Vikan - 14.11.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 46, 194d
Hún brosti eins blítt og Zeberlieff mundi hafa
gert undir svipuðum kringumstæðum.
„Mér þykir mikið fyrir því,“ sagði hún, „ég
vona, að ég hafi ekki sært þig."
Andartak horfði hann á hana skelfingu lost-
inn, svo þaut hann til dyranna.
„Bíddu!" Það var eitthvað í röddinni, sem
krafðist hlýðni.
„Hvað viltu?" spurði hann skjálfandi.
„Ég ætla aðeins að láta þig vita," sagði hún
rólega, ,,að ef nokkuð alvarlegt hendir Gordon
Bray, þá drep ég þig. Annað var það ekki. Þú
getur farið."
Það þurfti ekki að segja honum það tvisvar
sinnum; hann var kominn niður í miðjan stiga,
þegar hann mætti hóteleigandanum á harðahlaup-
um á leiðinni til að komast að því, hvernig staðið
hefði á skammbyssuskotinu.
Það voru engin vandkvæði á að skýra það,
einkum þegar í hlut átti kona, sem var forrík,
og hóteleigandinn hneigði sig og fór.
Hún tók lítið nisti upp úr skúffunni, sem
skammbyssan hafði verið í og opnaði það. 1 þvi
var ein mynd af föður hennar og önnur af unn-
usta hennar.
Hún leit á hið sviphreina andlit hans og hristi
höfuðið.
„Veslingurinn", sagði hún við sjálfa sig, „þú
giftist inn í undarlega fjölskyldu."
21. KAPlTULI.
Fanginn, sem hvarf.
Zeberlieff flýtti sér aftur til Park Lane, skelf-
ingu lostinn. Aldrei á ævinni hafði hann orðið
eins hræddur og þegar hann sá skammbyssu-
hlaupinu miðað á sig og vissi að skotið var ætlað
honum. Hann minntist þess nú, að hún var af-
bragðs skammbyssuskytta.
Hafði hún skotið fram hjá honum viljandi?
Það komst aðeins ein hugsun að hjá honum,
og hún var sú, að hleypa Gordon Bray út úr vín-
kjallaranum, þar sem hann var bundinn á hönd-
um og fótum í þungum eikarstól.
Leete beið eftir honum fyrir utan dyrnar. Her-
mann bölvaði með sjálfum sér og óskaði þess að
Leete væri kominn til fjandans, en hann hafði
ekki efni á að vera ókurteis, hann þarfnaðist vina
sinna nú meira en nokkru sinni.
„Ég er búinn að bíða hér í eilifðartíma," sagði
Leete gremjulega, „hvar í fjandanum eru allir
þjónarnir þínir?"
„Þeir eru úti," sagði Hermann, „gerðu svo vel
og komdu inn."
Hann opnaði hurðina og hleypti Leete á undan
sér inn i borðstofuna á fyrstu hæð.
„Er nokkuð að frétta?"
„Já, hann heldur áfram," sagði Leete þreytu-
lega. „Hann er ekki ánægður með að hafa eyði-
lagt verzluniná fyrir okkur í Oxford Street, hann
hefir auk þess keypt stóra hluta af Regent Street
og Hilarity Theatre. Ef þessu heldur áfram, verð-
ur ekki langt að biða, að hann eignist alla London.
„Þú hefir vænti ég ekki komið hingað aðeins
til að segja mér þetta?"
„Nei, það var annað lika. Ungi maðurinn, sem
þú kynntir fyrir mér í gærkvöldi —", .
„Hvað er með hann?" spurði Hermann.
„Lögreglan kom til mín.“
„Lögreglan?" Zeberlieff brá litum.
„Já. Það er svo að sjá, sem hann hafi ekki
verið heima alla nóttina. Hann sást fara inn til
þín, og síðan hefir ekkert til hans spurzt."
„Hver sá hann fara hingað inn?“ spurði Her-
mann.
