Vikan - 31.07.1941, Síða 11

VIKAN, nr. 31, 1941
11
„Ég ætla að reyna dálítið, sem bófarnir hafa
aldrei látið sér detta í hug. Ég hugsa, að ég geti
sprengt þessa hurð þarna og megnið af eldhús-
inu með. Ef það tekst, þá er ofurlítil von um að
við getum bjargað okkur úr rústunum. Ef það
tekst ekki, þá erum við bara á sama stað og við
vorum. En nú verðið þér að hjálpa mér. Við
höfurn varla meira en eina klukkustund til urn-
ráða."
Clare leit á hann. Henni fannst þetta vera
einstakt brjálæði.
„Já, en — þetta er ómögulegt. Hvernig ætlið
þér að gera sprengingu hér í eldhúsinu ? Þér
hafið engin sprengiefni. Verið þér nú ekki að
gabba mig, Mick.“
„Þetta, sem ég er að tala um, hefir verið gert
einu sinni áður. Og það, sem aðrir hafa getað
gert, get ég líklega líka.“
„Hvenær var það?“
„Það skal ég segja yður seinna. Nú fáum við
bæði nóg að gera. Komið þér hingað, þá skal ég
sýna yður, hvað þér eigið að gera. Rífið þessi
gömiu blöð í lengjur, hnoðið þeim í kúlur, dýfið
þeim ofan i'vatn og þrýstið þeirn eins fast saman
og þér getið. En kúlurnar eiga að vera agnar-
litlar. Þegar þér eruð búin, þá réttið mér þær.
En í guðs bænum flýtið þér yður.“
Enda þótt Clare botnaði ekki neitt i neinu, bar
hún hrúgu af blöðum að vaskinum og byrjaði
orðalaust. Á meðan hún bjó til kúlur, horfði Mick
á rörin. Hann valdi þrjú mismunandi löng —
það lengsta var rúmur meter, en það stytzta um
það bil hálfur meter. Hann bar þau að vaskinum.
Hann tók kúlurnar og gerði þær harðar með því
að dýfa þeim ofan i rykið á gólfinu, og tróð
þeim svo I op lengsta rörsins, þangað til það
var algjörlega lokað. Unga stúlkan starði undr-
andi á hann, á meðan hún bjó til fleiri kúlur.
Mick snéri rörinu upp og niður, hélt opna end-
anum að vatnshananum og fyllti það næstum af
vatni.
Síðan fyllti hann það, sem eftir var, með eins
miklu af bréfkúlum og hann gat troðið niður i
það.
„Nú getið þér gert það sama við hin styttri rör-
in,“ sagði hann. „Eg skal þétta þau enn betur,
þegar þér hafið gert eins og þér getið.“
Síðan gekk hann að ruslhrúgunni í horninu,
reif tvö stór stykki af blýplötunni og festi þau
eins vel og hann gat, í báða enda'rörsins. Meðan
stúlkan hélt áfram við sitt verk, safnaði hann
viðnurn saman og braut hann niður í smábúta.
Síðan lagði hann dagblöð inn í eldavélina og
brenni ofan á, þangað til eldhólfið var orðið fullt.
Að þvi loknu tók hann rörin, sem Clare hafði
verið að setja kúlur í, fyllti þau af vatni, tróð
hréfkúlum í og setti blýlok á þau.
„Og nú verðum við að vinna í myrkri urn
stund,“ sagði hann. „Ég verð að nota mest af
olíunni, sem er á lampanum."
Mick slökkti á lampanum, skrúfaði brennar-
ann af og rétti Clare eldspýtustokkinn sinn.
„Standið þér við eldavélina," sagði hann, „og
kveikið á eldspýtu fyrir mig, en komið ekki of
nærri.“
Þegar kviknaði á fyrstu eldspýtunni hellti Mick
mestu af olíunni á brennið í vélinni.
„Látið eldspýtuna detta ofan á brennið," sagði
hann. Á sama augnabliki fuðraði eldurinn upp.
