Vikan - 03.09.1942, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 31, 1942
þekkti Mark, vissi hann, að þetta og hitt hlyti
að hafa komið fyrir, og hann brosti með sjálfum
sér. Bill var alveg ágætur — betri en hundrað
Watsonar. Er hann nálgaðist seinna hornið, hægði
hann á sér, og skreið það, sem eftir var, á hönd-
um og fótum. Síðan gægðist hann varlega fyrir
hornið.
Skýlið var tvo til þrjá metra fiá honum á
vinstri hönd, hinum megin við skurðinn. Þar, sem
hann lá, gat hann séð alveg inn í það. Allt virt-
ist vera eins og þegar þeir yfirgáfu það. Kúlu-
kassarnir, sláttuvélin, valtarinn, opni kroket-
áhaldakassinn, og —
„Hver þremillinn,“ sagði Antony við sjálfan
sig, „þetta er sniðugt."
Hinn áhaldakassinn var lika opinn.
Bill snéri sér nú við, það varð erfiðara að
greina rödd hans. „Þú skilur, við hvað ég á,“
sagði hann. „Ef Cayley -—.“
Og upp úr öðrum kassanum gægðist höfuð
Cayleys.
Antony langaði til þess að hrópa af fögnuði.
Eitt augnablik starði hann sem heillaður á þessa
nýju tegund króketkúlna, sem komið hafði upp
úr kassanum, en fór svo að skríða til baka.
Það var ekkert með því fengið að vera þarna
lengur, og nú leit líka út fyrir að Bill væri að
gefast upp á því að tala við sjálfan sig. Antony
skundaði eftir skurðinum eins hratt og hann gat
og settist fyrir aftan bekkinn. Svo stóð hann á
fætur, geispaði og teygði úr sér og sagði kæru-
leysislega: „Jæja, vertu nú ekki aö hafa áhyggj-
ur út af þessu, Bill. Ég býst við að þú hafir á
réttu að standa. Þú þekkir Mark, en ég ekki,
og sá er munurinn. Eigum við að leika einn leik,
eða eigum við að fara að hátta?“
Bill leit á hann til þess að sjá, hverju hann
ætti að svara og sagði svo: „Við skulum leika
einn leik, eigum við það ekki?“
„Jú, við skulum gera það,“ sagði Antony.
En Bill var alltof æstur til þess að taka leik-
inn hátíðlega. Antony virtist aftur á móti ekki
hugsa um annað en kúlurnar. Hann lék með
mikilli gætni í tíu mínútur, en sagði svo, að nú
færi hann að sofa. Bill horfði kvíðafullur á hann.
„Nú er allt í lagi,“ sagði Antony hlæjandi. „Þú
mátt tala, ef þú vilt. En við skulum bara láta
kúlurnar inn fyrst.“
Þeir gengu að skýlinu, og á meðan Bill var að
láta kúlurnar á sinn stað, reyndi Antony að opna
lokaða áhaldakassann. En hann var lokaður, eins
og hann hafði búizt við.
„Jæja þá,“ sagði Bill, er þeir gengu í áttina til
hússins. „Ég er alveg að springa af forvitni. Hver
var þetta?“
„Cayley.“
„Hvert í logandi —! Hvar?"
„1 öðrum kroket-áhaldakassanum."
„Vertu ekki að þessari vitleysu."
„Það er alveg satt, Bill.“ Hann sagði honum,
hvað hann hefði séð.
„En eigum við þá ekki að fara og athuga
það?“ spurði Bill vonsvikinn. „Ég vil endilega
rannsaka þetta, en þú?“
„Við gerum það á morgun. Við verðum að sjá
Cayley koma þessa leið. Auk þess vil ég komast
inn um hinn endann, ef ég get. Ég efast um,
að við komumst inn þessa leið, án þess að það
komist upp um okkur. —Sérðu, þarna kemur
Cayley."
Þeir sáu hann koma eftir veginum í áttina til
þeirra. Er þeir voru komnir nær honum, veifuðu
þeir til hans og hann veifaði á móti.
„Ég var sízt að skilja í því, hvar þið væruð,"
sagði hann, er hann kom til þeirra. „Mér datt
helzt í hug, að þið væruð hérna. Eruð þið nú að
fara að sofa?“
„Já,“ sagði Antony.
„Við vorum að leika á vellinum," bætti Bill
við, „leika og tala saman. Þetta er dásamlegt
kvöld.“
Hann lét Antony um samræðurnar, það sem
eftir var leiðarinnar heim að húsinu. Hann
þurfti að hugsa. Það virtist ekki leika neinn vafi
á því, að Cayley var þorpari. Bill hafði aldrei
kynnzt þorpara áður. Þetta virtist ódrengilegt
af Cayley, hann notaði sér vini sína á svívirði-
legan hátt. En hve það var mikið af einkenni-
legu fólki í heiminum — einkennilegu fólki með
leyndarmál. Tökum Tony til dæmis, hann hafði
fyrst hitt hann í tóbaksverzlun. Allir mundu hafa
haldið, að hann væri aðstoðarmaður tóbakssala.