„Fréttaritari frá blaði Kings Kerry. Hann hafði
með sér próförk að greininni, sem þeir ætla að
birta í kvöldblaðinu i dag. Viltu sjá hana?"
„Segðu mér hvað það er — fljótt," sagði Her-
mann.
„Það er stórviöburður," sagði Leete fyrirlitlega.
„Ungur maður hverfur. Seinast sást hann með
Hermanni Zeberlieff á leið heim til hans, og hann
hefir ekki sézt koma þaðan út aftur. Það stendur,
að fréttaritarinn hafi haldið vörð um húsið alla
nóttina."
Zeberlieff beit á vörina.
„Nú, hann hefir verið að tala um það við þjón-
inn minn!" sagði hann og sneri sér við með upp-
gerðarhlátri, þegar hann sá, að Leete horfði for-
vitnislega á hann.
„En vinur minn, hvað veit ég um þennan ná-
unga? Það eina, sem ég get sagt, er, að hann
kom hingað heim með mér og var ósvífinn í minn
garð. Okkar á milli sagt, þá var hann svo ósvíf-
inn að segja, að hann ætlaði að giftast systur
minni —- sem vitanlega nær ekki nokkurri átt.
Ég vísaði honum á dyr."
Leete fussaði.
„En það vill svo óheppilega til, að enginn hefir
séð hann koma héðan út. Þegar ég kom hingað,
bjóst ég við að sjá húsið umkringt af lögregl-
Hermann fylltist skelfingu. Ef lögreglan kæmi
nú og færi með hann á lögreglustöðina — og
rannsakaði hann!
Vippa-sögur.
Sundmaðurinn mikii,
Barnasaga eftir Halvor Asklov.
Vippi litli var orðinn ágætur sund-
maður. Hann kunni prýðilega við
sig í vatninu, var duglegur að kafa
og gat haldið sér fljótandi á bakinu
langar stundir.
Það var eðli Vippa, að hann átti
afar auðvelt með að samræmast því
umhverfi, er hann var í, og allan tím-
ann, sem þeir Siggi selur voru sam-
an, lifði Vippi alveg eins og selur og
borðaði með beztu lyst smáfisk og
rækjur, sem félagi hans og kennari
veiddi handa honum.
Siggi selur fór auðvitað aldrei úr
skinnfötunum sínum, þegar hann
skellti sér af ísjaka í sjóinn og Vippi
steinhætti líka að fara úr fötunum.
Honum var alveg sama, þótt þau
yrðu blaut. Þau þornuðu fljótt, er
hann var búinn að æfa sig og kominn
aftur upp á ísjaka.
Einn daginn komu villigæsir í
heimsókn til þeirra, en þær voru á
leið norður á bóginn, og Siggi selui
bað þær um að gera heyrum kunn-
ugt, að sundmaðurinn mikli mundi
innan skamms leggja af stað í sund-
ferð til Fuglabjargsins.
„Nú segja þær öllum frá því, að
þú munir koma," sagði Siggi selur,
er þeir horfðu á eftir gæsunum, þar
sem þær flugu gargandi í fögru odda-
flugi norður á við, „og auðvitað verð-
ur skipuð móttökunefnd, því að mik-
ið verður um að vera, þegar þú kem-
ur. Borgarstjórinn heldur auðvitað
ræðu og kannske einhverjir fleiri,
því að sundfuglunum, eins og mönn-
unum, þykir gaman að hlusta á sjálfa
sig, og þetta verður einstakt tæki-
færi."
En Vippi fór að verða hugsandi
út af þessu. „Er ekki of fljótt að
fara að undirbúa þetta strax, ef ég
nú gæfist upp á miðri leið?"
„Það er sjálfsagt að gera sem mest
veður út af þessu, sagði Siggi selur.

Allt í einu birtist annar selur rétt hjá þeim.
Það verður að auglýsa sig. Aðrir hafa
gert það og þó að þú sért sundsnill-
ingur, er engin ástæða til að brjóta
gamla siði og venjur."
