Vikan - 15.08.1985, Síða 13

Hann ætlar aö líta yfir farinn
veg og sjá líf sitt meö augum 32
ára gamals manns.
— Er hann venjulegur aftur-
bataalki sem er að rekja raunir
sínar?
— Var hann hassisti og dópsali
sem ætti að hengja upp í næsta
tré?
— Var hann aumingi og ræfiil
og baggi á þjóöfélaginu?
— Var hann og er hann alkó-
hólisti þar sem er á ferðinni einn
hættulegasti sjúkdómur allra
tíma?
— Þessum spumingum skal
látið ósvarað en hann er að
minnsta kosti langt frá því að vera
nokkurt einsdæmi á íslandi — því
miður.
Týndi fermingarúrinu sínu
í glugganum í Glaumbæ
„Ég veit ekki á hverju maður á
að byrja, það er alltaf erfiðast, en
mig langar til að segja frá lífs-
hlaupi mínu ef það getur orðiö
öðrum víti til vamaðar.” Hann
getur ekki stoppað lengi hjá mér.
Hann er núna á togara og kom í
land í gær, eyddi kvöldinu á fundi
hjá AA-samtökunum og fer aftur
út á sjó í kvöld.
„Ég byrja auðvitað á að segja
frá því hvemig þetta byrjaði allt
saman hjá mér, núna gerir maður
sér miklu betri grein fyrir þessu
öllu. Auðvitað byrjaöi drykkjan
eins og hjá öllum öörum ungling-
um, maður er alltaf að apa eftir
fullorðna fólkinu. Ég kom að vísu
ekki frá neinu óregluheimili en
ólst upp hjá afa og ömmu. Þetta
var í Hlíöunum og fullt af húsum
í byggingu. Það var alltaf verið að
halda reisugilli. Við krakkarnir
reistum hins vegar f ótboltamark á
bak við hús og auðvitað urðum við
að halda reisugilli eins og full-
orðna fólkið. Þá stal ég vodka-
flösku og bjórkassa af afa mínum
og deildi á Únuna.
Næst drakk ég ekki fyrr en ég
var orðinn 13 ára. Þá notaði ég
gamla trixið og bað einhvem róna
að kaupa fyrir mig í Ríkinu og
borgaði fyrir með einum sopa.
Þetta var ein flaska af álaborgar-
ákavíti og kostaði 200 kall. Ég og
kunningi minn sturtuðum henni í
okkur niöri í Hljómskálagaröi og
fórum svo á ball meö Flowers í
Iönó á eftir.
Hippatímabilið var að ganga í
garð héma og allir æöislega fr jáls-
lyndir. Þetta hefur líklega verið
árið 1966 og ég var þá nýfermdur.
Þá tekur lífið hjá mér nýja stefnu.
Ég byrjaði að drekka á fullu þann-
ig að ég sleppti ekki einni einustu
helgi úr. Ég drakk mest með vin-
um og kunningjum sem voru 2—3
árum eldri en ég. Það var auövit-
aö ekki um annaö að ræða en að
smygla sér inn á böllin því maður
var ekki orðinn nógu gamall og
fermingarúrinu týndi ég í þak-
glugganum í Glaumbæ þegar ég
var að troða mér inn um hann.
Fyrstu árin gekk þetta bara vel,
maður drakk bara um helgar og
þetta var í góðu standi þangað til
maður fór að fá blakkátin. Þá fór
ég að gera ýmsar vitleysur og
gleyma mér alveg og vissi svo
ekkert í minn haus þegar ég vakn-
aöi aftur.
Ég reyndi að ganga hefðbundinn
menntaveg og ætlaöi að taka
landspróf í skóla úti á landi. Nótt-
ina áður en ég fór þangað gisti ég í
fyrsta skipti í djeilinu. Ég hafði
verið að drekka 75% vodka í leigu-
bíl og þegar ég steig út úr bílnum
fyrir utan Las Vegas á Grensás-
veginum var allt í lagi með mig en
húsið tók danssporin fyrir mig. Ég
var skelþunnur í rútunni daginn
eftir á leiðinni í skólann og féll
reyndar um vorið. Þá tók ég stefn-
una á lýðháskóla í Danmörku, þá
var ég 17 ára.
Hassssss
Ég var ekki búinn að vera lengi
á þessum lýðháskóla þegar ég tók
eftir því aö herbergisfélagi minn
var alltaf með einhvem laumu-
púkahátt. Það kom fljótlega á
daginn að hann var að laumast til
að reykja hass. Þá hafði ég aðeins
einu sinni reykt hass; þaö var með
amerískum hermönnum á Þing-
völlum! Menn verða að athuga
það að hass var lítið þekkt á
Islandi á þessum tíma. Ég var
fljótur að halla mér að pípunni og
fór að redda skólafélögunum um
hass.
