Vikan - 21.08.1986, Blaðsíða 53

lega vel efnuð. Hún er varla
nema hvolpur ennþá en ætli hún
sé ekki einn ríkasti hundur í
heimi.“
Þó við hefum miklar efasemdir
um geðheilsu ungfrú Crump vor-
um við brátt komin í sundföt og
gengum út um opna frönsku
gluggana okkar í sólskinið í
garðium. Ungfrú Crump kynnti
okkur fyrir Poppy.
Þrátt fyrir fyrri fordóma okkar
afvopnaði Poppy okkur þegar í
stað. Hún var bara stór og mynd-
arleg eðlileg stelpa, óspillt af
auðæfum. Hún fagnaði okkur
með miklum rófuslætti. Hún
stökk upp eftir Irisi og sleikti
kinnar hennar með langri, ljós-
rauðri tungu. Seinna, þegar við
höfðum hagrætt okkur á rönd-
óttum dýnum undir appelsínu-
trjám, hringaði hún sig í stóran,
klunnalegan bolta við hlið mér
og lagði umfangsmikið trýnið á
maga minn.
„Sko, hún kann vel við ykk-
ur.“ Ungrú Crump ljómaði. „Ó,
ég vissi að hún myndi gera það!“
Iris baðaði sig í sólskininu og
spurði eins og kurteisin bauð.
„Segðu okkur frá Poppy. Hvern-
ig aflaði hún auðæfanna?"
,,Ó, hún aflaði þeirra ekki. Hún
erfði þau.“ Ungrú Crump settist
á hvítan málmstól. „Frú Wil-
berframe var ákaflega auðug
kona. Henni þótti mjög vænt um
Poppy.“
„Og arfleiddi hana að öllum
eigum sínum?“ spurði ég.
„Ekki alveg öllum. Ég fékk
svolitla upphæð. Ég var lags-
kona hennar, sjáið þið til, í mörg
ár. En ég á að líta eftir Poppy.
Þess vegna ánafnaði hún mér
þessu. Poppy greiðir mér líka ríf-
legt kaup.“ Hún fitlaði við
ómerkilegar perlur sem hún
hafði um hálsinn. „Frú Wilber-
frame var mikið í mun að Poppy
fengi aðeins það besta og ég reyni
eftir fremsta megni að gera það
sem rétt er. Poppy er auðvitað í
stóra svefnherberginu. Ég er í
litla herberginu að framanverðu.
Og ef Poppy fær steik í kvöld-
matinn fæ ég mér hamborgara.“
Hún starði ákaft. „Ég hefði ekki
andartaksfrið héldi ég að Poppy
fengi ekki allt það besta.“
Poppy hóstaði með hausinn á
maga mínum. Hún barði rófunni
afsakandi í stéttina.
Iris teygði sig yfir mig til að
klappa henni. „Er hún búin að
vera rík lengi?“
„Ó, nei, frú Wilberframe dó fyr-
ir fáeinum vikum." Ungrú
Crump þagnaði snöggvast. „Og
þetta hefur verið mikil ábyrgð
fyrir mig.“ Hún þagnaði aftur og
glopraði svo út úr sér: „Þið eruð
vinir mínir, er það ekki? Ó, ég
er viss um að þið eruð það. Elsku
bestu, verið svo góð að hjálpa
mér. Ég er alein og ég er svo
hrædd.“
„Hrædd?“ Ég leit upp og það
leyndi sér ekki að litla fuglsand-
litið var tekið af ótta.
„Um Poppy.“ Ungrú Crump
hallaði sér fram. ,,Ó, liðþjálfi,
þetta er eins og martröð - vegna
þess að ég er viss í minni sök.
Ég veit að þau eru að reyna að
myrða hana.“
,,Þau?“ Iris settist upp.
