Vikan - 19.10.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 42, 1939
stofunni einni mínútu á undan þeim How-
ard og Shirley. Hann var sannfærður um,
að hann myndi aldrei á ævi sinni sjá jafn-
góðan þriggja-mínútna leik. Og hann var
kunnáttumaður í sinni grein.
Frá því fyrst, að Shirley hafði hvíslað:
— Ég er komin, elsku Rana, það er Rósa-
linda------, var leikurinn alveg lýtalaus.
Hann gat ekki gleymt honum. Og alltaf
myndi gleðibragð sjúklingsins svífa hon-
um fyrir hugskotssjónum, er Rana þekkti
systur sína aftur. Svo mikla gleði hafði
hann ekki séð skína út úr svip nokkurrar
manneskju.
Þau voru að koma niður stigann, þar sem
Bukmann beið þeirra. Howard var hinn
ánægðasti.
— Þakka yður fyrir, Shirley. Nú er allt
í lagi. Rana hefir samþykkt að láta flytja
sig til Sviss, og eftir tvo mánuði verður
hún komin á fætur.
Bukmann leit alvarlegum augum á Shir-
ley og hneigði sig.
•— Dásamlegur leikur, sagði hann. —
Stórkostlegt.
Þrem dögum síðar bauð Shirley Buk-
mann til miðdegisverðar. Það var kunnugt
orðið, að Bukmann ætlaði að sýna „Strætið
hét Paradís“, og Shirley spurði haiin hreint
og beint að því, hvort hún ætti ekki að
leika aðalhlutverkið. Hún varð meira en
lítið undrandi er hann svaraði:
— Það er því miður ekki hægt. Það
er ákveðið.
— En ég hélt, — um kvöldið — að þér
vilduð sjá mig leika. Þér sögðuð: Stórkost-
legt, stamaði Shirley.
— Ég skal segja yður nokkuð, sagði
Bukmann,1— sem fór fram hjá yður, vegna
þess að þér voruð upptekin af hlutverki
yðar. Frá því fyrsta, að þér komuð inn í
stofuna, vissi Rana Carr, að þér voruð ekki
Rósalinda.
— Vissi hún, hver ég var! Reiðin sauð
niðri í Shirley. — Það er ómögulegt. Hún
hafði ekki hugmynd um það.
— En ég segi yður, að hún vissi það.
Hún var alveg ljómandi! fmyndið þér yður,
hvað hennar hlutverk var miklu erfiðara
en yðar. Hún var veik. Þér komuð henni að
óvörum. Þér lékuð vel, en hún ekki síður
-----hún sýndi á sér ófalsað gleðibragð,
þó að hún vissi, að þér voruð aðeins að reyna
að leika á hana. Hana langaði til að skipa
yður út, en í þrjár mínútur hló hún og
brosti við yður sem systur. Ég endurtek,
það var stórkostlegt.
Shirley varð að sitja á sér. Það hlaut
að vera satt.
— Ég læddist út áður en þið kvödduzt.
Hjúkrunarkonan sýndi mér símskeyti frá
Rósalindu, sem kom rétt áður en við kom-
um, þess efnis, að Rósalinda væri meðal
farþega á Berengaria og færi beint til Sviss
til að hitta systur sína þar. Ég flýg þang-
að á morgun, af því að Rana hefir lofað
að leika aðalhlutverkið í sjónleiknum
„Strætið hét Paradís". Þér eruð fögur,
Shirley Miles, og þér eruð skynsamar, en
Rana hefir auk þessa gott hjartaþel.
FALLEGASTA ORÐIÐ. Frh. af bls. 9.
tilhaldsklædda flagara. Að þessi andstyggi-
legi harmonikuræfill væri rýtingur.
R-r-r-u-rrr og bíllinn þau af stað. Hann
stefndi upp að Grund, heim til Dagnýjar.
Gunnar stóð dálitla stund kyrr, eins og
steini lostinn. Svo áttaði hann sig; — rið-
andi á fótunum reikaði hann af stað heim,
— heim með harmonikuna undir hend-
inni.
Hljóðlátur sársauki gróf sig fastar í sál
hans. Nú væri hann búinn að missa Dag-
nýju fyrir fullt og allt og þar með hrundu
allar framtíðarvonir hans til grunna.
Fólk á svo auðvelt með að kynnast í
dansi. Var ekki harmonikan, — dýrgrip-
urinn hans, orsök alls þessa? Hann hataði
hana nú, — honum var skapi næst að
fleygja henni frá sér langar leiðir, — möl-
brjóta hana. Hvað átti Gunnar að gera?
Fara heim við svo búið, það væri óþol-
andi. Var það karlmannlegt af honum að
vera að flækjast hér á veginum, með hel-
vítis harmonikuna, á meðan þessi ókunn-
ugi sláni væri að taka hana Dagnýju frá
honum. Hann átti auðvitað að elta þau upp
að Grund. Hvað átti hann svo að segja,
þegar hann kæmi þangað? Að hann bann-
aði Dagnýju að vera með þessum ókunn-
uga manni. Hann yrði að athlægi og fólkið
héldi, að hann væri ekki með öllum mjalla.
Upp að Grund gat hann ekki farið.
