Vikan - 13.04.1939, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 15, 1939
þjónn þama hjá okkur, sem er einhver
frumlegasti maður, sem ég þekki. Ég skal
einhverntíma koma með hann hingað . . .
Gjörðu svo vel að gefa mér salt, Anna.
Anna nær í saltið. István heldur áfram
með sögu sína:
— Vitið þið, hvernig maður getur orð-
ið flugríkur? Mér hefir dottið snjallræði í
hug — ávísanafalsanir. Á ég að segja ykk-
ur það?
— Gerðu það! segir Klárí skipandi.
— Ávísanafalsanir? segir Jani og er
alveg undrandi.
— Auðvitað dettur mér aldrei í hug að
gera það . . . Mér hefir aðeins dottið þetta
í hug. Þetta er snjöll hugmynd. Hugsið
ykkur, að einhver tiginn Ameríkumaður
komi inn í Crédit Lyonnais. Hann fleygir
kæruleysislega ávísun á amerískan banka
á borðið. Ávísunin er upp á hálfa milljón
franka.
— Er ávísunin ófölsuð? spyr Jani.
— Nei, auðvitað ekki. Ameríkumaður-
inn hefir falsað hana í París. Auðvitað
greiðir Crédit Lyonnais ekki svona stóra
ávísun á óþekktan banka í Ameríku. Þeir
afsaka sig og segja, að þeir verði að at-
huga þetta. — Mais naturellement, segir
maðurinn með amerískum framburði og
fleygir fimmdollaraseðli á borðið. — Borg-
un fyrir símskeyti, segir hann göfugmann-
lega og fer.
— Án peninganna? spyr Klárí hæðnis-
lega. — Það er nú ekki mikill vandi. Ég
gæti hæglega gert þetta.
— Vertu nú róleg, kjáninn þinn! segir
István og þaggar niður í henni. — Jæja,
hann fer þá út. Crédit Lyonnais sendir
skeyti. Morguninn eftir kemur símasendill-
inn með svar frá bankanum í Ameríku.
Hr. N. N. á þrjár milljónir inni í bank-
anum.
— Hvernig er þetta hægt? spyr Jani
undrandi.
— Er ávísunin ekki fölsk? spyr Klárí.
— Jú, hvað haldið þið? Getið þið, ef
þið getið! Hálftíma síðar kemur maður-
inn, og ávísun hans er hiklaust borguð.
— Ávísunin hefir verið ósvikin, segir
Klárí.
— Auðvitað var hún það ekki.
— Þá hefir símskeytið verið falsað, seg-
ir Jani. — En hvernig er hægt að falsa
símskeyti ?
— Þú ert á réttri leið, segir István. —
Þú skalt ekki vera að reyna að brjóta
heilann um þetta lengur. Þú getur hvort
sem er ekki gizkað á það. Þú þarft mínar
gáfur til þess.
■— En hvemig er þetta gert?
— Sko! Maður sendir tvö símskeyti
heim til sín. Annað hljóðar þannig: ,,Hr.
N. N. á 200 dollara í Crédit Lyonnais,
París“. Það er alveg sama hver undir-
skriftin er. Hitt hljóðar þannig: „Einhver
banki í New York — hér setur maður nafn-
ið á bankanum í Ameríku, sem um er að
ræða — á höfuðstól upp á þrjár milljónir
dollara." Hér er líka alveg sama, hver
undirskriftin er. Skiljið þið? Tvö saklaus
símskeyti, en á þeim standa hin nauðsyn-
legu orð við spumingu bankans. Allt, sem
nú þarf að gera, er að ná í símskeytaeyði-
blöð á einhverju pósthúsinu og líma þessi
orð á þau. Samsektarmaður manns klæðir
sig eins og símasendill og afhendir sím-
skeytið í bankann. Jæja, hvað segið þið
um þetta, krakkar?
Þau eru öll alveg undrandi. István borð-
ar síðasta bitann og stendur upp.
— Jæja, nú verð ég að fara á nætur-
skemmtistaðinn. Nú fara gestimir að
koma. Verið þið sæl. Ég kem bráðum aftur.
Friðurinn er kominn aftur. Og það var
óheppilegt fyrir Önnu, því að þegar István
kemur aftur er laugardagur, og Pia Monica
er hjá Önnu.
— Enchantée, monsieur Weygand, segir
hún brosandi, þegar hann er kynntur fyrir
henni, og honum finnst rödd hennar
hljóma fyrir eyrum sér eins og hljóðfæra-
sláttur í margar vikur á eftir.
Slæpingjar geta líka orðið ástfangnir.
Það kemur ýmislegt undarlegt fyrir Ist-
ván þennan dag. Hann skrökvar engu, er
blátt áfram þegjandalegur. Hann starir
fullur aðdáunnar á hina yndislegu, Ijós-
hærðu stúlku. Hann vaknar fyrst aftur til
lífsins, þegar Pia kveður. Þá sprettur Ist-
ván upp og býður henni að fylgja henni
heim.
