Vikan - 15.12.1977, Page 45

gera,” sagði hann. „Okkur varð
báðum á í messunni; við áttum að
vita betur. Við skulum ekki
eyðileggja líf okkar þess vegna.”
,,Svo við bara eyðileggjum líf
barnsins í staðinn,” slengdi Lísa
fram bitur. „Svo við drepum bara
barnið.”
Malcolm blótaði reiðilega. ,,Guð
minn góður, hvað þú ert barnaleg.
Það er ekki barn ennþá, það er ekki
neitt. Þú ert bara andskoti heppin,
að þú skulir geta látið eyða því
undir heilbrigðiseftirliti og laga-
lega.”
Lísa leit á hann kuldalega. „Mér
datt svona í hug, að við gætum gift
okkur,” sagði hún með ískulda.
Hún hélt fast í reiðina, því hún
vissi, að hún breiddi yfir óumflýj-
anlegan sársaukann.
Malcolm tók hana í faðm sinn.
• >Ég elska þig, Lísa,” muldraði
hann róandi. ,,En gifting væri
hjákátleg fyrir okkur bæði. Þú
hefur þína vinnu, þitt líf, og ég hef
mitt. Við höfum verið hamingju-
söm, eins og við höfum verið, án
hjúskaparheita til að þvinga
okkur.”
Skerandi, djúp örvæntingin lagð-
ist yfir Lísu. Áður en hún náði alveg
tökum á henni, gekk hún burtu frá
Malcolm og sagði að lokum: ,,Ég
ætla að eignast barnið, Malcolm.
Og þegar það er fætt, ætla ég að
halda því. Ekkert, sem þú segir eða
gerir, getur breytt því.”
Og hún fór frá honum. Hún hafði
ekki séð hann síðan.
Lisa gekk hraðar eftir malar-
stígnum. Hún hafði ekki hugsað um
Malcolm svo vikum skipti, og var
hissa á, að hún skyldi gera það
núna. Hún hafði verið svo róleg í
sólskininu.
Hún hafði lika þurft að borga
íyrir þá rósemi. Hún hafði lifað
vikur tára, sjálfsásakana og bitur-
leika. Foreldrar hennar höfðu verið
svo skynsöm að láta hana afskipta-
lausa, og hún gerði sér grein fyrir,
að þolinmæði þeirra hafði hjálpað
henni.
Smátt og smátt varð hún sátt við
allt saman: Öréttlætið í þessu;
afskiptaleysi Malcolms; hvernig
betta kollvarpaði öllum hennar
framtíðaráformum.
Foreldrar hennar höfðu viljað, að
hún yrði hjá þeim eftir að barnið
Vaeri fætt, og það ætlaði hún að
gera um tima. Hún átti einhvefja
Þeninga; hún fékk líka nokkrar
tekjur fyrir að teikna í timarit. Hún
kaemist af.... hún og barnið.
I fyrstu var erfiðast að sætta sig
við afskiptaleysi Malcolms; þá
staðreynd, að hann hafði greinilega
ekki elskað hana, eins og hún hélt
að hann hefði gert. En þegar
vikurnar og mánuðirnir liðu, fann
Lisa, að hún sjálf bar ekki lengur
Bstarhug til Malcolms. Hún sá, að
það, sem hún hafði fundið fyrir, var
hrifning — ofboðslegt likamlegt
aðdráttarafl — en ekkert meira.
Jafnvel þótt Malcolm kæmi aftur
núna óðfús að giftast henni myndi
hún ekki viija það. Að eyða ævinni
með Malcolm vildi hún síst af öllu
gera núna.
Lísa hafði gengið nokkurn spöl í
garðinum og var farin að þreytast.
Hún fann annan bekk og kom sér
fyrir á honum. Hún lagði hendurnar
Iaust í kjöltu sina og fiktaði við
mjóan gullbauginn á vinstri hendi
sinni.
