Vikan - 03.09.1942, Qupperneq 10

10
VIKAN, nr. 31, 1942
rimii in,
b IIIII L I U
iursift bei'ja og tómafa.
Niðursoðinn bláber.
750 gr. bláber, 400 gr. sykur,
% teskeið atmonduft.
Berin eru hreinsuð og sett yfir eld
ásamt sykrinum, suðan látin koma
upp, en froðan veidd af. Er þetta
hefir soðið í kortér, eru berin tekin
upp úr og látin í krukkur, en safinn
soðinn áfram í 10—15 mínútur. Pott-
urinn tekinn af eldinum, atamonið
leyst upp og látið út í, síðan er saf-
anum hellt yfir berin.
Niðursoðin ribsber.
500 gr. ribsber, 375 gr. sykur,
IVí 1. vatn, % teskeið atamon.
Sykur og vatn er soðið saman,
froðan, er myndast ofan á, er tekin
af, potturinn tekinn af eldinum. Ribs-
berin, sem búið er að hreinsa og skola
vandlega, eru látin út í og látið
standa í 15 mínútur, síðan soðið í 10
mínútur. Þegar búið er að taka pott-
inn af eldinum, er atamonið, sem
búið er að hræra, sett út í. Bundið er
yfir krukkumar með glærum „cello-
phan“-pappír.
Grænir tómatar
með kanil og negul.
500 gr. grænir tómatar, 500 gr,
sykur, % dl. edik, % teskeið
atamonduft, % stöng kanil, 3
negulnaglar.
Tómatamir em soðnir meyrir í
edikvatni (edik og vatni blandað til
helminga), síðan er húðin tekin af
þeim. Soðinn er lögur úr sykri, ediki
og kryddinu, og tómatamir látnir út
í, froðan veidd ofan af. Tómatarnir
soðnir í 3—4 mínútur, síðan látnir í
skál og geymdir yfir nótt; svo er
öllu hellt í pott og soðið að nýju.
Tómatarnir látnir í krukkur, sem bú-
ið er að skola úr atamonvatni, en
safinn soðinn þar til hann er jafn.
Potturinn tekinn af eldinum, upp-
leyst atamon hrært út í og safanum
hellt yfir tómatana.
Þegar þér kaupið yður skó, hanzka,
veski og hatt til þess að hafa við
kápu yðar og dragt, þá skuluð þér
gæta þess að hafa það í samræmi
hvort við annað.
iiiimiiiiiiiiiMimiiimiiimiMiiiiiimiiiir
Safnið forða —
sjooio niour.
Höfum allt sem þér þurfið
til niðursuðunnar, svo sem:
Niðursuðuglös,
Sultuglös,
Vanilletöflur,
Púðursykur,
Kandís,
Betamon,
Benzosúrt natron,
Korktappa,
allar stærðir,
Cellophan pappír,
Flöskulakk,
Vínsýru,
Pectinal.

Er barn yðar
Eftir EDITH M.
„Jæja, sonur sæll, hvað hefir vú
verið að gera í dag?“ spurði faðir
fjögurra ára gamlan son sinn. „Ég
var að skjóta tígrisdýr,“ svaraði litli
snáðinn, sem kom þjótandi inn í stof-
una, rjóður í kinnum og með ljóm-
andi augu.
Faðirinn leggur frá sér blað sitt
og lítur reiðilega á son sinn. „Þama
segir þú aftur ósatt. Þú hefir aldrei
séð tígrisdýr og veizt það . ... “ Er
hann talaði, varð drengurinn stúrinn
á svipinn. Hann var'ð enn ákveðnari
en áður í því, að hann hefði verið -að
skjóta tígrisdýr. Að lokum varð hann
grátandi að játa, að hann hefði bara
verið að leika það, að hann væri að
skjóta tígrisdýr.
Ég get heyrt sum ykkar segja:
„Þetta er hreinasta fjarstæða. Auð-
vitað var drengurinn ekki að segja
ósatt." Aðrir kunna að segja:
„Drengurinn minn segir samskonar
sögur, og ég get ekki fengið hann til
þess að segja frá hlutunum eins og
þeir eru í raun og veru." Eða: „Ég
vildi, að sonur minn hefði svona mik-
ið hugmyndaflug." Eða: „Ég skil
ekki, hvers vegna börn segja þess
háttar sögur."
