Vikan - 17.05.1984, Blaðsíða 46

Framhaldssaga
að stjórna úr stjórnunarherberg-
inuísvona atlögu.”
Peterson beit á vörina. Ur
norsku aðalstöðvunum fyrir utan
Bodö hefði hann sérlegt fjar-
skiptasamband við hópinn, allar
fáanlegar upplýsingar um aðgerð-
ir Sovétmanna, gervihnatta-
myndir, tæki til aö hlera fjar-
skipti. En vikan sem togarinn átti
að fá til að plægja sér leið úr
Norðursjó að Svalbaröa yrði ákaf-
lega löng og hann þurfti að skilja
eftir ákaflega eirðarlausa konu
eina síns liös í Kensington.
„Innviðir þessarar feröar eru
jafneinfaldir og áður,” sagði King
að lokum, „að sýna Sovétmönnum
að við séum reiöubúnir að eyði-
leggja hernaðarstöövar á Sval-
barða ef nauðsyn krefur og fylgja
því eftir meö símtali á heitu lín-
unni til að gera það ljóst aö þetta
hafi verið mjög takmörkuð aö-
gerð. Jæja, Peterson, ég kem ekki
til að kveðja þá. Það yrði svolítið
áberandi. En segöu þeim að ég
standi með þeim allan tímann.”
„Eg geri það, herra.”
Eins og venjulega, þegar King
aömíráll var þess fullviss að eitt-
hvað væri í góðum höndum, eyddi
hann engum tíma í frekari af-
skipti. „Ef þú átt í einhverjum
erfiðleikum hafðu beint samband
viö mig. Eg verð tiltækur. ’ ’
„Þakka þér fyrir, herra.”
Peterson stóð sjálfsöruggur í rétt-
stööu þegar aðmírállinn gekk út.
En í fyrsta sinn síðan hann varö
hermaöur byrjaði hann að skilja
algjöra einsemd þess sem skipar,
aö senda aðra í stríð og geta ekki
hjálpað þeim meira.
6. KAFLI
GRASVÖLLURINN fyrir flugvél-
ar, tuttugu mínútna leið í bíl frá
Brussel, var of fallegur til að vera
raunverulegur, ákvað Sandra.
Þar sem eru ljótar steinsteypu-
byggingar á raunverulegum flug-
völlum, merki með „Engin bið”
og uppáþrengjandi lögreglumenn
var í Grimbergen hefðbundið
flæmskt hús með bröttu þaki þar
sem var veitingasala. Fyrir utan
voru borö og stólar á grasinu, fá-
eina metra frá pínulitla, hvíta
flugturninum. Litlar flugvélar,
málaðar í skærum litum, stóðu
þarna eins og leikföng og við og
við flaug ein yfir á bláum himnin-
um, hringsólaöi letilega fyrir
lendingu.
Allt var þetta eins og sumarmál-
verk eftir Dufy, með flugvélum í
stað snekkja. Maður í köflóttri
skyrtu hjólaöi fram hjá og veifaöi
þegar Erich bar töskuna þeirra út
í Cessnuna. Sandra veifaði á móti,
unaðslega hamingjusöm. Lífiö var
svo ósköp gott, áhyggjur úr vinn-
unni og stríösógnin burtreknar í
heila helgi.
Það voru fjögur sæti í Cessn-
unni, háir vængir og einn hreyfill.
Hún var hvít, með glæsilegri
blárri rönd eftir skrokknum.
Sandra sat í hægra sæti og tók við
tvískiptum stjórntækjunum um
leið og þau voru komin í rétta
stefnu, brosti taugaóstyrk þegar
Erich gerði stöku athugasemd um
hvernig hún flaug. Þegar þau
flugu yfir drungalega sveitina hjá
Lille, þar sem verksmiðjureyk-
háfar gusu reyk í fjarska, áttaöi
hún sig á því með votti af
hryllingsblandinni forvitni að
löngu, hlykkjóttu lægöirnar og
grasi vaxnir gígarnir fyrir neðan
þau voru orrustuvellir fyrri
heimsstyrjaldarinnar, skotgraf-
irnar og sprengjugígarnir þar sem
svo margir dóu. Tilhugsunin um
forfeöur þeirra Erichs í svo
blóðugum átökum snart hana
ónotalega og hún varö fegin þegar
þau flugu yfir aldingarða
Normandí. Bugðótt áin Signa kom
í ljós, stórir prammar sem
siluðust niður eftir henni og þau
fóru yfir hina umfangsmiklu
Tancarville-brú og lentu í Deau-
ville.
Hinn ánægjulegi Dufy-keimur
sneri aftur um leið og þau komu á
gististaðinn þar sem breið
ströndin var skreytt fánum og
baöklefum.
„Þetta er fullkomið, ástin mín,”
sagði hún andstutt þegar þeim
voru sýnd herbergin með útsýni
yfir sjóinn. Um leið og þjónustu-
stúlkan var horfin lagði hún hand-
leggina um hálsinn á Erich og
kyssti hann ástúðlega.
Hann svaraöi ástríðufullur,
klíeddi hana úr, dró hana svo niöur
á rúmteppið á stóru rúminu. Hann
haföi glögg fyrirmæli um það sem
hann átti að gera þessa helgi.
Maöurinn sem haföi verið í her-
berginu þangað til þennan morgun
hafði breytt vírunum í bjöllunni
svolítið. Þegar þrýst var á hana
setti hún líka í gang litla mynda-
vél sem falin var hátt í gardínu-
stönginni og beindist að rúminu.
Sjálfum fannst Erich þetta fárán-
legt, satt að segja dæmigert fyrir
Rússa. Hans aðferðir við Söndru
yrðu miklu áhrifaríkari en kúgun
með ósiðlegum myndum. Júlía
myndi áreiðanlega segja hverjum
þeim sem reyndi svona gamalt
bragð að fara til andskotans.
