Vikan - 01.06.1944, Side 6

6
VIKAN, nr. 22, 1944
„Ég sá það ekki, gluggatjöldin voru fyrir.“
„Alveg rétt. Og frændi yðar var eins og hann
átti að sér að vera?“
„Ég held það.“
„Viljið þér segja okkur riákvæmlega, hvað fram
fór á milli ykkar?"
Flóra þagði nokkra stund, eins og hún væri
að hugsa um, hvað gerzt hafði.
„Ég fór inn og sagði: „Góða nótt, frændi minn.
Ég ætla að fara að hátta. Ég er þreytt í kvöld.“
Það rumdi eitthvað i honum — og ég gekk til
hans og kyssti hann og hann sagði, að ég væri
snotur í þessum kjól, sem ég var i, og svo sagði
hann mér að fara, því að hann hefði mikið að
gera, og svo fór ég.“
„Bað hann sérstaklega um það, að hann yrði
ekki ónáðaður?"
„Æ, já, ég gleymdi því. Hann sagði: „Segðu
Parker, að mig vanti ekkert sérstakt í kvöld og
að hann eigi ekki að ónáða mig.“ Ég mætti Park-
er rétt fyrir utan dymar og sagði honum þetta."
„Einmitt það,“ sagði lögreglufulltrúinn.
„Viljið þér segja mér, hverju hefir verið
stolið?"
„Við vitum það ekki — með vissu," sagði lög-
reglufulltrúinn hikandi.
Ótti lýsti sér í augum stúlkimnar. Hún stökk
á fætur.
„Hvað hefir komið fyrir? Þið leynið mig ein-
hverju!"
Þá gekk Hector Blunt á milli hennar og lög-
reglufulltrúans á sinn venjulega, hæverska hátt.
Hún hálfrétti-út höndina á móti honum og hann
tók hana í báðar sínar hendur og strauk hönd
Flóru, eins og hún væri lítið barn, og það var
auðséð, að hún fann traust í hinni rólegu og virðu-
legu framkomu hans.
„Við höfum slæmar fréttir að færa, Flóra,"
sagði hann hægt. „Slæmar fréttir fyrir okkur
öll. Ackroyd er —.“
„Hvað?“
„Það kemur til að valda yður mikillar hryggðar
— Roger er dáinn."
„Hvenær?“ hvíslaði hún. ,„Hvenær?“
„Ég er hæddur um, að það hafi verið rétt
eftir að þér fóruð frá honum,“ sagði Blunt alvar-
iegur á svip.
Flóra tók um hálsinn á sér, rak upp hljóð og
ég fiýtti mér að grípa hana um leið og hún féll.
Það hafði liðið yfir hana og við Blunt bámm
hana upp og lögðum hana í rúmið. Ég sendi hann
til að vekja frú Ackroyd og segja henni txðindin.
Flóra kom fljótt til sjálfs sín og ég lét móður
hennar fara til hennar og sagði henni, hvað hún
ætti að gera fyrir stúlkuna. Því næst flýtti ég
mér niður.
6. KAFLI.
Rýtingurinn.
Ég mætti lögreglufulltrúanum. Hann var að
koma úr eldhúsinu.
„Hvemig líður ungfrúnni, læknir?"
„Henni líður betur, móðir hennar er hjá henni.“
„Það er ágætt. Ég var að yfirheyra þjónustu-
fólkið. Það fullyrðir allt, að enginn hafi komið
bakdyramegin i kvöld. Lýsing yðar á þessum ó-
kunnuga manni var nokkuð óljós. Getið þér ekki
lýst honum betur?“
„Ég er hræddur um, að ég geti það ekki,“ sagði
ég og þótti mér það leiðinlegt. „Það var dimmt og
náunginn hafði brett kragann upp og hatturinn
slútti niður yfir augun.“
Lögreglufulltrúinn hummaði. „Það er svo að
sjá, að hann hafi þurft að fela andlit sitt. Eruð
þér vissir um, að þetta hafi ekki verið einhver,
sem þér þekkið ?“
Ég sagðist ekki hafa þekkt manninn, en var
þó ekki eins ákveðinn, og ég hefði átt að vera.
Ég minntist þess, að rödd ókunnuga mannsins
hefði komið mér kunnuglega fyrir. Ég sagði lög-
reglufulltrúanum það, en hikandi þó.
„Þér segið,. að yður hafi fundizt, að um ó-
menntaðan mann hafi verið að ræða?“
Ég jánkaði því, en mér fannst vera gert of
mikið úr þessu. Ef það var rétt, sem lögreglu-
fulltrúinn hafði sagt, að maðurinn hefði líklega
viljað fela andlit sitt, þá hefði hann alveg eins
getað breytt röddinni líka.
„Viljið þér gera svo vel að koma aftur inn í
skrifstofuna, læknir," sagði lögreglufulltrúinn.
