Vikan - 01.07.1982, Blaðsíða 41

7. hluti. . . Sögulok.
)9«Já, hann kemur,” svaraði
Brent.
„Kristy. . . „Hr. Manville rétti
höndina í áttina til mín, ég gekk
fram og hann tók utan um mig.
„Elsku litla stúlkan mín,”
hvíslaði hann niður í hár mitt.
„Litla stúlkan. . . nú verður allt
gottaftur.”
Yrði það í raun og veru svo? Ég
fylltist óskiljanlegum óttá þegar
ég hugsaði um þennan fund með
Ross sem ég hafði þó þráð svo
heitt og látið mig dreyma um
fram aö þessu.
„Hver var maöurinn í bílnum?”
sagði ég og mér til undrunar haföi
enginn látið sér detta í hug að
spyrja um hann fram aö þessu.
Brent andvarpaði. „Einhver
vesalings ræfill sem hafði stolið
bílRoss.”
„Og var með úrið hans á hand-
leggnum og hringinn á fingrinum
líka?” spurði ég furðu lostin. Ég
fann að óróleikinn olli því að
röddin hljómaði á engan hátt eðli-
lega.
„Hvernig á ég að vita það?”
sagði Brent óþolinmóöur.
„Kannski hann hafi verið með
þetta í hanskahólfinu.”
„Mjög líklega,” sagöi hr.
Manville róandi. „Hringurinn var
of stór og olli honum venjulega
óþægindum.”
Ég vildi ekki halda áfram aö
ræða um þetta og fleira var ekki
sagt um Ross. Skömmu síðar
lögðum við öll af stað til Stratford.
Tji FTIR heimsóknina
^ til frú Manville, sem
var mjög máttfarin en komin úr
allri hættu, hvarf Susan á vit hesta
sinna og hr. Manville, William og
Brent afsökuðu sig með því að þeir
þyrftu að sinna einhverjum
málum og yröu að ræða saman
einslega. Ég var því skilin eftir ein
með sjálfri mér og ætlaði að reyna
að hvíla mig en eirðarleysið dreif
mig á fætur og þar sem ég hafði
ekkert að gera gekk ég niður aö
hesthúsinu og sat í hæfilegri fjar-
lægð með Warrior mér við hlið og
horfði á Susan þjálfa nokkrar
smátelpur í reiölistinni.
Ég sat þolinmóð og fylgdist með
því þegar telpurnar hurfu á brott
og í þeirra stað kom hópur byrj-
enda. Þegar kennslunni var lokið
var farið að skyggja. „Ég ætla að
spretta af hestunum og ganga frá
þeim fyrir nóttina,” sagði Susan.
„Það tekur hálftíma.”
„Ég bíö eftir þér hérna fyrir
utan,” sagði ég og flýtti mér
hálfhrædd í burtu þegar einn hest-
anna prjónaði.
Warrior hélt sig nærri mér enn
um stund en svo hvarf hann líka.
Nokkrum mínútum síðar heyrði
ég hann gelta eggjandi niðri við
ána. Það var eins og hann væri aö
mana mig til þess að koma á eftir
sér. Það fór hrollur um mig, þegar
mér varð hugsað til vatnsins, en
Warrior lét sig ekki. Enn hafði
dimmt, tunglið var komið upp og
sendi frá sér daufa birtu.
„Hvað er að, Warrior?” sagði
ég. „Mér finnst nú vera orðið
heldur dimmt til þess að fara í
göngutúr. Já, já, bara smáspöl,”
sagðiégog létundan.
Hann stökk ákafur á undan mér
spölkom, nam staðar og gelti
aftur.
„Hefurðu fundiö fallegt bein?”
spurði ég. „Komdu þá og sýndu
mér þaö og við förum með þaö
heim!”
Hann hentist eftir árbakkanum.
Fyrir neðan mig sá ég dökkar
útlínur bátaskýlisins. Warrior
gelti og dillaði rófunni í ákafa. Svo
hvarf hann niður brekkuna og ég
sá tröppur sem næstum voru
huldar gróðri og ég hafði ekki
tekið eftir þegar ég var þarna á
ferð í fyrra skiptið. „Warrior!”
hrópaði ég hátt. „Komdu aftur! ”
En hann kom ekki aftur. Hann
gelti enn einu sinni og svo var allt
kyrrt. Skelfilega kyrrt.
„Warrior” hrópaði ég ótta-
slegin. Eina svarið sem ég fékk
var gnauðið í vindinum. Allt í einu
mundi ég eftir Bijou. Hafði þetta
gengið svona til þegar hún datt í
vatnið. . . ? Vel gat verið að gólf-
borðin í bátaskýlinu væru fúin. Ég
þaut niður tröppurnar og þyrn-
arnir á runnunum kræktustu í síö-
buxurnar mínar.
„Warrior,” sagði ég lokkandi
röddu., Jíomdu nú, hvar ertu....?”
Dyrnar á bátaskýlinu voru eins og
svart gapandi gin. Ég dró djúpt
andann og steig inn í myrkrið.
Á sama augnabliki fann ég
hvernig gripið var um handlegg
minn... .
p G VEINAÐI upp yfir
mig og mér var svar-
að með lágum hlátri. Ross! Á
næsta augnabliki hafði hann dreg-
ið mig þétt upp að sér og varir
mínar loguðu undan vörum hans.