Loks rann upp sá dagur, að Sigga
sel þótti Vippi vera búinn að æfa sig
nægilega og um morguninn lögðu þeir
af stað í hina löngu ferð til Fugla-
bjargsins. En þótt Siggi væri vitur
selur, þá hafði hann samt ekki hugs-
að út í það, hvernig Vippa yrði við,
þegar hann færi að synda í stóru
öldunum. Hann var vanur að synda í
lygnum sjó og var svo léttur, að
bylgjurnar þeyttu honum stundum
langt til baka. „Er ekki betra, að
ég snúi öfugt, ég fer hvort eð er
aftur á bak?" spurði Vippi, því að
hann var orðinn dauðþreyttur á þessu
þófi.
„Ertu genginn af vitinu!" sagði
Siggi selur hálfönugur. Honum var
nú orðið ljóst, að hann hafði gert sér
of miklar vonir um sundafrek Vippa,
en vildi þó ekki viðurkenna, að sér
hefði skjátlast.
„Ég næ aldrei Fuglabjarginu með
þessu móti," sagði Vippi.
„Það þykist ég nú líka vita,"
sagði Siggi enn önugri. „Það er bezt,
að þú setjist á bakið á mér og þá
ætti okkur að fara að ganga. Fugl-
arnir bíða eftir okkur og ekki dugir
að láta þá verða fyrir vonbrigðum."
Vippi hlýddi alveg
orðalaust, en varð að
ríghalda sér, því að
nú var feiknaferð á
þeim.
„Þú hefðir ekki átt
að auglýsa svona
mikið þessa sundferð
mína. Nú hafa allir
okkur að háði og
spotti," sagði Vippi.
„Reyndu nú að
þegja," sagði Siggi selur.
„Já, en —,“ byrjaði Vippi.
„Ef þú ekki þegir, þá sting ég mér,
og þú ferð þína leið." Selurinn var
orðinn reiður.
Veslings Vippi! Nú varð hann svo
hræddur, að hann þorði ekki að segja
eitt einasta orð. Þeir voru á ferð í
marga klukkutíma og Siggi selur
varð smátt og smátt mildari í skapi,
en ekki vildi hann þó segja Vippa,
hvernig hann hugsaði sér endalok
þessarar farar.
Er þeir sáu Fuglabjargið, gat Vippi
ekki orða bundist: „Nú erum við
bráðum komnir alla leið. Hvað eig-
um við að gera?"
Sigga sel var alveg runnin reiðin og
varð aftur vingjarnlegur við Vippa.
„Já, við skulum," byrjaði Siggi
selur, en varð að hætta, því að allt
í einu birtist annar selur rétt hja
þeim. Selirnir fóru að tala saman og
Siggi selur gleymdi alveg Vippa litla
og stakk sér í hafið með félaga sín-
um og hvarf alveg sjónum Vippa. Og
illa hefði farið fyrir vini okkar, ef
hann hefði ekki verið kominn svo ná-
lægt landi, að öldurnar báru hann
eftir stutta stund á þurrt. Um leið
heyrði hann ótal fuglaraddir, sem
allar þögnuðu þó, þegar skraut-
klædd og virðuleg álka tók til máls
og bauð sundmanninn mikla hjartan-
lega velkominn og hældi Vippa á
hvert reipi fyrir það einstæða afrek
að hafa synt alla leið til Fugla-
bjargsins.
Vippi ætlaði fyrst að gefa skýringu
á ferðalagi sínu, en hann varð að
hætta við það, þvi að hann komst
ekki að fyrir hamingjuóskum fugl-
anna og þetta steig honum allt svo
til höfuðs, að hann var næstum far-
inn að trúa því að lokum, að hann
hefði synt alla leiðina hjálparlaust.
Og þegar fuglamir fóru að spyrja
hann, hvað hann ætlaðist nú fyrir í
framtíðinni, var hann orðinn svo
ruglaður af hólinu, að hann sagðist
búast við, að hann færi að æfa sig
undir að synda yfir Atlantshaf.