Vikan - 23.11.1939, Blaðsíða 19

Nr. 47, 1939
VIKAN
19
Heppinn letingi.
Barnasaga.
P áll mætti vini sínum, Ottó, niðri í
* Strandgötu með stóra, tóma körfu á
handleggnum. Páll sá strax, að vinur hans
var í slæmu skapi.
— Hvers konar svipur er á þér í dag?
spurði hann hlæjandi.
— 0, sagði Ottó gremjulega. — Þætti
þér skemmtilegt að vera sendur út í
kartöflugarð þegar þú ætlaðir að fara að
horfa á sundsýningu? Ég er hvorki meira
né minna en hálftíma að ganga hvora leið
— og þar að auki er þessi steikjandi hiti!
— Þú hefir gott af því að hlaupa af þér
spikið, sagði Páll stríðnislega. — Bless! Og
hann var þotinn.
Ottó horfði reiðilega á eftir honum. Ekki
þurfti Páll að óttast, að hann yrði sendur
eftir kartöflum. Móðir Páls léti vinnukon-
urnar gera það, en móðir hans hafði engin
ráð á að hafa stúlku. Þar að auki var hún
lasin, og læknirinn hafði bannað henni að
vinna, og þau voru að verða búin með
peningana, sem hún hafði lagt til hliðar.
Enginn vissi, hvernig þetta yrði í framtíð-
inni, en framtíðarhorfurnar voru að
minnsta kosti ekki bjartar.
Ottó var um og ó. Það var ekki laust
við, að hann væri reiður við móður sína
fyrir að senda hann upp í garð. Var nokk-
ur sanngirni í því að senda hann alla þessa
leið, þegar grænmetissalinn var á næsta
götuhorni. Grænmetissalinn------!
Ottó kipptist við. Ef hann færi þangað
inn og bæði um kartöflur, slyppi hann við
að fara í garðinn. Hann gat staðið einhvers
staðar í skugganum þann tíma, sem hann
var vanur að fara í garðinn, svo að móður
hans grunaði ekkert. 50 aurana, sem þetta
kostaði, gæti hann alltaf borgað við tæki-
færi. Hann hikaði.
Satt að segja nennti hann alls ekki að
ganga þennan langa, leiðinlega veg í þess-
um steikjandi hita og áður en hann hafði
velt þessu nokkuð fyrir sér, var hann
kominn inn í grænmetisbúðina. Þá fyrst
varð honum ljóst, hvað það var, sem hann
var að gera af einskærri leti, — því að
ekkert var það annað. En nú gat hann
ekki snúið við.
— Takk. Viljið þér gjöra svo vel að
skrifa þetta hjá frú Maríu á Mýrargötu
28, stamaði Ottó, þegar búðarmaðurinn
lagði kartöflurnar á borðið.
— Það skal ég gera, vinur minn, sagði
kaupmaðurinn vingjarnlega, en Ottó
fannst hann horfa svo undarlega á sig.
Framvegis notaði Ottó sér þetta í hvert
skipti sem hann átti að sækja kartöflur
eða grænmeti fyrir mömmu sína. Hann bað
bara kaupmanninn að skrifa það á reikn-
inginn hennar mömmu, og það var allt í
lagi með það, því að allir vissu, að mamma
Ottós var góð og áreiðanleg kona.
Ottó hafði alls ekki komið í garðinn síð-
an hann freistaðist í fyrsta skipti til þess
að fara inn til grænmetissalans. Þegar
mamma hans spurði, hvernig garðurinn
væri, sagði hann eitthvað sennilegt.
Reikningurinn hjá grænmetissalanum
hafði smám saman hækkað — hann var
kominn upp í 18 krónur. Gífurleg upphæð!
Honum leið illa þegar hann hafði áttað sig
á þessu og varð hugsað til þeirrar stund-
ar þegar grænmetissalinn sýndi móður
sinni reikninginn. Ógurlegur kjáni hafði
hann verið?
Ottó hafði auðvitað ætlað að borga
reikninginn með vasapeningum sínum, en
þar sem móðir hans mátti ekki vinna, fékk
hann litla vasapeninga. Bara að hann
þyrði nú að tala við mömmu sína um þetta!