Ég reif mig frá honum í skelfingu.
„Guð minn góður, hvaö ertu aö
gera hérna?”
Hlátur hans barst aftur til mín
utan úr myrkrinu. „Svona ættir þú
nú ekki að heilsa mér?” svaraði
hann reiðilega. „Einu sinni fékkst
þú ekki nóg af kossum mínum.
Ertu búin að gleyma því? ”
ÉAiÉiMðMMMi
Ffámhaldssaga
Sé§éfSíriist, peninga,
nMhmvúhaku og morð.
Hann greip í mig en ég streittist
á móti.
„Slepptu mér,” æpti ég reið og
reiðin varð til þess aö gefá lauáán
tauminn öllu því sem hafði vei'ið
að brjótast um innra með mér að
undanförnu. Þannig hafði ég alls
ekki hugsað mér endurfundina.
Allt var einhvern vegin svo allt
öðruvísi en það hefði átt að vera,
svo skælt og afmyndað. Eg hörfaði
aftur á bak þar til ég fann hyernig
óhefluð veggborðin í bóteskýlihíf
skárust í bakið á mér. Hægt og
hægt heyrði ég hann nálgast mig..
Ég reyndi að greina andlitið én '
það var aðeins eilítið ljósara en
allt annaö í þessu myrkri og ég
fann fremur en sá fraíhréttár
hendur hans.
„Nei,” æpti ég skerandi róml.
„Voðalega ertu orðín tauga-
slöpp!” sagði hann og rár
skemmt. Ég heyrði haön táka
eitthvaö niður af vegghúm fýrfr
aftan mig. Stormlukt. Ég héyrói
hann lyfta glerinu og kyeikja á
eldspýtu, síðan féll ljósið frá
luktinni á andlit hans. Ljósiö féll á
brosleit augun, svart og óstýrílátt
hárið. Var þetta Ross minh. Og þó,
þetta var ekki sá rétti Ross. Hartn
var einhvem veginn breyttur. Ég
gat ekki gert mér grein fyrir því í
hverju breytingin íá. Það vár ekki
aöeins að andlitið vaari miklu
fölara og grennra líeldur var
eitthvað annað og meirár
eirðarleysi í hreyfingunum,
röddin var hástemmdári og nýr
glampi var kominn í augun.
„Er allt í lagi meö mig? ” spurði
hann kaldhæönislega. „Ég verðað •"
viðurkenna að þú teknr svfllítið
undarlega á móti mér. Héfur
ekki saknaðmín?”
. „Hvotí ég hef,” ght ég stuhið
upp með erfiðismunum. „Ö, Ross,
hvemig gastu gert þetta...?’*
„En nú er ég kominn aftur!” .
Hann vafði handleggjunum utan
um mig á nýjan leik og nú færðist
égekkiundán.
„Én Jivets vegna hefur þú ekki
létlð hevra frá þér?” sagöi ég
ánöktandi. „Hvers vegna hefur þú
látið okkur gahga í gegnum allt
þetta?”
( „Því miðúr var það nauðsyn-
legt,” sagðí hann rólegtir. Ég starði
6 hanrt. Hvemig var hægt að rétt-
lífcta þahh ótta og þá skelfingu sem
hahn háfði Valdið okkur? Éitt-
hVört hljðð fýrir aftcin mig olli því
að éghrökJt við en þetta var aðeins
Warrfþr. Méirtil undruhar sá ég að
háhh var ekkert hrifinn af Ross.
..Við hðfum aldrei verið neinir
séístakir Vinir,” sagðí Ross og
hreáti. „Því var öðruvísi farið
með Bijttu. Léiöínlegt aö hún og
mamrrta skyldu dragast inn í
þetta...” Hánn snarþagnaði og leit
úndan.
JÍVérnjí veist þú hvað kom fyr-
Ír mttöur þína og Bijou?” spurði
óg hraédd. I flöktandi ijósinu tók ég
allt i einu eftir gúmmívindsæng og
nokkrum teppum úti í einu horn-
inh.
„Viö erúm búnir að véra hér
smátíma,” svaraði hanh stuttur í
wVið?” éfhfúrtók ég þunglega.
(,Hvaða við?”
patirt stéáuk órólega yfir háriö
dg,ég sá aö höndln titraði. „Þú
hlýtur að sktíja þetta ,” sagði hann
óþolinmóður.
,3fént,” tfvíalaði ég vantrúuð.
, „Hahn hlýtuf að hafa sagt að ég
etlaöi áð koma,” svaraði hann og
ðg geréi rflér ljóst að hann hafði
fckkl avflrað spumingu minni.
„fiváð m eiginlega að þér,
ítridty ? ” IMMt hann ófram æstur.
,,Ég hflfði búist við að þú yrðir
giflðari áð sjé mig og kæmlr ekki
méð aliáf, þessar heimskulegu
" ir. . Vé'rtu nú svolítið
„Ög þetta |etur þú sagt! ” hróp-
rtðl ég. „Óéturðu ekki skilið, aö ég
', -f 'Mk rn. Vlkatt 41