Vikan - 20.03.1941, Blaðsíða 4

Hver sökkti skipinu?
7 Framhaldssaga eftir WHITMAN CHAMBERS.
Við rákumst á fallbyssubátinn Juarto frá
Andegoya, þar sem hann var á stöðugri ferð fram
og aftur á þeim slóðum, sem talið var að Alder-
baron hefði sokkið. Hann var að slæða, en það
hafði ekki neinn árangur borið enn þá, að því
er þeir sögðu okkur. Við Hoffman fórum inn í
kortaklefann fyrir aftan brúna og fórum að at-
huga kortið.
„Því fyrr, sem við finnum það, og því fyrr,
sem þessu er lokið,“ sagði ég, „því auðveldara
ætti að vera að fá skýringu á því, sem enn er
okkur hulið.“
„Já, og því fyrr komumst við aftur til
Panama. Við skulum koma."
Grynningar voru þama á mjög takmörkuðu
svæði. Á meðan Juerto var á sifelldu hringsóli
fram og aftur, allt af á sama blettinum, renndi
Hoffman út botnsköfu, og hóf nákvæma kerfis-
bundna rannsókn á botninum.
1 myrkri um kvöldið, eftir átta tíma vinnu,
festist botnskafan.
„Ágætt! Hér er það,“ sagði Hoffman sigri
hrósandi. „Hún getur ekki hafa festst í grjóti
því að hér er leirbotn. Það hlýtur að vera Alder-
baron eða eitthvert annað skip.“
„Því ekki að draga upp botnsköfuna, og sjá
hvers við verðum vísari," sagði ég.
„Alveg á sama máli!“ Hann sneri sér við og
kallaði aftur ár „Robert, vefðu línunni um vind-
una og dragðu hana upp.“ Þegar botnskafan kom
í ljós, hengu á henni strigaslitrur og vorum við
þá vissir um, að hér var verið á réttri leið. Það
var kastað akkerum á 15 faðma dýpi, Juarto
sagt frá því með merkjum, að skipið væri fund-
ið og síðan beðið átekta til morguns, þvi að ekki
yrði kafað nema í björtu.
Strax í dögun morguninn eftir var Juerto kom-
inn á sinn stað og verið að útbúa kafarann.
Skömmu síðar sáum við Hoffman af þilfari
tundurspillisins, að kafarinn fór yfir borðstokk-
inn.
Hálfri klukkustund síðar tóku skipverjar á Ju-
arto að draga kafarann sinn upp aftur. Við viss-
um, hve djúpt var þarna, og það olli okkur því
mikillar undrunar, að það tók mjög langan tíma,
að ná honum upp. Það var komið fram að há-
degi, þegar við sáum, að hann var kominn upp
úr sjónum.
„Mér finnst einhvem veginn, að eitthvað sé
bogið við köfunina hjá þessum náungum," sagði
ég við Dick Hoffman.
„Og ég er viss um, að hugboð þitt er rétt,“
svaraði Hoffman.
Ég fekk bát til umráða og lét flytja mig yfir
að fallbyssubátnum. Huertas skipstjóri á Juarto
tók á móti mér. Hann var lítill vexti, gráeygur
og illa greiddur.
Huertas var alúðlegur og lítillátur. Hann sagð-
ist vera þakklátur fyrir þann áhuga, sem floti
Bandarikjanna sýndi með því að senda skip til
aðstoðar við björgunina. Hann þáði með þökk-
um alla þá hjálp, sem honum yrði látin í té.
Hann bauð mig því hjartanlega velkominn um
borð til sín.
En honum datt ekki í hug að minnast einu
orði á árangurinn af köfuninni!
Ég stóð þarna á stálþilfarinu i brennandi sól-
arhitanum og var alltaf að skipta um fót, og
mér fannst hálsinn undir flibbanum vera orðinn
eins heitur og plöturnar undir fótum mínum.
