Vikan - 09.05.1985, Qupperneq 43

t
Það var verið að taka af
henni myndir. Að því búnu
hafði hann mök við hana og
það var ekkert sárt. Viðbjóðs-
legt, en ekki sárt.
Því næst settist hann á rúm-
stokkinn og reykti einhvers
konar jurtasígarettu. Það var
sama daufa lyktin og hún hafði
fundið þegar hún kom inn í
húsið. Paul skipti sér ekkert af
Heiðnu þar til hann sneri sér
snögglega að henni, tók að
flissa óstjórnlega og drap í
sígarettunni í rúmfötunum.
Heiðna varð svo skelfd við
þetta að hún glaðvaknaði. Hún
hafði ekki hugmynd um hvað
tímanum leið en hún varð að
ná af sér þessum handjárnum,
finna fötin sín og komast aftur
í skólann áður en þessi mann-
fjandi brenndi húsið til ösku.
,,Heyrðu elskan,” sagði
hún, „ætlarðu að vera svo
vænn að losa mig svo ég komist
á klósettið.” Hann skreiddist
upp í rúmið og losaði hand-
járnin. Heiðna fálmaði sig fram
í stofuna í leit að fötunum
sínum. Hún tíndi þau saman
og leit síðan í spegil yfir skrif-
borðinu og sá bólgið andlitið á
sér. Augun voru sem næst
horfin, hún hlaut að hafa grát-
ið dágóða stund.
Hún tók eftir því að efsta
skúffan í skrifborðinu var
hálfopin. Hún galopnaði
augun þegar hún kom auga á
það sem í henni var.
Hún var ekki sein á sér að
lauma hendinni ofan í skúff-
una.
Það var komið fram yfír
dögun þegar Heiðna læddist
upp á herbergið sitt.
,,Þú lítur hræðilega út.
Klukkan er meira en fímm.’’
, ,Það er ógeðsleg lykt af þér.
Hvert fóruð þið?”
,,Hvað gerðist?”
,,Við fórum á bar og ég
drakk of mikið. Ef þið vilduð
gjöra svo vel og hypja ykkur!”
urraði Heiðna. Hún skolaði í
sér munninn með sótthreins-
andi efni, baðaði andlitið og
skjögraði x bólið. Hún fór
ekki niður að borða morgun-
verð og þegar ráðskonan sá
bólgið andlitið og rauðþrútin
augun var hún fljot að skella
hitamæli í munninn á henni.
Hitinn í Heiðnu var eðlilegur
en hún leit svo sannarlega út
fyrir að vera að fá einhvern
skratta og var því flutt á sjúkra-
stofu skólans í nokkra daga.
6T
cy
JJ/ íu dögum síðar náði
æskufjörið aftur yfírhöndinni.
Heiðnu hafði tekist að sann-
færa sjálfa sig um að þessi
atburður væri að eilífu
þurrkaður burt úr minni
hún sló með svipunni út í loft-
ið. Því miður slóst keyrið í
eyrað á hryssunni. Hún fældist
og prjónaði. Júdý sleppti svip-
unni í skelfingu og þrýsti sér
niður í ekilssætið um leið og
hesturinn þaut af stað og
sveigði sleðann milli vegbrún-
anna. Maxín og Kata hnipruðu
sig saman aftur í sleðanum
þegar þær hentust áfram yfir
snævi þakta jörðina. Heiðna og
ekillinn stóðu eftir opinmynnt
ástígnum.
í fyrsta skipti á tíu dögum
gleymdi Heiðna í alvöru atvik-
inu viðbjóðslega. Hún henti frá
sér myndavélinni og þaut á
eftir sleðanum þar sem hann
hennar og að hún gæti látið
sem hann hefði aldrei átt sér
stað. Til mikillar furðu hafði
þetta atvik ekki haft teljandi
áhrif á góða skapið hennar og
einn sunnudaginn var hún
geislandi af óþreyjufullum
krafti og fékk hinar stelpurnar
með sér til þess að leigja hesta-
sleða í klukkutíma.