Mick setti lampann frá sér og lagði rörin þrjú
yfir eldinn, svo að logarnir léku um þau. Siðan
skrúfaði hann brennarann aftur á lampann,
kveikti á honum og fullvissaði sig um, að allt
væri eins og það ætti að vera.
„Nú verðum við að safna saman öllu þvi brenni,
sem við getum fundið og halda lífi í eldinum. Ef
við getum' ekki haldið eldinum við og framleitt
mikinn hita, þá er allt áh árangurs."
XX. KAPlTULI.
Örlagarik stund.
„Eiga rörin að springa?" spurði Clare.
„Ég vona það að minnsta kosti. Ég sagði yður,
að þetta hefir verið gert áður. Ég hafði alveg
gleymt þessu, þangað til ég fór að búa bareflið
til. Járnrör full af vatni geta myndað sams
konar sprengingu og gufuketill, sem hefir enga
öryggisloku. Og þér getið verið viss um, að það
er sprenging, sem um munar. Ég hefi ekki gleymt
þessu eina skipti, sem það hefir verið gert áður.“
„Hvað gerðist þá?“
„Ég skal segja yður það seinna. Við verðum
að hnipra okkur saman úti í horni, ef rörin skyldu
springa.“
Mick athugaði allt eldhúsið, safnaði saman öllu
brenni og stakk því i eldinn niður á milli rör-
anna. Eldurinn skíðlogaði og gaf frá sér mikinn
hita. Mick gaut hornauga til stólanna og velti
fyrir sér, hvort hægt myndi að brjóta þá, án þess
að það heyrðist. Þegar betur var að gáð, var einn
að því kominn að brotna. Mick tók hann sundur
og setti hann í eldinn. Clare fylgdi öllum hreyf-
ingum hans eftir með augunum.
„Farið þér nú ift í hornið, sem lengst er burtu,
Clare," sagði hann. „Það nær ekki nokkurri átt
að gera fyrirmyndar sprengingu, og vera svo sjálf
það fyrsta, sem springur. Ef þér færið yður ekki,
þá getið þér átt von á að fljúga beint upp í
himnaríki."
„En þér standið sjálfur rétt fyrir framan elda-
vélina," sagði Clare.
„Ég kem til yðar eftír augnablik," sagði hann.
Síðan hélt hann áfram að leíta að eldsneyti. Hill-
urnar í skápnum voru lausar og hægt að taka
þær úr. Fjórar þeirra lentu í eldavélinni. Mick
horfði með ákafa á bálið. Hann snérti yztu enda
hvers rörs og varð stöðugt vonbetri. Rörin voru
að verða glóandi. Ef Lefty Vincent kæmi ekki
alveg strax og mennirnir spiluðu ofuriítið leng-
ur, þá var enn von.
Engin gufa kom út urn rörin. Minnsta rörið
var þegar orðið glóandi. Hann beið enn í fimm
mínútur og horfði á rörin, og enn sást engin gufa.
Minnsta rörið byrjaði að hoppa upp og niður.
„Nú held ég, Cl'are," sagði Mick, „að það sé
tími til kominn að skriða í skjól. Ég er enginn
sérfræðingur á þessu sviði og hefi ekki hugmynd
unr, hve lengi við þurfum að bíða, þangað til loft-
ið hrynur yfir okkur. En þess heldur skulum við
koma okkur í skjól sem fyrst. Það geta auðveld-
lega orðið slys, þegar viðvaningar fást við
sprengiefni. Guð minn góður, hvað ég vona, að
Vincent bíði ofurlítið enn! Það væri bölvað, ef
hann kæmi of Snemma, eftir allt þetta erfiði
okkar."
eftir DAVID HUME.
