Vikan - 14.11.1940, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 46, 1940
15
Það þykir ekki mikið, og kostnað-
inn telja menn ekki eftir sér.
En vitið þér, að fyrir þá peninga,
sem 5 cigarettur á dag kosta, getið
þér eignast og átt 5—10 þúsund
króna líftryggingu.
Þér hafið ráð á að vera líftrygður.
Skrítlur.
Magnús og kona
hans voru að tala um
hvað þau ættu að
gefa syni sínum í
jólagjöf.
„Vindla?" sagði
Magnús.
„Nei, góði,“ sagði
konan, „það væri ekki
til annars en að
hvetja hann til að
reykja.“
„Gefðu honumsömu
tegund af vindlum
og þú gafst mér í
fyrra, þá skal ég
ábyrgjast, að hann
hættir alveg að
reykja.“
*
„Hvers vegna kem-
urðu svona seintheim
úr skólanum, Kalli?“
„Ég skal segja þér,
mamma, það var kona,
sem týndi krónupen-
ing á götunni, og all-
ir voru að hjálpa
henni að leita.“
„Þetta kom þér
ekkert við, þú áttir
að koma beina leið
heim.“
„Já en ég varð að
standa ofan á krón-
unni, þangað til allir
voru famir.“
*
Kennarinn kom of
seint í kenslustund-
ina, og sá, að mynd
hafði verið teiknuð af
honum á töfluna. —
Hann var ekki bein-
línis fegraður á mynd-
inni. Hann snéri sér
að einum piltinu og
sagði:
„Veizt þú, hver er
höfundur þessarar
ófreskju?“
„Ég veit það ekki
með vissu,“ sagði pilt-
urinn, „en ég hefi for-
eldra ófreskjunnar
sterklega grunaða."
*
I Mexíkó eru fjár-
hættuspil algeng, og
skammbyssan er ekki
ósjaldan notuð, þegar
eitthvað ber á milli
við slík tækifæri. Ný-
lega kom maður til smábæjar í Mexíkó, og spurði
eftir kunningja sínum, sem átti að vera þar í
bænum.
„Ég kannast við manninn," var svarað, „en hann
dó skyndilega fyrir rúmum mánuði.“
„Svo —? Úr hverju dó hann? Var það hjart-
að?“
„Ekki get ég sagt, að það hafi verið frekar
hjartað heldur en spaðinn, tígullinn eða laufið.
Hann gaf sjálfum sér fjóra ása.“
Lausn á 63. krossgátu Vikunnar:
Lárétt: 1. Stjómmálamaður. — 13. Átján. —
14. Skarð. — 15. Tóm. — 16. Rut. — 18. Valur.
— 20. Marin. — 23. Ólar. — 25. Rekir. — 27.
Rafn. — 29. Tin. — 30. Pæl. — 31. Tún. — 32.
Unun. — 34. Lundi. •— 36. Bali. — 37. Rymur.
— 39. Iðrun. •— 41. Kák. — 42. Kag. —• 44.
Þurka. — 46. Láfði. — 49. Amor. — 51. Aldir. •—
53. Anno. — 55. M'óki — 56. Lán. — 57. Gef. —
58. Utan. — 60. Himna. — 62. Ævin. —63. Rolur.
— 65. Allri. — 67. Tem. — 68. Von. — 70. Sugan.
— 72. Netið. — 75. Heimalningurinn.
Lóðrétt: 1. Sæ. — 2. Já. — 3. Óttar. — 4. Rjól.
— 5. Námur. — 6. M.N. — 7. L.s. — 8. Akrar.
— 9. Maur. — 10. Artir. — 11. Ð.Ð. — 12. Rá.
— 17. Hótun. — 18. Vaúur. •— 19. Refur. — 20.
Mildi. — 21. Natan. — 22. Unnir. — 24. Lin. —•
26. Kæn. — 28. Púl. — 33. Nykur. — 34. Lukka.
— 35. Iðkar. — 36. Búgða. — 38. Már. — 40.
