Vikan - 13.07.1944, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 28, 1944
7
Sumar i Svíþjóð Framhald af bls. 3.
hið Ijóðræna alltaf yfirgnæfandi. Mál-
arar okkar finna að miklu leyti við-
fangsefni sín í landslaginu í kringum
þá. Hvert einasta mannsbarn í Stokk-
hólmi og öðrum sænskum stórbæjum,
sem með nokkru lifandi móti getur veitt
sér það — og auk þess fjöldamargir,
sem alls ekki g e t a veitt sér það —
fara út í sveit sumarmánuðina. Um-
fram allt keppast menn eftir að kom-
ast til einhverrar af eyjunum eða
út á eitthvert skerið við ströndina.
Fyrir Stokkhólm hefir afleiðingin orðið
sú, að á sumrin er borgin að heita má
í eyði nema rétt um sjálfan vinnutím-
ann. Börnin verða að leggja mikið á sig
yfir skólatímann mörgum finnst allt-
of mikið. En í sumarleyfinu, sem stend-
ur yfir í næstum þrjá mánuði, er þeim
sleppt út í fullt frelsi í sveitinni, að
mestu leyti undir beru lofti. Þeir, sem
hafa ekki efni á að leigja sér, þótt ekki
sé nema eitt herbergi úti í sveit, fá blett
einhvers staðar fyrir utan bæinn í sam-
eignargörðunum, sem þeir rækta og hirða
með blátt áfram ástúðlegri umhyggju."
Forn eik í sumarskrúða. Enda þótt mikill hluti sænsku skóganna séu furu- og grenitré, þá er og
mikið um eilc og birki, einkum í mið- og suðurhluta landsins. Hinar voldugu eikur, eins og sú, sem
sést hér á myndinni, eru komnar til ára sinna margar hverjar. Þessi er talin vera rúmlega 900 ára
gömul. Ljósm.: Th. Thelander.
VIKAN birtir hér nokkrar sumar- er af hlýlegu skógarrjóðri um miðsum-
myndir frá Svíþjóð. — Forsíðumyndin arsleytið.
Osýnilegur fjandmadur.
BARNASAGA.
lóhann og Henry Velden höfðu í marga
“ mánuði búið langt inni í frumskógum
Afríku, þar sem faðir þeirra var að veiða
villidýr til þess að senda til dýragarða í
Evrópu. Þeir bjuggu í stóru timburhúsi,
sem faðir þeirra hafði látið reisa. I hús-
inu og í garðinum í kring um það safnaði
Velden eldri fyrir villidýrum. Drengirnir
tveir fengu aldrei að fara með föður sínum
í hinar hættulegu veiðiferðir um frum-
skógana, en þeir höfðu samt alltaf nóg að
gera heima. Þeir hjálpuðu aðstoðarmönn-
um föður síns við gæzlu dýranna. Það
voru apar, vatnahestar, villiuxar, eitur-
slöngur og fjöldinn allur af fuglum ýmis-
konar.
Kvöld eitt kom Velden heim með hálf-
vaxinn Gorillu-apa. Það var villtur og
grimmur náungi, og hann þorði ekki að
hafa hann með hinum öpunum. Hann var
settur í búr inni í húsinu, þar sem alltaf
var hægt að hafa auga með honum.
Nokkrum dögum seinna kom Stove
nokkur læknir í heimsókn. Hann hefði far-
ið til Afríku til þess að ná upp á grammó-
fónplötur hljóð hinna ýmsu villidýra og
var þegar búinn að taka heilmikið. Allt
kvöldið skemmti hann Velden og sonum
hans með því að spila fyrir þá plöturnar,
þar heyrðu þeir öskur ljónsins, org
pardursdýrsins, lúðurþyt fílanna, suðið í
eiturslöngunum og söng margra fugla.
Drengirnir skemmtu sér mjög vel við þetta.
Morguninn eftir fór Stove í veiði-
leiðangur með Velden. Drengimir héldu
kyrm fyrir heima í húsinu, þar sem þeir
lengi skemmtu sér við að spila villidýra-
plöturnar aftur og aftur. Þeir heirðu þrusk
í gorillu-apanum í næsta herbergi, en
skiptu sér ekkert frekar af því.
Það var að líða fram á kvöld og farið að
draga úr mesta hitanum. Drengirnir héldu
sig inni í aðalstofunni, og þar borðuðu
þeir kvöldmat.
Er þeir sátu þar við-borðið og voru að
borða sinn hvorn bananann í mesta næði,
var hurðinni hrundið upp — og í gætt-
inni sáu þeir — mannapann. Varðmaður-
inn hafði ekki lokað búrinu vel, og apan-
um hafði tekizt að brjótast út úr fangelsi
sínu.
Drengirair störðu skelfingu lostnir á
þessa stóru, mórauðu, loðnu ófreskju,
sem stóð í dyrunum, hálf-upprétt og
studdist við hina löngu handleggi sína.
Enda þótt apinn væri alls ekki fullorðinn,
þá var hann á stærð við meðalmann og
hættulegur andstæðingur viðureignar.
Hann virtist vera í bardagaskapi eftir
innilokunina; dökku augun undir loðnum
brúnunum skutu gneistum, hann sló
hnefunum á brjóst sér og gaf frá sér
dimmt, illilegt hljóð.
Jóhann og Henry sátu nokkra stund
lamaðir af skelfingu, en er þeir höfðu náð
sér eftir fyrstu hræðsluna, stukku þeir á
fætur og hlupu út í fjarlægasta hom her-
bergisins. Það voru aðeins einar dyr á
herberginu, og í þeim stóð ófreskjan.
Skyndilega gekk apinn nokkur skref
fram á gólfið og hvessti augun á drengina,
sem voru viti sínu f jær af hræðslu. Hann
lyfti upp handleggjunum, og opnaði ginið
og lét skína í vígtennumar. Reikandi og
óviss nálgaðist hann drengina.
Henry, sem var yngri, æpti nú upp yfir
sig af skelfingu. Þetta hljóð virtist eitt
augnablik hræða apan; hann hörfaði aftur
að dyrunum og stóð þar nokkrar sekúndur,
en svo stökk hann skyndilega út á gólfið
og stökk upp á borðið, sem valt um með
brauki og bramli. Hann hafði komið auga
á banana og tók nú kippuna og fór að
háma í sig banana, en hafði um leið gætur
á drengjunum í hominu.
Apinn hagræddi sér nú sem bezt hann
gat á gólfinu og hallaði sér upp að borðinu,
sem hann hafði hvolt um, og þar sat hann
og át og smjattaði, þangað til hann hafði
lokið við alla banana.
Fyrir utan heyrðist í páfagaukum í
trjánum, sólin settist og myrkrið skall á.
Tunglið skein inn um gluggan. Apinn sat
eins og dimm vofa inni í herberginu. Hann
virtist vera að hvíla sig eftir matinn, en
eftir nokkra stund rétti hann sig upp og
gaut augunum í áttina til drengjanna.
Hægt og silalega nálgaðist hann bræðurna.
Henry æpti aftur upp yfir sig; hann var
viti sínu fjær af hræðslu, en Jóhann var
rólegur. Honum hafði dottið ráð í hug og
nú tók hann að framkvæma fyrirætlun
sína. Grammófónninn stóð þar, sem hann
gat náð í hann. Varlega opnaði hann fóninn
og setti af stað plötu. — Um leið heyrðist
Pramhald á bls. 15.