Vikan - 17.05.1984, Blaðsíða 18

— Alveg frá því viö byrjuðum
aö spila saman, 1958, hefur veriö
mikill samgangur milli okkar
allra og fjölskyldnanna, þegar
þær komu, þó viö höfum veriö
ýmislegt aö gera og í öörum
hljómsveitum. Þaö var þannig
ekkert erfitt að ná öllum hópnum
saman núna, eftir tuttugu ár. Viö
höfum líka spilaö saman af og til
undir Lúdó-nafninu, en þá sem
tríó.
— Strax á fyrstu æfingunni vor-
um viö eins og krakkar í sand-
kassa. . .
. . ,já, þaö var reglulega gaman
að þessu, aö hittast svona í sauma-
klúbbnum aftur.
Er þetta kannski vísir að meiru
— ætlið þið að leggja staöinn undir
ykkur at'tur?
— Nei, ætli þaö, ætli viö
sleppum því ekki alveg að veröa
elliærir, en þetta er kannski for-
spil á elliheimilið.
Betri músík
I prógramminu kemur allt tíma-
bilið inn í, það er ekkert skrýtið aö
lögin okkar hafi gengiö í gegnum
tíðina, þau eru flest erlend og hafa
gengið alls staöar. . .
Er þetta betri músík en nú
gerist?
— Melódískari. . .
— Ekkert vafamál!
— Meiri dansmúsík!
— Við sjáum þaö núna meö
lögin í Skonrokki til dæmis, ef
maöur lokar augunum eru lögin
leiöinleg.
„Vinna" og vinna
Hvað hat'ið þið verið að gera í
millitíðinni?
Berti: Eg er náttúrlega í lög-
reglunni, að klára tuttugasta áriö,
og er aö dunda viö RAS 2 og á
rokkhátíö. Ég hef gaman af þessu
öllu og þegar ég kom í fyrsta skipti
á RAS 2 var þar fullt af ungu fólki,
væntanlega á allt annarri bylgju-
lengd en ég, gamall maöurinn. En
allir voru hjálpsamir og virtust
hafa jafngaman af þessu öllu og
ég.
Hans Kragh: Eg er rafeinda-
virki og starfa við þaö. Rek eigiö
fyrirtæki, Radíóbæ. Eg læröi
meöan ég spilaöi á gullaldar-
árunum. Spilamennskan hélt
náminu gangandi og svo tók ég tvo
bekki utanskóla. Það var ekkert
erfitt í þá daga, skólinn var nú
frekar léttur.
Stefán: Eg er hjá Ræsi aö selja
Benz og búinn aö vera þar í 17 ár.
Þar áöur gerði ég ekki neitt, var
bara að syngja. . . sex—sjö kvöld í
viku, stundum átta, viö vorum
tvöfaldir suma mánuöina.
Eg held ég sé nú ekki ímynd
Þessir strák
Svipmynd af Lúdó með
hljómsveitarinnar frekar en hver
annar, við höfum einmitt skipt
þessu með okkur. En þaö er ekki
laust viö aö ég þekkist á götu og
stundum er þaö gaman, stundum
leiðinlegt. Stundum getur
maður oröið snarpirraöur á fólki,
það er bara eins og eöli hvers og
eins er.
Elvar Berg: Eg spila á píanó og
er kaupmaöur í Hafnarfiröi. Rek
sjoppu viö Strandgötu og biöskýlið
á Hvaleyrarholti. Þaö eru skin og
skúrir í því eins og ööru.
Eg hef búiö í Hafnarfirði í átján
ár, en er læröur prentari og starf-
aöi viö þaö áöur. Var meö í dag-
blaöinu Mynd á sínum tíma.
Þegar ég var búinn aö læra var ég
oröinn svo þreyttur á aö spila og
vinna meö því að ég fór bara í
spiliríiö. Geröi ekki neitt eins og
Stefán.
Arthur Moon: Eg er raf-
eindavirki eins og Hans. Þaö
veitir ekkert af tveim í svona
rafmagnshljómsveit. . . en þaö
hefur nú aldrei reynt neitt á
okkur. . .
. . .aöallegaáokkurhina. . .
. . . þetta er nú þakklætið sem
viöfáum!
