Vikan - 22.11.1984, Blaðsíða 43

allri skipshöfninni aö njóta sín, frá
skipstjóranum að léttadrengnum
og aftur til baka.
„Svona dagur, frú,” sagði
O’Leary, fyrsti flokksforingi, og
pírði augun upp að þöndum segl-
unum fyrir ofan þau. „Svona
dagur með réttri vindátt og gamla
skipið fer eins og fuglinn. Þá er
maöur afskaplega glaður yfir að
veraálífi.”
„Það er satt, það er satt,” sam-
sinnti Emma innilega. „Þetta er
ákaflega — ákaflega upplífg-
andi!”
Á HÁDEGI tóku skýjabólstramir
viö af skærbláum flekkjum og
hvítir hestar riðu á ölduföldum
allt að sjóndeildarhring. Lúðr-
arnir kölluðu áhöfnina á dekk til
að hagræða seglunum og brátt
dýfði Delaware löngu nefi sínu í
vaxandi öldurnar, greip þær upp,
varpaði þeim hátt og sendi þær
niður þilför sín, í barmafullar
rennumar og aftur út þaðan sem
þær komu.
Eins og við var að búast varð
Suzie veik af hreyfingunni og
Emma, sem komst að því að ein-
hverra hluta vegna hafði hún
glatað allri vanþóknun og fyrir-
litningu sem hún hafði haft á
stúlkunni nóttina áður, hjúkraði
henni eins og dóttur sinni.
Um miöjan dag, þegar allt var
komið í bál og brand fyrir utan og
freigátan barðist gegn fárviðrinu
meö sjó-akkeri, var barið að
dyrum hjá Emmu. Þetta var
Gumbril. Kveðja frá skipstjór-
anum og vildi lafðin vera svo góð
að fara á fund hans í stóru káet-
unni? Þegar Emma leit á Suzie sá
hún að svertingjastúlkan, sem var
máttvana af uppköstum, hafði
fallið í örmagna svefn og þurfti
naumast umönnun hennar um
stund, svo hún gegndi kallinu.
Allir foringjamir, sem ekki voru
á vakt, og hinn viðurstyggilegi
Tredegar voru samankomnir í
stóru káetunni. Á borðið, sem
notað var sem matborð, var neglt
kort af austurströnd Ameríku.
Grant skipstjóri, sem hélt í bjálka
fyrir ofan sig, kinkaði stuttara-
lega kolli til Emmu þegar hún
kom inn. Aðrir sem þama voru
héldu sér sömuleiöis í það sem
þeir gátu því freigátan valt gífur-
lega við sjó-akkerið. Einhver rétti
Emmu höndina og studdi hana.
Grant ávarpaði þau öll undan-
bragðalaust.
„Vindur og veður hafa komið
okkur í opna skjöldu. Við kom-
umst ekki til Portland viö þessar
kringumstæður. Auk þess tekur
skipið inn meira vatn en við getum
losað okkur við þó dælumar séu í
gangi allan sólarhringinn. Eg legg
til að við leitum snarlega til næstu
strandar og hleypum skipinu á
land. Eru einhverjar spurn-
ingar?”
Hleypa á land? Emma leit
spyrjandi á manninn við hlið sér.
Það var Clegg liðsforingi. Hann
beygði sig og lagði munninn að
eyra hennar.
„Að hleypa á land er að sigla
skipinu að yfirlögðu ráði upp á
sandströnd á háflæði,” hvíslaði
hann. „Á fjöru stendur það hátt og
þurrt og þaö er hægt að gera við
það tímanlega til að fleyta því
burtánæsta flóði.”
Emma kinkaði kolli, vissi ekki
hvað var á seyði. Nú töluðu allir í
einu. Orðatiltæki eins og „stór-
straumsfjara”, „setja út varpakk-
eri til að draga það frá” og
„koparbót og snögg tjörgun duga
til” flugu á milli manna. Það var
bara hinn viöbjóðslegi Tredegar
sem þagði. Breski foringinn hélt
dauöahaldi í súlu, horfði á skip-
stjóra Delaware eins og kanína á
snák, bærði varimar, nakin skelf-
ingin skein úr hverjum drætti
andlits hans. Þegar mikil alda
lyfti skut Delaware hátt á loft, svo
einn foringinn missti fótfestuna og
þeyttist yfir káetuna þar sem
hann lenti marinn og meiddur, rak
Tredegar upp hást hryllingsóp.
Þegar stuttri ráðstefnunni var
lokið og allt klappað og klárt gaf
Grant skipstjóri fyrirmæli um að
sjó-akkerið yrði tekið inn og Dela-
ware stefnt að næstu strönd. Að
svo búnu gekk hann yfir káetuna
til dyra og fór rétt hjá Emmu á
leiðinni. Osjálfrátt bærðust varir
hennar í kveðjubros er hún bjóst
við að mæta augum hans; hún var
jafnvel að setja saman stutta
kveðju og óska honum góðs gengis
við fyrirætlanir hans. Henni til
undrunar og vonbrigða fór hann
aftur á móti fram hjá henni án
þess að segja nokkuð eða svo
mikið sem líta á hana; raunar
virtist hann snúa andlitinu frá
henni.
Emma var á þiljum, leitaði
skjóls hjá stiganum niður í skipið,
vafin í skikkju og hettu, þegar
Delaware komst aftur á skrið. Það
var laust við sjó-akkerið; hallir
kinnungamir sveifluðust, rifuð
seglin belgdust út, há möstrin
svignuðu undan ofviðrinu og hug-
prútt skipið hóf kapphlaup sitt við
tíma og aðstæður.
