Vikan - 07.08.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 32, 1941
,,Mér dettur í hug hugmynd, sem getur sparað
ohkur mikinn tíma,“ sagði Vincent. „Verið þið
héma kyrrir og hafið gát á öllu. Ég fer út í bíl-
inn, áður en Evans og ruslaralýður hans fer.
Ég hefi dálítið í ferðatöskunni minni, sem ég
get notað núna. Þið skuluð bíða hér. Ég verð ekki
nema 3—4 mínútur."
„Hvað ætlið þér að gera, foringi ?“ spurði Fino
skelkaður. Honum leizt ekki á að vera skilinn
eftir.
,,Ég hefi dálítið í bílnum, sem fullkömnar
verkið. Þegar ég fór hingað, þá fannst mér, að
það gæti verið gott að hafa með sér eina litla
sprengju. Nú sæki ég hana. Við köstum sprengj-
unni inn í eldhúsið, og þá getum við verið örugg-
ir. Það er venja mín að ganga vel frá málefnum
mínum, og þetta finnst mér gæti verið glæsi-
legur endir.“
„Það er satt,“ sagði Fino með aðdáun. „Þér
hafið hugsun á öllu og eruð alltaf öðrum fremri.“
„Þess vegna hefi ég komizt svona hátt. Standið
þið nú kyrrir og gætið að því, að ekkert komi
fyrir.“
Mick heyrði fótatak Vincents deyja út. Nú var
stundin komin, hugsaði hann. Nú var annað hvort
að hrökkva eða stökkva. Hann spratt upp með
byssuna í hendinni.
„Kastið þið byssunum og upp með hendurnar!“
hrópaði hann.
Crossley gapti og augun ætluðu út úr höfðinu
á honum. Hann sleppti takniu á byssunni sinni,
og hún datt á gólfið. Fino starði á hann.
„Guð komi til!“ hvíslaði hann. „Hvaðan kom-
ið þér?“
Það var engin furða, þótt þetta kæmi þeim á
óvart. Andlit Micks var alþakið blóði. Augun
virtust glampa óeðlilega. Jakki hans, vestið,
skyrtan, flibbinn og bindið var allt gegndrepa
af blóði og enn draup blóðið úr skrámunum i
andliti hans. Hann var ásýndum eins og ófreskja.
En hendin, sem hélt á byssunni var engin
imyndun. Hún var kaldur veruleikinn. Og svipur
hans, sem var hálf brjálæðislegur, bar vott um,
að hann mundi þá og þegar hleypa af. Fingur
Finos urðu máttlausir, og byssan hans datt á
gólfið. Hné Crossleys skulfu undir honum. Hann
starði s.töðugt á Mick, eins og hann sæi draug.
„Haldið höndunum uppi, þangað til ég kem til
ykkar," skipaði Mick, „og munið eftir því, að
taugar mínar eru spenntar til hins ýtrasta. Mér
væri ekki hið minnsta á móti skapi að skjóta
ykkur. Ef annar hvor ykkar hreyfir svo mikið
sem litlafingurinn, þá hleypi ég af.“
Hann skreið yfir múrsteinana með bareflið i
vinstri hendinni og byssuna í þeirri hægri í áttina
til þeirra. Fino horfði með athygli á hann og beið
eftir tækifæri. En hann fékk það aldrei. Þegar
Mick reis á fætur og gekk til þeirra, gátu þeir
báðir séð, að hér dugðu engar rökræður. Cross-
ley fannst hann finna heitt blýið í maganum.
„Gangið eitt skref aftur á bak frá byssunum,.
skipaði Mick.
Mennirnir hlýddu umsvifalaust. Þeir höfðu ekki
minnstu löngun til þess að berjast. Fino var
engin raggeit, en hann vissi, þegar hann var
undir.
„Snúið svo bakinu í mig og látið loga á vasa-
ljósinu. Flýtið ykkur, eða ég spýti blýinu á
ykkur.“
Mennimir sneru sér hægt við. Næsta hreyfing
Micks var eldfljót. Þunga bareflið hans féll tvisv-
ar. I bæði skiptin datt maður, eins og tré, sem
verið er að fella. Mick vissi, að þetta var nóg
handa þeim. Áður en Fino skall niður, greip'
Mick vasaljósið.