Þið hljótið einhvern tíma að
hafa lent í skemmtilegri vélar-
bilun?
— Eg veit ekki hvort hægt er aö
kalla þaö vélarbilun, en þegar við
vorum aö spila í Ölveri undir
Hafnarfjalli var ljósamótor ut-
anhúss á bersvæöi við húsiö og
gæjarnir tóku sig til og pissuðu á
kertin þar til rafmagniö fór. A
Hlööum á Hvalfjaröarströnd var
rafmagnsinntakið í húsiö grýtt, þá
voru eftir tveir saxófónar,
harmóníka og tromma. . .
— Ætli þaö sé ekki rétt að skjóta
því hér inn í að eina rafmagns-
hljóðfærið okkar á þessum tíma
var rafmagnsgítar.
Eg byrjaði seinna í rafmagns-
fræðinni en Hans, er búinn að vera
í þessu í 17 ár og reka Sjónvarps-
miðstööina síöan ’73.
Hljómlistin hefur eiginlega allt-
af verið hobbí hjá mér, ég hef allt-
af verið vinnandi meö. . . .
Hans Þór Jensson:
„Vinnur” þú eitthvað?
— Þessi var lúmskur.
— Já, ég vinn nú á hverjum
degi. Ég er dúklagningameistari
og veggfóðrari. Byrjaöi aö læra
1956 og var þá í eitt til tvö ár en svo
veiktist meistarinn sem ég var hjá
og ég varð að hætta. Maður var
kominn á kaf í spiliríið og þaö var
um tíma mitt aöalstarf. Svo dreif
ég mig nú, 1964, aö klára námiö.
Síðan hef ég veriö ýmislegt aö
gera. Ég var bóndi í tvö og hálft
ár, keypti mér jörð vestur í
Mýrum, Alftárós. Ég var með 200
kindur og síðasta áriö 38 naut-
gripi. Þetta var gamall draumur
sem ég lét verða af, en þetta gekk
ekki allt of vel f járhagslega og svo
varö nú ýmislegt annað til aö ég
hætti. En þarna kynntist ég mörgu
góöu fólki og var meira að segja
með kór þarna um tíma. Þaö er
alveg nauðsynlegt í sveitum að
fólk geti komið saman.
Nú vinn ég við fagiö og þaö er
nóg aö gera, menn frá mér aö
vinna til klukkan átta í morgun og
þá tóku aörir við aö ganga frá í
nýju hóteli.
Þorleifur Gíslason var ekki á
staðnum svona snemma kvölds og
ekki lágu leiðir okkar saman en
félagarnir upplýstu aö hann væri
lærður vélstjóri meö eigiö fyrir-
tæki í dag, en hefði starfað í mörg
áríHéöni.
Heföuð þið allir getað lifað á
spilamennskunni?
— Ef nokkur hefði getaö þaö þá
vorum þaö við. En þaö er ekki
hægt í dag. Þaö er þekkt meöal
eldri hljóöfæraleikara aö hér áöur
var tímakaupið andviröi einnar
brennivínsflösku. Nú er þaö
helmingi minna. . . og þetta er
ekki sagt vegna þess að hljóðfæra-
leikarar drekki meira en annað
fólk!
Kaldir kallar
— Þaö er alltaf hægt aö rifja
eitthvaö skemmtilegt upp. Viö
vorum einu sinni aö fara út á land
á Ford station, ekki sendiferöabíl,
sex saman og bílstjóri og öll hljóð-
færin. Við vorum um helgina í
Ölveri og fórum svo vestur á Pat-
reksfjörð. Þangaö komum við að
nóttu. Elvar er fæddur þar og
nokkrir fengu gistingu hjá
ættingjum hans en hinir þóttust
kaldir kallar og lögðust út þó frost
væri. Þeir nenntu ekki einu sinni
að setja tjaldiö upp heldur vöföu
því utan um sig. Þeir voru nú
heldur litlir kallar um morguninn.
Á balliö á Patreksfiröi um kvöldiö
kom heil skipshöfn. Kvöldiö eftir
vorum viö meö ball á Bíldudal og
þeir tóku sig til og hleyptu
dampinum af togaranum til aö
komast á þaö.
— Þaö var gaman að vita af
18 Vikan 20. tbl.