Aftur á móti gerði hann eins og
fyrir hann var lagt.
„Kampavín,” tautaði hann
þegar þau voru búin í ástaleikn-
um. „Nú verðum viö að fá
kampavín.” Sambandsaðili hans
hafði veitt sérlega heimild fyrir
útgjöldunum.
Þegar hann ýtti á bjölluna lá
Sandra enn gleið á krumpuöu
rúmteppinu og brosti af hömlu-
lausri ánægju. Sólskiniö sem
streymdi inn um gluggann endur-
kastaðist af veggnum og baðaði
læri hennar og brjóst í mildri glóð.
Hann þrýsti tvívegis enn á hnapp-
inn, tryggði að nekt hans væri líka
sýnileg. Hann flýtti sér í sturtu
og var aftur kominn í buxurnar
þegar þjónninn kom.
Síðdegis voguðu þau sér í sjóinn.
Þó vatniö væri of kalt til að mætti
njóta þess synti hann hressilega til
að losna við vínandann úr blóðinu.
Honum fannst líka að hann þyrfti
að þvo af sér slepjulega tilbeiðslu
athugasemda hennar. Hún virtist
skynja allt eins og ástarsögu í
kvennablaði.
Hann hélt í hönd hennar yfir
kvöldverðinum í spilavítinu og bar
upp bónorð: Varlega eins og hæfði
rithöfundi sem barðist í bökkum
og var að eyða mánaðarkaupi í
eina unaöslega skemmtun. Hún
gaf honum stikkoröið þegar
steikin var borin á borðið og með
henni flaska af Beaujolais Villag-
es.
„Erich, ástin mín, þetta hlýtur
að kosta þig offjár! Ertu viss um
aðég sé þess virði?”
Þessi raunsæisvottur kom hon-
um á óvart en hann notfæröi sér
hann þegar í stað, rétti fram
höndina og hélt um fingurgóma
hennar. „Já, ástin mín. Þú ert
hverrar krónu virði. Eg er ákaf-
lega heppinn maður.” Hann horfði
í augu hennar með djúpri alvöru.
„Sandra, ástin mín, ég get ekki
beöið lengur með að spyrja þig.
Þú veist að ég er ástfanginn af
þér. Viltu giftast mér?” Hann
lagði báðar hendur á borðið. „Ast-
in mín, í haust fæ ég nýtt starf. I
Berlín getum viö búið skammt frá
Wannsee þar sem er skógur og
blóm. Þú átt eftir að kunna vel við
þig þar, því lofa ég þér. Berlín er
dásamleg borg. Sandra, viltu
þaö?”
„0, Erich.” Augu hennar voru
að fyllast af tárum, hún gat naum-
ast talað. „Eg elska þig líka svo
mikið.”
Lágvær hósti þjónsins rauf
handtak þeirra. „Brokkál, frú?”
„Hvílík stund fyrir grænmeti!”
Erich hló, var skemmt yfir fárán-
leika þessa alls. „Já, brokkál.”
„Svei öllum þjónum,” sagði
Sandra. Henni fannst þetta ekki
fyndiö, en það veitti henni
umhugsunarfrest. „Eg verð
auðvitað að segja upp með fyrir-
vara. Það eiga að vera þrír
mánuöir.”
„Svo opinberum viö um leið og
ég fæ vinnuna. Við giftum okkur
um jólin.” Hann brosti með valdi
manns sem kann að haga sínum
málum rétt. „Hvað segirðu um
það?”
„Fyrst veröur þú að koma og
hitta mömmu.” Aætlanir æddu
um huga hennar eins og kvika-
silfurdraumar, brúðarkjóll,
brúðarmeyjar í sóknarkirkjunni,
ljósmyndarar. Hvað ætli móöur
hennar fyndist um aö hann var
þýskur.
Erich sá eitthvað af þessum
sýnum í augum hennar. „Verður
henni sama? Um að ég sé útlend-
ingur, áég viö.”
„Já, já.” Hún var ekki eins viss
og hún virtist. „Ef hún veit bara
að þú elskar mig verður hún
himinlifandi.”
Fyrir Söndru var afgangurinn
af helginni spennandi, unaðslegur
draumur. A sunnudaginn gengu
þau milli búða og horfðu í glugga
hjá Parísargullsmiðum þangað til
Sandra fann fullkominn hring þar
sem demantar skiptust á við bláa
safíra. Erich hvatti hana með
óheftum ákafa, skrifaði hjá sér
símanúmerið til að hann gæti
hringt frá Brussel og spurt um
verðiö. „Þaö er verst að skuli vera
lokað í dag,” sagði hann í sífellu,
gætti þess að ekki heyrðist votta
fyrir létti í rödd hans.
Það var að þykkna upp þegar
þau lentu aftur í Grimbergen
snemma kvölds. Þegar þau óku
inn í borgina tók að rigna svolítið,
dapurlegur úði margra daga í
Brussel. A leiðinni í íbúð Söndru
kom Erich við á skrifstofu sinni,
flýtti sér inn í autt húsið og kom
aftur út með telexblað, andlitið
tekiö og svipurinn kvíöafullur.
Hann leyfði henni að lesa skila-
boðin í deyjandi birtunni.
ÞARF FULLA TULKUN OG
BAKGRUNN SVALBARÐA-
DEILU SEM FYRST. SIÐASTA
FRA ÞER OFULLKOMIN AÐ
MÖRGU LEYTI, SERLEGA AF-
STAÐA NATO. DIEDERICHS.
Framhald í næsta blaði.
46 Vikan 20. tbl.