Vikan - 14.03.1940, Blaðsíða 17

VIKAN, nr. 11, 1940
17
Rúðugler
höfum venjulega fyrirliggj-
andi rúðugler 18 og 24
ounzu, einnig 4, 5 og 6 mm.
f
Utvegum
einnig allar aðrar tegundir
af gleri.
Reykjavík
Auglýsið í
VIKUNNI.
Kaupum tóma
strigapoka
Nordalsíshús
Sími 3007.
Sokkar!
Barnasokkar.
Karlmannasokkar.
Kvensokkar.
Grœni veiðarlœraliturinn
„IMPREGIOLK
— — kominn aftur — —
Verslun O. Ellingsen h.f.
Glæðir f jör á fljóðsins hvarm,
flestum réttum Ijúffengari;
seyðir þrótt í sérhvem arm
sólþurkaður rabarbari.
Maturinn verður beztur úr vöriun frá Moerpoo/^
andanum. Nú strauk hann eldspýtunni
eftir stokknum. Skot reið af. Skotbloss-
inn kom svo að segja framan í Slade. Kúlan
fór í loftið.
Slade hrökk í kút, það kom á hann fát
og hann fékk ofbirtu í augun, en á samri
stundu tók Garnville undir sig stökk og
réðist á hann.
— Hamingjunni sé lof fyrir hjátrúna,
sagði hann við Jóhönnu, þegar hann hafði
afvopnað Slade og bundið rækilega.
Hún hristi höfuðið og hneigði það að
öxl hans.
— % var ekki hjátrúarfull. En ég
mundi, að það er erfitt að kveikja á eld-
spýtu með einni hendi, og svo sagðir þú,
að það þyrfti að leiða huga hans að ein-
hverju öðru. Það var bara læknisráð,
læknir!
Gjafmildi Jóns Vídalíns.
Jón biskup Vídalín var ekki aðeins frá-
bær ræðumaður, heldur þótti hann einnig
framúrskarandi gjafmildur og greiðasam-
ur við fátæka. Hlaut hann fyrir það mikl-
ar vinsældir af alþýðu manna. Aftur á
móti var Sigríður kona hans svo nízk, að
orð var á gjört. Sá hún mjög ofsjónum
yfir því, sem maður hennar lét af hendi
rakna við nauðleitarmenn. Einu sinni kom
bláfátækur barnamaður til Jóns biskups
og sagði honum, að hann hefði misst einu
kúna sína. Biskup skipaði þegar að taka
kú úr f jósi sínu og bað manninn að eiga.
Sigríður kona hans fréttir þetta, kemur
með fasi miklu inn til manns síns og segir:
— Því gafstu honum ekki hest líka?
— Þá er að gera það, segir biskup, læt-
ur kalla á manninn, fær honum uppáhalds-
hest madömunnar, og segir, að kona sín
hafi gefið honum.
Karl nokkur hafði orðið síðbúinn á
hreppsfund og var búið að setja honum
ómaga árlangt, þegar hann kom. Karli
þótti þetta hið versta og neitaði algjör-
lega að taka við þurfalingnum. Presturinn
var í hreppsnefnd, og hafði orð fyrir þeim
félögum. Hann mælti:
— Ég segi eins og Pílatus: Það, sem
ég hefi skrifað, það hefi ég skrifað.
— Já, þetta sagði Pílatus, gall bóndi
við, — en gætið þér að því, prestur góður,
að hann varð sér líka til bölvaðrar skamm-
ar fyrir það.