Vikan - 25.11.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 47, 1943
„Hver eruð þér eig-inlega? Og hvaðan komið
þér?“
lrÉg er fulltrúi fyrir jámbrautarfélagið,“ Poirot
stoppaði og þætti við „ég er leynilögreglumaður.
Nafn mitt er Hercule Poirot."
Ef hann átti von á einhverjum áhrifum, þá
brást honum það. Mac Queen sagði bara „Ó, já?“
og beið eftir því að hann talaði áfram.
„Þér kannist ef til vill við nafnið?“
„Jú, mér finnst það kunnuglegt. Ég hefi bara
alltaf haldið, að það væri nafn einhverrar kjóla-
saumastofu."
Hercule Poirot horfði á hann með ýmigust. —
„Það er ótrúlegt!“ sagði hann.
„Hvað er ótrúlegt?“
„Ekkert, við skulum halda áfram. Ég vil að
þér, Mac Queen segið mér allt, sem þér vitið um
þann dána. Voruð þér skyldir honum?“
„Nei, ég er — var — einkaritari hans.“
„Hvað hafið þér verið í þeirri stöðu lengi?“
„I rúmlega eitt ár.“
„ Viljið þér gjöra svo vel að láta mig hafa
allar þær upplýsingar, sem þér getið.“
„Jæja, ég hitti Ratchett fyrir rúmlega ári síðan
í París —.“
Poirot greip framí.
„Hvað voruð þér að gera þar?“
„Ég kom frá New York til þess að athuga um
olíueinkaleyfi. Ég býst ekki við að þér kærið
yður um að heyra um það allt. En það gekk
heldur illa fyrir mér og vinum mínum. Ratchett
var é sama gistihúsi. Það hafði einmitt slezt upp
á vinskapinn hjá honum og einkaritara hans. —
Hann bauð mér starfið og ég tók það. Ég var
kominn í vandræði og var þess vegna feginn að
finna vellaunað starf.“
„Og síðan?“
„Við höfum ferðast. Ratchett langaði til að
sjá heiminn. En hann kunni engin tungumál. Ég
var fremur túlkur en einkaritari. Það var
skemmtilegt líf.“
„Segið mér eins mikið og þér getið um vinnu-
veitanda yðar.“
Ungi maðurinn yppti öxlum. Hann varð vand-
ræðalegur á svipinn.
„Það er ekki auðvelt.“
„Hvað hét hann fullu nafni?"
„Samuel Edward Ratchett."
„Var hann amerískur borgari ?“
„Já..“
„Frá hvaða hluta Ameríku kom hann?“
„Ég veit það ekki.“
„Sannleikurinn er sá, að ég veit í rauninni
ekkert! Rátchett talaði aldrei um sjálfan sig eöa
líf sitt í Ameríku."
„Af hverju haldið þér, að hann hafi ekki gert
það?“
„Ég veit það ekkí. Mér datt i hug, að hann
skammaðist sín fyrir ætt sína. Það gera surnir."
„Finnst yður það vera fullnægjandi lausn?"
„Nei, satt að segja ekki.“
„Á hann nokkuð skyldfólk?"
„Það hefir hann aldrei nefnt."
„Hafið þér ekki myndað yður skoðun um þetta
mál, Mac Queen?" sagði Poirot.
„Jú. 1 fyrsta lagi; ég trúi því ekki að Ratchett
sé rétta nafn hans. Ég held að hann hafi farið
frá Ameriku beinlínis til þess að flýja einhvem
eða eitthvað. Og honum heppnaðist það, þangað
til fyrir nokkrum vikum."
„Og þá?“
„Þá byrjaði hann að fá bréf, hótunarbréf."
„Sáuð þér þau?“
„Já, það var starf mitt að sjá um bréfasam-
bönd hans. Fyrsta bréfið kom fyrir hálfum
mánuði. •
„Voru þessi bréf eyðilögð?"
„Nei, ég býst við, að ég hafi enn nokkur i
skjalamöppu minni; eitt reif Ratchett í sundur
I bræði sinni. Á ég að ná i þau handa yður?“
„E^ þér viljið gjöra svo vel.“
Mac Queen gekk út úr klefanum. Hann kom
aftur eftir fáar minútur og setti tvær fremur
óhreinar pappírsarkir fyrir framan Poirot.
Fyrsta bréfið var svona:
„Hélstu að þú hefðir sloppið frá okkur? Nel,
það er nú langt frá því. Við ætlum að ná þér
Ratchett, og við skulum ná þér. Skllurðu það?“
Það var engin undirskrift.
Poirot tók upp hitt bréfið án þess að gera
nokkra athugasemd.
Við hittum þig þráðlega, Ratchett. Við skulum
líka ná þér! Skilurðu það?
Poirot lagði bréfið niður.
„Stíllinn er tilbreytingarlaus!" sagði hann.
„Það er meira en hægt er að segja um skriftina."
Mac Queen glápti á hann.
„Þér munduð ekki taka eftir þvi,“ sagði Poirot.
„Það krefst æfingar. Einn maður hefir ekki
skrifað þetta bréf, Mac Queen. Tveir eða þrír
menn haf skrifað það, hver hefir skrifað einn
staf í einu. Svo eru stafirnar líka prentletraðir.