Þegar hann stóð þarna, fannst honum gólfið
risa upp og ætla að gefa honum utanundir. Hann
barðist við þoku, sem stöðugt sótti fyrir augu
hans. Gæti hann aðeins hugsað skýrt í fimm
mínútur, og vilji hans væri nógu sterkur til að
halda byssunni stöðugri! Hann kastaði bareflinu
frá sér og beið.
En brátt fannst honum of tómlegt að standa
kyrr i auðum ganginum. Honum datt líka annað
í hug. Lefty Vincent var á leiðinni með sprengju.
Af tilliti til Clare, sem lá meðvitundarlaus í
eyðilögðu eldhúsinu, varð hann að sjá um, að
Vincent kæmi ekki of nærri. Þess vegna steig
hann yfir föllnu mennina, slökkti á vasaljósinu
og læddist eftir dimrnum ganginum og þreifaði
fyrir sér með olnbogunum.
VIPPA-SÖGUR
Vippi bjargar mannslíli.
----- BARNASAGA. ----
P yrst eftir að strákurinn hann Gísli
1 misþyrmdi Vippa litla í læknum
og var nærri búinn að gera út af við
hann með því að meina honum að
komast upp úr aftur, gætti Vippi
þess, að verða ekki á vegi hans eða
hinna systkinanna: Jónasar, Ivars og
Diddu.
Vippi gat þó ekki annað en hugsað
oft um þau. Honum var hlýtt til
þeirra allra, nema Gísla og þótti
meira að segja innilega vænt um
Diddu, leiksystur sína. En hvernig
stóð á því, að Gísli var svona vondur
og vera bróðir þeirra ? Það var sama,
hve mikið Vippi hugsaði um þetta,
hann gat aldrei skilið það. Fyrr mátti
nú vera en fyllast slíkri illsku, þótt
hann hrópaði húrra í mesta sakleysi,
þegar Ivar setti mark hjá Gísla! —
Vippi var helzt að hugsa um að
kveðja Silungavatn og tjaldbúana
sina vegna þess, hvernig komið var á
milli þeirra Gísla. En þá kom fyrir
atburður, sem breytti því áformi
hans.
Kvöld eitt í kalsaveðri kom Jónas
heim að tjaldinu, sem Vippi var í,
og spurðist fyrir um það, hvort Gísli
hefði sézt þar um daginn. Enginn af
tjaldbúunum hafði séð hann, og fór
Jónas við svo búið og gaf ekki skýr-
ingu á því, hvers vegna hann spurði.
Seinna um kvöldið, þegar Vippi og
tjaldbúarnir ætluðu að fara að sofa,
kom Kristján, faðir Gísla, hlaupandi.
Þau urðu hissa, af því að þau sáu, að
honum var eitthvað mikið niðri fyrir.
„Er nokkuð að, Kristján ?“ spurði
Hörður, þegar hann var kominn til
þeirra.
„Já, ekki get ég neitað því. Við
erum orðin hrædd um hann Gísla.
Hann hefir verið ákaflega undarlegur
siðustu dagana og farið mikið einför-
um og ekki viljað leika sér við hin
systkinin stn. Hann hefir oftast verið
allan daginn einhvers staðaf að
flækjast, en þó alltaf komið heim að
borða nema núna. Klukkan er orðin
svo margt, að við erum orðin dauð-
hrædd um hann, af því að hann hefir
ekki sést síðan í morgun. Ég þori
því ekki annað en að fara og leita
hans. En konan mín má til að vera
í tjaldinu hjá hinum börnunum, svo
að ég kom til þess að vita, hvort þið
vilduð kannske hjálpa mér að leita
að honum.“
„Það er alveg sjálfsagt," sagði
Kata og hin tóku strax í sama streng.
Og svo fóru þau öll að leita að
Gísla og skiptu sér og Vippi fylgdist
með Kötu.
Þau leituðu í tvo klukkutíma, en
það bar engan árangur.