„Frændi frú Wilberframe og
konan hans, frá Ogden Bluffs í
Utah.“
„Þú nefndir þau þegar þú opn-
aðir fyrir okkur.“
„Ég nefni þau við alla sem
koma hingað í húsið. Sjáið þið
til, ég veit ekki hvernig þau líta
út og ég kæri mig ekki um að þau
haldi að ég sé ekki á varðbergi.“
/
g horfði á hana. Hún gæti
hafa líkst flónskri piparmey'
með flugu í kollinum. Hún
gerði það ekki. Hún virtist
indæl og fyllilega með réttu
ráði, bara hrædd.
„Ó, þetta er ekki gott fólk,
hreint ekki. Það er ekkert sem
þau nvyndu ekki lúta svo lágt að
gera. I Glendale fann ég kjötbita
í garðinum. Ég veit að þetta var
eitrað kjöt. Og á fáförnum vegi
skutu þau á Poppy. Ó, lögreglan
hló að mér. Púströr á bíl, sögðu
þeir. En ég veit betur. Ég veit
að þau gefast ekki upp fyrr en
Poppy er dauð.“ Hún grúfði and-
litið í litlum höndunum. „Ég
hljópst á brott frá þeim í Glen-
dale. Þess vegna kom ég til La
Jolla. En þau eru búin að fmna
okkur. Ég veit það fyrir víst. Ó,
elsku, elsku Poppy, sem er svo
góð og hugsar aldrei neitt ljótt.“
Þegar Poppy heyrði nafn sitt
nefnt brosti hún og dillaði róf-
unni.
„En þessi frændi og konan hans
frá Ogden Bluffs, því skyldu þau
vilja myrða hana?“ Augu kon-
unnar minnar glömpuðu af
leynilögregluáhuga sem ég
þekkti frá fornu fari. „Eru þau
að eltast við peningana hennar?"
„Auðvitað,“ sagði ungfrú
Crump ástríðufull. „Það er erfða-
skráin. Frændinn er eini ættingi
frú Wilberframe á lífi en hún
gerði hann arflausan af ásettu
ráði og ég get satt að segja ekki
álasað henni. Allt féð fer til
Poppy og - hérna - afkomenda
Poppy.“
„Höfðar frændinn ekki mál til
að hnekkja svona fáránlegri
erfðaskrá?" spurði ég.
„Ekki enn. Það þarf mikla pen-
inga til að hnekkja erfðaskrá -
lögfræðikostnaður og annað
slíkt. Það yrði miklu, miklu auð-
veldara fyrir hann að drepa
Poppy. Sjáið þið til, það er eitt
sem erfðaskráin nær ekki yfir.
Ef Poppy deyr áður en hún verð-
ur móðir erfir frændinn allt. Ó,
ég hef gert allt sem í mínu valdi
stendur. Um leið og -- hérna -
heppilegur tími kom fann ég eig-
inmann handa Poppy. Eftir
fáeinar vikur - er von á þeim
litlu. En næstu vikurnar...“
Ungfrú Crump þerraði augun
með litlum vasaklút. „Ó, lögregl-
an í Glendale var ákaflega
ósamvinnuþýð. Menn þar nefndu
það meira að segja að dómurinn
fyrir að skjóta eða drepa hund í
fylkinu er skelfilega léttur- í
mesta lagi lítil sekt. Ég hringdi
í lögregluna hér og bað um
vernd. Þeir sögðust skyldu senda
mann hingað við og við en þeir
voru naumast kurteisir. Svo þið
skiljið að það er enga vernd að
fá hjá lögunum og engar bætur.
Það er enginn til að hjálpa mér.“
„Þú hefur okkur,“ sagði Iris
samúðarfuli.