Það er erfitt fyrir lítil börn að
greina á milli þess, sem er raunvera-
legt, og hins, sem er óraunyerulegt.
Hvort bamið heldur áfram að segja
þessar sögur, þegar það eldist, eða
ekki, er undir þvi fólki komið, sem
armast það. Það er skylda þess, að
segja barninu, hvenær það á að beita
ímyndunaraflinu og hvenær ekki.
Við gerum margt til þess að hvetja
börnin til að beita .ímyndunarafli
sínu. Það eru skrifaðar sögur eins og
„Litli, svarti Sambo" og „Bimimir
þrír". Þær era svo eðlilegar, að böm-
in skjálfa af hræðslu, þegar þau sjá
bjöminn nálgast Sambo litla. Og þau
heyra bjarnarpabba rymja: „Hver
hefir borðað grautinn minn?"
Við gefum bömunum einnig leik-
föng, sem hvetja þau til að látast
vera þetta og hitt. Bílar, tréklossar
og brúður gera sitt til þess að láta
Húsráð.
Munið að fara vel með mat þann,
er þér kaupið. Rófur, næpur, gulræt-
ur og kartöflur skal geyma í góðum
kössum á loftgóðum, köldum og
þurram stað.
Þér skulið ekki kaupa mat ein-
ungis vegna þess, að yður lízt vel á
hann í búðinni. Áætlið vandlega hvað
þér þurfið að kaupa og kaupið ekki
meira en nota þarf.
SUNDERLIN.
bömin trúa því, að þau séu raun-
verulega að gera eitthvað, sem þau
eru ekki að gera.
1 skóla einum fórum við meS
fjögurra ára gömul börn að skoða
kolanámu, þar sáu þau kolin látin á
bíla, vegin og tekin af bílum. Þetta
vakti forvitni þeirra. „Hvaðan koma
kolin?" „Hvemig er hægt að ná þeim
upp úr jörðinni?“
Brátt urðu skóflur aðal leikfangið.
Skóflur fullar af mold, sem átti að
vera kol, voru bomar upp stiga og
rennt niður bretti. Denny, sem var
fjögurra ára, fór að ganga með ull-
arhúfu, sem líktist húfum námu-
verkamanna. Dag nokkurn var næst-
um því orðið uppþot í „námunni".
Er ég fór út, frétti ég það, að Denny
hafði sagt við Bobby: „Ekki rekast
á mig, piltur, þú getur slökkt á ljós-
inu rnínu." En Bobby hafði svarað:
„Þú ert ekki með neitt ljós.“ Og frið-
ur komst ekki á fyrr en ég var búin
að koma Bobby í skilning um það,
að Denny væri bara að leika að hann
væri með ljós.
Við tökum þannig þátt í leikjum
barnanna vegna þess, að við vitum,
að fólk með hugmyndaflug er fram-
takssamara og skemmtilegra en fólk,
sem ekki á til ímyndunarafl. En við
megum ekki láta ímyndunaraflið
aukast í sífellu, þar til bamið er ekki
fært um að mæta lífinu sem raun-
veruleika.
Stundum stafar „ósannsögli" bams-
ins af misskilningi. Joan litla kom
úr ferðalagi ofan úr sveit með Dick
frænda sínum, og Joan sagði við
mömmu sína: „Við sáum dráttarvél.“
„Nei, það er ekki rétt,“ sagði Dick
frændi. En ekki var hægt að sann-
færa Joan. Nokkrum dögum seinna
fór Joan með mömmu sinni upp í
sveit, og þá komst mamma hennar
að því, að hún kallaði alla hesta
dráttarvél. Hún hafði því sagt sann-
leika.
Ótti við refsingu fær barnið oft
til að segja ósatt. Hafið ekki refs-
inguna of harða fyrir það. Ef þér
gerið það, verður lýgin eins konar
vörn. •
Þið, sem hafið heyrt lítið bam yðar
segja við kunningjakonu yðar: „Þetta
Framhald á bls. 15.
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim