Vikan - 19.10.1939, Blaðsíða 4

4
VIK A N
Nr. 42, 1939
ná á kostnað Frakklands og Belgíu og þó
einkum Englands. Þessi voru í raun og
veru markmið Þýzkalands í heimsstyrj-
öldinni miklu. Eða hver voru þau ella? Ég
hefi aldrei séð neitt um það.
Fyrir þá sem telja sig sjá eitthvað nýtt
og fordæmislaust í þeirri þýzku útþenslu,
sem nú hefir í nafni nazismans gleypt
Austurríki og Tékkóslóvakíu, og gert Pól-
land að einum blóðugasta vígvelli í sögu
mannkynsins, er gott að minnast eins
manns, sem er sérkennilegastur af öllum
spámönnum stórþýzku stefnunnar. Hann
hét Hauston Stuart Chamberlain. Hann
var fæddur Englendingur, en gerðist þýzk-
ur borgari. Árum saman var hann haldinn
af sérkennilegu hatri til þjóðar sinnar.
Hann ritaði bók eina, er hann nefndi:
Die Grundlagen des neunzehnten Jahr-
hunderts. Bók þessi er þrungin af nærri
þrælslegri aðdáun á Þýzkalandi, þýzkum
stofnunum og öllu þýzku. Samtímis sér
höfundurinn í Þjóðverjum þann kynstofn
drottnara, sem í óhemjandi styrkleika
verði að brjóta undir sig allar aðrar þjóð-
ir. Undirmáls þjóðirnar eru aðeins til til
þess að þjóna þessari einu, og gagnvart
henni eru þær allar undirmálsmenn. Haust-
on Chamberlain gerðist fyrstur til þess að
prédika yfirburði hins norræna, þýzka kyn-
stofns, krafðist af Þjóðverjum, að þeir
hyrfu aftur til síns norræna uppruna,
héldu kynstofni sínum hreinum, og settu
á laggirnar í sínu sívaxandi veldi, hóp af
einvala foringjaliði, sem drottnaði yfir
lýðnum með fullkomnu einræði, en þokaði
jafnframt ríkinu áfram til sívaxandi valds,
yfirdrottnunar og dýrðar.
Það er nú löngu kunnugt, að bæði Alfred
Rosenberg og Adolf Hitler eru miklir að-
dáendur og lærisveinar Hauston Chamber-
lains. Ég hefi brotizt í gegnum ógrynni af
JÓN FRÁ LJÁRSKÓGUM:

Ég er aleinn í stofunni----------
tjti er dimmt,
ýlt'randi stormurinn hamast á glugga
og ljósið mitt hey’r sinn hildarleik
við húmsins flöktandi skugga.
Að eyrum mér berast ömurleg hljóð
— ýmist sem stynjandi, kveinandi grátur
eða skerandi, ofboðslegt örvita-fliss
— ískrandi djöflahlátur-----
hersveitirnar gera það. Þess vegna eru nú
tugir fáráðlinga í hverju landi álfunnar,
sem nauðugir viljugir verða að leika það
hlutverk fíflsins, að bölva yfir þeim þýzka
her, sem stendur yfir undurokuðu Póllandi
á vestari Weichsel-bakka, en kyrja fagnað-
arsöngva yfir þeim rússneska her, sem
stendur með járnhæl yfir undirokuðu Pól-
landi á austari Veichsel-bakka. En Stalin
man, að gamla Rússland átti hér lönd.
Hinn rauði litur á eftir að afmá Estland,
Lettland og Lithauen. Auk þess ná óskir
Stalins til Finnlands. Og Rússland þarf ís-
lausar hafnir úti við Atlantshaf, þar sem
Nazistabókmenntum, þar á meðal Mein^plsland bíður, handan við yztu sjónarrönd,
Kampf eftir Hitler. Ég verð að segja alveg'
eins og er, að þetta allt verkar á mig eins^
og mjög klunnaleg tilbrigði og ramsöng upp-
suða úr ritum aðalpostula stórþýzku stefn-
unnar, Lagardes, Frantz, Naumanns, Cham-
berlains o. fl. Markmiðin eru þaðan rök-
semdirnar þaðan. Útþensla þriðja ríkisins
er ekkert annað en hinn gamli þýzki stór-
veldisdraumur, að þessu sinni dulbúinn
kenningunni um siðferðilega og vitsmuna-
lega yfirburði hins norræna, þýzka kyn-
stofns. Hið brúna Stór-Þýzkaland, sem
Hitler sér í óskum sínum og vonum er stór-
veldið, sem Dr. Naumann lýsir í „Mittel-
Europa“.
En austur í Kreml situr Stalin og hann
vill líka vera með í þessum leik, að skapa
nýja Evrópu. Og hann á fleiri eldvopn til
þess að vinna með að uppfyllingu drauma
sinna en 3Va þumlungs langa reykjarpípu.
Stórveldisdraumur hans er líka dulbúinn.