,,Ó.. .ó...“ Vasaklúturinn
flögraði frá andliti ungfrú
Crump. „Ég vissi að þið væruð
vinir mínir. Elsku, elsku þið. Ó,
Poppy, þau ætla að hjálpa okk-
ur.“
Poppy, sem var önnum kafin
við að sleikja á mér magann,
svaraði engu. Fljótfærnislegt lof-
orð Irisar kom svolítið flatt upp
á mig en ég var reiðubúinn að
standa með henni og sagði:
„Auðvitað hjálpum við ykkur,
ungfrú Crump. í fyrsta lagi, hvað
heitir frændinn?“
„Henry. Henry Blodgett. En
hann notar áreiðanlega ekki það
nafn. Ó, nei, hann verður of
snjalltil þess.“
„Og þú veist ekki hvernig hann
lítur út?“
„Frú Wilbeframe eyðilagði
myndina af honum fyrir mörgum
árum þegar hann var lítill dreng-
ur og beit hana. Mér skilst að
hann hafi haft gula lokka. Það
var þá sem vandræðin byrjuðu á
milli þeirra.“
„Þú hlýtur þó að vita hvað
hann er gamall?“
„Hann ætti að vera um þrí-
tugt.“
„En konan hans?“ spurði Iris.
„Ég veit ekkert um hana,“
sagði ungfrú Crump kuldalega,
„nema hvað hún á víst að vera
rauðhærð, fyrrverandi leik-
kona.“
„Og af hverju ertu svo viss um
að annað hvort þeirra eða bæði
séu komin til La Jolla?“
IJngfrú Crump krosslagði
handleggina í kjöltunni. „I gær-
kvöldi, símhringing.“
„Símhringing?“
„Rödd sem spurði hvort ég
væri ungfrú Crump og svo
þögn.“ Ungfrú Crump laut nær
mér. „Ó, núna vita þau að ég er
hér. Þau vita að ég sleppi Poppy
aldrei út. Þau vita að á hverjum
morgni leita ég að kjöti, gildrum,
í garðinum. Þau hljóta að átta
sig á að eina hugsanlega leiðin
til að nálgast hana er að komast
inn í húsið.“
„Brjótast inn?“
Ungfrú Crump hristi stífa lokk-
ana. „Það erhugsanlegt. En ég
held að þau treysti fremur á und-
irferli en ofbeldi. Það er gegn því
sem við verðum að vera á verði.
Þið eruð eina fólkið sem hefur
komið að dyrunum frá því sím-
hringingin kom. En ef einhver
annar kemur í ykkar íbúð eða
mína, hver svo sem afsökunin
kann að vera...“ Hún lækkaði
róminn. „Það getur hver sem er
verið Henry Blodgett eða konan
hans og við verðum að leika á
þau.“
Fluga settist á annað dýrmætt
eyra Poppy. Hún virtist ekki
taka eftir því. Ungfrú Crump
horfði einlæg á okkur og skellti
svo í góm yfir sjálfri sér.
„ Almáttugur minn, hér hef ég
verið að íþyngja ykkur með
vandamálum Poppy og þið hljót-
ið að vera svöng. Hvað segið þið
um svolítið salat í hádegisverð?
Ég hef alltaf sektarkennd yfir því
að borða um miðjan daginn þeg-
ar Poppy fær einu máltíðina sína
um kvöldið. En með gesti - já
og bandamenn - er ég viss um
að frú Wilberframe hefði ekki
talið eftir sér kostnaðinn.“
Hún flögraði burt með brosi
sem var í senn feimnislegt og
samsæriskennt.
Ég leit á Irisi. „Jæja,“ sagði ég.
„Er hún klikkuð eða trúum við
henni?“
„Ég held satt að segja,“ sagði
konan mín, „að við trúum
henni.“
„Þvíþá?“
„Af því bara.“ Á andliti Irisar
var sami heillandi svipurinn og
hafði aflað henni svo margra
aðdáenda í síðustu kvikmynd
hennar. „Ó, Peter, sérðu ekki
hvað þetta verður skemmtilegt?
Fallegur St. Bernharðshundur í
hættu. Ófyrirleitinn þorpari með
gullna lokka sem beit frænku
sína.“
„Hann er ekki með gullna
lokka lengur,“ sagði ég. „Hann
er orðinn stór strákur núna.“
Líkami Irisar var heitur af sól-
34. TBL VIKAN 53
I