Vikan - 01.06.1944, Síða 5

5
VIKAN, nr. 22, 1944
Ný framhaldssaga:
niiiiiiiiiuiiimiiiiiiiiuuiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiHinimiinuimmtiiiimiiiiiiiiiiiuiiiiimiiMimiiuiiiiminimiiiiiiiiinniiiimimiitmiiiiun i
Poirot og lœknirinn
6
l....................................................................................—......................................... Sakamálasaga eítir Agatha Christie ........................... m.a.u^
„Ekki held ég það, en ég skal ganga úr skugga
um það.“
„Nei, það hefir enginn komið í kvöld.“
„En bakdyramegin ?“
Hann gekk til dyranna, en lögreglufulltrúinn
gaf honum merki með hendinni.
„Nei, þakka yður fyrir. Ég skal athuga þetta
sjálfur. En fyrst langar mig til að athuga
nokkuru nánar um tímann. Hver sá Ackroyd
siðast lifandi?"
„Sennilega ég,“ sagði ég, „þegar ég fór — við
skulum sjá — um tiu mínútur fyrir níu. Hann
sagði mér, að haáin vildi ekki láta ónáða sig, og
ég skýrði Parker frá því.“
„Þetta er alveg rétt,“ sagði Parker virðulega.
„Það er full vissa fyrir því, að Ackroyd var
lifandi klukkan hálftíu,“ skaut Raymond inní,
„því að þá heyrði ég hann tala hérna í þessu
herbergi."
„Við hvern var hann að tala?“
„Það veit ég ekki. Þegar ég heyrði í honum,
þóttist ég auðvitað viss um, að Sheppard lœknir
væri hjá honum. Ég þurfti að fá upplýsingar
viðvíkjandi skjölum, sem ég var að vinna að, en
er ég heyrði samtalið mundi ég eftir því, að
Ackroyd hafði sagt, að hann þyrfti að tala við
Sheppard og vildi ekki láta trufla sig á meCan,
og hætti ég þess vegna við að fara inn. En nú
er svo að sjá, að læknirinn hafi þá verið far-
inn.“ *
Ég kinkaði kolli til samþyklcis.
„Ég var kominn heim fimmtán mínútur yfir
níu,“ sagði ég. „Ég fór ekki út aftur fyrr en
hringt var í mig.“
„Hver gat þá vprið hjá honum klukkan hálf-
tíu?“ spurði kjallarameistarinn. „Fyrst það
voruð ekki þér, um hvern getur þá verið að
ræða?“
„Blunt rnajór," sagði ég.
„Hector Blunt majór,“ sagði kjallarameistar-
inn, og það var virðingarhreimur j röddinni.
Blunt hristi aðeins höfuðið.
„Mig minnir, að ég hafi séð yður hér áður,"
sagði lögreglufulltrúinn. „Ég kom yður ekki fyrir
mig strax, en þér voruð hér hjá Ackroyd í mai
í fyrra.“
„1 júní,“ leiðrétti Blunt.
„Einmitt í júní, það cr alveg rétt! En ég ætlaði
að spyrja yður um annað: Voruð þér hjá Aclc-
royd klukkan hálftiu ?“
Blunt hristi höfuðið.
„Sá hann ekki eftir mat,“ sagði hann síðan.
Lögreglufulltrúinn sneri sér að Raymond.
„Heyrðuð þér nokkuð af samtalinu?“
„Það var ekki mikið,“ sagði Raymond, „cn af
því að ég hélt, að Sheppard væri hjá Ackroyd,’
þá var ég hissa á því, sem ég heyrði. Ég held
ég muni rétt, hvað það var: Ackroyd sagði:
„Þessar peningabeiðnir haf verið svo tíðar uppá
síðkastið, að mér finnst ómögulegt að sinna
þeim lengur,“ — þetta var einmitt það, sem hann
sagði. Mér datt auðvitað ekki í hug að hlusta
á samtalið og heyrði því ekr.i meira. Ég var
dálitið hissa á þessu, af þvi að ég hélt, að Shepp-
ard —
„Ég hefi hvorki beðið um lán fyrir sjálfan mig
né styrk handa öðrum," sagði ég.
