Vikan - 02.03.1944, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 9, 1943
5
Framhaldssaga:
14
Vegir ástarinnar-
Eftir E. A. ROWLANDS
„Það geri ég með ánægju,“ sagði Sergia, „þér
skuluð koma með mér heim og borða með mér
hádegisverð. Húsið, sem ég bý í er þarna,“ hún
benti yfir á hina hlíðina. „Ég bý hér ein með
herbergisþernu minni og nokkru þjónustufólki;
þegar við erum búin að borða, getum við talað
saman, ef þér hafið þolinmæði til þess að hlusta
á mig.“
Allan svaraði ekki strax. Hann var Stancester
lávarði æfareiður fyrir að vera svona miskunn-
arlaus, að senda Sergiu á svona afskekktan stað
eins og þennan. Hann sagði það líka hreinskiln-
islega við hana, og Sergia gat ekki annað en bros-
að af reiði hans.
„Þér megið ekki aumkva mig svona mikið,“
sagði hún. „Ég er ekki eins einmana og þér
álítið. Og þó að ég væri það, þá á ég skilið þá
ónáð, sem ég er í. Þér verðið að muna, að ég
hefi hagað mér ranglega, og það bezta, sem ég
get gert, er að dvelja hérna í rólegheitum og láta
föður minn og heiminn gleyma mér. Mér þætti
gaman að vita,“ bætti hún brosandi við „hvað
þér hugsið um mig, Sir Allan? Ég hefði aldrei
hugsað, að ég gæti sagt nokkrum svona mikið
—- ekki einu sinni yður.“
Ungi maðurinn svaraði ekki, en horfði á hana
með svo mikilli meöaumkvun, að feimni Sergiu
hvarf algjörlega, og áður en þau komu að hús-
inu, hafði Sir Allan heyrt alla hina rauna-
legu sögu hennar. Hann vissi nú, hvers
vegna trúlofun hennar hafði verið slitið; hún not-
aði ekki mörg orð, en hann skildi hana alveg.
Sergia sagði honum þó ekki frá atvikinu í skóg-
inum, og hún nefndi heldur ekki, að hún hafði
hitt Julian i London, en Allan var næmur og
hann hafði brátt safnað saman öllum liðunum í
raunasögu Sergiu.
Þegar hann svo kvaddi Sergiu um eftirmiðdag-
inn, var hann sannfærður um, að hún elskaði
Julian, og hann hugsaði nú ekki um annað, en
hvemig hann ætti að koma elskendunum saman.
Hann hafði lofað Sergiu, að nefna ekki við nokk-
urn mann það, sem hún hafði sagt honum frá,
og þetta loforð var það eina, sem hindraði hann
frá að skrifa Juliani, þegar í stað, allan sann-
leikann.
Og þegar hann gekk yfir lyngheiðina í daufu
tunglsljósinu, varð hann enn þá sannfærðari um,
að Sergia elskaði Julian.
„Ég gat séð það á henni,“ sagði hann við sjálf-
an sig, „þegar ég sagði henni, að hann væri far-
inn til Ástralíu, þá blæddi hjarta mitt við að sjá
hið örvæntingarfulla og vonlausa augnaráð henn-
ar. Veslings Sergia! En ef vinátta min er henni
í rauninni einhvers virði, þá verð ég að hjálpa
henni, og eitthvað hlýt ég að geta gert. Það veit
guð — nú veit ég, hvað ég á að gera!“
Hann nam allt í einu staðar, og andlit hans
ljómaði af gleði. Honum hafði allt í einu dottið
nokkuð í hug, og um leið og hann kallaði á hund-
inn sinn, sem hafði dregizt aftur úr, hélt hann
leiðar sinnar rösklega yfir heiðina.
Þegar fyrsta lestin lagði af stað frá Loch
Corrie,, var Sir Allan Mackensie með henni. Hann
var á leið til Stanchester.
XVIII. KAFLI.
Sorgarstuna.
Sergia var fullkomlega hreinskilin, þegar hún
sagðist ekki vera leið á einverunni í Loch Corrie;
en nú þegar Sir Allan var farinn, fannst henni
samt einmanalegt.
