Vikan - 07.08.1941, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 32, 1941
5
Riddarinn frá Richmond.
Patterson hershöfðingi Norðurríkjanna
hafði króað Johnston hershöfðingja
Suðurríkjanna inni hjá Shenandoak.
Ef hann hefði ekki verið óttasleginn og
reikull í ráði, þá myndi hann hafa hindrað,
að herdeild bandamanna sameinaðist her-
sveitum Beauregards við Manassas.
Sagnfræðingar skilja ekki, hvers vegna
Patterson dró hersveitir sínar til baka, og
gaf Johnston þannig tækifæri til að kom-
ast burtu. Johnston kom til Manassas, rétt
þegar bandamenn voru að hörfa þaðan.
Það varð til þess, að þeir fengu sigur
þarna.
„Eitthvað“ hlýtur að hafa hrætt Patter-
son, þegar hann hafði króað Johnston inni
í dalnum. Það gæti hafa verið „Riddarinn
frá Richmond“ ....
Smásaga eftir Tom O’Brien.
Saga pessi er byggð á sannsögulegum
atburði írá styrjöldinni milli Norður- og
Suður-ríkja Bandaríkjanna.
Fort Sumter hafði fallið í apríl. Nú var
komið fram í júlí. Þessa stundina var allt
mjög óákveðið, allar hernaðaraðgerðir
framkvæmdar með mikilli gætni og leitaðir
uppi óvinir, sem voru bræður manns í gær.
Bandamenn höfðu safnazt saman í Man-
assas, sem er tæpar þrjátíu mílur frá
Washington, og þar biðu Beauregard,
Longstreet og Jackson eftir því, að Irwin
McDowel hershöfðingi Norðurríkjanna
gerði fyrsta áhlaupið. Norðurríkjamenn
voru alveg öruggir, nema aðeins í Shenan-
doak dalnum, þar sem fyrir var herfylki
bandamanna undir forustu Joseph E.
Johnston hershöfðingja. Ef Johnston tæk-
ist að sameinast aðalhersveitum banda-
manna fyrir utan Washington, þá gæti
farið að kreppa að Norðurríkjamönnum.
Hersveit með 20000 mönnum undir forustu
Robert Pattersons hershöfðingja var
fleyguð inn á milli hersveita Johnstons og
vegarins til Manassas. Hann hafði fengið
fyrirskipun um að koma í veg fyrir allar
hreyfingar óvinanna í suður.
En Patterson nuddaði við eilíft aðgerð-
arleysi og var mjög óákveðinn. Alls konar
kviksögur bárust um herbúðirnar, kvik-
sögur um, hve fjölmennt lið Johnston
hefði, liðsaukningu óvinanna og fyrirhug-
aðar árásir þeirra. Ef hann gæti aðeins
fengið áreiðanlega vitneskju um styrkleika
Johnstons í dalnum fyrir neðan!
Svo var það eina stormasama miðsumar-
nótt, að undirliðsforingi hans fælði hon-
um fréttir af reiðmanni úr óvinaliðinu, sem
einn af varðmönnunum hafði skotið niður.
„Á vestri veginum, herra,“ sagði liðs-
foringinn. „Þeir hrópuðu og skipuðu hon-
um að nema staðar og skutu, þegar skip-
un þeirra var ekki hlýtt. Það var stúlka
—,“ bætti hann við.
Patterson stökk á fætur.
„Stúlka?"
„Hún var í karlmannsbuxum og skyrtu,
herra. Vörðurinn vissi það ekki. Hún ligg-
ur meðvitundarlaus í tjaldi Cassells læknis.
Hann er að hjúkra henni. Hver er skipun
yðar, herra?“
Patterson huldi andlitið í höndum sér.
Efasemdir hans vöknuðu að nýju. Hún var
án efa að fara með einhver skilaboð niður í
dalinn til Johnstons. Skyldi hún vera að
koma frá Beauregard? Hann leit upp.
„Hafði hún riðið langt?“
„Föt hennar voru öll þakin leir, herra.
Sennilega hefir hún riðið langt. Ef til vill
frá Richmond.“
Patterson athugaði skjal fyrir framan
sig. Hann leit^llt í einu upp.
„Sendið Rawley yfirherforingja til mín
undir eins,“ sagði hann.
Patterson var búinn að ráða allt við sig,
þegar ungi yfirforinginn kom inn í renn-
blautum bláa frakkanum.