„Svo hér hefir verið um peningamál að ræða,“
sagði lögreglufulltrúinn hugsandi. „Það er ekki
ósennilegt, að þetta geti verið mikilsverðar upp-
lýsíngar." Hann sneri sér að kjallarameistaran-
Forsaga:
Sheppard læknir er að
koma frá heimili frú Ferr-
ars, en hún hafði lálizt um nóttina. Caro-
line syslir hans spyr hann spjörunum úr
og heldur því fram. að frú Ferrars hafi
íramið sjálfsmorð, og að hún hafi komið
manni simim fyrir katlarnef, er hann lézt
íyiir nokkrum mánuðum. Sheppard segir
söguna og er búinn að lýsa þvi, er hann
mælti Roger Ackroyd. rikum mnnni. er býr
í Fernlcy Park. Ralph Paton er uppeldis-
sonur Ackroyd. Sheppard kynnist i’oirot.
l»eir eru nágrannar. Roger Ackroyd býður
Shcppard lil sin i kvöldverð og trúir hon-
um fyrir því, að frú Ferrars hafi sagt sér,
að hún hafi gefið manni sinum eitur, og
að einhver, sem vissi það, hafi gert henni
lífið óhærilegt. Ackroyd fær bréf, sem frú
Ferrars hefir skrifað rétt áður en hún dó
og i þvi segir hún nafn þess, sem heíir of-
sólt hnna, en hnnn vill ckki lesa það allt
fyrir lækninn. Sheppard fer heim, en um
kl. tíu er hringt til hans og sagt að Roger
Ackroyd hafi verið myrtur. Sheppard flýtir
sér aftur til Fernley Park.
um. „Þér segið, Parker, að engum hafi verið
hlcypt inn forstofumegin ?“
„Já, ég sagði það, lögreglufulltrúi."
„Þá er líklegt, að Ackroyd sjálfur hafi hleypt
umræddri persónu inn. En ég á ekki gott með að
átta mig á —.“
Lögreglufulltrúinn var mjög hugsi dálitla
stund.
„Eitt er að minnsta kosti augljóst,“ sagði hann
að lokum, er hann tók aftur til máls eftir hug-
leiðingarnar. „Ackroyd var lifandi og heill heilsu
klukkan níu. Þá höfum við síðast fréttir af hon-
um á lifi.“
Parker rak upp nokkur hóstakjöltur, þangað
til hann hafði dregið athygli lögreglufulltrúans
að sér.
„Ætluðuð þér að segja eitthvað?" spurði hann
hvössum rómi.
„Afsakið, en ungfrú Flóra sá hann eftir það."
„Ungfrú Flóra?“
„Já —- klukkan mun þá hafa verið um fimmtán
mínútur yfir níu. Eftir það sagði hún mér, að
Ackroyd vildi ekki láta ónáða sig meira í kvöld."
„Bað hann hana að skila því til yðar?“
„Ekki beinlinis. Ég ictlaði inn til hans með
whisky og sóda, þegar ungfrú Flóra kom frá hon-
um, stanzaði mig og sagði, að hann vildi ekki
láta ónáða sig.“
Lögreglufulltrúinn virti Parker fyrir sér með
meiri athygli en hann hafði áður gert.
„Voruð þér ekki áður búinn að segja, að Ack-
royd vildi ckki lúta trufla sig og þér vissuð það?“
Parker varð óstyrkur, hendur hans titruðu og
hann stamaði:
„Jú, lögreglufulltrúi — jú — jú, það er alveg
rétt.“
„Og samt ætluðuð þér að gera það?“
„Ég var búinn að glcyma því. Ég er alltaf
vanur að fara inn til hans á þessum tíma með
whisky og sóda, og til þcss að spyrja hann, hvort
nolckuð sé meira fyrir mig að gera — og ég hélt
—- ég ætlaði að gera það eins og venjulega,
hugsunar laust. “
Á þcssu augnabliki fannst mér Parker vera
grunsamlega vandræðalegur. Hann skalf allur og
titraði.
