Vikan - 21.09.1978, Page 33

— Fjære, endurtekur hún og horfir
út um gluggann til að komast hjá augna-
ráði stúlkunnar. Flugurnar suða i
gluggakistunni, stórar og makindalegar i
morgunsólinni.
— Já, Fjære lætur enn lóðir. allir
fara til hans. Þú ferð þangað lika, er það
ekki?
Hún sogar að sér reykinn og kiprar
augun saman.
— Það væri ekki svo vitlaust, heyrist
mér.
Stúlkan hefur nú gengið frá vörunum
á sínum stað. burstar af sloppnum með
klunnalegri hendinni, spennir beltið
fastar um mittið og strýkur hárið frá
enninu. Hún hefur nógan tíma og engir
viðskiptavinir komnir svona snemma
morguns.
— Fjære, endurtekur hún úti við
gluggann meðspurnartón í röddinni.
— Martin Fjære; segir stúlkan og rót-
ar í hárinu. — Það er synd, að hann
skuli selja allar smáeyjarnar.
— Nú?
— Það segja allir. Það verða sumar-
bústaðir á hverjum einasta smáhólma
með þessu móti. Hann ætti a.m.k. að
bíða eitthvað, lóðirnar stíga í verði,
hann ætti að fá betur borgað, en hann er
enginn fjármálamaður.
Hún hallar sér fram á afgreiðsluborð-
ið. Augun lýsa af ákafa og löngun til að
segja frá.
— Hann verður kannski ekki í góðu
formi, þegar þú hittir hann. Hann drekk-
ur nokkuð mikið, en þú skalt ekki láta
það á þig fá, hann er ekki slæmur fyrir
það. Og hann á nokkra fallega hólma
eftir.
Hún stendur og horfir á stúlkuna,
hugsar með sér, að nú verði hún að fara.
En stúlkan er í samræðuskapi, áfjáð i að
segja það, sem hún veit, slúðra. Hún
heldur áfram á lægri nótunum:
— Vesalings maðurinn, hann á bágt,
skal ég segja þér. Ég kenni í brjósti um
hann. Bráðmyndarlegur maður, átti
nóga peninga, en drekkur jafnóðum upp
allt sitt núna. Ekki ganga veiðarnar vel
hjá honum heldur, líf hans var lagt í,
rúst.
— Það var kvenmaður, sem eyðilagði
allt fyrir honum. Enginn vissi, hvort þau
voru gift, en þau bjuggu saman í nokkur
ár. Hver maður hefði getað sagt honum,
að þetta færi aldrei vel, en þú veist,
hvernigsvona er.
Hún yppir öxlum og skýtur fram
neðri vörinni, hún er ung og veit sitt af
hverju, hefur ekki lokað eyrunum fyrir
slúðri viðskiptavinanna.
— Já, hann var óheppinn. Það voru
margar, sem höfðu litið hann hýru auga.
en svo kom þessi stelpa frá borginni,
sumargestur og fór að draga sig eftir
honum. Hún var víst álitleg, flott og fín
og svoleiðis, en annars . . . hún slær út
höndunum, — alveg vonlaus. Það gekk
allt á afturfótunum, og það vissu allir
fyrirfram, svonalagað heppnast aldrei.
— Svonalagað?spyrhinstillilega.
— Já? Stúlkan horfir frekjulega á
38. TBL. VIKAN 33