Vikan - 20.11.1941, Síða 5

VIKAN, nr. 47, 1941
5
Lingerður náungi
Jennie vissi strax, hvað mundi vera
að, þegar hún fann handlegg hans
harðna undir fingrum sér. Þau voru
að ganga niður götuna og ætluðu að fá sér
sódavatn í kránni á næsta götuhorni, þegar
hann nam nærri því staðar en hélt síðan
hægt áfram. Hún leit þangað, sem hann
horfði. Það var þessi andstyggilegur strák-
ur hans Meenon. Hann var vanalega kallað-
ur Butch. Og hjá honum voru náungarnir
þrír, sem hann var alltaf með. Þeir stóðu
fyrir framan krána, eins og þeir voru
alltaf vanir að gera, þegar þau voru í
menntaskólanum fyrir fimm árum. Þeir
stóðu þarna í iðjuleysi og voru sennilega
að tala um kappreiðar og stúlkurnar, sem
gengu fram hjá.
Hún þrýsti handlegg Daves og hann leit
á hana og brosti hálf aumkunarlega. Hann
var eins og sært dýr. Þegar hann fór að
tala, gat hún heyrt á rödd hans, hvað var
að gerast innra með honum.
„Heyrðu, Jennie,“ sagði hann. „Hvað
segirðu um að fara á hina krána? Þú manst
eftir þessari, sem við fórum á um daginn.“
Hún varð hugsi.
„Ja-------,“ sagði hún og dró seiminn.
„Ég fékk sódavatn þama í gær,“ sagði
hann og benti á krána á horninu. Hann
talaði hratt og rödd hans var óstyrk. „Þeir
hafa fengið nýjar vélar. Ég held að þeir
kunni ekki að fara með þær. Eigum við
ekki að fara á hina krána?“
Hún svaraði ekki. Það greip hana ein-
hvers konar minnimáttarkennd, þegar hún
heyrði hann tala svona. Hún reyndi að
láta hann ekki sjá neitt á sér.
„Eigum við að gera það?“ spurði hann
aftur eftir stundarkorn. Rödd hans var
óeðlilega skræk. Hún mundi hafa vorkennt
honum, ef hún hefði ekki þekkt hann síð-
an þau voru börn, og ef hún hefði ekki
borið í brjósti sérstakar tilfinningar gagn-
vart honum. Nei, hún vorkenndi Dave ekki.
Hún skildi hann, það var allt og sumt. Það
voru menn eins og Butch Meenan, sem í
raun og veru voru skræfur.
Dave sagði: „Heyrðu Jennie, hverju
svarar þú?“
Hún gat naumast þolað að heyra hann
tala svona. Hún svaraði ekki enn, heldur
lét eins og hún væri að hlæja að sjálfri
sér. Hann roðnaði.
„Hvað er svona skemmtilegt ?“ Það vott-
aði fyrir tortryggni og gremju í rödd hans.
„Ekkert.“ Hún hélt fast í handlegg hans.
„Ekkert, Dave. Ég var aðeins að hugsa
um dálítið.“
„Um hvað?“ spurði hann.
„Ég var að hugsa um vonda strákinn,
sem átti heima rétt hjá þér um það bil,
er við vorum að byrja í menntaskólanum.
Manstu eftir honum?“
„Hvers vegna varst þú að hugsa um
hann?“ Hann roðnaði aftur.
„Ég veit það ekki----“ Hún var að
horfa á nýja umferðaljósið, sem búið var
að koma fyrir í Center Street. Ef þau
gengju hægt, þá mundi einmitt koma rautt
ljós, þegar þau kæmu á hornið. „Jæja, jú
—“ sagði hún. „Ég geri ráð fyrir, að það
hafi verið rauða afturljósið á bílnum þarna.
Smásaga
eftír FREDERICH LAING
Það kom mér til að hugsa um flugelda.
Þú manst eftir 4. júlí. Manstu eftir, þegar
hann batt flugeldana aftan í rófuna á
hundinum þínum og þú gafst honum glóð-
arauga? Manstu eftir því, Dave?“
„Já,“ sagði Dave. „Já, ég man eftir því.“
Hann leit aftur flóttalega til krárinnar.
„Það var andstyggilegt að fara þannig
með vesalings hundinn,“ sagði hann.
„Þú reiddist Iíka.“
Dave hló uppgerðarhlátur. „Já.“
„Þú gafst honum feiknar mikið högg á
augað.“
„Það var andstyggilegt að fara þannig
með aumingja hundinn," endurtók Dave
annars hugar.
Jennie sagði: „Ég man, hvernig hann
hljóp öskrandi eftir götunni og hélt fyrir
augað. Hann hljóp í burtu, en æpti stöð-
ugt: „Bíddu þangað til ég næ í þig!“.“
Hún hló innilega. „Ég býst við, að honum
hafi komið þetta á óvart. Hann var vanur
að erta þig í skólanum, en þú varst alltaf
svo . . .“ Hún hikaði, og á meðan hún var
að leita að orði, sem ekki gæti sært hann,
sá hún hann lyfta öxlunum, eins og hann
byggist við, að einhver ætlaði að slá hann.