Hin óvænta koma hans, hafði vakið hana úr
sorg sinni. Vinsemd hans og þögla samúð höfðu
verið henni sólargeisli i myrkrinu, og þegar hann
var farinn, fann hún fyrst, hve einmana hún
var. Nú sá hún fyrst, hvað þessi refsing var
hræðileg, að senda hana á þennan stað, sem hún
gat alls ekki losnað við þunglyndi sitt. Hún'
þráði nú beinlínis að snúa aftur til þess heims,
sem hún fyrir fáum vikum hafði verið svo
fegin að snúa bakinu við. Ef hún gæti snúið
aftur og tekið aftur þátt í þeim skemmtunum,
sem áður höfðu uppfyllt tíma hennar, þá gæti
hún ef til vill stundum gleymt sorg sinni, en
hérna í einverunni var það ómögulegt.
Þegar Sergia á þriðja degi, eftir að Sir Allan
var farinn, vaknaði og sá rigninguna lemja á
gluggarúðunni, fannst henni hún geta orðið vit-
laus. Hún hafði vonað, að Sir Allan hefði að-
eins farið til næsta þorps, og hann myndi ekki
láta líða nema einn sólarhring, þangað til hann
kæmi aftur, en dagarnir liðu og Sir Allan kom
ekki, og Sergia var meira niðurbeygð og örvænt-
ingarfull en nokkurn tíma áður. Ef faðir hennar
hefði séð hana í sorg hennar þá mundi hann
hafa verið ánægður í þeirri vissu, að hann hefði
ekki getað fundið henni harðari refsingu fyrir
framkomu hennar gagnvart honum.
Þegar Sergia loks fór niður, fann hún þar sím-
skeyti frá Sir Allan. 1 þvi stóð ,að hann hefði
neyðst til þess að fara til Englands, en hann
mundi koma aftur eins fljótt og hann gæti, og
hann skyldi koma undir eins til hennar. Hún
skyldi reyna að vera hughraust.
Dagurinn eftir var sá versti, sem Sergia hafði
lifað. Það var sty.tt upp, en hún var i alltof
þungu skapi til þess að fara út; og hún gat
ekkert gert. Hún lá fyrir, og hræðilegar sjálfs-
ávítandi hugsanir brutust um í huga hennar.
Allar hugsanir hennar snerust um Julian. Hún
sagði stöðugt við sjálfa sig, að það væri henni
að kenna, að líf hans væri eyðilagt og frú Arm-
strong og Mary hefðu orðið fyrir nýjum sorg-
um. Hún óskaði einskis handa sér sjálfri, heldur
aðeins að Julian kæmi aftur til móður sinnar og
systur, sem elskuðu hann meira en allt annað.
Hún endurtók stöðugt fyrir sjálfri sér, að hún
hefði eyðilagt líf hans; hann, sem var svo heil-
steyptur, mundi áreiðanlega aldrei verða sami
maðurinn og hann hafði verið áður en þau höfðu
þekkst; það hafði hún séð greinilega daginn,
sem þau hittust í London. Hann tilheyrði ekki
þeim mönnum, sem gáfu hjarta sitt meira en
einu sinni, og hún hafði sært það, það vissi hún.
Hin stórláta Sergia grét nú bitrum tárum iðr-
unarinnar, um leið og hún grátbað guð um fyrir-
gefningu — af því að hún hefði, ef til vill, getað
afstýrt þessu. Og hún hélt áfram að gráta,
þangað til hún sofnaði.
Allt í einu vaknaði hún við að bifreið ók að
hliðinu, og hún settist upp, þegar hún heyrði
raddir fyrir utan. Hver gat verið kominn ? Var
það Sir Allan? Já, vitanlega! En hvað það var
fallega gert af honum að koma svona fljótt
aftur. Hún stökk upp úr stólnum, um leið og
hurðin opnaðist; en þegar hún sá, hver það
voru, Ijómaði andlit hennar af gleði.
„Mary, Mary!“ hrópaði hún, „elsku Mary mín!