Tvö ár í Andegoya höfðu ekki sætt mig við þá
venju að fára alltaf eins og köttur í kringum
heitt soð. Að lokum spurði ég:
Það, sem skeð hefir í sögunni:
Ray Leslie liðsforingi er farþegi á skipinu
Alderbaron, en það er á leið frá Caimora
til Limon Bay. Hann fær bréf frá Pedro
Gonzales, dyraverði „Ameríska klúbbsins“ í
Caimora, um það, að skipið muni sökkva
áður en dagur renni. Ray leggur engan
trúnað á það. Hann verður mjög undrandi,
er hann hittir á skipinu Mildred Baird,
dóttur sendiherra Bandaríkjanna í Caim-
ora. Ray elskar hana, en þau hafa orðið
ósátt vegna þess, hve mikinn áhuga hún
virðist hafa fyrir Francisco Corretos, fjár-
málaráðherra Andegoya. Hvers vegna var
Corretos með skípinu? Var það vegna
Mildred Baird? Ray vissi, að hann átti
daginn eftir að vera á mikilvægum ráð-
herrafundi í Caimora. Einn skipverja hefir
verið myrtur og skömmu síðar tekur skipið
að sökkva. Óskapleg hræðsla grípur alla
farþegana. Ray ætlar að sjá Mildred far-
borða. Corretos eltir þau, en lendir saman
við Ray, sem slær Corretos niður. Ray læt-
ur Mildred kasta sér í sjóinn með björg-
unarbelti, því að hrapalleg mistök hafa orð-
ið með björgunarbátana. Lystisnekkja
Corretos bjargat þeim og fer með þau til
Caimora. Ray fær skipun um að hjálpa
til við að bjarga fjórum milljónum dollara
gulls, sem sent hafði verið með Alderbaron
og greiða átti ríkissjóði Bandaríkjanna.
Tundurspillirinn Whipple, skipherra Hoff-
man, er sendur til aðstoðar og fer Ray með
honum á slysstaðinn. Fallbyssubáturinn
Juarto á að sjá um, að gullinu sé náð.
„Jæja, skipstjóri, hvers varð kafarinn vísari?"
Huertas hristi höfuðið sorgbitinn á svipinn og
baðaði út höndunum til frekari áherzlu:
„Þvi miður, liðsforingi, er ég hræddur um, að
gullið náist aldrei."
„Hvaða vitleysa!“ sagði ég önuglega. „Auðvit-
að næst það. Óskapa vandræðaskapur er þetta!
Dýpið er aðeins 90 fet.“
„Ó, en þér vitið ekki, hve miklum erfiðleikum
þetta er bundið, liðsforingi. Skipið liggur á hlið-
inni,“ sagði Huertas.
„Á hvorri hliðinni?" spurði ég.
„Á bakborðshliðinni, liðsforingi. Og þeim meg-
in var gullið geymt, svo að ómögulegt er að kom-
ast að því.“
Nú, það var þá svona! Annar hvor hlaut að
hafa logið þessu upp, Huertas skipstjóri eða kaf-
arinn, því að mér var vel kunnugt um það, að
skipið lá á stjórnborðshliðinni. Alderbaron hall-
aðist á þá hliðina, þegar það var að sökkva og
þannig hafði skipið farið alla leið til botns.
Huertas gekk um og baðaði út öllum öngum
til þess að gefa hverri setningu fulla áherzlu:
„Skrifstofa gjaldkerans er nú grafin í leir. Alls
konar brak úr skipinu gerir aðstöðu kafarans
stórhættulega. Ó, en við skulum reyna, liðsfor-
ingi. Já, já, já! Við skulum gera allt, sem í okkar
valdi stendur. En,“ — hann yppti öxlum mjög
alvörugefinn — „menn geta ekki ætlast til þess,
að ég hætti lífi kafarans míns við að ná þessu
gulli. Það hafa þegar farizt of margir menn í
sambandi við skip þetta. Ég á við að slysið sé
búið að kosta nógu mörg mannslíf. En ef það er
mögulegt, þá skal það gert. Já, sannarlega, ef
það er hægt. En . .. . “ Aftur yppti hann öxlum
og var dapurlegur á sviplnn.
„Jæja, skipstjóri!“ sagði ég ákveðinn. „Ég fer
sjálfur niður til þess að rannsaka, hvernig í mál-
inu liggur.“
„Þér?“ Huertas gapti af undrun.
„Ég og enginn annar!“ sagði ég og skildi við
skipstjórann með þeim orðum og fór út í bátinn.
