Vikan - 13.04.1939, Blaðsíða 9

Nr. 15, 1939
VIKAN
9
Drengurinn
Þegar Legoec gamla, gömul kona frá
Bretagne, úr héraðinu Pont-Labbé,
tók við blaðinu, sem pósturinn færði henni
á hverjum morgni, datt henhi ekki í hug
að lesa það strax. I fyrsta lagi var hún
ekki með gleraugun sín, og í öðru lagi
þurfti hún fyrst að sinna skepnunum. Það
var kominn tími til að gefa kúnni og kind-
unum.
Þegar klukkan var þrjú, og hún var bú-
in að ljúka verkunum í peningshúsinu, fór
hún inn, náði í gleraugun sín, þurrkaði þau
vandlega og fór að stafa sig fram úr blað-
inu. Hún las það alltaf samvizkusamlega
frá fyrstu til síðustu síðu, og þegar hún
var búin að lesa fréttirnar, las hún aug-
lýsingarnar. En þennan dag komst hún
ekki svo langt.
Hún var ekki komin lengra en á þriðju
síðu, þar sem glæpadálkurinn var, þegar
hún tók allt í einu að skjálfa, færði blaðið
nær augunum eins og hún tryði því ekki,
að hún hefði lesið rétt:
— Hr. Benneau, lögreglustjórinn í 21.
umdæmi, tók mann fastan í Claudestin-
drykkjukránni í gær. Fanginn, aumingi,
sem kallar sig Jean Legoec, bjó í tveimur
herbergjum í Rue de la Fontaineau 46.
Lögreglan hefir lengi haft gætur á hon-
um, og er hann grunaður um að vera rið-
inn við glæpinn, sem framinn var fyrir
nokkrum mánuðum í Nogent, en aðal-
mennirnir hafa ekki náðst enn. 1 næstu
viku verður hann yfirheyrður.
Fyrst um sinn situr hann í La
Santé-f angelsinu.
Legoec gamla las þessa
hræðilegu fregn að minnsta
kosti tvisvar sinnum og fór
síðan að hágráta.
Jean Legoec var einkasonur hennar, 25
ára gamall. Fyrir einu ári hafði hann far-
ið í atvinnuleit til Parísar, þrátt fyrir það,
að móðir hans hafði þrábeðið hann um
að vera kyrran heima. Gat það verið, að
drengurinn hennar, hann Jean litli, hefði
verið tekinn fastur eins og hver annar
glæpamaður? Ö, því miður var það allt
of satt, svona blöð fara ekki með neitt
þvaður. Götunúmerið, nafnið, allt stóð
heima! Hún þekkti svo vel þetta heimilis-
fang, þangað hafði hún sent öll bréfin
hans.
Hún gat ekki skihð, hvað þeir áttu við
með því, að „lögreglan hefði lengi haft
gætur á honum“, og að hann hefði verið
riðinn við þenna andstyggilega glæp í
Nogent, nei, það hlaut að stafa af ein-
hverjum misskilningi. Hún þekkti dreng-
inn sinn alltof vel til að vita, að hann gat
ekki framið þesskonar glæp. Það hlaut að
vera hægt að koma þeim í skilning um
það. En eitt var áreiðanlegt: drengurinn
hennar sat í fangelsi. Hún afbar ekki
þessa hugsun, og með þeirri festu, sem
allar konur frá Bretagne eru gæddar,
ákvað hún að fara og finna hann.
En það er nú einu sinni ekki hægt að
fara frá sveitabæ fyrirvaralaust. Einhver
þurfti að hirða og gefa skepnunum, og það
var ýmislegt annað, sem þurfti að gera.
Hún varð að ná í einhvern nágrannanna og
biðja hann um að annast verkin. Þegar
hún hafði lokið því, setti hún dótið sitt
niður í tösku.-------
Snemma næsta morgun sat Legoec
gamla, niðursokkin í hinar ömurlegu hugs-
anir sínar, á hörðum bekk í klefa á þriðja
farrými.
Hún sá drenginn sinn í anda liggjandi
á votum hálmi og kalla á móður sína eins
og hann gerði, þegar hann var lítill dreng-
ur. Hann hafði alltaf verið svo góður
drengur, og hann var líka vel gefinn, það
sagði að minnsta kosti presturinn, sem
fermdi hann. Og hann hafði alltaf lesið
bænirnar sínar eins og góður og vel inn-
rættur drengur.
Smásaga.
hennar.
En nú hafði stórborgin vélað hann á
vald sitt — — og nú — nú var það gengið
svo langt, að hann sat í fangelsi, og guð
mátti vita, hve lengi hann yrði þar. Kann-
ske æfilangt-------(við þessa hræðilegu
hugsun fór hún að skjálfa eins og hún
hefði hitasótt), kannske myndu þeir taka
hann af lífi. Hún sá í anda rauðu fall-
öxina, sem bar við fölan morgunhimininn,
og drenginn sinn leiddan að henni í hlekkj-
um.
Þegar hún stóð í járnbrautargarðinum
í hinni stóru, ókunnu borg, tók hún blaðið
upp og las í tuttugasta sinn frásögnina.
— Legoec er í Santé-fangelsinu, las hún
aftur.
Hún gekk til lögregluþjóns og bað hann
að vísa sér á fangelsið.
— Þér gangið fyrst niður að Montpar-
nasse, að Pont Royal, og þar snúið þér til
hægri. Síðan haldið þér beint áfram, þang-
að til þér komið að lítilli götu til hægri
handar. Því að þér eruð líklega að fara
í fangelsið, kona góð?
— Já, þangað ætla ég. Það er — ég
ætla að heimsækja drenginn minn.
— Jæja, þegar þér hafið gengið niður
litlu götuna, munuð þér áreiðanlega finna
fangelsið. Það er stóra, gráa byggingin.
Hún gekk lengi, miklu lengur en hún
þurfti, því að hún viltist hvað eftir annað.
Hún skammaðist sín fyrir að spyrja til
vegar að fangelsinu, og henni fannst allir
horfa á sig forvitnislega og hæðnislega,
þegar hún var búin að skýra frá því, hvert
ferðinni væri heitið.
En eftir langa mæðu náði hún takmark-
inu, þreytt og grátbólgin.
Þegar hún ætlaði inn, var hún stöðvuð
af verði, og þá tóku hné hennar að skjálfa
svo, að hún var hrædd um að detta.
— Þegar þér komið inn, getið þér snúið
yður til eftirlitsmannsins.
Við hann sagði hún:
— Getið þér ekki sagt mér, hvar dreng-
urinn minn er? Ég er komin til að heim-
sækja hann.
— Drengurinn yðar, kona góð ? Einmitt
það. Hvað heitir hann?
— Jean Legoec.
— Jean Legoec? Ég þekki hann ekki.
Gamla konan hélt blaðinu fyrir framan
hann með skjálfandi hendi.
Hann athugaði bókina sína, en fann
nafnið hvergi. Allt í einu virtist hann átta
sig.
— Eigið þér ekki við Frangois Tessou?
Framh. á bls. 20.