Hesturinn brokkaði af stað
yfir snævi þaktar steingöturnar
og stúlkurnar fjórar hreiðruðu
um sig praktuglega undir
gömlum silfurrefafeldum.
Silfurbjöllurnar á reiðtygjun-
um gullu og þær veifuðu til
vegfarenda þar sem þær óku
yfír engin fyrir utan bæinn og
héldu í áttina að Saanen. Þegar
stúlkurnar námu staðar skipt-
ust þær á að sitja í ekilssætinu
með taumana og svipuna í
hendi á meðan Heiðna tók
myndir af þeim á kassavélina
sína.
Júdý kunni ekkert til reið-
mennsku og hugsunarlaust
lyfti hún upp taumnum og
æpti ,,Hott hott” um leið og
vaggaði til á ósléttum stígnum
með hestinn á undan á ofsa-
hraða.
u.
'm leið og sleðinn fór
fram hjá litlum hópi skíða-
manna greip einn þeirra í
taumana og hálfvegis hljóp og
hálfvegis dróst með hryssunni.
Smám saman dró hesturinn af
og þegar Heiðna hafði náð
sleðanum móð og másandi stóð
skíðamaðurinn og róaði titr-
andi hrossið, strauk því yfir
svitastorkinn hálsinn og tautaði
eitthvað fyrir munni sér á
tungumáli sem Heiðna skildi
ekki.
„Hvernig gastu gert þetta?”
öskraði Heiðna að Júdý sem var
óttaslegin og náföl. , .Hvernig
vogaðir þú þér að slá hryssuna!
Hvernig vogaðir þú þér að láta
hana prjóna og valhoppa á
ísnum, bölvað fíflið þitt! Farðu
aftur í!” Hún kastaði aftur
höfðinu, stutt, beint nefíð stóð
beint upp í loftið af hroka og
nasavængirnir titruðu af
vonsku.
Hún var með allan hugann
við ásigkomulag hestsins og
tók taumana úr höndum
ókunna mannsins og þakkaði
honum fyrir án þess að veita
honum nokkra eftirtekt. Síðan
teymdi hún hestinn til ekilsins
sem var æfareiður og lagði
af stað heim.
ðZ
/ Jy yrir utan hesthúsið
beið þeirra maður. Hann var
dökkur yfírlitum, í skíðafötum
og bar með sér yfirlæti eins og
þjónn sem nýtur sérstakra for-
réttinda. Að undanskildum
votti af þóttasvip var andlitið
svipbrigðalaust. Hann kom í
áttina til Heiðnu og hneigði
höfuðið aðeins.
„Húsbóndi minn, hans
konunglega hátign Abdúllah
krónprins, býður ykkur að hitta
sig á Imperial hótelinu! ’ ’
,,Og ég er drottningin af
Kína,” sagði Heiðna. Hún var
enn öskureið og neitaði að
hlusta á afsakanir Júdýjar.
,,Abdúllah heldur til á
Imperial hótelinu, svo mikið er
víst,” sagði Júdý. ,,Hann er
með tvær svítur á leigu þar til
langframa, það er á meðan
hann er hér í skóla. Ég hef
aldrei séð hann en þessi náungi
hérna lítur alveg eins út og
arabarnir lífverðir hans.” Júdý
vafði ljósbláum treflinum um
hökuna á sér. , ,Heyriði, ég verð
að rjúka. Ég á að vera komin á
Chesa, en ég myndi athuga
þetta boð nánar. Hve oft bjóða
konungbornir menn þér í te?”
Hún hljóp af stað, sein í þungu
kuldastígvélunum.
Minnug hins skelfílega ævin-
týris með Paul hikaði Heiðna.
Hún var ekki í standi til þess að
skipta sér af neinum útlending-
um.
,,Það sakar ekkert að fara í
Miklasalinn,” sögðu þær hinar
í hvatningartón. ,,Ó, Heiðna,
kóngafólk,” bætti Kata við
þegar þær fylgdu dökkleita
manninum í áttina að
Imperial.
í einu horninu á Miklasaln-
um sat Abdúllah prins í
hvítum skíðafötum frá hvirfli
19. tbl. Vikan 43