Heimsóknin hefir alls ekki heppnazt eins
vel og heimsókn Önnu til Montparnasse,
þar sem monsieur Meneghetti, lítill, grann-
ur, dökkur og töfrandi, var viðstaddur. —
Þannig er mál með vexti, að stúlkurnar
vita ekki, hvað þær eiga að segja hvor við
aðra. Þær skilja að vísu hvor aðra, örlög
þeirra hafa fært þær saman, en það er ekk-
ert hægt að tala um það. Þar fyrir utan
eiga þær fátt sameiginlegt, í mesta lagi
veika og óljósa samúð, — það er allt og
sumt. Undir eins og þær hafa lokið því
að ræða um verzlunina, er umræðuefnið
þrotið. Til allrar hamingju geðjast Klárí
vel að Pia, svo að þær spjalla saman.
Anna tók heldur ekki eftir því, að István
var annars hugar, og hún tekur heldur
ekki eftir því, að hann sést ekki í langan
tíma. Hún heldur, að næturskemmtistað-
urinn sé vel sóttur. Önnu líður vel, þegar
hún sér ekki István, en samt er henni dá-
lítið órótt.
Henni leiðist líka dálitið, að István skuli
aldrei bíða eftir henni fyrir utan verzlun-
ina nú orðið. Ef til vill er það bara betra.
Anna mundi ekki hafa tíma til að slóra
á leiðinni, kveðja hann með kossi við hvert
götuhom og fylgjast síðan með honum
hlæjandi áfram. Bardichinov frændi er
mjög veikur. Hann er með lungnabólgu.
Anna flýtir sér til hans strax að lokinni
vinnu. Þau skiptast á um að vera hjá hon-
um. Cathrina situr hjá honum á morgn-
ana, frú Barabás síðari hluta daganna,
Anna á kvöldin, og auðvitað koma karl-
mennirnir: Liiv, Alvarez og Barabás, þegar
þeir mega vera að því. Þangað koma líka
Rússar, vinir Bardichinovs, Kalinin, Tou-
chachevski og Marnov greifafrú.
Anna myndi með glöðu geði vaka yfir
honum alla nóttina, en öllum til undrunar
fer Klárí að skipta sér af þessu, þó að það
sé almennt áhtið, að hún hafi hjarta úr
steini og henni sé sama um alla.
— Eg get látið á hann kalda bakstra
alveg eins vel og aðrir, og ef til vill betur
en þú, segir hún við Önnu. — Og þú þarft
ekki að líta á mig lengur sem pelabarn.
Ég er þrettán ára, bráðum fjórtán.
— Mamma leyfir þér það ekki, segir
Anna.
— Ég skal tala við mömmu. Þú getur
verið hjá honum til klukkan eitt. Þú þarft
ekkert annað að gera en að tala við Liiv
og aðra heimsækjendur. Ég fer að hátta
klukkan átta, sef til eitt og leysi þig þá
af hólmi. Þá eru gestirnir til allrar ham-
ingju farnir. Og þú getur líka sofið út.
Barabásfjölskyldan veit, að það þýðir
ekkert að andmæla Klárí. Klárí er ákveð-
in og þrjózkufull. Hún þrábiður þau, þang-
að til hún fær vilja sínum framgengt. —
Þegar hún var lítil var hún barin, en nú
stendur hún með svo hörðum og ákveðn-
um svip fyrir framan frú Barabás, að hún
þorir ekki að snerta á henni, og því þorir
Anna ekki heldur. Eftir dálitlar umræður,
fram og aftur, er fallizt á, að Klárí byrji
klukkan tvö. Síðan hefjast sjúkravökum-
ar.
Auðvitað veit enginn, ekki Anna einu
sinni, að Bardichinov frænda líður verst á
daginn. Hitinn lækkar, hann fær meðvit-
undina og hræðist dauðann.
— Bara að ég væri heima, EJárí mín
. . . En að deyja í ókunnu landi . . .
— Bardichinov frændi, veikt fólk má
ekki tala vitleysu. Ég ætla ekki að and-
mæla þér, en hugsaðu þér, hvað þú munt
skammast þín, þegar þér fer að batna.
— Þú ert vitur, Klárí, — vitur og út-
farin. En ég trúi þér ekki. Ég óttast dauð-
ann, Klárí.
— Þú hefir sofið í dag, Bardichinov
frændi. Þessvegna veiztu ekki, hvað veðr-
ið er orðið gott. Þú þarft að fá dálítið sól-
skin, Bardichinov frændi. I næstu viku sitj-
um við inni í Luxemborgargarðinum eða
við förum upp í Buttes-Chaumont. Þar get
ég tínt fjólur handa þér.
— Fjólur, tautar Bardichinov frændi og
sofnar.
Klárí er hjá honum þangað til klukkan
sjö um morguninn, en þá kemur Cathrina,
og Klárí hleypur heim til að búa sig í skól-
ann.
Um kvöldið hækkar hitinn í Bardichinov.
Hann hefir óráð. Hann heldur æsingaræð-
ur og er ekkert nema þrjózkan. Anna
heldur í fyrstu, að það séu kommúnistar,
sem hann er að rífast við, en kemst síðan
að því, að hann er á bankafundi og er að
tala við hluthafana. Hann hefir algjörlega
gleymt síðastliðnum tíu árum. Hann er
heima, ræðir um vexti og skuldabréf ■'úð
starfsbræður sína og hluthafa. Stundum
talar hann samhengislaust. Hann kemur
fyrst til sjálfs sín undir morgun, og það
er enn verra.