Emma var kyrr á þilfarinu þar
til kvöldaði. Skipið klóraði sig
áfram að ströndinni og hávaxinn
skipstjórinn trónaði eins og dökk-
ur draugur einn á afturdekki.
Hvítstrikaður makki hans þyrl-
aðist frjáls, hann rýndi upp í rokið
meðan þau plægðu áfram, ævin-
lega áfram.
Emma horfði á hann og velti
vöngum. Skyldi hann koma þeim
heilum í land? Hún spurði sjálfa
sig að þessu óteljandi sinnum.
Það var önnur spuming í hug-
skoti hennar en hún gat ekki
fengið af sér að spyrja hennar
nema einu sinni: Af hverju hafði
Nathan Grant svona greinilega
látið sem hann sæi hana ekki?
HÚN SVAF órólega í fáeinar
stundir, með vesalings Suzie
samanhnipraða hjá sér í mjóu
rúminu. Gumbril vakti þær meðan
enn var dimmt, bað þær að fara á
fætur og taka þau verðmæti sem
þær gætu fyrirhafnarlaust haldið
á upp á þiljur. Þau nálguðust land,
sagði hann, og voru um þaö bil að
hleypa upp.
Suzie var hjálparvana eins og
bam. Hún hnipraði sig saman,
kjökraði af skelfingu, en Emma
klæddi hana og snupraði til að
telja í hana kjark. Skipið valt
skelfilega, með silalegri, hægri
veltu sem gefur til kynna, þó kon-
umar tvær vissu það ekki, að
fleytan er næstum drekkhlaðin af
vatni. Delaware átti ekki langt
eftir ólifað nema Grant skipstjóri
kæmi henni á land.
Emma stakk nokkrum uppá-
haldsskartgripunum sínum í
skikkjuvasann, tók í höndina á
svertingjastúlkunni og barðist svo
út úr káetunni að stiganum. Á þil-
farinu var stálgrá birta dögunar-
innar að rjúfa drungann og hún
gat greint skógi vaxna eyju beint
fram undan, breiða vík og langa,
hvíta sandströnd. Skipið vaggaði
óstöðugt í átt að víkinni, möstrin
svignuðu við hverja stóra öldu
sem fór undir kjölinn.
„Bátinn frá!” Rödd O’Leary
drundi um gjallarhom niður af
afturdekki.
„Þessa leið, frú.” Clegg liðsfor-
ingi tók um olnboga hennar og
studdi hana að lunningunni þar
sem hún leit niður og sá bátinn
sem hafði flutt þau yfir í Dela-
ware. Hann skoppaði í vatns-
flaumnum við móðurskipið.
„Á ég — eigum við — að fara
þarna niður?” hrópaði Emma
hrelld upp yfir sig. Og Suzie
upphóf á ný eymdarvælið.
„Það er enginn vandi, frú,” full-
vissaði Clegg hana. „Þið verðið
komnar niður eftir andartak og
heilar á húfi í land, famar að
fylgjast með okkur koma inn áður
en þið vitið hvar þið eruð. ”
Raunar voru þær einhvern veg-
inn látnar síga niður í skipsbátinn
sem beið þeirra og hófu svo
langan og skelfilegan róðurinn að
fjarlægri ströndinni, en Delaware
silaðist á eftir þeim, skotraufam-
ar næstum niðri í vatninu og öld-
umar brotnuðu á stoltum kinnung-
unum. Dökkleitur skipstjórinn
stóð þar sem hann hafði staðið alla
þessa löngu nótt.
Brimhljóð gaf til kynna aö lend-
ingin á ströndinni yrði erfið — það
og hvítur sjórinn sem markaði
endalok hættufarar þeirra. Þegar
þau komu nær ströndu misstu sjó-
mennirnir undir árum stjórn á
traustum bátnum í trylltar greip-
ar hafsins. Þeir lyftu árum og tóku
þær um borö. Clegg stóð í stafni og
stýrði bátnum í gegnum brimið
eins og best hann gat, baröist meö
báðum höndum við stýrið. Þau
fóru yfir þrjár breiður brotsjóa,
lyftust hátt á loft þegar öldumar
fóru undir bátinn. Á síðustu
stundu missti Clegg stjórnina og
bátnum sló flötum. Hann virtist
ætla að fara í kaf. Emma hélt í
lunninguna með annarri hendi og
hélt dauðahaldi í æpandi svert-
ingjastúlkuna með hinni.
Og svo — skyndilega, ótrúlega —
var allt yfirstaðið. Báturinn barst
næstum hljóölaust yfir á mjúkan
sandinn. Sjórinn vék. Sjómenn-
imir stukku frá borði og drógu
fleytuna hátt upp á ströndina.
„Komin og það þurr,” sagði
Clegg sjálfumglaður. „Við skulum
biðja til guðs að gömlu Delaware
vegni jafnvel.”
Freigátan var komin nærri
landi og sigldi inn jafnhratt og öld-
umar gátu borið hana. Það var
krökkt af sjómönnum á ránum;
þeir héngu þar uppi, fálmuðu með
dofnum fingrum við að draga
saman seglin. Eitt af öðru voru
þau vafin saman þar til framsegl-
ið eitt var eftir og það var á þess-
ari síðustu léreftsdræsu sem
Nathan Grant bjargaði skipi sínu.
Andartaki áður en skipið tók
niðri var framseglið dregið
saman.
„Hún er föst og varpakkerið
41. tbl. Vikan 43