Það gerir verkið líka enn þá erfiðara." Hann
þagnaði um stund og sagði því næst: „Vissuð þér,
að Ratchett hafði snúið sér til mín um hjálp?“
„Til yðar?“
Undrun Mac Queen sagði Poirot áreiðanlega
að ungi maðurinn hafði ekki vitað neitt um það.
Leynilögreglumaðurinn kinkaði kolli.
„Já. Hann var hræddur. Segið mér, hvemíg
varð honum við, þegar hann fékk fyrsta bréfið?“
Mac Queen hikaði.
„Það er erfitt að segja. Hann — hann hló að
þvl rólega eins og hann var vanur. En einhvem
veginn er —,“ hann skalf svolítið — ,,þá fann ég
að það gerðist mikið undir þessu rólega yfir-
borði."
Poirot kinkaði kolli. Svo kom hann með óvænta
spumingu.
„Mac Queen, viljið þér segja mér alveg hrein-
skilnislega, hvemig leizt yður á húsbónda yðar?"
Hector Mac Queen þagði litla stund áður en
hann svaraði.
„Nei,“ sagði hann að siðustu, „mér leizt ekki
vel á hann.“
„Hvers vegna?"
„Ég get ekki nákvæmlega sagt það. Hann var
alltaf mjög þægilegur í viðmóti." Hann þagnaði,
siðan hélt hann áfram: „Ég vil segja yður sann-
leikann. Mér líkaði ekki við hann, ég vantreysti
honum. Ég er viss um að hann var grimmur og
hættulegur maður. Ég verð samt að viðurkenna,
að ég hefi enga ástæðu til að staðhæfa þetta.
„Þakka yður fyrir Mac Queen. En hvenær sáuð
þér Ratchett seinast á lífi ? “
„1 gærkvöldi —,“ hann hugsaði sig um —
„um klukkan tíu, held ég. Ég fór inn í klefa
hans, til þess að skrifa niður nokkrar athuga-
semdir fyrir hann."
„Um hvað?"
„Um ýmsa gamla muni, sem hann hafði keypt
i Persíu. Það sem hann hafði fengið, var ekki
það, sem hann hafði keypt. Og ég hafði þurft
að skrifa mörg bréf út af því.“
„Og þetta var í síðasta skiptið, sem Ratchett
sást á lífi?“
„Já, ég býst við því.“
„Vitið þér, hvenær Ratchett fékk síðasta hót-
unarbréfið?"
„Um morguninn daginn, sem við fórum frá
Konstantínopel."
„Ég þarf að spyrja yður að einni spurningu
til, Mac Queen. Kom ykkur vel saman?"
Augu unga mannsins ljómuðu allt í einu.
„Já, okkur Ratchett kom prýðilega vel saman."
„Viljið þér láta mig hafa fullt nafn yðar og
heimilisfang í Ameríku?"
Mac Queen gaf upp nafn sitt — Hector Will-
ard Mac Queen — og heimilisfangið i New York.
Poirot hallaði sér aftur í stólnum.
„Þá er það ekki meira núna, Mac Queen,"
sagði hann. „Ég mundi vera yður þakklátur, ef
þér vilduð ekki segja neinum frá dauða Ratchett
í nokkum tíma —
„Þjónn hans, Mastermann, mun þui’fa að vita
það.“
„Hann veit það kannske þegar," sagði Poirot
þurrlega. „Ef hann veit það, reynið þá að fá hann
til að þegja."
„Það ætti ekki að vera neitt erfitt. Hann er
brezkur og „er með sjálfum sér," eins og hann
lcallar það. Hann hefir litið álit á Ameríkumönn-
um og alls ekkert álit á öðrum þjóðum."
„Þakka yður fyrir Mac Queen."
Ameríkumaðurinn fór úr vagninum.
„Jæja," sagði Bouc. „Þú trúir því, sem þessi
ungi maður segir?"
„Hann virðist vera heíðarlegur og hreinskilinn.
Hann var ekkert að láta sem honum hefði þótt
vænt um húsbónda sinn, eins og hann hefði að
öllum líkindum gert, ef hann hefði verið flæktur
inn í þetta mál á nokkurn hátt. Það er satt, að
Ratchett sagði honum ekki frá því, að hann
hefði reynt að fá hjálp mína, en það hafði brugð-
izt, en ég held ekki, að það sé neitt grunsamlegt
við það. Ég hygg, að Ratchett hafi verið maður,
sem þagði yfir „fyrirætlunum sínum, þegar hann
mögulega gat.“
MAGGI OG RAGGI.
1. Eva: Nú er ég búin að æfa
mig nóg I dag í handbolta. Ég er
dauðþreytt i handleggnum.
Maggi: Þú þarft að æfa þig
miklu meir, þú ert ekki orðin
nærri nógu leikin.
2. Maggi: Þú getur ekki verið
svo þreytt, að þér sé ómögulegt
að leika lengur.
Eva: Jú, ég gæti það, en ég
á eftir að vinna svolitið verk
heima.
3. Eva: Ég var að spara kraft-
ana, af því að ég átti eftir að
skera kökuna.
Maggi: Þetta er fín kaka, Eva!
4. Maggi: Þú hafðir alveg á
réttu að standa, Eva, það var
sjálfsagt fyrir þig að ofreyna þig
ekki, fyrst þú áttir eftir að eiga
við þessa inndælu köku!