Vikan - 13.07.1944, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 28, 1944
13
......................................
Dægrastytting |
I
HUMHHHUnMIIIHIIIIIIKIIIIIIIUH 4UIIIIIUIUIIIHIIIIIIIIIIIIIMmilMl/
Orðaþraut.
LUND
OKIÐ
FINN
R ÁUM
ANDI
OTUR
S T A Ð
ELD A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan frá.
og niðureftir, myndast nýtt orð og er það nafn
á þorpi á vesturlandi. Sjá lausn á bls. 14.
Sigurður íslandströll.
Sigurður þessi var Vigfússon. Fyrst, eftir að
hann kom úr siglingu, var hann skólameistari á
Hólum, en seinna varð hann sýslumaður i Dala-
sýslu; bjó hann þá í Stóra-Skógi og dó þar 1753.
Hann var afburðamaður á afl og vöxt, og því
var hann kallaður lslandströll. Það er haft eitt
meðal annars til merkis um krafta Sigurðar, að
þegar smiðjan á Hólum brann einu sinni, en 1
henni var eirketill mikill, sem kallaður var Grett-
isketill, því að hann átti að hafa verið tekinn
úr Drangey eftir dráp Grettis, og þekjan var
fallin niður öðru megin, fór Sigurður upp á vegg-
inn og greip til ketilhöldunnar annari hendi og
kippti katlinum undan þekjunni upp á vegginn
En þegar að var gáð, var hálf önnur tunna af
steinkolum í katlinum.
Eitt sinn fór Sigurður í kynnisferð frá Hólum
norður yfir Hjaltadalsheiði til Schevings klaust-
urhaldara á Möðruvöllum. Þegar hann fór þaðan,
fylgdi Scheving honum aftur undir heiðina. Þeir
fóru þar af baki við stein einn mikinn; þá segir
Sigurður: „Saa god (það var máltæki hans)
loftar þú ekki þessum steini." Scheving segir:
„Það er ekki víst, að þú getir það heidur.“ „Þú
reynir fyrst," segir Sigurður. Scheving gerði svo,
og tókst honum að lyfta steininum. Varð þá
Sigurði bylt við, þvi það ætlaði hann, að Scheving
1
A síðustu stundu.
Framliald af bls. 4.
„Áreiðanlcga ekki,“ svari hann hógvær
„en það er bylur úti.“
Bertil horfði á hana nálgast dyrnar.
tíma. Og fólk, sem orðið hefir fyrir ein-
hverju mótlæti óskar oft að fá að vcra
Neita stóð á miðju gólfi og horfði á þau
til skiptis. Guðrún opnaði dyrnar en missti
af hurðinni, þegar stormurinn æddi inn.
Stofann fylltist af smágerðum snjóflisum,
og Bertil hljóp til og lokaði hurðinni. Guð-
rún leit á hann hatursfullum augum en
hann lét, sem hann tæki ekki eftir því,
heldur settist við arininn með nestið, lcall-
aði í hundinn og gaf honum með sér.
Tímminn leið, en hvorki batnaði bylur-
inn eða samlyndið. Bcrtil hafði setzt við
hlið hennar við arininn og hvort í sínu
lagi vildu vera komin langt í burtu.
Stöku sinnum gáfu þau hvoru öðru kulda-
legt hornauga.
Neita hafði lagzt fyrir framan þau og
^ÍIIIIIHIIIIIUIMIHMIIMMIIIIMIIIIIMMHMIMIIMmMIIIIIMIinilllllllUIIIIHIIIMIIIIIII»/,
I Þessi stúlka, sem var fegurðardrottning í I
| Philadelphia 1937 hefir nú unnið hylli |
| manna á ný, og skreyta margir hermenn |
I veggi sina með myndum af henni.
*:'<IIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiniMtllMIIIM«MIIIIMIIMIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIfllllMllimilMll'{'
mundi ekki geta, þótt sterkur væri. Illeypur hann
þá að og þrífur til steinsins af öliu afli; en
steinninn varð léttari í liöndum hans en hann
ætlaði, svo hann rak liann upp í enni sér og
sprengdi þar fyrir.
horfði áhugasamur á bjarmana frá cld-
inum.
En Bertil gat ekki annað cn dáðst að
þessu fagra þrjóslcufulla andliti og vel-
limaða líltama, en hann vissi jafnframt,
að í hjartanu var falinn hin kvenlega
slævísi.
Hún sá, að liann var óvanalega rólegur,
þar sem hann lá og horfði inn í leikandi
eldbjarmana. Og hún, þrátt fyrir andúð-
ina, vissi að hann hreif hana.
Klukkan var orðin níu og ekkert hafði
gerzt. Að sitja milcið lengur þegjandi,
hlaut að verða óbærilegt. Bertil hafði
stytt sér stundir við að hlusta á storminn.