Lögreglufulltrúinn hummaði: „Ég þarf að tala
strax við ungfrú Ackroyd. Við hreyfum hér ekki
við neinu — allt verður að vera nákvæmlega
eins og það er. Ég kem hingað aftur, þegar ég
er búinn að heyra, hvað ungfrúin hefir að segja.
Ég ætla, aðeins til varúðar, að loka glugganum
áður.“
Þegar hann hafði gert þessa varúðarráðstöfun,
fór hann fram, og við fylgdum honum. Hann nam
staðar nokkur augnablik og leit uppeftir litla
stiganum, horfði um öxl sér og sagði við lög-
regluþjóninn:
„Jónas, það er rétt, að þér standið héma. Eng-
inn má fara inn í herbergið."
„Afsakið, lögreglufulltrúi,“ sagði Parker mjög
kurteislega. „Ef þér lokið ganghurðinni fram að
aðalfordyrinu, þá getur enginn gengið hér um.
Þessi stigi liggur aðeins að svefnherbergi og bað-
herbergi Ackroyds. Ibúð hans er alveg sér í hús-
inu. Áður voru að vísu aukadyr, en Ackroyd lét
taka þær af, því að hann vildi vera alveg útaf
fyrir sig.“
Lögreglufulltrúinn gekk úr skugga um það,
að þetta var rétt. Hann fór fram i aðalfordyrið,
lokaði á eftir sér og stakk lyklinum í vasann.
Þvi næst sagði' hann eitthvað lágum rómi við
lögregluþjóninn.
„Það þarf að athuga þessi spor betur," sagði
lögreglufulltrúinn. „En fyrst af öllu þarf ég að
tala við ungfrú Ackroyd, fyrst hún var sú, sem
síðast sá frænda sinn lifandi. Veit hún það?“
Raymound hrissti höfuðið.
„Þá er engin ástæða til að segja henni það
næstu fimm mínúturnar. Hún á auðveldara með
að svara spurningum minum, ef hún hefir ekki
hugmynd um, hvað komið hefir fyrir frænda
hennar. Segið henni, að framið hafi verið innbrot
og biðjið hana að gera svo vel og klæða sig og
koma niður til að svara nokkrum spurningum,"
Raymound fór upp með þessi skilaboð.
„Ungfrú Ackroyd kemur niður eftir örstutta
stund,“ sagði hann, þegar hann kom aftur. „Ég
sagði henni nákvæmlega það, sem þér báðuð
um."
Innan fimm mínútna birtist Flóra í stiganum.
Hún var í ljósrauðum silkislopp. Hún var óróleg
og æst á svipinn.
Lögreglufulltrúinn gekk á móti henni.
„Gott kvöld, ungfrú Ackroyd," sagði hann
kurteislega. „Við erum hræddir um, að gerð hafi
verið tilraun til að ræna hér og okkur langar til
að vita, hvort þér getið noltkuð hjálpað okkur.
Er þetta ekki knattborðsherbergið ? Viljið þér
ckki ltoma hér inn og fá yður sæti?“
Flóra settist ú legubekk, sem náði alveg með-
fram einum veggnum, og horfði á lögreglufull-
trúann.
„Ég skil þetta ekki almennilega. Hverju hefir
verið stolið ? Um hvað ætlið þér að spyrja mig?“
„Parker segir okkur, ungfrú Ackroyd, að þér
hafið komið út frá frænda yðar um kortér yfir
níu. Er það satt?“
„Alveg rétt. Ég var að bjóða honum góða
nótt.“
„Og það er rétt skýrt frá, um hvaða tíma það
var?“
„Það mun hafa verið um þetta leyti. Ég get
ekki sagt nákvæmlega, hvenær það var. Það kann
að hafa verið seinna."
„Var frændi yðar einn eða var einhver hjá
honum ?'U
„Hann var einn. Sheppard læknir var farinn."
„Tókuð þér eftir því, hvort glugginn var opinn
eða lokaður?"
Flóra hrissti höfuðið.