Vikan - 27.04.1978, Blaðsíða 19

^ • . ; .' * l m jf . ’
r/v v
■ , J -.. ■ ,f V " A.
'•/• H* /- /• J//i
<
#' j.i#-- i ?C i ^
y ’ . ' #
* »• •í.'.jy •..'.*. ■ >
■is’
vonar
En honum líður betur núna, þar sem
hann er í súrefnistjaldi.” Hann fékk
sér sopa af teinu. „Þeir gera allt,
semí þeirra valdi stendur.”
Hún tók upp af gólfinu fötin, sem
hann hafði hent frá sér, og lagði þau
á stól. „Hvernig tókst þér að
komast til baka?"
„Svæfingalœknir, sem var búinn
á vakt, leyfði mér að sitja í. Síðan
gekk ég upp stíginn. Einn af lækn-
unum lánaði mér fötin.”
„Hvenær komstu hingað?”
„Eitthvað um klukkan tvö. Sem
betur fer hafðir þú ekki læst dyrun-
um.”
Hún hafði ekki hugsað út í það.
Eins og hún ætti engan óvin lengur í
heiminum... eða að hún ætti ekkert,
sem væri þess virði að stela því,
hugsaði hún dauflega. Tim hafði
ekki einu sinni fundist hún þess
virði að gera sér það ómak að ganga
upp stigann til að vekja hana.
„Ég skal útbúa morgunverð
handaþér.”
„Nei takk, ég vil það ekki.” Hann
reyndi að bæta fyrir þessa rudda-
legu neitun. „Þeir gefa mér að borða
á klukkustundar fresti á spítalan-
um... sjálfsagt tO þess að ég hafi
eitthvað að gera. Heitt bað og ein-
hver föt, og svo er ég farinn aftur.”
„Ég trúi nú ekki öðru en að þeir
hefðu getað lejjft þér að fara í bað og
sparað þér þannig ómakið við að
berjast gegnum snjóinn hingað?”
Hann horfði lengi á hana með
undariegu, hálf hræðslulegu augna-
ráði, en sagði síðan: „Ég hafði
áhyggjur af þér. Ég vildi einungis
sjá, að það væri allt í lagi með þig.”
Þegar hún svaraði ekki, bætti hann
dálítið klaufalega við: „Það var raf-
magnstruflun í gærlívöldi.og næst-
um því helmingurinn af bænum
hafði ekki vatn. Ég sá þig í anda
þurfa að berjast við frosnar leiðslur,
hafa ekki nógan við í eldinn og svo
rafmagnið ef til vill farið af."
„Var það þess vegna, sem þú
komst heim?”
Hann horfði á hana frá dyragætt-
inni og virtist ætla að segja eitt-
hvað, en síðan hristi hann höfuðið
þunglega, næstum því vonleysis-
lega.
„Tim," grátbændi hún hann.
„Tim, segðu mér það, hvað annað
varð til þess, að þú vildir koma
heim?”
„Allt í lagi, ég skal segja þér það.
Á meðan ég sat þarna á sjúkrahús-
inu, hugsaði ég um þig, þar sem þú
sætir hérna heima og bæðir þess, að
Benie myndi deyja.”
„Það er ekki satt. Ég vil ekki... ég
vil ekki, að nokkur maður deyi.
Hvernig getur þú sagt þetta við
mig? Hvernig getur þú það?”
„Ég veit það ekki,” sagði hann
blátt áfram. „Ég bara veit það ekki.
Ég veit ekkert í minn haus lengur,
annað en það, að ég vil, að hann lifi
lengur, ekki einungis hans vegna,
því að ef hann deyr, þá deyr hluti af
þér og mér með honum. Skilur þú,
hvaðégávið?”
„En ég vil ekki...” Það var
hræðslulegur neitunartónn í rödd
hennar, en endanlega fullvissu var
þar ekki að finna. Ég er að skrökva,
hugsaði hún, ég er að skrökva að
Tim. „Þú ert reiður, af því að ég
mælti gegn því, að þú hringdir í Cole
lækni. Þú ert að halda því fram.að
þetta sé min sök, að ef ég hefði sagt
þér...”
„Hættu þessu,” sagði hann skip-
andi. „Þarna niður frá segja þeir, að
hann berjist ekki mikið með þeim, að
hann hafi engan lifsvilja. Og ef hann
gerir það ekki, þá deyr hann. Hann
stæði þá alla vega ekki lengur í vegi
fyrirþér."
Hann fór um þrjúleytið með fötin,
sem hann hafði fengið lánuð, hang-
andi yfir öxlina. Hann stansaði
aðeins við dyrnar og spurði snögg-
lega: „Er allt í lagi, þó ég skilji þig
hér eftiraleina?"
„Það er allt í lagi með mig.” Hún
beið eftir einhverju merki um hlý-
leika, en þegar sú von brást, hrópaði
hún örvæntingarfull: „Og ekki koma
heim, fyrr en einhver niðurstaða
hefur fengist, á hvorn veginn sem
það verður. Ég vil ekki fá þig fyrr.
Vert'u hjá honum.”
Hann sagði með sársauka í rödd-
inni: „Ertu að biðja mig um að skilja
hann eftir til að deyja, innan um
fólk, sem hann þekkir ekki neitt? Er
það það, semþú vilt?”
Án þess að segja orð, snérist hún
á hæli, andlit hennar var sem stein-
runnið. Andartaki seinna heyrði
hún, að hurðinni var skellt aftur.
ÞESSI dagur leið og sá næsti.
Þegar hún vaknaði á þriðja degi,
uppgötvaði hún, að kominn var
sunnudagur. Ekki einu sinni Jeff,
sem hafði komið með tvöfaldan
skammt af mjólk og heimabakaða
brauðinu hennar Churcham, myndi
koma.
Það var skiljanlegt, að hann hafði
ekki komið daginn áður, því enginn
hafði hringt og beðið fyrir skila-
boð.og hún hafði hafnað boði hans
um að keyra hana til sjúkrahússins,
þar sem færðin var þá orðin þolan-
leg.
Hún hafði nú lært það af biturri
reynslu, hvað fólk gat verið ótrúlega
einangrað frá hvort öðru og ófært
um að tjá sig. En þar sem hún ráfaði
um húsið og reyndi að leita að ein-
hverju til þess að eyða tímanum,
datt henni allt í einu í hug Robin,
skæru, saklausu augun hans og ör-
ugga brosið. Robin, sem elskaði og
var elskaður... öruggur. Hún fann
hvernig hún dróst í átt að herberg-
inu hans, til þess að fjarlægja allar
minjar þess, að Bernard hafði tekið
það eignarhaldi.
Er hún hafði tekið af rúminu og
búið um það aftur, ryksugað gólf-
teppið og strokið af húsgögnunum,
17. TBL. VIKAN 19