En það var svo erfitt. Mamma, sem hafði
alltaf brýnt fyrir honum að vera heiðar-
legur. Auðvitað kæmist hún fyrr eða síðar
að sannleikanum. En Ottó þorði ekki og
frestaði því dag eftir dag . . .
Mánuði eftir að þetta gerðist, var Ottó
kvöld eitt að fylgja vini sínum, sem bjó
fyrir utan bæinn, heim á leið. Þegar dreng-
irnir voru ný skildir skall á óveður. Fyrst
þrumur og eldingar, síðan hellirigning.
Þegar Ottó tók að skima í kringum sig
eftir húsaskjóli, sá hann, að hann var rétt
hjá garðinum hennar mömmu. Ottó var
holdvotur þegar hann kom að hliðinu, svo
að hann flýtti sér að komast í skjól. En
hvað var þetta? Litli kofinn í garðinum
var uppljómaður. Hann trúði ekki sínum
eigin augum. Fyrst varð hann hræddur og
setti þetta í samband við eldingarnar, en
síðan áttaði hann sig, læddist upp að kof-
anum og gægðist inn. Hann varð orðlaus af
undrun. Inni sat lítill, gráhærður maður
með mæliglös og alls konar áhöld fyrir
framan sig. Hver gat þetta verið?
Skyndilega rann Ottó til, og við hávað-
ann leit maðurinn upp. Ottó ætlaði að
hraða sér í burtu og kalla á lögregluna, en
þegar hann hljóp fram hjá dyrunum, stóð
gamli maðurinn í dyrunum og sagði:
— Sæll, vinur minn. Komdu inn og tal-
aðu við mig.
Röddin var svo vingjarnleg, að Ottó
hlýddi ósjálfrátt.
— Lofaðu mér að sjá þig, sagði mað-
urinn þegar þeir komu inn í stofuna.
— Nú, þú ert sonur frú Maríu?
Ottó kinkaði kolli. Hvað vissi þessi karl
um það. Gamli maðurinn hélt áfram:
— Þig langar kannske til að vita, hver
ég er. Ég er gamall sérvitringur, sem bý
í stóra húsinu hér á móti. Mamma þín
hefir oft þvegið fyrir mig. Hún talaði oft
um þig og sýndi mér myndir af þér.
— En hvers vegna eruð þér hér?
— Það skal ég segja þér. Ég er efna-
fræðingur. Og þar sem ég verð að hafa
næði við rannsóknir mínar, settist ég að
í þessum mannlausa kofa. Hér hefi ég
dvalið í 3 vikur. Núna rétt áður en þú
komst var ég að sjá árangur af rannsókn-
um mínum. Annars er ég hissa á því, að
þið skuluð ekki borða grænmetið, sem
hér er.
Nú stóðst Ottó ekki lengur mátið og
sagði gamla efnafræðingnum alla söguna.
Hann horfði alvarlega á hann og sagði:
— Þú hefir breytt illa, drengur minn, en
ég skal bjarga þessu fyrir þig. Það er
ekkert betra, að mamma þín fái að vita,
að þú hefir farið á bak við hana. En gefðu
mér hönd þína upp á það, að þú gerir
þetta aldrei framar.
Ottó rétti honum ákveðið höndina.
— Ágætt, vinur minn. Nú skulum við
fara heim. Eg geri húsaleiguna upp við
mömmu þína seinna.
„PRINSINN“. Framh. af bls. 10.
Þegar Kalli kom upp aftur, lá Maggie á
rúminu og grét eins og hjarta hennar ætl-
aði að springa.
— Ó, Kalli, Kalli! veinaði hún örvænt-
ingarfull, ég get ekki afborið það . . . ekki
þetta. Þú hefðir mátt berja mig, þú hefðir
mátt gera við mig hvað, sem þú vildir, en
ekki þett ... ó, prinsinn minn, segðu, að
þú ætlir aldrei að hitta hana aftur.
Hann lofaði því. Hann lofaði að hitta
hana aldrei aftur, og sveik það svo aftur.
Aftur komst Maggie að því. Hin leyndar-
dómsfulla eðlishvöt kvenmannsins sagði
henni það.
— Þú hefir verið með þessum kven-
manni aftur. Þú getur ekki neitað því.
Svo hellti Maggie úr skálum reiði sinnar