VIKAN, nr. 12, 1941
Er ég kom um borð í tundurspillinn, gekk ég
til káetu skipherrans. Dick Hoffmann hefir víst
fundizt ég vera súr á svipinn, því að hann sagði
stríðnislega við mig:
„Hver gerði þér nú gramt í geði, drengur
minn?“
„Fíflið á fallbyssubátnum!“
„Huertas skipstjóri?“
„Já.“
„Hvernig stóð á því?“
„Hann var að reyna að telja mér trú um það,
að ekki sé unnt að ná gullinu."
„Hann getur svo sem haft á réttu að standa,
hvað það snertir.“
„Vertu ekki að þessu bulli! Auðvitað er hægt
að ná því! 1 fyrsta lagi segir hann, að skipið liggi
á bakborðshliðinni og skrifstofa gjaldkerans sé
grafin í leir. En eins og þú veizt, fór ég niður
með skipinu og ég þyrði að veðja heils árs laun-
um mínum um það, að Alderbaron liggur á stjórn-
borðshliðinni.“
„En hvað æ'tti að koma Huertas skipstjóra til
að ljúga þessu?“
„Því get ég ekki svarað,“ sagði ég ólundarlega.
„Þú getur alveg eins spurt mig að því, hvers
vegna Alderbaron var sökkt .... En það fullyrði
ég, Dick, að Huertas hefir enga löngun til þess
að ná upp gullinu. Ég hefi þó ekki hugmynd um,
hvernig á því stendur. En þvi gæti ég trúað, að
gullið náist alls ekki nema ég fari sjálfur og sæki
það. Og ég gefst ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana —“
„Ég óska þér góðs gengis í þessum ásetningi,"
sagði Dick hlæjandi.
„Ekki mun af veita,“ sagði ég.
Eftir hádegið settum við út lítið akkeri og gát-
um fest það í skipsflakið og um tvöleytið kafaði
ég. Nokkrum mínútum síðar hafði ég fast undir
fótum og fór að reyna að átta mig á hlutunum.
Ég stóð hreyfingarlaus um stund, meðan ég
var að venjast birtunni. Þegar ég gat gert mér
ljóst, hvar ég var staddur, sá ég, að ég stóð á
skipshliðinni og Alderbaron lá þannig, að stál-
plöturnar undir fótum mínum voru næstum lá-
réttar.
Ég hreyfði mig hægt áfram og gætti vel hvers
fótmáls og náði að lokum borðstokknum. Ég
gerði ekki strax tilraun til að komast á þilfarið,
heldur fikaði mig fram með borðstokknum, til
þess að fá vitneskju um, hvar ég var i skipinu.
Þessi rannsókn leiddi það í ljós, sem ég raunar
vissi áður, að skipið lá á stjórnborðshliðinni.
Huertas skipstjóri hafði haldið því fram, að skrif-
stofa gjaldkerans, þar sem gullið var geymt, væri
grafin í leir, en nú sá ég, að þetta var einber
þvættingur.
Ég sneri við og hélt þangað, sem ég vissi, að
gjaldkeraskrifstofan var. Þegar þangað kom, fór
ég yfir borðstokkinn. Nú var ég í meira myrkri,
og fór þó allra minna ferða, en í engu óðslega.
Ég fann loks dyrnar, sem ég leitaði að og hurðin
var opin.
Þótt dyrnar væru opnar, fór ég ekki inn í her-
hergið. Ég þóttist vita, að borð og stólar væru
þar í einni kös. Ég hafði enga löngun til að festa
línurnar á kafarabúningnum þama í myrkrinu.
Ég var búinn að komast í allan sannleika um það,
sem ég vildi vita —• og með ljósi gæti ég farið
inn í skrifstofuna, án þess að eiga nokkuð á
hættu.
Ég fór sömu leið til baka og yfir borðstokkinn,
gætti að hvort línurnar væru ekki í lagi, gaf frá
mér loft og kallaði í simann:
„Hve lengi er ég búinn að vera niðri?“
„Átján mínútur," svaraði maðurinn við símann.
„Ágætt! Dragið mig upp!“
Fimm minútum síðar stóð ég á þilfari tundur-
spillisins og þar var losað um kafarabúninginn.
„Jæja, Ray? Hver varð svo árangurinn ?“
spurði Dick Hoffmann.
„Eins og ég bjóst við. Skipið liggur á stjórn-
borðshliðinni. Ég komst að dyrum gjaldkerans,
án nokkurra erfiðleika. Látið mig hafa ljós og
sprengiefni, svo að ég geti opnað skápinn.“