Hann er dulbúinn kenningunni um frels-
andi mátt kommúnismans fyrir þá undir-
okuðu og hrjáðu. Þess vegna ber öllum
sönnum verkalýðs vinum að fagna þegar
rauði herinn leggur undir sig lönd. Það er
allt annað og virðulegra en þegar þýzku
eins og stöpull á leiðinni til Ameríku. Þess
vegna er Norður-Svíþjóð með alla sína
málma og Norður-Noregur með allar sínar
hafnir á óskakorti Stalins. Auk þess Bess-
arabía og bætt aðstaða á Balkan. Balkan
á að verða þýzk-rússneskt samningasvæði.
Og vesahngs Island! Hvað verður um
það? Mun það þykja svo lítill biti, að há-
karlskjaftur stórveldanna fáist ekki til að
lúta að svo litlu? Þær eru minni eyjarnar,
sem Rússland er nú að týna upp í Eystra-
salti. En hitt má engum koma á óvart,
að um leið og rauði herinn bítur sig fast-
an í Finnlandi og Norður-Svíþjóð, og þjón-
ar Stalins hafa setzt að í Atlantshafshöfn-
um á vesturströnd Noregs, þá hlýtur
Þýzkaland a,f hernaðarfræðilegum ástæð-
um að taka Danmörku í vernd sína. Það
mundi þá verða hinn blessunarríki árang-
ur af vernd Sovét-Rússlands fyrir lýðræði
og lýðfrelsi í álfunni. Þar með er ekki
sagt, að Danmörk sé á óska-korti Hitlers.
Mér er nær að halda, að svo sé alls ekki.
En honum kann að þykja sem vinur hans
Stalin taki svo hraustlega til matar síns
við hinn stórpólitíska málsverð austur í
Moskva, að það sé annað hvort að gera
Ljósið mitt slokknar . .. Ég er hérna einn
umvafinn myrkranna lamandi hrylling,
finn, hversu hríslast um hverja taug-
hræðslunnar orðvana trylling.
Stormurinn eykur sín ýlfrandi kvein
— sem úlfahjörð þyrpist á gluggann í flýti
gólaudi fárlegan feigðarsöng
eins og fordæmdar sálir í víti----
Nákaldur gjóstur um gættirnar hvín,
geigþrunginn, næðandi’ um hörund mitt
fer ’hann
— sem fálmandi loppa, loðin og köld,
leitandi káfi’ um mig beran. —
Gjósturinn breytist í græðgislegt hvás
— Glámsaugu stara úr koldimmu horni,
feiknþrungin, ógnandi færast þau nær . . .
Ó, fer ekki að birta af morgni?
að góma einhvern bita, áður en Stalin
sporðrennir síðustu hnútunni.
Mun þá mörgum þykja vora vel um
Norðurlönd, ekki síður en um AusturAlpa,
ef morgunroði kommúnismans skín af
Noregsströndum á hið kalda ísland, en
hinn „brennadi ylur“ þýzkra hugsjóna
sunnan af Sjálandi. Hitt er vorkunn, þó
að margir væru þess óskandi, að til slíkra
atburða drægi ekki.
Eins og augljóst er af þessu, þá getur
vel svo farið, að óskaheimur þeirra Hitlers
og Stalins rekist á. Vináttugrundvöllurinn
er dauðtryggur, það sem hann nær, en
hann er ekki endalaus. Hann er dauðtrygg-
ur á meðan þeir eru að skipta Póllandi,
og geta báðir í sameiningu með litlum fórn-
um ráðið niðurlögum þessarar minni mátt-
ar þjóðar. Hann er sömuleiðis tryggur á
meðan að Rússland innbyrðir Eystrasalts-
ríkin Estland, Lettland og Lithauen, og
gerir „nauðsynlegar“ breytingar til örygg-
is á Finnlandi og norðanverðri Skandi-
navíu. Hann er sömuleiðis óbifandi um það
að efla Hitler, til þess að geta haldið uppi
styrjöld gegn vesturveldunum, Frakklandi
og Bretlandi, í von um að geta veikt þau
svo og lamað innan frá, að þar verði jarð-
vegur fyrir kommúnistauppreisnir og aðra
þjónustu við heimsyfirdrottnunarstefnu
Stalins. Hann er ennfremur óbrigðull um
það að skapa Hitler aðstöðu til þess að
halda styrjöldinni svo lengi áfram, að.hann
neyðist til að leggja óbærilegar byrðar á
sína eigin þjóð, til þess á síðan, í skjóli
innra veikleika Þýzkalands, að geta kosið
sér sjálfur bróðurpartinn af því, sem hin
rússnesku og þýzku vopn hafa brotið undir
sig í sameiningu. I þessu öllu sér Stalin
ótakmarkaða möguleika og glottir ánægju-
lega í kamp, þar sem hann situr og tottar
pípu sína í skjóli hinna þykku Kremlmúra.