Öðru hvoru hafði hann ltlórað hundinum
bak við eyrun, og það hafði Guðrún líka
gert, cn aldrei samtímis. Svo var það, að
bæði réttu út hendurnar og fingurnir
snertust. Það var cins og færi um þau raf-
straumur, og þau kipptust til, og það varð
nóg til að Bcrtil gerði tilraun til að fá
hana til þess að tala við sig.
„Það er hérna kaffikanna, og ég hefi
bolla,“ sagði hann blíðlega.
„Já, það væri gott að fá kaffi,“ sagði
hún í sama tón.
Ein sögn er það um Sigurð, að þegar hann var
nýkominn úr siglingu átti hann eitt sinn leið yfir
Tvídægru; það var um sumartíma. Með honum
var drengur einn, ungur og óharðnaður. Sigurður
hafði sverð við hlið, eins og venja var fyrirmanna
á þeirri tíð. Þegar hann sótti á heiðina, komu að
honum 3 stigamenn, allir vopnaðir með lagvopn-
um og létu ófriðlega. Þegar þeir nálguðust, f-5r
Sigurður af baki og bjó sig til að verjast þeim.
Drengurinn, sem með honum var, skalf af hræðslu,
og skipaði Sigurður honum undir kápu sína,
upp á herðar sér, og lætur hann krækja höndunum
fram fyrir axJir á sér undir kápunni; skipar
hann honum að halda sér fast, svo hann detti
ekki, þó hann hreyfi sig. Drengur gerir svo, sem
fyrir hann var lagt og veit ekkert hvað gerist;
en það heyrir hann, að fátt verður um kveðjur
með Sigurði og stigamönnum, og það þykist hann
skynja, að þeir veita honum aðför. Finnur dreng-
urinn það, að Sigurður tekur þrívegis snögg við-
brögð og segir honum síðan að skríða niður
undan kápunni. Sá drengur þá, að stigamennimir
liggja allir í dauðateygjum, og fossar blóð úr
þeim öllum á sama stað hjá viðbeininu. Reif svo
Sigurður þar upp mosa, sem stigamennimir voru
fallnir og huldi með hræ þeirra og fór svo leiðar
sinnar. Sigurður hafði lært að skilmast erlendis,
og kom sú list bæði honum og fylgdarmanni
hans að góðu liði í þetta sinn. Það ætla menn,
að Sigurður hafi verið grafinn fram undan kirkju-
dyrunum á Kvennabrekku i Dölum og er það til
marks um það, að árið 1846, þegar mislinga-
sóttin gekk, var þar jarðað lik á sama stað, því
leiðið var sokkið og sást ekki, fannst þar kista
með látúnsplötu á bakinu, og voru högguir á
hana stafimir S. V. þá var prestur á Kvenna-
brekku síra Benedikt Þórðarson, sem nú er á
Brjánslæk, og sem saga þessi er tekin efl’r
hann mældi hliðarfjöl eina úr kistunni, og var
hún á efri brún 3% alin dönsk að lengd.
I
Kirkjustaður undir Heklauhrauni,
Einhvem tíma gengu skólapiltar nokkrir frá
Skálholti heim til sín um jólin að fjallbaki austur
á Síðu og í Skaptártungu. Þeir fóru hinn sama
veg suður aftur í góðu veðri. En þegar þeir komu'.
vestur í Hekluhraun, hvarf einn þeirra snögglega,
svo að þeir vissu ekkert hvað af honum varð.
Leituðu þeir hans lengi en fundu ekki og hurfu,
Stundu seinna sat Neita og undraði sig
yfir þessum tveim verum, sem höfðu setið
allt kvöldið án þess að mæla orð frá
munni, en stóðu nú umvafin örmum hvorra
annarra og kysstust.
Heima í gistihúsinu varð mikill óróleiki
vegna Guðrúnar, sem allir bjuggust við
að væri að berjast við hamslaust veðrið.
En undrunin varð mikil, þegar hún loks
kom í fylgd með ókunnum manni og það
fyrsta, sem þau óskuðu eftir var hraðsam-
tal við Reider lögmann í Stokkhólmi.
Gestgjafinn heyrði sjálfur á samtalið.
„Halló! Er það Reider lögmaður. Það er
Sholth verltfræðingur. Konan mín og ég
höfum komið okkur saman um að ónýta
skilnaðinn.“
Og Bertil lagði heyrnartólið á og faðm-
aði Guðrúnu að sér.
Dyrnar opnuðust og gamli þjónninn
kom inn. Þegar hann sá þau saman, átt-
aði hann sig og flýtti sér út. Hann brosti
ánægjulega og tautaði við sjálfan sig: „Ég
hefi farið nærri því, þegar ég hélt, að það
mundi lagast..“