Vikan - 02.04.1987, Blaðsíða 45

aði dyrunum.
Beint á móti var fjólublá
hurð. Axel tók i hurðarhúninn
en það var harðlæst.
Næsta hurð var gul og þegar
Axel opnaði fékk hann ofbirtu
í augun. Allt var svo bjart og
fallegt, grænt gras svo langt
sem augað eygði og blár him-
inn. Axel gekk inn og dyrnar
lokuðust af sjálfu sér á eftir
honum. Axel gekk áfram. En
hvað hér var fallegt! Lítil blá
blóm uxu í grasinu og fiðrildi
flögruðu um. Hann gekk
áfram, heillaður af umhverf-
inu, uns hann kom að lítilli
laut. Þar settist hann niður.
Þetta var nú eitthvað annað
en allar tröppurnar, hugsaði
hann með sér sæll og glaður.
Allt í einu kvað við ógurlegt
öskur. Axel hrökk við og leit
í þá átt sem hljóðið kom.
Undarleg vera nálgaðist, ægi-
legt skrímsli, glansandi og
grænsanserað að lit. Höfuðið
var lítið en búkurinn ægilega
stór. Útlimirnir voru örmjóir
en gríðarlega langir og út úr
haus og herðum stóðu langir
fálmarar sem teygðu sig í allar
áttir. Á miðjum hausnum var
eitt stórt auga sem starði á
Axel. Ekkert nef var sjáanlegt
á skrímslinu og munnurinn
var pínulítill. Þrátt fyrir það
bárust frá skrímslinu ógurleg
öskur og jörðin titraði undan
þunga þess er það þrammaði
í átt að Axel.
Hjálpi mér, hugsaði Axel
skelkaður. Þetta er ógeðslegra
en öll litlu plastskrímslin uppi
í hillu heima. Hann stóð á
fætur og sá litlu fallegu blómin
hverfa ofan í jörðina. Hann
varð að forða sér undan þess-
ari ógurlegu skepnu. Hann tók
til fótanna í sömu átt og hann
hafði komið úr.
Gulu hurðina sá hann ekki
og nú fór skyndilega að
dimma. Öll blómin voru horf-
in og grasið orðið visið eins
og eftir langvarandi þurrk.
Axel hljóp og hljóp og skrímsl-
ið á eftir. Bilið á milli þeirra
styttist ískyggilega. Axel fann
svitann spretta fram og fannst
hjartað vera komið upp í háls.
Skrímslið með sínar löngu
lappir átti nú stutt eftir til að
ná Axel. Fálmararnir teygðu
sig í áttina að honum og snertu
hár hans. Þá sá Axel allt í einu
gulu hurðina. Hann þaut að
henni, opnaði og hljóp fram á
ganginn. Lyftudyrnar voru
opnar og Axel ýtti á neðsta
takkann, númer 1.
Skrímslið náði ekki lyftunni
en lagði af stað niður stigann.
Og með sínar löngu lappir var
það ekki lengi niður 768
tröppur. En Axel var auðvitað
fljótari með lyftunni og hljóp
nú út úr gula húsinu.
Krakkarnir voru ennþá að
leika sér í tröppunum en þegar
skrímslið kom æðandi forð-
uðu þeir sér svo að þama var
enga hjálp að fá fyrir Axel.
Hann var orðinn dauðþreyttur
en lagði af stað upp tröppurn-
ar. Allt i einu datt hann kylli-
flatur. Þetta eru endalokin,
hugsaði hann lafhræddur.
Hann bylti sér til og frá.
Skrímslið mátti alls ekki ná
honum. Hann togaði í sæng-
ina af öllu aíli. Skrímslið stökk
að honum og ætlaði að slá
hann niður með löngum fálm-
aranum en Axel sveigði
höfuðið eldsnöggt til hliðar og
rak sig illilega í rúmgaflinn.
Við höggið glaðvaknaði
hann en var nokkra stund að
átta sig á umhverfínu. Ógeðs-
lega skrímslið var á bak og
burt. í stað þess var allt hans
gamla dót í kringum hann og
litlu plastskrímslin stóðu sak-
laus uppi í hillu.
Þetta hafði þá bara verið
draumur, stórskrítinn draum-
ur.
Skrýtlur
- Hvað finnst þér um nýju íbúðina mína? Hún er inn-
réttuð eftir mínu eigin höfði.
- Já, mér fannst hún eitthvað svo tómleg.
Lestin nam staðar mjög skyndilega svo að farþegarnir
þeyttust úr sætum sínum.
- Hvað kom fyrir, lestarstjóri? spurði einn farþeganna.
- Smámunir, við ókum á kú.
- Var hún á teinunum?
- Nei, við eltum hana inn í fjós.
- Hænan mín er fársjúk, sagði bóndinn við dýralækn-
inn. Hún er með svo háan hita að hún verpir harðsoðn-
um eggjum.
- Svona, svona, drengur minn, þú þarft ekki að vera
hræddur við að fara til tannlæknisins.
- Hefur verið dregin úr þér tönn, pabbi?
- Já, já, hundrað sinnum.
Kennarinn: Hvernig er króna í fleirtölu?
Drengurinn: Túkall.
- Af hverju ertu svona blautur? spurði móðir ungan
son sinn.
- Við vorum í hundaleik.
- Ekki verður maður svona blautur af því?
- Jú, ég var ljósastaur.
Og svo var það einn sem skrópaði í bréfaskólanum.
Hann sendi tóm umslög.
14. TBL VIKAN 45