Vikan - 20.11.1941, Síða 12

12
VIKAN, nr. 47, 1941
„Munið, að þér hafið lofað mér að skila þessu,“
endurtók röddin.
„Já, já, — en segið mér, hvað þér heitið,"
sagði Wrayson.
Hann fékk ekkert svar, maðurinn hafði lagt
heymartólið á.
Wrayson hringdi í ákafa á miðstöðina.
„Getið þér sagt mér, hvaðan var verið að
hringja til mín rétt áðan?“ spurði hann.
„Nei,“ var svarað stutt í spuna, „við getum
ekki svarað slíkum spumingum."
Wrayson lagði heyrnartólið á, en áður en hann
hafði litið í kringum sig, vissi hann, að hann var
einn í stofunni. Hann hafði ekki heyrt neitt
fótatak, en þessi failegi gestur hans hafði auð,-
sjáanlega notað tækifærið til að sleppa út og var
nú horfinn.
Hann gekk út að stiganum og stóð þar ofur-
litla stund og hlustaði. En allt var mjög kyrrt.
Ekkert hljóð heyrðist og lyftan var niðri á neðstu
hæð. Hann hlytí að hafa heyrt, ef hún hefði
verið notuð. Hann gekk aftur inn í íbúð sina og
lokaði á eftir sér.
Hann kveikti í sígarettu, skrifaði skilaboðin
niður og gekk upp að ibúðinni, sem var beint
yfir hans eigin íbúð. Hann hringdi dyrabjöllunni,
en enginn kom til dyra, þótt hann biði drykk-
langa stund. Andartak langaði hann til að opna
hurð Bames með sínum eigin lykli, en hann
hugsaði sig þó um. Hann þekkti Bames svo lítið,
og þar að auki var hann mjög óþýður í við-
móti og það mundi aðeins vekja leiðinlegan mis-
skilning, ef Wrayson fyndist í íbúðinni.
Hann lét því miðann í póstkassann og gekk
hægt niður stigann. Þegar hann kom inn í íbúð
sína, blandaði hann sér whisky, kveikti í pípunni
sinni og settist niður í hægindastól til að bíða
eftir Bames.
Stundarfjórðungi síðar var hann sofnaður.
II. KAPÍTULI.
Wrayson hrökk allt í einu upp. Pípan hans datt
niður á gólfið og askan dreifðist yfir vestið hans
og buxumar. Ljósið logaði ennþá, en eldurinn á
aminum var kulnaður.
Ofurlítil stund leið, áður en hann kom alveg tii
sjálfs sín, en þegar hann áttaði sig, skalf hann
af kulda og skyndilegur ótti greip hann.
Wrayson var engin bleyða. Hann hafði oftar
en einu sinni á lífsleiðinni verið hætt staddur, en
hann hafði alltaf verið rólegur og bjargað sér út
úr öllum erfiðleikum. Honum duldist þó ekki, að
nú var hann hræddur. Hjarta hans barðist, eins
og það væri að springa, og honum fannst hann
varla þora að líta við. Hann leit út að dyrunum
og sá, að hurðin var í hálfa gátt, og honum
fannst hún hreyfast. Tennur hans glömruðu í
munninum, og hann fann svitann spretta fram á
ennið. Hann stóð kyrr og hlustaði. Alls staðar
var dauðaþögn, bæði uppi og niðri. Hann reyndi
að muna, hvað hafði vakið hann svona skyndi-
lega, en hann gat ómögulega gert sér grein fyrir
því, og þó hlaut eitthvað að hafa vakið hann.
Hann horfði á hálfopna hurðina, en mundi þá,
að hann hafði sjálfur skilið hana eftir opna til
þess að heyra, þegar Bames færi upp.
Hann hellti glas sitt hálft af hreinu whisky og
drakk það.
„Eg er víst að verða taugaveiklaður," tautaði
hann. „Þetta getur ekki gengið! Dæmalaus klaufi
gat ég verið að sofna.“
Hann leit á klukkuna og sá, að hún var fimm
mínútur yfir þrjú. Síðan gekk hann að hurðinni,
en stóð drykklanga stund og hélt í handfangið.
Stundarkomi síðar varð hann rólegri. Allt var
kyrrt og hljótt. Hann andvarpaði feginn og gekk
aftur inn í herbergið.
„Það er mál til komið að hátta," sagði hann
stundarhátt við sjálfan sig. „Skyldi hafa rignt?"
Hann dró gluggatjöldin til hliðar og leit út.
Fáeinar stjörnur sáust enn á himninum, en
skýjabólstramir þykknuðu stöðugt og við og við
rigndi ofurlítið. Gangstéttin var orðin vot og
götuljósin spegluðust dauft í vætunni.
Hann var um það bil að draga gluggatjöldin
fyrir aftur, þegar hann heyrði hávaða á götunni.
Efsta rúðan var opin, og hann heyrði greinilega,
að hestur sló með hófunum á steinlagða götuna.
Hann opnaði nú neðri gluggann og hallaði
sér út.
