Vikan - 03.02.1977, Blaðsíða 19

SCIS
þegar stytti upp — en það var ekki
fyrr en eftir hádegi — sáum við
ekkert til þeirra. Við gátum ekki
staðið upp til að gá vegna veltings á
bátnum. öldurnar voru stórar, og
við áttum fullt í fangi með að halda
stefni bátsins upp í öldurnar. Hinir
mennimir tveir, sem höfðu bjargast
með mér, voru maður að nafni
Helmar, sem var farþegi eins og ég,
og sjómaður, sem ég veit ekki hvað
hét, lágvaxinn, þreklegur maður,
sem stamaði.
Okkur rak — við sultum, og eftir
að vatnið var þrotið, kvöldumst við
af óþolandi þorsta í samtals átta
daga. Eftir annan daginn var hafið
orðið kyrrt og spegilfagurt. Það er
ómögulegt fyrir venjulegan lesanda
að gera sér i hugarlund, hvernig
þessir átta dagar v^ru. Hann hefur
sem betur fer ekki kvnnst neinu
þvílíku. Eftir fyrsta daginn sögðum
við lítið hver við annan og !águm
hver á sínum stað í bátnum og
störðum á sjóndeildarhringinn, eða
virtum fyrir okkur með augum, sem
urðu stærri og tryllingslegri með
degi hverjum, vaxandi bágindi og
þrekleysi hvers annars. Sólin varð
miskunnarlaus. Vatnið þraut á
fjórða degi, og þá þegar vorum við
farnir að hugsa undarlegar hugsan-
ir og segja þær með augunum; en ég
held það hafi ekki verið fyrr en
sjötta daginn, að Helmar hafði orð á
því, sem við höfðum allir í huga.
Ég man eftir röddum okkar — þurr-
um og mjóróma svo að við hölluð-
um okkur hver að öðrum og spör-
uðum orðin. Ég var eindregið á
móti þessu, vUdi heldur, að við
gerðum gat á bátinn og færumst
saman á meðal hákarlanna, sem
eltu okkur; en þegar Helmar sagði,
að ef tillaga hans væri samþykkt,
mundum við fá vatn að drekka,
féllst sjómaðurinn á hana.
Ég vUdi samt ekki, að varpað
væri hlutkesti, og um nóttina
hvíslaði sjómaðurinn hvað eftir
annað að Helmari, en ég sat í stafni
með vasahnífinn minn í hendinni —
þó ég efist um, að ég hefði haft
þrek tU að berjast. Og um morgun-
inn samþykkti ég tUlögu Helmars,
og við vörpuðum hlutkesti til að
finna, hver verða skyldi fyrir valinu.
Hlutur sjómannsins kom upp, en
hann var sterkastur okkar og vildi
ekki hlýða því og réðst á Helmar.
Þeir flugust á og stóðu næstum
upp. Ég skreið eftir bátnum tU
þeirra og ætlaði að hjálpa Helmari
með því að gripa um fót sjómanns-
ins, en þeir hrösuðu báðir, þegar
báturinn valt, og féUu á borðstokk-
inn og síðan útbyrðis. Þeir sukku
eins og steinar. Ég man, að ég hló
að því og furðaði mig ó, að hverju
ég væri að hlæja. Hláturinn kom
allt í einu upp í mér, eins og hann
væri utanaðkomandi.
Ég lá á einni þóftunni, en ég veit
ekki hve lengi, og hugsaði mér, að
ef ég hefði nægilegt þrek, mundi ég
drekka sjó og gera mig vitskertan,
svo að ég gæti dáið fljótt. Og jafn-
vel þar sem ég lá 'þarna, sá ég,
án þess að ég hefði meiri áhuga en ef
þetta hefði verið mynd, að skip kom
í áttina til mín úti við sjóndeUd-
arhringinn. Hugur minn hlýtur að
hafa verið á reiki, og samt man ég
greinUega allt, sem gerðist. Ég
man, hvernig höfuð mitt ruggaði i
takt við ölduna, og sjóndeUdar-
hringurinn með skipinu fyrir ofan
dansaði upp og niður. en ég man
líka eins greinilega, að ég var sann-
færður um, að ég væri dáinn, og
hve mér fannst það gaman, að þeir
skyldu nú koma aðeins of seint tU
að ná mér í líkamanum.
Mér virtist ég liggja endalaust
með höfuðið á þóftunni og virða
fyrir mér þegar dansandi skonnort-
an — hún var lítið skip, tvímastrað
— kom upp úr hafinu. Hún slagaði
fram og aftur og fór stöðugt lengra
til hliðar, því að hún sigldi beint
upp í vindinn. Mér datt aldrei í hug
að reyna að draga athygli skipsins
Maðurinn, sem
ekkert ætlaði
Káetan, sem ég reyndist vera í,
var lítil og fremur óvistleg. Fremur
ungur maður með hörgult hár,
þykkt, ljósleitt yfirskegg og lafandi
neðri vör sat og hélt um úlnliðinn
á mér. Andartak störðum við hvor
á annan án þess að segja neitt.