Það eru ein eða tvær spurningar enn, sem ég
þarf að leggja fyrir yður.“
Ég samþykkti það. Davis lögreglufulltrúi opn-
aði gangdyrnar, við fórum inn, og hann aflæstl
á eftir okkur.
„Við megum ekki láta trufla okkur," sagði
hann eirxbeittur á svip. „Og við látum ekki neinn
hafa tækifæri til þess að standa á hleri. Hvað
getur verið hæft í þessu með fjárþvingunina?"
„Fjárþvingun ?“ spurði ég alveg undrandi.
„Er hún bara ímyndun Parkers? Eða gæti verið
um slíkt að ræða?“
„Ef Parker hefir heyrt eitthvað um fjárþving-
un,“ sagði ég hægt, „þá hefir hann hlustað við
dyrnar, haft eyrað upp við skráargatið."
Lögreglufulltrúinn kinkaði kolli.
„Það er mjög sennilegt. Ég hefi verið að kom-
ast eftir því, hvað Parker hefir haft fyrir stafni
í kvöld. 1 sannleika sagt, þá líkar mér ekki fram-
koma hans. Harm veit eitthvað. Þegar ég fór að
spyrja hann, þá var eins og hann fengi loft í
lungun og fór að tala um fjárþvingun — og
romsaði heilmikið um það.“
Ég tók ákvörðun.
„Mér þykir í rauninni vænt um, að þér minn-
izt á þetta,“ sagði ég. „Ég hefi verið að hugsa
um það, hvort ég ætti ekki að leysa verulega
frá skjóðunni. Ég hafði í rauninni ákveðið að
segja yður allt af létta, en beið aðeins eftir heppi-
legu tækifæri til þess. Það er bezt ég geri það
núna.“
Og nú gaf ég honum skýrslu um allt, sem
gerzt hafði um kvöldið, eins og ég hefi þegar
lýst því. Lögreglufulltrúinn hlustaði með mikilli
athygli og skaut við og við inn spumingu.
„Þetta er óvenjulegasta saga, sem ég hefi
nokkurntíma heyrt,“ sagði hann, þegar ég hafði
lokið máli mínu. „Og þér segið, að þetta bréf sé
alveg horfið? Það var slæmt — það var mjög
slæmt. Það hefði getað upplýst það, sem við
erum að leita að, ástæðuna fyrir morðinu.“
Ég kinkaði kolli.
„Ég býst við því.“
„Þér sögðuð, að Ackroyd hefði gefið það í skyn,
að eitthvað af þjónustufólkinn væri grunsam-
legt?“
„Dettur yður í hug, að Parker sé sá, sem við
leitum að?“ spurði ég.
„Það er mjög sennilegt. Hann lá á hleri, þegar
þér komuð út. Svo rakst ungfrú Ackroyd á hann,
þegar hún kom fram. Hann getur hafa reynt
aftur, þegar hún var farin. Við skulum segja, að
hann hafi stungið Ackroyd, lokað dyrunum að
innanverðu, opnað gluggann og farið út um hann
og inn um dyr, sem hann hefir séð um, að væru
opnar. Hvað segið þér um þetta?"
„Það er eitt, sem mælir á móti þessu,“ sagði
ég. „Ef Ackroyd hefir haldið áfram að lesa bréfið
eftir að ég fór, eins og hann ætlaði sér, þá trúl
ég því ekki, að hann hafi setið kyrr og hugsað
um þetta allt saman langa stund. Hann hefði
strax kallað á Parker og gengið i skrokk á hon-
um og allt leikið á reiðiskjálfi, því að þér verðið
að hafa það í huga, að Ackroyd var bráðlyndur
maður.“
„Það getur verið, að hann hafi ekki haft tíma
til að lesa bréfið,“ sagði lögreglufulltrúinn. „Við
vitum, að einhver var hjá honum klukkan hálf-
tíu. Ef sú persóna hefir komið strax eftir að
þér fóruð, og ungfrú Ackroyd undireins og hún
fór — þá sjáið þér sjálfur, að hann hefir ekki
haft tíma til að lesa bréfið fyrr en klukkan var
að verða tíu.“
„En símaupphringingin?"
Erla og
unniLst-
inn.
«
Teikning eftir
Geo. McManus.
Erla: Hérna er myndin, sem ég lofaði þér, elskan mín! Líkar þér hún? Oddur: Elskan mín! Ástin min! Þú verður
Oddur: Líkar hxin, ástin mín? Hún er yndisleg — eins og þú! Hún er min huggun í leiðindum herbúðanna!
alveg eins og þú!
Oddur: Ég fer ekki að sýna strákunum myndina! Þeir skilja þetta ekki
Oddur: Erla
elskan mín!
ástin min! Ég má til með að bjóða þér góða nótt,
N