Vikan - 15.08.1985, Síða 49

við hverjum brandara sem
hann sagði. Heiðna fór að líta
jákvæðari augum á Robert.
«-/óbert beið með að
láta til skarar skríða þar til
kvöld nokkurt er þau höfðu
verið saman á jóladansleik.
Rjómagult tunglið var eins og
lótusblóm á himninum. Hann
sá um að kampavínsglas
Heiðnu varð aldrei tómt, og
hún var nokkuð vel við skál
þegar þau óku aftur heim. Hún
slagaði lítið eitt þegar þau
gengu að lyftunni og Robert
lagði arminn verndandi utan
um hana á meðan þau biðu.
,,Káta nótt! Gleðilega nótt!
Góðu jól! ’ ’ sönglaði Heiðna og
það virtist ofur eðlilegt að kyssa
hann góða nótt. Síðan fór hún
inn í herbergið sitt, kastaði
öllum fötunum sínum á gólfið,
datt niður á rúmið og var sam-
stundis sofnuð.
Innar í ganginum lagaði
Robert á sér japanska kímonó-
inn, sem hann hafði fyrir nátt-
slopp, hnýtti fast á sig lindann
og gekk síðan ákveðnum
skrefum inn til Heiðnu.
Heiðna vaknaði morguninn
eftir og hugsaði eins og svo
margir aðrir á undan henni:
, ,Hvað hef ég gert?
Robert lagði sig eftir þetta
fram við biðilshlutverkið á
hefðbundinn og ákafan hátt og
bak við tjöldin ljómaði faðir
hans af ánægju. Hann keypti
yndislegar gjafir handa
Heiðnu, litla, bjöllulaga gull-
eyrnalokka, þumalfingurstór-
an, purpurarauðan ametyst,
sætan, lítinn apa í rauðum
jakka sem Heiðna var ekki sein
á sér að klæða angaskinnið úr.
Heiðnu sjálfri til nokkurrar
furðu voru hún og Robert
gefin saman í breska sendi-
ráðinu tveimur mánuðum
seinna. Faðir Roberts gaf henni
ljósbláan Rolls Royce í brúðar-
gjöf-
Um leið og brúðkaupsveislan
var afstaðin tók hjónabandið að
stefnaí óefni.
fJX t/eiðn
/eiðna hafði aldrei
haft ofuráhuga á kynlífi svo í
fyrstu taldi hún að Robert
þyrfti bara að fá æfingu. En
það var ekki rétt. Tveimur
mánuðum eftir brúðkaupið
sagði hún spyrjandi við hann:
„Gætir þú ekki beðið eftir
mér?” Hann stífnaði strax
upp, sagðist ekki vita hvað hún
ætti við og sakaði hana um að
vera kynköld. í vinsamlegum
tón samsinnti Heiðna að svo
gæti verið. ,,Það hefur bara
ekki reynt á það enn,” bætti
hún við. Robert varð fjólublár
af reiði. Hann vitnaði í Kinsey-
skýrsluna og sagði að það tæki
meðalmann tvær og hálfa mín-
útu að ná fullnægingu sem
hann renndi augum yfir fimm
blaðsíður af ásökunum, skrif-
aðar með snyrtilegri, smágerðri
rithönd Kötu. Hver einasti
stafur var skýr og afmarkaður,
engar slaufur á leggjunum eða
neins konar útflúr og sársauki í
hverri línu. Robert setti bréfið I
innri vasann á fötunum sínum
og seinna reif hann bréfið á
skrifstofunni sinni.
f/X/m kvöldið sagði
hann Heiðnu með sama átak-
anlega sorgarsvipnum og hann
setti upp þegar hann sagði
henni frá brottför Kötu að
þýddi að hún fengi þrjátíu sek-
úndum meira en meðalmann-
eskjan.
Heiðnu langaði til þess að
ræða um þetta við einhvern en
hún var of feirnin. Hún óskaði
þess innilega að hún gæti talað
við Kötu og spurt hvort þetta
hefði verið eins hjá henni.
