Vikan - 01.06.1944, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 22, 1944
Hamra skaltu —
Þetta er saga um mann, sem var fljótur að taka ákvörðun.
Hann vissi, að járnið á að hamra heitt og ,,að hika er sama
og tapa“ —.
Hátt uppi í Alpafjöllum, ekki langt frá
Miinchen, er skíðahótel.
Morgun einn komu ung ensk hjón
til hótelsins. Hún virtist hjúfra sig hálf-
smeyk upp að manninum, þegar hann var
að borga ökulaunin, og hann var tauga-
óstyrkur, er hann bað húsvörðinn um tvö
einsmannsherbergi. Húsvörðurinn leit upp,
og þótt hann væri ekki vanur að láta sjá
á sér, hvað hann hugsaði, þá gat hann
. ekki leynt undruninni og hræðslunni, sem
greip hann við að sjá Lawton — og þessi
augljósu undrun húsvarðarins virtist gera
Lawton enn þá óstyrkari.
Þegar nýkomnu gsetirnir hurfu inn í
lyftuna, hljóp húsvörðurinn til hótelstjór-
ans.
,,Það er hann — ég er alveg viss um, að
það er hann — enski bankamaðurinn, sem
Scotland Yard er að auglýsa eftir — hann
hvarf með hvorki meira né minna en 200
þúsund krónur!“
„Nýi gesturinn okkar? Það er ómögu-
legt! Við verðum strax að fá að sjá skil-
ríkin hans,“ svaraði hótelstjórinn allæstur
og hélt undir eins af stað með húsverðinum
til herbergja Lawtons.
Hann barði að dyrum, og þeir heyrðu
talað saman í lágum hljóðum og hurð
var lokað. Síðan lykli snúið og dyrnar
opnuðust. Lawton spurði, hvað herrunum^
væri á höndum.
„Hér er um óskemmtilegt mál að ræða,
Lawton,“ sagði hótelstjórinn, „en eins og
þér munuð sjá á þessari auglýsingu frá
lögreglunni, eruð þér ákaflega líkur hin-
um fræga bankamanni, sem verið er að
leita að um allar jarðir, og það er skylda
mín að ganga úr skugga um, að þér séuð
sá, sem þér segist vera.“
Lawton fölnaði, þegar hann tók við aug-
lýsingu lögreglunnar, en hótelstjóranum
virtist honum létta, er hann hafði lesið
hana.
. Það kom í ljós, að Lawton hafði vegabréf,
skilríki mín,“ sagði Lawton.
Það kom í ljós, að Lawton hafði passa,
skírnarvottorð og önnur skjöl, sem sýndu
það svart á hvítu, hver hann var, og af
þessu öllu saman var augljóst, að það var
ekkert sameignilegt með honum og þjóf-
inum, sem auglýst var eftir, annað en það,
að þeir voru nauðalíkir í sjón.
Hótelstjórinn bað Lawton margfaldrar
afsökunar og sagði, að sér þætti þetta
mjög leitt, en til öryggis hringdi hann í
lögregluna, þegar hann kom niður í skrif-
stofuna. Stuttu síðar komu tveir leynilög-
reglumenn og settust að á hótelinu, til þess
að rannsaka málið betur.
Þegar líða tók á daginn, kom Crayton
til hótelsins — og Crayton var bankamað-
urinn, sem auglýst var eftir! Hann var
með hornspangargleraugu og yfirskegg og
það var ekki nokkur leið að sjá, að hann
væri líkur manninum, sem lögreglan var að
leita að. Það var engin tilviljun, að hann
kom til þessa hótels: Hann hafði ferðast
frá Berlín til Miinchen í sama járnbrautar-
vagni og Lawton-hjónin og orðið stein-
hissa á því, hvað þeir Lawton voru líkir-
og honum varð það undir eins ljóst, að
þetta tækifæri mátti hann ekki láta ónot-
að — hann varð að hagnýta sér það, að
þeir voru svona líkir. Hann hafði skilið það
á samtali þeirra, að þau höfðu flúið að
heiman, og ekki dró það úr áhuga hans á
þessum ungu manneskjum.
Crayton var snemma næsta morgun í
forsal hótelsins, albúinn til að fara á skíði
og fylgjast á þann hátt með ungu „hjón-
unum“. Þau fóru út og á skíði og Cray-
ton á eftir þeim. Leynilögreglumennirnir,
er fylgdust af áhuga með öllu, sem gerðist,
fóru í humátt á eftir þeim. Þeir voru ekki
vanir að fara á skíðum, en húsvörðurinn
hafði sagt þeim, hvert hjónin og Crayton
ætluðu. Þeir fóru því rólega, enda leið ekki
á löngu áður en þremenningarnir hurfu
þeim sýnum.