Raf. — 43. Tamur. — 44. Þokar. — 45. Allir. —
46. Linna. — 47. Ingvi. — 48. Sofna. — 50. Mót.
— 52. Dám. — 54. Nei. — 59. Notum. — 60.
Humal. — 61. Alveg. — 62. Ærnir. — 64. Lega.
— 66. Lotu. — 69. H.H. — 70. Si. — 71. N.N. 72.
N.N. 73. Ði. — 74. En.
MENN VEEÐA EKKI BlKIR
AF AÐ GEAFA EFTIR DEMÖNTUM.
Framhald af bls. 6.
fyrir framan hann á borðið. Jafnvel ég,
sem ekki er neinn demantaþekkjari, sá að
steinninn var dýrmætur.
„Þetta er laglegur steinn, Charlie,“ sagði
kaupmaðurinn og skoðaði hann vandlega
í gegn um stækkunargler.
„Já, þér finnið engan galla á honum.“
„Hve mikið vilijð þér fá fyrir hann?“
„Fimmtán þúsund krónur.“
„Það er of mikið, Charlie. Ég skal borga
yður tólf þúsund.“
Eftir nokkra umhugsun féllst Charlie á
það og þegar hann hafði kvittað fyrir, fór
hann með úttroðna vasana af peningum.
Þegar demantsnámurnar í Bakerville
voru opnaðar fyrir almenning 1926, hóf-
ust sannkallaðir þjóðflutningar þangað.
Alls konar lýður kom þangað, í bílum, á
hjólum, gangandi og ríðandi, í uxakerrum
eða Zigaunavögnum. Rán, morð og grip-
deildir voru daglegt brauð. Þegar bönnuð
var sala á áfengi, hófst leynivínsala í stór-
um stíl. Óleyfileg sala með demanta var
líka algeng. Enn þann dag í dag eru leyni-
krár þar, en fæstir demantagrafararnir
hafa efni á að borga offjár fyrir vín, og
verða því að bíða með að drekka þangað
til þeir koma til Lichtenburg, en þar er
áfengisútsala,
En það eru líka til margar skemmti-
legar sögur frá Bakerville. Um það bil sem
fólksflutningarnir voru sem mestir, kom
cirkus til Lichtenburg, og einn af trúðun-
um fór til Bakerville til að finna mann,
sem hann þekkti þar. Hann hitti manninn
uppi á sandhrúgu, önnum kafinn við að
grafa og sía. Trúðurinn horfði með athygli
á aðfarirnar og spurði ótal spurninga.
Maðurinn var svo önnum kafinn, að hann
gaf sér lítinn tíma til svara, og að lokum
sagði hann: „Sérðu þríhyrnda blettinn
þarna. Farðu þangað og grafðu, það á
hann enginn. Það, sem þú finnur, máttu
sjálfur eiga, en lofaðu mér að vera í friði.“
Trúðurinn fór úr jakkanum og byrjaði
að grafa. Á nokkrum klukkutímum hafði
hann fundið svo mikið af demöntum, að
hann gat dregið sig í hlé frá starfi sínu.
Og daginn eftir var hann búinn að finna
svo mikið, að hann hefði getað keypt allan
cirkusinn, ef hann hefði viljað. Hann brá
við og'lét löghelga sér reitinn, og hélt svo
áfram að grafa, þangað til hann fann ekki
meira. Þá sneri hann aftur til Lichtenburg,
þar sem cirkusstjórinn sagði honum ösku-
vondur, að hann gæti farið til fjandans.
Trúðurinn hló bara og sagði forstjóranum,
hvað komið hefði fyrir. Um kvöldið var
engin sýning í cirkus, og það urðu yfir-
leitt ekki fleiri sýningar, því að allt starfs-
fólkið fór með forstjórann í broddi fylk-
ingar til Bakerville. Heppnin var einnig
með forstjóranum. Hann dró sig í hlé frá
eirkuslífinu með álitlega peningaupphæð í
banka. Nú er hann virðulegur jarðeigandi
í Lancashire í Englandi.