Vikan - 15.08.1940, Síða 6

6
VIKAN, nr. 33, 1940
„Snarken" var falleg
fleyta við fyrstu sýn,
en ef betur var að gáð,
voru ótal gallar á henni.
Jack eyddi stórfé í
hana, en var svikinn
bæði á efni og vinnu.
læknum, sem buðu sig fram; það voru
blaðamenn, herbergisþjónar, mat-
sveinar, ritarar, verkfræðingar, vél-
fræðingar, raffræðingar, uppgjafa
skipstjórar, kennarar, stúdentar,
bændur, húsmæður, sjómenn og segla-
saumarar.“ Það var aðeins einn úr öll-
um þessum hóp, sem Jack gat ekki
neitað, ungur strákur frá Kansas, Mar-
tin Johnson að nafni, sem skrifaði
honum bréf upp á sjö síður. Jack
sendi honum skeyti: „Getið þér búið til
mat?“ og Martin Johnson svaraði:
„Reynið mig“, og útvegaði sér síðan
atvinnu við eldhússtörf í grísku veit-
ingahúsi til að læra matreiðslu. Fyrir
nýár var Martin, sem seinna varð fræg-
ur Afríku-könnuður, ferðbúinn, en
„Snarken“ var enn í smíðum. Af því
að Jack hafði það fyrir reglu,að borga
öllum góð laun, sem unnu hjá honum,
var launum Martin Johnson bætt við
önnur útgjöld hans.
Þó að Jack hefði ekki mikla trú á
sjómannshæfileikum Roscoe Eames,
vildi hann ekki segja honum upp, enda
þótt margir reyndir skipstjórar væru
í boði, sem ekki kröfðust meiri launa
en Roscoe. Jack skeytti heldur ekki um
öll þau mörgu tilboð frá reyndum sjó-
mönnum, sem vildu komast með —
fyrir kaup eða kauplaust. I stað þess
réði hann til sín aðeins einn mann,
sem vélstjóra, ungan stúdent frá Stan-
ford-háskóla, Herbert Stoltz að nafni.
Öll áhöfnin var því: Jack sjálfur,
Charmian, Roscoe Eames, Martin
Johnson, Herbert Stoltz og japanskur
káetudrengur, og af öllum hópnum var
Jack sá eini, sem kunni að rifa segl.
Móti öllum vonum féllst „Mac-
millan“ á að gefa út „Járnhælinn".
Þeir báðu Jack aðeins um að fella
burtu athugasemd, neðanmáls, sem
var heldur óblíð í garð dómstólanna,
og vafalaust mundi koma honum í
Martin Johnson, sem seinna varð írægur Afríku-könnuður, var matsveinn á „Snarken"
-— þótt hann ekki kynni að búa til mat. Seinna varð hann vélstjóri og var eini maður-
,inn, sem dugur var í.Á myndinni stendur hann hægra megin við Jack.
fangelsi. Jack svaraði þessu þannig: „Ef þeir
dæma mig fyrir skort á virðingu fyrir dómstól-
unum, þá er mér ánægja í að sitja hálft ár í fang-
elsi, því á meðan gæti ég skrifað tvær bækur og
lesið mikið.“
Hann hafði fulla ástæðu til að þrá frið og ró
fangelsisins, því að nú var „Snarken“ farinn að
reyna um of á þolinmæðina. I febrúar, heilu ári
eftir að hann hafði skrifað ritstjórunum um ferða-
áætlun sína, fór „Snarken" að detta í sundur ör-
ara en hægt var að lappa hann saman aftur.
Báturinn var nú orðinn að almennu hlátursefni.
Blöðin voru full af háði um hann. Enginn talaði
framar um „Snarken" í alvöru, allra sízt þeir, sem
unnu við hann. Sjómennimir sögðu, að hann væri
illa byggður og illa útbúinn, og að hann mundi
sökkva um leið og hann kæmi á sjóinn. Menn veðj-
uðu um, hvort hann kæmist yfirleitt nokkurn
tíma til Hawaii.
Jack ákvað að sigla á bátnum til Honolulu, eins
og hann var, og láta ljúka við hann þar. En ólánið
virtist elta ,,Snarken“. Vegna skeytingarleysis
bátasmiðanna vildi til óhapp, þegar „Snarken"
hljóp af stokkunum. Sleðinn brotnaði, báturinn
valt á hliðina í forina og vélin losnaði af undirstöð-
unni og eyðilagðist.
Fram til þess hafði Jack lagt 25.000 dollara í
bátinn. Nánustu vinir hans reyndu að fá hann til
að viðurkenna, að þetta væri vonlaust, en hann
hrópaði: „Ég get ekki gefizt upp!“ Ef hann viður-
kendi ósigur sinn, mundi hann verða sér til háð-
ungar um allt landið. Hann var orðheldinn. Hann
ætlaði að sigla á bátnum til Hawaii, þó að það yrði
hans síðasta verk. Heldur vildi hann deyja sem
hetja en að verða til athlægis frammi fyrir þeim
verkamönnum og kaupmönnum, sem okrað höfðu
á honum, blöðunum, sem gert höfðu gys að honum
og öllum þeim mörgu, sem veðjað höfðu um, hvort
hann kæmist til Honolulu.
„Með miklum erfiðismunum tókst okkur að
draga,,Snarken“ofan af brotna sleðanum ogleggja
honum að löngu bryggjunni í Oakland. Allur far-
angurinn að heiman, bækur, teppi og annað því um
líkt var sett um borð. Með því var öllu öðru dembt
um borð í einum graut — tré og kolum, vatni og
vatnsgeymum, grænmeti, matvöru, olíu, björgunar-
bátnum og vélbátnum. Allir vinir okkar og vinir
vina okkar þyrptust um borð, að ég ekki tali um
vini skipshafnarinnar. Það komu blaðamenn og
myndatökumenn, ókunnugir menn og fjárplógs-
menn og yfir öllu þessu sveif kolarykið af bryggj-
unni.“
Burtförin var samkvæmt áætlun ákveðin laugar-
daginn 20. apríl 1907. Um morguninn fór Jack um
borð með ávísanahefti, sjálfblekung og þerripappír
og næstum 2000 dollara í reiðum peningum — allt
sem hann hafði getað herjað út í fyrirframgreiðslu
— og bjóst til að bíða eftir sendimönnum frá 115
fyrirtækjum, sem koma mundu með reikninga í
kveðjuskyni. En í stað þess kom fógetinn og hengdi
upp tilkynningu á mastri bátsins um, að skipið væri
kyrrsett samkvæmt kröfu manns að nafni Sellers,
sem Jack skuldaði 232 dollara. Jack þaut fram og
aftur um borgina í leit að skuldheimtumönnum
sínum, að bæjarfógetanum, að borgarstjóranum,
að einhverjum, sem gæti útvegað honum leyfi til
að leggja úr höfn. En allir höfðu farið úr bænum
yfir helgina.
Á mánudagsmorgun sat hann aftur um borð í
Framhald á bls. 15.
I