Þegar hjónin komu á áfangastaðinn, en
það var ferðamannastaður í fjöllunum,
settust þau dauðþreytt við eitt borðið.
Skömmu seinna var Crayton líka mættur
þar og tók sér sæti við sama borð og sagði
alveg formálalaust:
S VEIZTU — ?
■ 1. Eftir hvern er þessi vísa?
Það er kölluð bræðrabylta,
ef báðir falla á grund.
Það er ómögulegt fyrir alla pilta
að eiga sama sprund.
jj 2. Hvað og hvar er Monte Cristo ?
3. Hver gerði Svíþjóð að erfðaríki og kom
þar á Lútherstrú?
■ 4. Hver sagði:
„Eitt bros — getur dimmu í
dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar
skálar.“
5. Hvenær var þrjátíu ára stríðið ?
■ 6. Hvar og hvenær var Öm Arnarson
fæddur?
7. Hver samdi Júpiters Symfóníuna?
S 8. Hvenær voru Bartólómessúvígin ?
9. Eftir hvern er leikritið Hellismenn?
■ 10. Hver sagði:
„Það tekur tryggðinni i skóvarp,
sem tröllum er ekki vætt.“
Sjá svör á bls. 14. ;

SMÁSAGA 1
eftir James F. Murphey S
„Þið hafið eflaust heyrt um bankaþjóf-
inn, sem auglýst er eftir, er það ekki? Ég
veit ýmislegt um yður, Lawton, t. d. það,
að þér flýðuð að heiman, en ég lofa því,
að koma ekki upp um yður, ef þér látið
sem þér þekkið mig og í einu og öllu farið
eftir því, sem ég ákveð. Það yrði illt
fyrir yður, ef þér ekki færuð að vilja mín-
um.“
Eftir litla þögn hélt Crayton áfram:
„Þér, Lawton, fáið yður herbergi i
hóteli hér á næstu grösum og haldið yður
þar, þangað til frúin sækir yður. Og þér,
frú Lawton, verðið hér kyrrar hjá mér,
þangað til leynilögreglumennirnir koma.
— Æ, fyrirgefið! Þið vitið auðvitað ekki,
að þessir snotru menn, sem koma á eftir
okkur, eru leynilögreglumenn. En ég var
ekki lengi að átta mig á því, hverjir það
voru!“
Lawton-hjónin sáu ekki önnur ráð í
svipinn en að gera eins og Crayton sagði.
Lawton fór. Þegar Crayton var orðinn
einn eftir með frúnni, tók hann af sér
gleraugun og skeggið og frú Lawton varð
forviða, er hún sá, hve þeir voru líkir,
þjófurinn og maðurinn hennar.
„Ég skil vel undrun yðar,“ sagði þjóf-
urinn, „ég líkist á hinn furðulegasta hátt
manninum yðar og ætla að nota mér það.
Og nú verðið þér að haga yður nákvæm-
lega eins og ég vil.“
Þau höfðu ekki næði til að tala meira
saman, því að rétt á eftir komu leynilög-
reglumennirnir inn úr dyrunum og gengu
til þeirra.
„Afsakið,“ sögðu þeir, „þið hafið víst
ekki séð manninn með gleraugum og
skeggið, sem fór um sömu mundir og þið
frá hótelinu?“ spurði annar þeirra kurt-
eislega.
„Jú,“ svaraði Crayton, „hann sagði okk-
ur, að hann ætlaði til Weissbrunn, en það
er þrjá til fjóra tíma verið að fara þangað
á skíðum. Sagði hann ekki Weissbrunn?"
spurði hann og sneri sér að frú Lawton.
„Jú, hann ætlaði til Weissbrunn," svar-
aði hún.
Leynilögreglumennirnir þökkuðu fyrir
upplýsingarnar og héldu aftur af stað,
augsýnilega öskuvondir yfir því að þurfa
að fara þessa löngu leið.
„Þakka yður fyrir, að þér voruð svona
elskuleg að hjálpa mér, frú Lawton,“ sagði
Crayton. „Nú getið þér mín vegna farið til
mannsins yðar.“ Crayton hneigði sig og
fór út, flýtti sér á skíðin og þaut til
hótelsins.
Nú þurfti hann að vera fljótur í snún-
ingum og fara þó varlega. Hann komst
óséður upp í herbergið sitt, hafði fataskipti
í mesta flýti og setti niður í ferðakisturn-
Framhald á bls. 13.