Þegar hópurinn hittist aftur við
tjald Kristjáns, var fyrst af öllu
spurt um það, hvort Gísli væri kom-
inn heim. En móðir hans, sem var
mjög sorgbitin, kvað svo ekki vera.
Faðir hans fór þá enn af stað, þótt
hann ekki vissi, hvert halda skyldi.
En Vippi og tjaldbúarnir fóru heim
til sin og voru lengi að skeggræða
um, hvað gæti hafa orðið af drengn-
um.
Svo lögðust þau til hvíldar.
En Vippi gat ekki sofnað. Hann
var alltaf að hugsa um Gísla. Hafði
hann kannske farið eitthvað langt
og fótbrotnað og ekki komizt heim
þess vegna ? Hann gat líka hafa dott-
ið í stóru ána, sem var talsvert langt
frá tjöldunum, og væri ef til vill
drukknaður, af því að hann kunni
ekki að synda.
Aumingja Gísli! Þótt hann hefði
verið vondur við Vippa, kenndi hann í
brjósti um Gísla og foreldra hans og
systkini.
Vippi lá vakandi og braut heilann
Vippi hljóp beint af augum yfir
holt og hæðir.
um þetta allt saman, en allir hinir
tjaldbúarnir voru sofnaðir.
Allt í einu datt Vippa nokkuð í
hug. Hann skreið varlega úr svefn-
pokanum sínum og læddist út. Það
var orðið bjart aftur.
Vippi hugsaði sig dálitla stund um
og svo hljóp hann af stað. Hann fór
yfir lækinn og gegnum skóginn og
upp á hæð og yfir hana. Þangað hafði
enginn af leitarmönnunum farið.
Vippi hljóp beint af augum, rétt
eins og hann vissi upp á sina tiu fing-
ur, hvert halda skyldi.
Lóksins nam hann staðar og
horfði athugulum augum fram fyrir
sig.
Þar voru margar mógrafir, fullar
af vatni.
Vippi gekk fram með mógröfunum
og þurfti ekki lengi að leita.
Þarna sá hann rauða blússu til-
sýndar úti i vatninu. Það var ekki
um að villast! Hún var auðþekkt
þessi blússa! Þetta var áreiðanlega
hann Gisli, aumingja drengurinn, og
líklega drukknaður. En því var hann.
þá ekki sokkinn? Vippi skildi ekkert
í því.
„Gisli! Gísli, ertu lifandi?" hróp-
aði Vippi.
En hann fekk ekkert svar.
Vippi sá, að einn gat hann hér
ekkert gert og sneri því heim, tii
þess að láta vita, hvað hann hafði
fundið.
Aldrei hafði Vippi hlaupið eins hart
á ævi sinni. Það var ekki alveg víst,
að Gísli væri dáinn og því var um
að gera að flýta sér, hugsaði Vippi
og hann hljóp eins og mest hann
mátti.
Þegar Vippi kom að tjaldi Krist-
jáns var veslings maðurinn nýkom-
inn þangað, til þess að vita, hvort
Gísli væri búinn að skila sér. Kona
hans var hnipin af sorg út af hvarfi
drengsins og hafði grátið.
Þau urðu mjög undrandi, þegar
Vippi kom hlaupandi og sagði þeim
tíðindin.
Kristján beið ekki boðanna. Hann
tók Vippa litla upp og hljóp með
hann af stað til mógrafanna.
Þegar þangað kom, synti hann út
að Gisla og náði I hann. Það var
ekki að sjá, að nokkurt lífsmark
væri með drengnum. Faðir hans tók
þegar að gera lífgunartilraunir á
honum og eftir tíu eða fimmtán mín-
útur raknaði hann við.
Þá bar Kristján son sinn heim í
tjaldið og þið getið nærri, hve móð-
irin var fegin að heimta drenginn
sinn úr helju.
Þau þökkuðu Vippa með fögrum
orðum fyrir liðveizluna og svo fór
hann í tjaldið sitt, glaður yfir þvi
að hafa getað launað illt með góðu
á svo áþreifanlegan hátt.