„Þú varst svo .. . gæflynður," sagði hún.
Umferðaljósið varð rautt um það leyti,
sem þau komu að horninu, svo að þau urðu
að bíða.
„Nú eiga umsóknarbeiðnirnar að fara
að koma,“ sagði Dave, eins og hann vildi
skipta um umræðuefni. Rödd hans var að
verða eðlileg, en hann gaut hornauga til
þeirra fjögurra, sem stóðu fyrir utan
krána.
Hún vissi, hvaða umsóknarbeiðnir það
voru. Vinkona hennar, sem vann á sama
stað og Dave, hafði sagt henni frá því.
Dave var aðstoðarmaður eins af umsjónar-
mönnunum, en Butch var aðeins venjuleg-
ur skrifstofumaður. Það gat vel komið til
mála, að Dave fengi umsjónarmannsstöð-
una, sem verið var að keppa um. Hann
var vel gefinn. Vinkona hennar hafði sagt
henni, að allir töluðu um það á skrifstof-
unni. En hann lét fólk traðka á sér. Að
minnsta kosti leit út fyrir það.
Það var reyndar mest Butch Meenan
að kenna. Hann vildi fá stöðu Daves. Hann
hélt, að hann gæti fengið hana með því
að lítillækka Dave og láta menn halda, að
hann væri ragmenni. Dave var einn af
þeim, sem átti að segja Butch fyrir verk-
um. En Buteh var ýmist vanur að rugla
öllu, sem Dave sagði, eða geyma það svo
lengi, að Dave fékk ávítur hjá umsjónar-
manninum.
En nú var Butch farinn að uppnefna
Dave, þegar þeir hittust í lyftunni. Einu
sinni hafði hann kallað Dave heigul beint
fyrir framan forstjórann og forstjórinn
hafði horft á Dave, eins og hann vildi
segja: „Hvers vegna látið þér hann sleppa
með þetta?“ Jennie hataði Butch Meenan.
En hún vissi, að alls staðar í heiminum
voru menn eins og Butch Meenan og Dave
varð sjálfur að vinna bug á þessu.
,Ef hann yfirbugaði þetta ekki strax, þá
mundi það verða erfiðara seinna. Ef til
vill ættu þau tvö þá enga framtíð saman.
Dave hafði ekki enn beðið hana um að gift-
ast sér. Ef til vill var hann að bíða eftir
að verða fastari í stöðu sinni. Og það var
ekki víst, að hún kærði sig um að hann
bæði hennar, fyrr en . .. fyrr en hann væri
orðinn öruggur um sjálfan sig.
Umferðaljósið var nú orðið grænt. Það
leit ekki út fyrir, að Dave hefði tekið eftir
því. Hún fann handlegg hans aftur harðna
undir fingrum sér og þreifaði eftir hörðum,
sléttum vöðvunum. Þeir voru ef til vill ekki
eins stæltir eins og vöðvar Butch, en hún
fann, að þeir voru langir og harðir og vissi,
að hann gat slegið boltann fast, þegar þau
léku tennis.
Augu Dave voru enn eins og þau væru
fest við mennina fjóra á horninu. Hann
sneri sér að henni og andlit hans var ná-
fölt.
„Hverju svarar þú?“ spurði hann.
„Svara ég hverju?“ Hún vissi vel við
hvað hann átti, en lét sem hún skildi það
ekki.
„Eigum við að fara á hina krána? Sóda-
vatnið, sem ég fékk hjá Pearson í gær —“
„Mér líkaði ekki vel við hinn staðinn,“
sagði hún og var fljótmælt. „Ég á við, að
maðurinn þar heldur að hann sé eins og
Clark Gable eða eitthvað því um líkt.“
,.Jæja,“ sagði Dave.
Hún togaði í handlegg hans. „Komdu,
það fer að koma rautt ljós.“
Þau fóru yfir götuna og stefndu að krá
Pearsons. Hún fann, hvemig óttinn heltók
hann og hjarta hennar barðist ákaft. Ef
hann hefði minnst einu sinni enn á að fara
eitthvað annað, þá hefði hún játað því með
glöðu geði. En hann gerði það ekki. Hann
gekk áfram, eins og einhver ýtti á eftir
honum.
Þegar Butch Meenan sá þau koma, sneri
hann sér að félögum sínum og sagði eitt-
hvað og hélt hendinni fyrir munninn. Hann
stóð gleiður með sígarettu í öðru munn-
vikinu og beið eftir þeim. Hann lokaði öðru
auganu vegna sígarettureyksins og horfði
háðslega á Dave.
Fraunhald á bls. 13.