Ert þetta virkilega þú!“ Og stúlkurnar féllust
í faðma.
XIX. KAFLI.
Hetja hennar.
Þó að Sergia fyndi arma Mary um sig, og
hún heyrði nafn sitt nefnt hvað eftir annað, þá
leið þó nokkur stund áður en hún í rauninni skildi,
að það væri Mary. 1 örvæntingu sinni og sam-
vizkubiti, hafði hún haldið, að Mary Armstrong
myndi hata hana fyrir framkomu hennar við
Julian, því að Sergia áleit vitanlega, að sérhver
hlaut að vita, hvers vegna Julian hafði farið frá
Stanchester og Englandi.
1 einverunni hafði hún oft lesið bréfið frá Sir
David, og í hvert skipti, sem hún las það, varð
hún sannfærðari um, að allir hugsuðu eins og
hann.
„En hvað Mary hlýtur að hata mig!“ hafði hún
sagt við sjálfa sig, hvað eftir annað. Henni hafði
jafnvel dottið í hug að skrifa Mary og biðja
hana fyrirgefningar, en í hvert skipti hafði
kjarkurinn brugðist henni. Julian sjálfur hafði
ekki fyrirgefið henni, og systir hans hlaut að
hugsa eins og hann.
Nei, hún þorði ekki að biðja Mary fyrirgefn-
ingar, en nú þegar góða og trygga Mary var
komin, fannst henni það alltof gott til þess að
vera satt. Hún gat ekkert sagt, en þrýsti Mary
innilega að sér.
„Þú fyrirgefur mér þá — þú hatar mig ekki,
Mary“ stamaði hún loks.
„Hata þig? Fyrirgefa þér? En kæra Sergia,
hvað áttu við?“ spurði Mary blíðlega og leit á
Sergiu. Hún sá nú greinilega, að Sergia var veik,
miklu veikari en Sir Allan hafði sagt henni.
Vangar hennar voru brennandi heitir, og hendur
hennar skulfu — jú, Sergia hlaut að vera alvar-
lega veik, það sá hún nú, og hún leiddi hana.
varlega að stól.
„Ég trúi varla, að það sé satt, að þú ert
hérna!“ sagði Sergia aftur, „og þú fyrirgefur
mér?“ hélt hún áfram og leit bænaraugum á
Mary.
Mary vissi ekki, hverju hún átti að svara; hún
vissi ekki, að hún hefði nokkuð að fyrirgefa, ef
til vill átti Sergia við það, að hún hafði ekki
svarað bréfum hennar. Henni datt alls ekki í hug,
að Sergia kæmi sorg hennar við, sem hafði gert
hana, svo horaða og föla.
Hún gat ekki skilið, hvers vegna Julian hafði
allt í einu sagt upp vinnu sinni og farið í burtu
frá móður sinni og henni, en þó að einhver, já,
jafnvel Julian hefði sagt henni, að það væri
Sergiu að kenna, þá mundi Mary varla hafa
trúað því.
„Það er ekkert að fyrirgefa, elskan mín,“
sagði hún loks. „Þó að þú skrifaðir mér ekki,
þá vissi ég, að þú gleymdir mér ekki, og nú
þegar ég sé þig, þá skil ég vel, hvers vegna þú
svaraðir mér ekki. Ég vildi óska, Sergia, að þú
hefðir sent eftir mér fyrr. Það hefði verið betra
fyrir þig heldur en að vera hér ein í sog þinni.
Ég skil þig svo vel, af því að ég hefi sjálf verið
svo óhamingjusöm,“ bætti hún við og barðist
árangurslaust við tárin.
Sergia skildi vel, hvers vegna Mary var svona
hrygg, og þegar hún sá hið föla andlit Mary,
fann hún til hræðilegs samvizkubits.
„Mary veit það ekki,“ sagði hún við sjálfa sig,
„annars mundi hún ekki hafa komið hingað til
mín,“ og þegar Mary ætlaði að faðma hana að
sér, ýtti hún henni frá sér.
„Hvers vegna ert þú hérna?“ spurði hún næst-