Þetta var rétt; hestvagn stóð úti á götunni
fyrir ffaman dyrnar. Wrayson leit aftur á klukk-
una. Það var áliðið; hver af íbúum hússins gat
verið að koma heim á þessum tíma nætur?
Barnes og hann sjálfur voru þeir einu af íbúun-
um, sem voru vanir að koma seint heim.
Hann leit aftur á vagninn. Ekillinn sat og svaf
og var auðsjáanlega mjög þreyttur. Hesturinn
virtist einnig vera dauðuppgefinn. Allt i einu sá
Wrayson, að einhver sat í vagninum. Hann hallaði
sér lengra út og sá þá, að það var karlmaðuf;
önnur hendin, íklædd hvitum hanzka, lá á hné
hans. Þetta var ekki ólíkt Barnes. Hann sat lík-
lega og beið eftir einhverjum.
Wrayson lokaði glugganum óþolinmóðlega og
gekk inn í stofuna.
„Það er bezt að lofa Bames og vinum hans að
skemmta sér eins og þeir vilja,“ tautaði hann.
„Nú fer ég að hátta."
Hann gekk nokkur skref inn í herbergið, en
þá greip sama angistin hann aftur, þvi að nú
heyrði hann greinilegt fótatak í stiganum.
Hann herti upp hugann, gekk út að hurðinni,
reif hana upp á gátt, og um leið og stúlkan gekk
yfir stigapallinn, stóð hann andspænis henni.
Augu hans brunnu í fölu andlitinu og hann horfði
spyrjandi á hana.
Hún leit út, eins og hún hefði verið mjög veik
og hélt sér í handriðið eins og fæturnir gætu ekki
borið hana. Hún hallaði sér upp að veggnum,
þegar hún kom niður á pallinn, og stóð þar kyrr
eins og það væri að líða yfir hana. Rödd hennar
var dauf og óeðlileg, þegar hún fór að tala.
„Hvers vegna — hvers vegna njósnið þér um
mig?“ spurði hún.
„Ég er ekki að njósna um yður,“ svaraði hann.
„Ég var sofnaður, en vaknaði svo allt í einu við
að heyra yður koma.“
„Gefið mér — ofurlitið koníak," sagði hún lágt.
Hann flýtti sér að verða við ósk hennar, og hún
hallaði sér enn upp að veggnum, á meðan hún
drakk. Hann tók eftir því, að hendi hennar var
hætt að skjálfa, þegar hún rétti honum glasið
aftur.
„Vilduð þér ekki vera svo góður að fylgja mér
niður og hleypa mér út?“ spurði hún í bænar-
rómi. „Það er svo dimmt niðri, og ég er ekki
viss um, að ég rati.“
Hann hikaði andartak, en fylgdi henni síðan,
og þau gengu þögul niður stigann. Hann spurði
einskis og hún sagði ekkert. En þegar hann opn-
aði hurðina, og hún sá vagninn, lá henni aftur við
yfirliði. Hún greip í handlegg hans og þrýsti sér
að honum.
„Hann er þarna —- í vagninum," tautaði hún.
„Hvar get ég falið mig?“
„Hver svo sem það er, sem situr í vagninum,"
sagði Wrayson, „þá er hann annað hvort dauða-
drukkinn eða hefir sofnað.“
„Eða hann er ef til vill dauður,“ hvíslaði hún.
dapurlega. „Viljið þér ekki fara og athuga það?"
Áður en Wrayson gat svarað henni eða áttað
sig á þessari merkilegu athugasemd hennar, hafði
hún smeygt sér út um dyrnar og gekk hröðum,
léttum skrefum niður götuna. Hann horfði ósjálf-
rátt á eftir henni og fór ekki út að vagninum,
fyrr en hún var horfin fyrir horn. Hann gat ekki
séð framan í manninn, því að pípuhatturinn hall-
aðist alveg niður í augu.
„Eruð þetta þér, Barnes?" spurði hann lágt.
Hann fékk ekkert svar. Þá minntist hann orða
ungu stúlkunnar og honum datt i hug, að hún
hefði líklega haft rétt fyrir sér.
En hvemig vissi hún það? Hafði hún ástæðu
til að vita það, eða hafði hún aðeins getið þess
til?
Hann hallaði sér fram og snerti hönd mannsins.
Hann lyfti henni upp og sleppti henni síðan. Hún
datt niður, eins og hún væri dauð. Þá gekk hann
aftur á bak og leit á ekilinn, sem nú var vakn-
aður og sat og neri augun.
„Það er eitthvað að farþega yðar!“ sagði Wray-
son.
Ekillinn steig með erfiðismunum niður af vagn-
inum.

■i0W:MWí,
Þær koma í stað karlmanna. Vegna aukinnar innköllunar í her Bandaríkjanna eru stúlkur famar
að taka við ýmsum störfum karlmanna. Mynd þessi sýnir stúlkur, sem famar eru að vinna við
benzínstöð í Philadelphiu. Berget Hollman hellir vatni á vatnskassann, en Sophie Boychuk reynir að
sannfæra viðskíptavininn um, að hann þurfi að fá meiri olíu.