó þetta betur en ég
gerði hér áður.Héráður hélt ég
þetta væri bara helvítis
aumingjaskapur og ræfil-
dómur, þegar maðurinn minn
gat ekki drukkið eitt kvöld,
farið á ball, og svo væri það
búið. Þetta gat hann að vísu í
mörg ár. Svarið er það, að raun-
verulega getum við ekkert gert,
nema vona. Ég reyndi alltaf að
vona, að maðurinn minn myndi
opna ásér augun og sjá, hvert
hann væri að fara, ekki bara
með sjálfan sig, heldur einnig
með konuna sína og börnin
sín. . . Ég reyndi að tala um
þessi mál við hann; hvað hann
væri að gera fyrst og fremst
sjálfum sér, þótt hann hugsaði
nú ekkert um mig og börnin.
Venjulega fékk ég sama svarið:
Þú hefur ekkert vit á þessum
málum. Þú hefur aldrei drukk-
ið brennivín. . . Eitt var satt í
því sem hann sagði; ég hef
aldrei drukkið brennivín. Ég
þóttist samt sjá, hvert stefndi,
þó að hann tryði mér náttúrlega
ekki. Oft spurðu börnin mig,
hvar pabbi þeirra væri, þegar
hann var ekki kominn heim
nokkurn veginn á réttum tíma.
Eg gat litlu svarað; kannski gat
ég sagt þeim, að hann hefði ef
til vill þurft að vinna yfirvinnu.
Þó vissi ég, að ég var að ljúga að
börnunum mínum. Ég var að
komast á • það stig sjálf, þótt ég
drykki ekki brennivín. . .
Konan eða aðrir aðstandendur
geta að vísu gert eitt; það er
hægt að hringja á lögregluna og
láta hirða alkóhólistann, og það
getur dugað í tuttugu og fjóra
tíma. Að . því er lítil
bót, nema manneskjan er þá
laus við ósköpin í tuttugu og
fjóra tíma. Ég var þó það hepp-
in, að minn maður var alltaf
rólegur; ég þurfti ekki að
hræðast hnefana á honum. Það
bjargaði mér, en því miður geta
ekki allar konur sagt það. Ég
held það hljóti að vera alveg
voðalegt fyrir mann aðvakna
upp úr fylliríi og sjá konuna
sína bláa og marða eftir sig.
Það hlýtur að vera voðaleg
martröð, og ég vorkenni inni-
lega þeim manni, sem verður
fyrir slíku. Ég held maðurinn
minn hefði ekki getað gert
okkur betra en ganga inn fyrir
þennan þröskuld. . . Við sátum
þrjú heima í stofu, þegar
fyrstai kynningin á AA var í
sjónvarpinu fyrir nokkrum
árum, ég, maðurinn minn,
svona vel rykaður, og sonur
okkar þrettán ára. Drengurinn
segir við hann: Heyrðu, pabbi
minn! Helduröu að þú ættir nú
ekki að fara og reyna að tala við
þessa menn?. . . Nei, ég á nú
ekki heima hjá þesum rónum,
eins og hann sagði þá, var
svarið. Ég er hrædd um, að
hann hafi svolítið annað álit á
AA-samtökunum nú. . . Það var
erfitt, þegar sonur okkar kom
heim einn góðan veðurdag og
sagði: Nú er ég hættur í skól-
anum. Eg spurði hann, hvernig
á þvi stæði. Reyndar þurfti ég
ekkert að spyrja hann, því ég
vissi svarið. En ég vildi fá
svarið svo pabbi hans heyrði.
Það er vegna þess ég fæ ekki
frið í skólanum, og ég fæ hvergi
frið, því að krakkarnir erta mig
með því, að pabbi minn sé fylli-
bytta,, sem komi alltaf skríð-
andi heim. . . Hve mörg börn
hafa ekki orðið fyrir barðinu á
þessu?. . . Svo kom dagurinn,
þegar ég sótti manninn minn í
vinnuna, og hann sagði með
sínum durtshætti, sem gekk
yfir þá: Ég þarf að koma við
hérna í húsi! . . . Ég fór af stað
og það var sagt: Keyrðu hérna,
þeygðu hérna. Það var öll
leiðsögnin. Við enduðum hér á
planinu fyrir utan, en ekki
hafði ég hugmynd um, hvað
fram fór í þessu húsi. Um leið
og hann fór út úr dyrunum,
sagði hann: Ég þarf að fara
hérna inn. Ég veit ekkert, hvað
ég verð lengi, og þið verðið bara
að bíða. Við bióum nokkra
stund, og drengurinn var alltaf
að spyrja mig, hvað pabbi sinn
væri að gera þarna. Ég sagðist
ekki vitað það. Allt í einu segir
hann: Heyrðu mamma! Það
stendur eitthvað á hurðinni, ég
ætla að hlaupa og gá, hvað það
er. Ég segi honum hann skuli
gera það en vera fljótur. Hann
var heldur fljótur að dyrunum,
en þó ennþá fljótari til baka, til
að segja mér: Mamma, það
stendur AA á hurðinni! Ég held
ég hafi aldrei séð sólina skína
eins bjarta á himninum eins og
andlitið á drengnum okkar
þetta kvöld. .. Og eitt vissi ég
up á hár; ef maðurinn minn
tæki það í sig að gera eitthvað í
málunum, myndi hann gera
það. Ég vissi, að hann gat notað
þráann til að halda sér frá
brennivíninu, eins og hann
beitti þráanum til að drekka
þaó. Ef ég sagði einu orðinu
meira annan daginn en hinn, þá
var drukkið út á það. Eins og
hann hefur oft sagt sjálfur;
hann drakk kannski tvo til þrjá
og upp í tíu daga eftir því, hvað
ég rövlaði mikið. Um leið og
hann kom inn úr dyrunum