Og Cayley. Allir mundu hafa haldið, að Cayley
væri bara venjulegur maður. Og Mark. Nei,
maður gat aldrei verið viss um neinn mann. En
það var allt öðru máli að gegna með Robert. Það
höfðu allir sagt, að Robert væri skuggalegur
náungi ....
En hvað kom ungfrú Norris þessu máli við?
Hvað kom ungfrú Norris þessu við ? Það var
einmitt sú spurning, sem Antony hafði lagt fyrir
sjálfan sig þennan eftirmiðdag, og nú þottist
hann hafa fundið lausnina. Þegar hann lá í rúmi
sínu um kvöldið, hugsaði hann um þetta út frá
þeim atburðum, er skeð höfðu þá um kvöldið.
Auðvitað var það skiljanlegt, að Cayley vildi
losna við gesti sína -sem allra fyrst, er morðið
vildi til. Hánn vildi það bæði þeirra vegna og
svo vegna sjálfs síns. En hann hafði verið of
fljótur til að stinga upp á því og sjá um að
þeirri uppastungu væri komið í framkvæmd.
Hann hefði getað látið þau sjálf um það, hvort
þau vildu fara eða vera kyrr. En þau höfðu
ekki fengið neitt tækifæri til þess, og ungfrú
Norris, sem hafði stungið upp á því, að hún
tæki lest seinna um daginn, til þess að hún
mætti fá að vera viðstödd yfirheyrsluna, hafið
vinsamlega, en ákveðið, verði beðin um að fara
með sömu lest og hitt fólkið. Antony hafði fund-
izt, að Cayley ætti að vera alveg sama um það,
þótt hún væri þar dálítið lengur, þótt þetta at-
vik hefði komið fyrir. En honum var það ekki;
svo Antony komst á þá skoðun, að það skipti
Cayley miklu máli, að hún færi.
Hvers vegna?
Það var ekki gott að svara þeirri spurningu. En
sú staðreynd, að þetta væri svo, hafði vakið
áhuga Antony á ungfrú Norris, og þess vegna
hafði hann hlustað svo ákafur á frásögn Bill ura
dulklæðnað hennar. Hann langaði til þess að
fá að vita meir um ungfrú Norris og afstöðu
hennar til hins fólksins. Og nú hafði hann af
einskærri tilviljun fengið svar við þessari spurn-
ingu sinnl.
Ungfrú Norris varð að fara vegna þess, að hún
vissi um leynigöngin.
Leynigöngin stóðu þá einhvernveginn í sam-,
bandi við dauða Roberts. Ungfrú Norris hafði
notað þau, til þess að geta komið fólkinu á óvænt,
er hún lék drauginn. Ef til vill hafði hún sjálf
uppgötvað þau, ef til vill hafði Mark einhvern
timá sagt henni frá þeim, og hefir honum þá
ekki dottið í hug, að hún mundi nota sér þau
síðar; einnig gat það verið, að Cayley hafi vís-
að henni á það, hvernig hún gæti gert komu sina
á flötina dularfulla og yfirnáttúrlega. Hvernig
sem það nú var, þá vissi hún um leynigöngin, og
varð því að fara í skyndi. ,
Hvers vegna? Vegna þess, að ef hún dveldi
þarna lengur, gat verið, að hún nefndi þau í
ógáti. Og Cayley vildi ekki láta minnast á þau.
En hvers vegna ekki? Greinilega vegna þess
að leynigöngin gætu gefið einhvern lykil að ráð-
gátunni.
„Skyldi Mark felast þarna," hugsaði Antony,
og fór svo að sofa.
X. KAFLI.
Gillingham fer með fjarstæðu.
Antony kom í mjög góðu skapi niður til morg-
unverðar daginn eftir, og var þá Cayley kominn
á undan honum. Cayley leit upp úr bréfum sín-
um og kinkaði kolli til hans.
„Hafið þér heyrt nokkuð um herra Ablett —
um Mark?“ spurði Antony um leið og hann helti
kaffi í bolla sinn.
„Nei. Birch ætlar að slæða í vatninu í dag."
„Nú. Er vatn hérna?"
Það brá fyrir brosi á andliti Cayley, en það
hvarf samstundis.
„Það er eiginlega smápollur," sagði hann, „en
við köllum það alltaf „vatnið“.“
„Mark gerir það,“ hugsaði Antony. Upphátt
sagði hann: „Hvað búast þeir við að finna þar?“
Arás Þjóðverja á Bath. Mynd þessi sýnir sjálfboðaliða leita að slösuðu fólki í rústum byggingar
einnar í Bath í Englandi. Borgin varð fyrir grimmilegum árásum Þjóðverja í hefndarskyni fyrir árás-
ir Breta á þeirra borgir. Bath var bækistöð flóttamanna úr öðrum héruðum landsins.