Vikan - 24.02.1977, Blaðsíða 16

með því að ganga í Háskóla
Islands, og þar lærði hann allt um
sín áhugamál, sem auðvitað voru
viðskipti, svo hann lærði þar við-
skiptafræði og lauk þar námi ,,með
láði,” eins og sagt er í ævintýr-
unum, og svo flýtti hann sér með
prófið í vasanum beint á skrifstof-
una, þar sem beið hans stór pöntun
af tertubotnum og fleira frá Silla og
Valda.
Byggði grunninn
með steiktum lauk
— Er það rétt hjá mér, Herluf, að
þú hafir hafið þinn viðskiptaferil á
tertubotnum, og að Silli og Valdi
hafi skotið þar botninum undir
þig?, spurði ég Herluf Clausen Jr.
sakleysislega, þar sem ég sat með
kaffibolla í antíkstól heima hjá
honum fyrir skömmu.
— Það er nú ekki alveg dagsatt,
þó að botnarnir hafi að sjálfsögðu
haft mikið að segja. Þeir virkuðu
fremur líkt og eldflaug undir botn-
inn, sem ég var að vísu búinn að
byggja áður með steiktum lauk,
svaraði hann brosandi.
— Varstu búinn að byggja botn-
inn með steiktum lauk? Hvernig
fórstu að þvi?
— Jú sjáðu, ég var eiginlega
með hvitu húfuna á hausnum, þegar
ég gerði mína fyrstu pöntun af
steiktum lauk frá Danmörku. Fyrst
var það aðeins litið magn i neyt-
endaumbúðum, en jókst svo fljót-
lega. Svo komst ég inná stærri
markað, þegar ég fór að panta lauk i
stærri umbúðum fyrir starfandi
fyrirtæki hérna í bænum....
— Varstu með hvítu húfuna á
hausnum..?
— Já, stúdentshúfuna, sko. Ég
tók próf úr M.R. vorið 1964, en
innritaðist svo i viðskiptadeild Há-
skólans haustið eftir. Nú, ég var
aðallega með þennan lauk, sem var
þá nýr á markaðnum hér, en líkaði
prýðilega. Það var mjög mikil sala i
þessu hjá pylsusölum, sem aug-
lýstu svo auðvitað jafnframl
laukinn út um borg og bý, þann-
ig að það hafði líka í för með
sér stóraukna sölu í verslanir. Það
var svo nokkru síðar, sem ég gerði
mína fyrstu pöntun á tertubotnum,
smákökum og öðru bakkelsi, sem
líka var alveg nýtt hér á markaðn-
um — og þá varð allt hreint
kolvitlaust!
— Að hvaða leyti?
Spretthlaup milli
skrifstofunnar og
skólans
— Til að byrja með, þá reyndist
mér gersamlega ómögulegt að
metta markaðinn, þvi salan varð
strax svo gífurleg. Allar húsmæður
virtust þarna hafa fundið einmitt
það, sem þær höfðu beðið eftir og
rifu þetta jafnharðan út, svo að ég
hafði alls ekki við að panta. Nú, og í
öðru lagi létu vandlætingamennirn-
ir ekki á sér standa, og þetta var
síðan ávallt tekið sem dæmi um
ónauðsynlegan innflutning, og ég
fékk fljótlega nafnið: „Tertubotna-
prinsinn.” Auðvitað sá ég, að þetta
var hagkvæmasta auglýsingin, sem
ég átti völ ó, og allsendis ókeypis.
Og þá var ekki um annað að ræða en
að halda kjafti og láta málin hafa
sinn gang. Svo hafði ég líka nóg
annað að gera, því ég þurfti að
stunda spretthlaup milli skrifstof-
unnar og skólans og ekki viðlit að
sinna öðru, eins og á stóð.
— Þetta hefur verið 1966 eða fyrir
um 11 árum. Hvert seldirðu aðal-
lega þessar innfluttu kökur þá?
— Silli og Valdi keyptu þær
aðallega. Þeir byrjuðu söluna og
héldu henni ávallt áfram, en svo
bættust aðrir smám saman í hóp-
inn, og ég sendi þetta út um allt
land. Sjólfur fór ég í söluferðir,
þegar tími vannst til, og ferðast
um landið þvert og endilangt. Það
var nú meira púlið — og þurfa að
stunda skólann jafnframt.
— Datt þér aldrei í hug að hætta
við skólann og fara bara strax út í
viðskiptin?
— Auðvitað flaug mér það í hug,
og ég verð að segja, að freistingin
var mikil. En þrjóskan og þráinn
komu sem betur fer í veg fyrir það.
— Og sérðu nokkuð eftir þvi í
dag?
— Nei, það get ég alveg sagt þér,
að ég geri ekki. Enda var nú ekki
allt fengið með steiktum lauk og
tertubotnum. Það hefur nú ýmis-
legt á dagana drifið síðan, þó ekki
sé langt um liðið. En ekki vil ég
samt ráðleggja þeim, sem stunda
nám, að fara út í viðskipti jafn-
framt. Þó það gefi eittþvað í aðra
hönd, þó borgar það sig ekki, því
áhyggjurnar spilla fyrir náminu,
jafnvel þótt maður finni ekki fyrir
því sjálfur í bili. '
— En hafðirðu þó nokkrar
áhyggjur, þegar verslunin gekk
svona vel?
— Blessaður góði. Það er alltaf
nóg af þeim að hafa. Kannski ekki
síst þegar vel gengur. Þá eru
áhyggjur út af því, hvort pöntun
kemur á réttum tíma, hvort þú fáir
nóg til að fylla upp í allar pantanir
og dittin og dattin....
— Þú hefur sem sagt fengið þína
eldskírn, áður en þú varst tilbúinn.
Þetta var eins-
konar þjófstart
— Það má segja það. En þegar á
allt er litið, svona eftir á, þá gerði
þetta mér bara gott. Ég þurfti ekki
að hafa áhyggjur af því, hvað ég
ætti að gera, þegar ég hafði tekið
viðskiptafræðiprófið, eins og svo
margir aðrir, því ég hafði þó þegar
komið undir mig fótum, ef svo má
„Þessi grind verður tóm i kvöld,”
læddi Herluf út úr sér, þegar
myndin var tekin.
segja. En þetta var bara einskonar
þjófstart hjá mér. Það voru svo
settar hömlur á þennan innflutning,
og þó ég fengi að vísu minn ókveðna
kvóta, þá sá ég, að ég yrði að hafa
eitthvað annað og meira en tertu-
botna i framtíðinni.
- Og....?
— Ég fór smátt og smátt og bæta
öðru við, svona rétt til að prófa
markaðinn. Mér lá ekki beint á, því
að hitt gekk ágætlega áfram, og
þannig hafði ég nokkuð góðan tíma
til að þreifa mig áfram. Upphaflega
fór ég því að prófa ýmsan glysvarn-
ing, aðallega fyrir kvenfólk. Og það
gekk bara ágætlega, enda hefi ég
haldið því áfram siðan — með öðru,
auðvitað.
— öðru hverju?
— Ég fór að flytja inn antikhús-
gögn, aðallega frá Danmörku, og
setti á fót verslunina Kjörgripir, ó
neðstu hæð í Bröttugötu 3 B. Þar
hafði ég upphaflega byrjað með