Vikan - 03.07.1980, Qupperneq 42

Framhaldssaga
Þýðandi: Magnsa Matthiasdóttir
MEYJARFORNIN
Framhaldssaga eftir David Gurney
Lögreglumennirnir grettu sig.
„Já, herra?” svöruðu þeir. Þeir þekktu
yfirvald, þegar þeir sáu það.
Svo sagði Farmer: „Komdu inn.”
Og í gegnum dyrnar kom hugsun,
beint í huga Wall.
lan — ég er komin. Elskan — ég er
hérna —
Og í kjölfar hugsunarinnar sá hann
hana i fyrsta sinn, þegar hann opnaöi
augun eitt sekúndubrot.
Hún nam staðar, þegar hún var rétt
komin inn í herbergið og hugur hennar
leitaði hans i svölum tærum straumi
rökhyggju.
R —
Hugur hans myndaði eina nafnið,
sem hann þekkti á henni og augu hans
sáu hana nálgast í röð kyrrmynda.
Og jafnvel þó líkami hans værii
hrjáður, brá honum i brún er hann sá
hana.
lan. sögðu hugsanir hennar beint i
huga hans, dæmdu mig ekki eftir þvi.
sem þú sérð. Ef ég hefði fengið að ráöa.
hefðir þú aidrei séð mig eða ég þig. En ég
varð að koma til þín —
R —
Jafnvel í gegnum kvalirnar minntist
hann daga og nátta i innri klefanum í
stofnuninni, þegar hann lá með henni
og ótaldar stundir hrærðust þögult yfir
ástriðufulla ástarleiki þeirra.
Dave Farmer og Hassall stóðu sitt
hvorum megin við mjótt rúmið, sem
hann var fjötraður við. R stóð við fóta-
gaflinn og leit niður til hans. Enn hafði
hún ekkert sagt upphátt. Þess gerðist
ekki þörf. Hún var í huga hans og hann í
huga hennar.
lan, þú verður að sætta þig við mig
eins og ég er. Eins og ég verð að sætta
mig við þig...
Hún leit út eins og ung stúlka. Skóla-
stúlka. Fimmtán eða sextán ára.
Áreiðanlega ekki eldri.
En það var óhugsandi. 1 myrkri innri
klefans hafði hún elskað hann, leiðbeint
honum, farið með honum niður i djúp
undirmeðvitundar hans. Hún hafði að
öllu leyti verið leiðtoginn, stjórnandinn,
þroskuð, allt að því móðurleg.
En sú R, sem stóð við gaflinn á rúm-
inu hans, virtist ekki annað en barn.
Nei, lan, ég er enn hin sama. Rödd
hennar var áköf í hugskoti hans. Ekkert
hefur breyst. En nú veistu, hvers vegna
ég leyfði þér aldrei að sjá mig. I dag
varstu í hinni mestu hættu. Þess vegna
varð ég að koma. Hættan er enn til
Þegar Jan Kopek gaf sig loks fyrir áhrif
lyfsins, sagði hann: „Ég hef aldrei komið til
Vail. En það er vatn þar. Og þar niðri býr
hið illa. ”
staðar. Við verðum að berjast
sameiginlega á móti henni.
R, svaraði hugur hans henni. Ástin
mín, hjálpaðu mér.
Upphátt sagði R við Dave. „Komdu
aftur með Kopek inn."
Hann gekk að dyrunum og kallaði á
lögreglumennina frammi á ganginum.
Þeir komu aftur inn með Kopek, fýldan
og handjárnaðan. Dave benti lög-
reglumönnunum að fara út, og R lokaði
oglæsti dyrunum.
„Sprautuna —"
Hassall rétti henni hana. Hún
handlék hana fimlega, beindi henni upp
oggáðiað loftbólum.
Kopek fór að ranghvolfa augunum.
„Hvað er þetta?” spurði Dave. „Hvað
hugðist hann fyrir?"
„Skópólamín. Til að auðvelda
dáleiðslu. Hættulegt efni og hugsanlega
banvænt.”
„Hvernig veistu það?” spurði Hassall.
„Hann sagði Ian það á meðan ég var
viðstödd. Ég var í huga hans. Eruð þið
búnir að gleyma því?”
„Ég hef engu gleymt.”
Hassall starði á hana eins og hann
gæti ekki trúað þversögnunum, sem
skynfæri hans sögðu honum. R virtist
eiga ágætlega heima í áttunda bekk
einhvers stúlknaskólans. Raunar hafði
Hugo van Allen einmitt náð í hana á
slíka stofnun i Berkshire-sveit—þó að
skólinn væri raunar sérskóli fyrir stúlkur
eins og R og undir stjórn Adelaide van
Allen, systur Hugo. Lögregluþyrla beið
hennar og á örfáum mínútum fór hún
með hana yfir úthverfin og á spitala-
lóðina, þar sem Farmer og Hassall biðu.
Nú stóð hún hér, fáránlega ung og
ótrúlega falleg, fullkomlega róleg og
sjálfsörugg frammi fyrir hinum urrandi
Jan Kopek.
„Ég fæ ekki það sem ég vil beint frá
honum. Hann er búinn að koma sér upp
varnarvegg gagnvart mér. Þannig að ég
verð að sprauta þessu í hann.”
„Nei!” Kopek leit tryllingslega til
'dýra, á gluggann.
„Hví ekki?” Rödd R var kuldaleg og
banvæn eins og sverðslag. Heilluð augu
Hassalls fylgdu hverri hreyfingu smárra
handa hennar, hverri sveiflu síða ljósa
hársins. Hún var klædd einföldum
hvitum kjól, sem sýndi útlinur likama,
sem þegar var þroskaðri en barnslegt
útlit hennar gaf tilefni til að ætla. „Þú
ætlaðir að nota þetta álan."
„Það var bara hótun —”
„Þú hefðir gert það. Eg var til staðar,
eins og þú kannski manst, i huga hans
þegar þú komst þangað líka. Ég veit,
hvað þú hugðist fyrir. Vilduð þið vera
svo vænir að halda honum fyrir mig?”
Hassall neyddi sig af stað.
Dave Farmer hikaði.fen steig svo fram.
„Þú sagðir, að þetta væri hugsanlega
banvænt.”
„Já.”
„Þá getum við ekki hætt á það.”
Hún sneri sér við og leit á hann.
„Hér er um Jan Kopek eða Ian Wall
að ræða. Veldu.”
„Það hlýtur að vera einhver önnur
leið —"
„Það er engin önnur leið.”
Hún leit niður á manninn, er engdist
á spitalarúminu. Unglegt andlit hennar
sýndi ómælanlega samúð, blíðu, sem var
jafnfjarri barnslegu útlitinu í þroska eins
og líkami hennar.
Farmer sagði: „Mundu að hann er
hættulegur. Hann hefur vald á grund-
vallaratriðunum fjórtán —”
Hún leit snöggvast upp.
„Þess vegna verðum við að beita
líkamlegum aðferðum til að yfirbuga
Ihann. Ég sagði ykkur að hugur hans
hefði varnarskjöld."
4* Vlkan Z7. tbl.