Síðan fór ég til Árósa og fór að
pússa af fullum krafti en vann inn
á milli til aö sýna fram á að ég
hefði einhverjar tekjur en í raun
og veru lifði ég mest á aö pússa
En þetta er harður heimur og einu
sinni var ég rændur af Þjóðverjum
með hnífa; ég náði bílnúmerinu og
þeir voru gómaðir á landamærunum
yfirtilÞýskalands.
Ég kynntist sterkari efnum
fljótlega þótt ég megi prísa mig
sælan fyrir að ég hef aldrei orðið
djönkari. Á þessum árum var LSD
í miklum vinsældum; það prófaði
ég nokkrum sinnum og upplifði
stundum það sem kallað er
bömmer. Einu sinni lifði ég ævi
mína alla aftur á bak á nokkrum
klukkutímum, alveg aftur í
móðurkviö, fannst ég fara úr lík-
amanum og horfa á sjálfan mig
fara á þetta tripp. Þessi bömmer
hefur tekið um þaö bil 4 klukku-
tíma. Hann var alveg hrikaleg
lífsreynsla en fór samt á betri veg
heldur en hjá mörgum löndum
mínum. Þeir eru sumir ennþá á
Kleppi. Ég hugsaði reyndar oft
um að leita þangað en það varð
aldrei úr því.
Skömmu seinna fór ég heim og
hélt að mér væru allir vegir færir
og ég gæti staðið á eigin fótum. En
ég komst fljótlega að raun um það
að ekkert gekk hjá mér og ég var
orðinn verulega sjúkur maður.
Þaö mistókst bókstaflega allt hjá
mér. Ég þrælaði mér þó í gegnum
gagnfræðaprófið og ég man eftir
málfundi í skólanum þar sem ég
flutti framsöguræðu um aö gefa
skyldi hass frjálst á íslandi. Þá
var mórallinn þannig að flestir
voru því fylgjandi, nema nátt-
úrlega kennarinn.
Kristjanía kallar
Ég fílaði mig ekki á landinu og
ákvað að fara út og settist að í
Kristjaníu. Þaö hefur líklega verið
áriö 1971 og þá hef ég verið 19 ára.
Þá var mjög gott að búa í Stínu;
íslensku túrhestamir voru ekki
famir að sækja þangað en þarna
bjuggu nokkrir Islendingar sem
héldu vel saman. Þetta var
skömmu eftir að Kristjanía var
opnuð og menn voru allir í því að
bjarga heiminum og litið var á
hassiö sem eitt af meðulunum til
þess. Þá byrjaði ég að díla á fullu.
Ég náði mér í efni úti í bæ og seldi
það inni í Kristjaníu. Svo byrjaði
maður líka að fara yfir til Sví-
þjóðar og selja þar.
Ég fór líka aö smygla hingaö
heim í stórum stíl; bæði fór ég
sjálfur á milli landa og aðrir tóku
efni fyrir mig. Það voru til alls
konar aöferðir til að smygla,
maður reyndi að líta út eins og ein-
hver góðborgarinn, rakaði af sér
skeggið og lét khppa sig. Þá slapp
maður yfirleitt í gegn.
Færeyjaleiöin var vinsæl á
tímabili, þaö er að fljúga um
Færeyjar til íslands. Maður fór
svona meö eitt og tvö kíló hingað
til lands. Ég sökk hins vegar alltaf
dýpra og dýpra í brennivínið og
hassið þegar ég var á Islandi. Ég
átti aldrei neitt fast heimili öll
þessi ár heldur bjó ég alltaf inni á
einhverju fólki eða um borð í skip-
um. Ég tolldi illa hér á landi, mér
fannst alltaf að grasiö væri
grænna erlendis. Ég kynntist líka
spítti á þessum árum, aðallega úti í
Danmörku, og sniffaði amfetamín
oft 2—3 daga í senn. Ég viður-
kenndi hins vegar aldrei að þetta
væri nokkurt vandamál hjá mér,
hvorki brennivínið né annað.
Þegar ég fór út í þriðja skiptið fór
ég að færa út kvíarnar, út fyrir
Kristjaníu. Ég var jafnvel kominn
Þafl er best afl skýla sór á bak við drumbinnl
33. tbl. Víkan 13