Gunnar ráfaði heim til sín upp að Haga-
nesi. Húsfreyjan bar mat fyrir hann, en
Gunnar bragðaði varla á honum. Hann
hafði enga matarlyst.
— Ertu lasinn? spurði konan.
— Nei, ég er ekkert lasinn.
Gunnar háttaði óvenju snemma þetta
kvöld. Hann reyndi að sofna til að gleyma
viðburðum dagsins. En það tókst ekki.
Hugsanir hans héldu honum vakandi, þær
brutust fram í huga hans, — afkáralegar,
ljótar. Eins og svartir ernir, með sperrtar
klær, sóttu þær að honum og gáfu honum
engan stundarfrið. Loks eftir miðnætti
festi Gunnar blund. Honum fannst hann
vera kominn út á víða völlu, og Dagný
var þar hjá honum. Ánægð og áhyggjulaus
reikuðu þau um þennan yndisfagra stað.
Skyndilega heyrðu þau þyt mikinn, og mað-
ur kom geisandi á apalgráum hesti. Hann
greip í Dagnýju, dró hana á bak og reið
á brott. En Gunnari fannst einkennilegt
magnleysi gagntaka sig, svo að hann gat
hvorki hreyft hönd né fót til að bjarga
Dagnýju. Og hann sá mann við hlið sér,
ef mann skyldi kalla. Hann var ekki stærri
en lítill strákpési, en ákaflega höfuðstór
og með klær á hverjum köggli. Hann sagði
ekki neitt, en tók að hlæja storkandi, níst-
andi hlátri, svo að kjafturinn náði út að
eyrum. Þessi helvízki, slitrótti drynjandi
úr barkanum á þessum óskapnaði ætlaði
að gera Gunnar vitstola.
Þá hrökk hann upp.
Gunnar var feginn að vakna og finna,
að hann lá í rúminu sínu. Honum leið illa.
Hvaða bölvað draumarugl var þetta? Var
Dagný feig? Nei, draumar eru ekkert ann-
að en hugsanir manns sjálfs, úr djúpi
undirvitundarinnar.
Gunnar gat ekki sofnað meir. Hann
hélzt ekki við í rúminu. Allt þetta hugar-
vingl um Dagnýju kvaldi hann. Þessi sláni,
sem dansaði við hana í gær, mundi hann
ekki hremma hana?
Gunnar klæddi sig hljóðlega og gekk út
í bjarta sumamóttina. Hann teygaði að sér
tært og svalt næturloftið. Skyrtan flags-
aðist óhneppt. Hressandi andvarinn lék um
háls hans og brjóst. Hann fann drungann
hverfa, og honum varð léttara um andar-
dráttinn. Kyrrð og helgi sumarnæturinn-
ar streymdu inn í sál hans og færðu hon
um ró. Hugsanir hans skýrðust og hreins-
uðust af sora þess lága. Hin tárhreina,
kristaltæra dögg þó jafnvel öll óhreinindi
af fótum hans. Hann var vígður hinum
heilaga mætti næturinnar í landi norðurs-
ins.
Gunnar var ekki lengur hikandi, hann
var að vísu í sömu kveljandi óvissunni, en
nú þorði hann að vita vissu sína. Aldrei
skyldi hann blygðast sín fyrir að ganga
á fund hennar, sem hann unni, — jafnvel
þó að allir spottuðu hann, og ókunnugur
maður væri búinn að hrifsa dýrasta f jár-
sjóð hjarta hans.
Gunnar gekk föstum skrefum út með
hlíðinni, fram að Grund. Það var orðið
áliðið nætur. Fé farið að renna af lág-
lendinu til f jalls. Á stöku bæ í dalnum var
að byrja að rjúka. Þunnir, ljósgráir reykj-
arstrókar liðuðust upp í blítt morgunloft-
ið. Sumar gamlar konur eru svo árrisular
að hita morgundreitilinn.
Loks var Gunnar kominn fram að
Gmnd. — Hann gekk eldhússdyramegin.
Heppnin var með honum, Dagný var að
koma á fætur. Hún hitaði morgunkaffið.
Er hún sá Gunnar, kom hún brosandi fram
í dyrnar í hvíta morgunsloppnum sínum.
— Sæll og bless! Komdu nú inn í eldhús
og spjallaðu við mig, á meðan kaffið er
að hitna. Það er víst hvort sem er enginn
kominn á fætur, nema ég.
Gunnar fór inn. Hjarta hans tók að slá
örara. — Hvað átti hann eiginlega að segja
við Dagnýju ? En hún leysti hann úr þeim
vanda.
— Ó, hvað liggur vel á mér. Veiztu af
hverju? Hún brosti glettnislega og hristi
ljósa lokkana frá andlitinu.
— Nei, svaraði Gunnar dauflega. Hann
var farið að gmna hið versta.
— Sástu manninn, sem var með mér á
skemmtuninni í gær?
Það var eins og Gunnari væri gefið á
kjaftinn.
Án þess að bíða eftir svari, hélt Dagný
áfram:
— Það var bróðir minn að austan.
Hann hefir aldrei komið suður fyrr.
1 vitund hans hljómuðu orð Dagnýjar:
Það var bróðir minn. Gunnar var ekki í
neinum vafa um, að orðið bróðir væri
fallegasta orðið, sem hann hefði nokkum-
tíma heyrt.