„Ég veit í rauninni ekki, hvort ég á að skríða
í skjól,“ sagði Clare lágt. „Því, sjáið 'þér til Mick,
ég vildi heldur láta sprengja ,mig í loft upp en
bíða eftir að spilinu sé lokið þama uppi.“
„Já, þá hefðuð þér þó þá ánægju, að Vincent
hefði farið fimm þúsund kílómetra til einskis. En
hvað aumingja Lefty litli yrði sorgmæddur! Fáið
þér yður sígarettu, þrýstið yður vel upp í hom-
ið og fáið yður ofurlítinn blund.“
Clare tók brosandi við sígarettunni. Skapið
batnaði ofurlítið. Jafnvel minnsti vonarneisti örf-
aði hana. Hún settist á gólfið í horninu og Mick
stóð á milli hennar og eldavélarinnar. Þau höfðu
bæði nóg að hugsa um. Mick gaf eldavélinni
homauga við og við. Öll rörin hoppuðu upp og
niður.
„Ég skal ábyrgjast, að þér gleymið ekki þessu
ferðalagi yðar til Englands, Clare,“ sagði hann.
„Ég gleymi því aldrei. Maður fer ekki í svona
ferðalag á hverjum degi. 1 sannleika sagt, Mick,
ég man bráðum ekki lengur, hvemig lifið var,
áður en ég kynntist yður.“
„Hefi ég verið svona leiðinlegur? Ætli það
væri ekki gott að ég segði yður sögu eða syngi
fyrir yður?“
„Ó, vitleysa, það var ekki það, sem ég meinti.
Mér finnst bara ég aldrei hafa lifað, fyrr en ég
hitti yður i Southamton. Haldið þér ekki, að yð-
ur leiðist, þegar þér eruð búnir að ljúka við þetta
mál?“
Mick brosti. Það var langt frá þvi, að hann
væri viss um, að hann fengi tækifæri til að láta
sér leiðast. Það var að minnsta kosti mjög vafa-
samt.
„Það verður varla langt, þangað til ég fæ eitt-
hvað að berjast við. Við höfum aldrei fengið pen-
ingana okkar fyrir ekki neitt. 1 hvert skipti, sem
viðskiptavinur kemur til okkar, og við tökum að
okkur starf, þá hækkar líftryggingafélagið alltaf
trygginguna. En ég hefi gaman af því.“
Mick masaði um alla heima og geima til þess
að fá Clare til að gleyma þvi, sem koma átti.
„Haldið þér, að við þurfum að biða lengi,
Mick? Ég vildi óska, að ég vissi, hvenær þetta
skeður. Þá væri það ekki nærri eins slæmt.“
„Ekki það? Ég býst við, að það væri mikið
verra. Það er sagt, að það versta við að vera
hengdur, sé það, að maður veit nákvæmlega
hvenær skrúðgangan kemur inn og sækir söku-
dólginn í seinasta göngutúrinn."
„Mick,“ sagði Clare. „Mig langar til að tala
alvarlega við yður eitt augnablik." Hún dró hann
niður til sin og stakk hendinni undir handlegg
hans. „Ég veit ekki, hvemig þetta endar, en ef
— ef eitthvað hræðilegt kemur fyrir, þá finnst
mér, að þér verðið að vita, að mér finnst þér
vera hreinasta fyrirtak."
Hún þagnaði augnablik og dró andann þungt.
„Þér hafið gert svo mikið fyrir mig,“ hélt hún
hæglátlega áfram, „að það er ekki nægilegt að
þakka fyrir það. Ég get ekki fundið nein orð
v yfir það, sem mig langar til að segja. En þér
skiljið, hvað ég á við, er það ekki?“
Mick leit undan og horfði á lampann, sem nú
var alveg að deyja á.
„Heyrðuð þér, hvað ég sagði, Mick?“ spurði
Clare. „Ég er ekki vön að vera stórorð eða gefa
tilfinningum mínum lausan tauminn. Ég myndi
ekki hafa sagt þetta, ef það liti ekki út fyrir, að
við deyjum bæði innan fárra mínútna, en ég vildi