Heiðna gæti alveg spurt Kötu
vegna þess að hún var of
örvæntingarfull til þess að fara
hjá sér og hún taldi að ef Kata
vissi hvað henni leið hræðilega
þá myndi hún ekki hafa neitt á
móti því að tala um það. En
Kata hafði ekki svarað neinu
bréfi frá henni.
Staðreyndin var sú að Kata
hafði skrifað Heiðnu heiftar-
legt bréf þegar hún frétti það
að vinkona hennar hefði gifst
Robert. En Robert hafði þekkt
rithönd Kötu og tekið bréfið af
silfurbakkanum I forstofunni.
Hann reif það upp með vísi-
fingrinum og hnussaði þegar
hann hefði fengið stutt bréf frá
Kötu þar sem hún vonaði að
hann fyrirgæfi henni og iéti
fortíðina gleymda og grafna og
að hún væri nú hrifin af undir-
foringja sem héti Jocelyn Rick-
etts og vonaðist til að verða
brátt hermannsfrú. Heiðna bað
ákaft um að fá að sjá bréfið.
Robert leitaði I vösum sínum
og sagði með mæðuandvarpi að
hann hefði gleymt því á skrif-
stofunni, hann kæmi með það
heim annað kvöld. Næsta
kvöld sagðist hann bara því
miður hafa gleymt fjárans bréf-
inu og Heiðna hlyti að skilja að
hann hefði ýmsu merkilegra að
sinna en nokkrum línum frá
konu sem hefði sært hann svo
djúpt.
Heiðt.a bað aldrei aftur um
að fá að sjá bréfið en nokkrum
dögum síðar — þó Robert
hefði sagt henni ákveðið að
gera það ekki — læsti hún sig
inni I ljósbláa baðherberginu
um leið og Robert
var farinn á skrifstofuna'
og pantaði símtal til
Waltonstrætis. Eftir
fjóra og hálfa klukku-
stund náðist samband en
þá svaraði enginn. Það
eina sem Heiðna heyrði var
lágværa hikstið I gamla,
þunglamalega, svarta
símanum þúsundir mílna I
burtu. Hún pantaði strax
annað símtal og þurfti
aftur að blða I fjóra tlma og
enn svaraði ekki. Heiðna þorði
ekki að panta enn eitt símtal
vegna þess að Robert var vænt-
anlegur heim á hverri stundu
en hún hringdi aftur morgun-
inn eftir.
't>
að kom ekkert svar
frá Waltonstræti.
Þriðja daginn pantaði
Heiðna slmtal til móður Kötu.
í þetta sinn var biðin aðeins
tveir og hálfur tími og móðir
Kötu svaraði sjálf við fjórðu
hringingu. Hún var einkenni-
lega stíf og kurteis og sagði að
Kata væri I Skotlandi með vin-
um sínum. Já, alveg ágætt. Já,
hún og herra Ryan höfðu það
llka aiveg ágætt, þakka þér
fyrir!
„Heldur þú að þú getir
fengið Kötu til þess að skrifa
mér, eða hringja?” spurði
Heiðna.
Það varð þögn. Það brakaði á
línunni. Síðan sagði frú Ryan
hratt: ,,Ég held að Kata vilji
aldrei framar heyra frá þér. Eða
Robert. Vinsamlegast láttu
hanaífriði.”
Síðan lagði frú Ryan varlega
niður símtólið og ætlaði sér
hreint ekki að koma dóttur
sinni I uppnám með þvl að
segja henni að Heiðna hefði
hringt og beðist fyrirgefningar.
Það var naumast að þessi stúlka
var ósvífin!
Á fyrsta brúðkaupsafmæli
Heiðnu var hún búin að heyra
svo mikið um Kinseyskýrsluna
að hún taldi eins gott að ganga
úr skugga um hvort hún væri I
rauninni kynköld. Þvl fór hún
að halda fram hjá með tennis-
kennara, hressum og kátum ít-
ala, miklum nautnamanni,
33. tbl. Vikan 49
!