Lísa leit á hringinn með vandlæt-
ingu. Hún fann, að hún varð ekki
eins róleg.
Hún hafði ekki viljað bera
giftingarhring. Það var mamma
hennar, sem hafði stungið upp á þvi
og sagt: ,,Þú kemst hjá erfiðum
útskýringum, Lísa.” Lísa hafði
samþykkt, því þetta var eftir allt
saman móðir hennar, og mamma
hennar hafði alist upp í þessari
borg. Hún var á öðrum aldri, af
annarri kynslóð. Ef það gerði hana
aðeins hamingjusamari, að Lísa
gengi með hring, þá hafði hún
ekkert á móti þvi.
Seinna fann Lísa samt, að
hringurinn var farinn að þvinga
hana. Móðir hennar bjó til einhverja
sögu um eiginmann í Ástralíu, sem
ekki kæmist heim þessa stundina.
Henni virtist sama, hvort nokkur
tryði henni eða ekki, henni fannst
hún vera að vernda Lisu með
þessari lygi.
Og Lísa lét vernda sig. Húsið
þeirra var nokkrum mílum utan við
borgina. Lísa hélt sig mest útaf
fyrir sig, var heima og gekk mikið
um úti. Hún var komin úr sambandi
við gömlu vinina og reyndi ekkert
til að ná sambandi við þá aftur.
Enginn angraði hana, og hún var
því fegin.
En í dag hafði skyndilegt og
óvænt sólskinið freistað hennar til
að fara til borgarinnar að versla. Og
þegar hún hafði lokið við það, hafði
hún ekki staðist grænan garðinn.
Hún sat núna á bekknum aftur
orðin afslöppuð. Það var gott að
vera í burtu frá húsinu.
Hún lokaði augunum og hálf
dottaði. Veslunarferðin hafði þreytt
hana. Skyndilega vaknaði hún við,
að einhver kallaði á hana.
Henni brá, og hún opnaði augun.
Fyrir framan hana stóð hár,
ljósahærður maður með hlýleg augu
og langt, grannt andlit. Hann
horfði á hana, eins og hann tryði
ekki sínum eigin augum.
Lisa greindi andlitið og augun, en
í stað þess að koma andlitinu fyrir
sig, fann hún aðeins fyrir hlýju og
mildi, æsku og viðkvæmni.
Þá rann upp fyrir henni ljós.
„Steven — það ert þú!”
Hann fór að hlæja og sagði um
leið og hann kyssti hana blíðlega:
„Vogaðu þér ekki að segja, að ég
hafi breyst! Líttu á sjálfa þig, sjáðu
bara þessa bumbu.”
Hann benti á hana. Hann hélt í
hönd hennar, eins og gamall vinur;
það var höndin með giftingar-
hringnum.
„Svo þú beiðst aldrei eftir mér,
Lísa,” sagði hann brosandi. „Nú
jæja, þú blómstrar samt sem áður.”
„Ég hélt þú værir erlendis,”
sagði Lísa rugluð.
Steven kinkaði kolli. „Ég var
það. Ég er rétt nýkominn aftur. Ég
hef fengið mig fullsaddan af
flækingi í bili.”
Þau sátu þarna, hönd í hönd,
tveir gamlir vinir, örugg með
vináttu hvors annars. Steven og
Lísa höfðu gengið í skóla saman.
Þau höfðu verið félagar. Einu sinni
á táningaárunum höfðu þau verið
kærustupar. Það hafði verið sak-
laust og yndislegt og
eins viðkvæmt og könullóarvefur.
„Svona nú, segðu mér, hvað á
daga þína hefur drifið,” sagði
Steven núna. „Hvar hefurðu verið,
hvað hefurðu verið að gera?”
Hann klappaði á hönd hennar, þá
með hringnum, og brosti. „Nema
það augljósa auðvitað.” Hann
mældi hana út. „Þú lítur vel út,”
sagði hann. „Ég ætti víst að óska
þér til hamingju. Hvenær gerðist
þetta allt?”