Hann hafði vatnsgrá augu, sem
voru einkennilega tjáningarlaus.
Þá kom hljóð beint að ofan, eins
og járnrúmstæði væri skekið, og
lágt reiðilegt urr einhvers stórs
FORMÁLI
Fyrsta febrúar 1887 fórst skipið LADY VAIN eftir árekstur við
mannlaust skip á stað, sem er um 1 gráðu suðurbreiddar og 107 gráður
vesturlengdar.
Fimmta janúar 1888 — það er að segja ellefu mánuðum og fjórum dögum
siðar - var frænda mínum, Edward Prendick, sem vissulega hafði farið um
borðíLADYVAINíCallaoog sem talið var, aðhefði drukknað, bjargað ástað,
sem er 5 gráður og 3 mínútur suðurbreiddar og 101 gráðu vesturlengdar, og
var hann þá í litlum, opnum báti með ólæsilegu nafni. Báturinn var álitinn
hafa tilheyrt skonnortunni IPECACUANHA, sem talin hafði verið af. Hann
sagði svo furðulega sögu afsjálfum sér, aðhann varáiitinn vitskertur. Eftir það
hélt hann því fram, að hann myndi ekkert frá þeim tíma, er hann yfirgaf
LADY VAIN. Þetta tilfelli var rætt af sálfræðingum á þeim tima og þótti
einkennilegt dæmi um minnisleysi, sem stafaði af líkamlegri og andlegri
áreynslu. Eftirfarandi frásögn fann undirritaður, sem er bróðursonur og
erfingi Prendicks, i skjölum hans, en það var enga ákveðna beiðni um
birtingu hennar að finna.
Eina eyjan, sem þekkt var á þeim slóðum, þar sem frænda mínum var
bjargað, er Nobles eyja, sem er lítil, eldbrunnin eyja og óbyggð. Þangað kom
breskaherskipiðH.M.S. SCORPION árið 1891. Þáfór hópur sjóliða í land, en
fann ekkert kvikt nema einkennilega hvíta maura, nokkur svin og kanínur og
nokkrar allsérkennilegar rottur. Engin sýnishorn voru tekin af þessum
dýrum. Þess vegna er höfuðatriði þessarar sögu óstaðfest. Með það i huga
virðist þó ekkert gera til, þótt þessi einkennilega saga komi fyrir
almenningssjónir, eins og ég held, að föðurbróðir minn hafi ætlast til. Að
minnsta kosti þetta er óvéfengjanlegt: Föðurbróðir minn hvarf á stað um 5
gráður suðurbreiddar og 105 gráður austurlengdar og kom aftur fram á sama
hafsvæði eftir ellefu mánuði. Einhvern veginn hlýtur hann að hafa lifað á þessu
timabili. Og svo virðist sem skonnorta, sem hér IPECACUANHA, stjornað af
drykkfelldum skipstjóra, John Davis, hafi siglt frá Afríku með púmu og fleiri
dýr innanborðs í janúar 1887, að skipið hafi verið vel þekkt í ýmsum höfnum
i Suður-Kyrrahafi og að það hafi að lokum horfið úr þessum höfnum (með
allstóran farm af kókoshnetukjörnum innanborðs), og séu örlög skipsins
ókunn, eftir að það sigldi frá Banya í desember 1887, en sá tími kemur alveg
heim við sögu frænda mius.
CHARLES EDWARD PRENDICK
að mér, og ég man ekkert greinilega
eftir að ég sá skipshliðina, þangað
til ég varð þess var, að ég var í lítilli
káetu aftur á skipinu. Ég man mjög
óljóst, að mér var lyft upp í skips-
stigann, og að ég sæi stórt, rautt
andlit, hulið freknum og með rauðu
hári allt í kring, sem starði á mig
yfir borðstokkinn. Mig rámar líka i
að hafa séð dökkt andlit með sér-
kennilegum augum, sem voru alveg
við augu mín, cn ég hélt, að þetta
væri martröð, þangað til ég sá það
aftur. Mér finnst ég muna, að
einhverju væri hellt milli tanna
minna. Og þetta er allt og sumt.
dýrs. Og um leið tók maðurinn aftur
til máls.
Hann endurtók spurningu sína:
„Hvernig liður yður núna?”
Ég held ég hafi sagt að mér liði
vel. Ég gat ekki munað, hvernig ég
hafði komist þangað. Hann hlýtur
að hafa lesið spurninguna út úr svip
mínum, því að ég gat ekki notað
röddina.
„Yður var bjargað úr báti —
matarlausum. Nafnið á bátnum
var Lady Vain, og á borðstokknum
vora blóðblettir.” I sömu andrá
varð mér litið á hönd mína, sem var
svo mögur, að hún leit út eins og
5. TBL. VIKAN 19