„Rewley yfirforingi,“ sagði Patterson,
„þér hafið verið árum saman í Suðurríkj-
unum fyrir stríðið. I skjölunum, sem ég
hefi, er mælt með yður í hvaða starf, sem
vera vill. Þér þekkið Suðurríkjabúana og^
talið eins og þeir. Hér er starf fyrir yður‘
til að leysa af hendi.“
Hann sagði yfirforingjanum í flýti frá
áformum sínum. Þeir hefðu fengið nokkra
einkennisbúninga Suðurríkjamanna, þegar
ein af „Bláu hersveitunum“ af tilviljun
rakst á smáútvarðastöð Suðurríkjanna í
hæðunum. Rawley gæti farið i einn þeirra
t,iniMiiimii
11 ■ I■ 11■■ 11■ 11■ I■ 11I■■ I■ IIIuI■■■■■ 11 ■■ I ■■■ I■■■■■■■ lill
Vitið pér pað?
Íl. Hver kom á fyrsta tíundargjaldl til I
kirkjunnar á Islandi ? i
| 2. Hvar er borgin Odessa? 1
i 3. Hvar eru Kinnarfjöll? |
| 4. Hvað þýðir ,,Anno Domini“?
| 5. Hvenær reyndu menn fyrst að fljúga, =
svo að sögur fari af?
= 6. Hvar er Afghanistan?
| 7. Hvar var fyrsti biskup Norðlendinga? |
i 8. Hvar er eyjan Madagaskar?
| 9. Hverjum veitti konungurinn árið 1490 í
verzlunar- og veiðileyfi við Island?
i 10. Hvar er eyðimörkin Sahara og hvað er I
= hún stór? §
I Sjá svör á bls. 14.
''fiin 11111111111111111111 iii ii iii 111111111111111111111111 ii
og beðið við rúm stúlkunnar, þangað til
hún raknaði við. Hann átti að reyna að
veiða upp úr henni sérhver skilaboð, sem
hún væri með fyrir Bandamennina. Nokkr-
ir aðrir gátu farið í einkennisbúninga
Suðurríkjanna og verið hjá honum. Hann
væri sá eini, sem ætti að tala. Það væri
mjög mikilsvarðandi, að þetta tækist.
Stúlkan var enn meðvitundarlaus, þegar
Rawley kom inn í tjald Cassells læknis.
„Það er engin lífsvon fyrir hana,“ sagði
læknirinn. „Skotið hefir hitt hana neðar-
lega í hrygginn. Hún getur aðeins lifað fá-
einar klukkustundir.“
Stúlkan var mjög falleg. Það glitraði á
brúna hárið hennar í skininu frá lampan-
um. Andlit hennar, sem nú var búið að
þvo, var líkt andliti barns, sem sefur vært
eftir að hafa leikið sér allan daginn. Raw-
ley stóð hjá henni í skrautlegum einkennis-
búningi Suðurríkjayfirforingja, sem féll
alveg að honum. Skemmtilegt ævintýri,
hugsaði hann, um leið og hann horfði á
brjóst hennar liftast upp og falla aftur
niður. Suðurríkin gátu verið hreykin af
henni.
Það var ekki hætt að rigna. Rawley
benti mönnunum að fá sér sæti. Þeir kunnu
ekki við sig í þessum einkennisbúningum.
Þeim fannst líða heil eilífð, þangað til
stúlkan fór að bæra á sér. Andlit hennar
skalf af kvölum. Rawley spratt upp og
beygði sig yfir hana. Stúlkan, sem gerði
sér nú fullkomlega ljós meiðsli sín, kreppti
hnefana í kvalaköstunum. Hún opnaði aug-
un og leit hægt í kringum sig í skugg-
sýnu tjaldinu. Hún starði á Rawley og síð-
an á mennina, sem sátu inni í tjaldinu. Síð-
an leit hún aftur á yfirforingjann og brosti
í gegnum tárin.
„Heppnaðist mér það?“ muldraði hún.
Rawley laut nær henni og þurrkaði svit-
ann af enni hennar.
,,Já, yður heppnaðist það,“ svaraði hann
blíðlega. „Norðurríkjamennirnir skutu á
yður nálægt ánni. Einn af útvörðunum
okkar fann yður. Þér hafið særst illa.“
Hendi hennar greip hendi Rawleys og
hélt henni fast. Hann fann, hvernig hún
skalf af kvölum.
„Farrar yfirforingi — John Farrar,“
Framhald á bls. 7.