Lísa færði höndina varfærnislega
úr hlýju vinalegu handtaki hans.
Nú var stundin upprunnin, sú sem
hún hafði óttast. Hún hafði ekki
búist við að hitta Steven, en hún
hafði vitað, að einhvern tíma myndi
hún hitta gamla vini og fólk, sem
húnjiafði gengið með í skóla.
Hvernig gat hún horfst í augu við
þau og logið upp giftingu í London
og eiginmanni erlendis? Hún gæti
ekki gert það — ekki núna, aldrei.
Hún yrði að halda sig út af fyrir sig.
jafnvel eftir að barnið væri fætt.
Það var of seint fyrir hana að
blanda sér aftur í bæjarlífið.
„Ég vissi ekki, að þú hefðir gift
þig,” sagði Steven. „Hver er sá
hamingjusami?”
Hún leit undan, hrædd og
einmana.
Hún stóð upp til að fara. Hún
yrði að leiða hann hjá sér; segja
honum frá eiginmanni erlendis, gera
honum það skiljanlegt, að hún hefði
breyst og hún vildi ekkert hafa
saman að sælda við gamla vini.
Hann myndi skilja það. Hann
myndi leyfa henni að fara, og láta
fólk vita, að hún vildi fá að vera í
friði. Þá þyrfti hún ekki að lenda i
svona óþægilegum endurfundum
aftur.
Steven stóð upp, þegar Lísa stóð
upp. Hann fann, hvernig hún dró
sig til baka, og beið þögull eftir, að
hún talaði.
Barn birtist skyndilega, það lék
sér við að elta hund með bolta. Á
eftir því kom móðir þess og horfði
á brosandi. Gamall maður og kona
gengu arm i arm og stönsuðu til að
klappa hundinum. Drengurinn
brosti til þeirra. Morgunsólin skein
á allt og alla, og áin tindraði og
freyddi og virtist halda fram: Þetta
er lífið, og þetta er gott.
Barn Lísu hreyfði sig skyndilega
inni í henni, eins og það væri hluti
af þessu öllu, hluti af stundinni. Og
það ertu líka minn kæri, hugsaði
Lísa, það ertu líka. Þetta er hluti af
fæðingarrétti þínum, þessi á, þessi
sól, þetta fólk. Þú átt fullan rétt á
að lifa frjáls og fyrir opnum
tjöldum; þú munt eiga fullan rétt á
að leika þér í grænu grasinu og
hollu sólskininu, ótruflaður af
skuggum blekkinganna.
Lísa leit beint framan í Steven.
„Ég er ekki gift, Steven,” sagði
hún skýrt. „Ég hef aldrei verið það
og hef engin áform um það núna.”
Hún beið eftir svari og vissi um
leið, að hvað svo sem það yrði, væri
það allt í lagi núna.
Svipur Stevens bar vott um
samúð og bliðu og eitthvað, sem
átti eitthvað skylt við virðingu.
Hann þreif hönd Lísu.
„Komdu, við skulum fá okkur
eitthvað hollt eins og mjólkurglas,”
sagði hann. „Þið óléttu konurnar
þurfið að drekka mikla mjólk, eða
svo er mér sagt.” Hann brosti til
hennar og stríddi henni vingjarn-
lega. '
„Ég vona, að þú eignist son,”
sagði hann. „Ég á járnbrautarlest,
sem hann getur fengið.”
Lísa kinkaði kolli, án þess að geta
komið upp nokkru orði. Þau gengu
hægt af stað, fundu fyrir nærveru
árinnar, trjánna, barnanna, allt var
blómstrandi, allt var lifandi, í
sólskininu.
Endir.
Þar sem hún sat í almenningsgarð-
inum leit hún út eins og hver önnur
verðandi móðir. En samt var þetta
öðruvísi fyrir hana. Gæti hún horfst í
augu við lifið vitandi af þessari lygi.
50. TBL. VIKAN 45