Vikan - 27.07.1944, Síða 11

VIKAN, nr. 30, 1944
11
Framhaldssaga:
Qamla konan á Jalna
Eftir MAZO DE LA ROCHE.
17
,,Vitanlega,“ sagði Aðalheiður hjartanlega,
„sérhver sonur mundi vera þakklátur þeim föð-
ur, er vísaði honum á rétta braut. Það er sá
drengur, sem hefir verið í of miklu eftirlæti, er
gerir föður sínum skömm."
Magga stóð upp af legubekknum. ,,Ef þú ætlar
að tala um það, amma, þá get ég ekki verið
hér inni.“
Amma hennar horfði vingjamlega á haria. ,,Þú
ert búin að drekka teið þitt — já, já, telpa mín,
farðu þá bara. Ég ætla mér nú einu sinni að
segja það, sem mér sýndist."
Magga gekk hægt út úr stofunni, en hinir
þyrptust í kringum Aðalheiði, er ýtti fram neðri
vörinni og starði fram fyrir sig. Renny var mjög
eftirtektarsamur á svipinn og horfði á hendur
sinar, sem hann kreppti saman.
Allt í einu sneri amma hans sér að honum og
spurði: „Hvar varstu um nóttina eftir daginn,
sem þú fórst til þess að skila hestinum?“
Hann leit framan í hana, en svaraöi ekki.
Svo sneri hún sér að Filippusi.
„Veiztu, hvar sonur þinn var þá nótt?“
,,Já,“ svaraði Filippus. „Það veit ég vel. Við
þurfum ekki að tala um það, mamma.“
„Þú veizt það,“ sagði hún æst. „Þú veizt
ekkert! Þú veizt ekkert meira en þessum unga
kvennabósa hefir þóknast að segja þér.“
„Ég veit, að hann svaf um nóttina á bæ, sem
er um tíu míiur frá bæ Ferrier.”
„Já — en hjá hverjum svaf hann?“
„Hann svaf hjá stúlku — þeirri eldri af þeim
tveim, sem hafa valdið óhamingju Maurice.“
Móðir hans leit æf til Renny, sem horfði á hana
með stirnuðu brosi.
Þegar Filippus sleppti orðinu, lét Sir Edwin í
ljós viðbjóð sinn með upphrópun, og hann strauk
sér órólega um skeggið. Lafði Buckley setti upp
svip, sem sýndi, að hún var stórlega hneyksluð.
Nikulás gaf frá sér hljóð, sem gat bæði verið
hlátur og kveinstafir. Ernest, roðnaði og muldr-
aði: „Guð minn góður!“ Maria greip andann á
lofti og beit svo í vörina með hvítum tönnunum,
og Malaheide Court, sem sat einn á legubekk,
lægði fæturna í enn meiri kross og fiktaði við
demantsnæluna í bindi sínu.
„En sveitalegt!“ muldraði hann. Aðalheiður
skalf af geðshræringu. Hún hafði búið sig undir
að lenda í dásamlegu rifrildi við Filippus. Hún
hafði búið sig undir að halda hvassa ræðu yfir
fjölskyldunni. Henni fannst á þessari stundu hún
vera sigruð, svikin, rænd áhrifavaldi sinu. En
þegar hún kom aftur auga á drenginn, sem leit á
hana með stirnuðu glotti, lifnaði hún við.
Hún beygði sig fram á móti honum og studdist
við staf sinn.
„Jæja,“ sagði hún ískrandi vond, „svo að þú
bjargaðir þér með því að skrifta fyrir ræflinum
honum föður þínum!“
Hann svaraði ekki.
„Hefirðu misst málið, eða hvað?“ spurði hún
æf. „Geturðu ekki gert eitthvað annað en að
sitja þarna og glotta að ömmu þinni? Ég þori
að veðja, að þú hefir getað sagt eitthvað við
þessa kvensnift! Þú hefir áreiðanlega sagt eitt-
hvað til að sleikja þig upp við hana! Hvar lástu
með henni, það þætti mér gaman að vita! Svona,
talaðu! Hættu að glotta svona og segðu mér,
hvar þú lást með skjátunni!“
„1 heyinu,“ svaraði hann hreinskilnislega. „1
nýslegna heyinu.“
Forsae'a* Sagan gerist á Jalna 1906.
® Þar býr Whiteokfjöiskyid-
an. Gamla frú Whiteok er orðin fjörgömul,
en er þó hin emasta. Filippus sonur hennar
tók við jörðinni. Hann er tvíkvæntur. Átti
Margréti og Renny með fyrri konunni.
Eden og Piers heita bömin, sem hann á
með seinni konunni, Maríu. Nikulás og Em-
est em bræður Filippusar, ókvæntir. Vera
er vinkona Margrétar, aem ætlar að gift-
ast Maurice Vaughan á næstunni. Maurice
segir Renny frá því, að hann muni eignast
bam með Elvim Grey, sem býr með frænku
sinni í þorpinu. Renny talar við frænkuna,
leyndardómsfulla konu, sem lofar að spá
fyrir honinn. Systir Filippusar og maður
hennar koma frá Englandi, ásamt Mala-
heide Court. Hann er frændi gömlu frúar-
innar, Aðalheiðar, og vinnur tiltrú hennar,
en er illa þokkaður af öðrum. Robert Vaug-
han finnur bam á tröppimum hjá sér og
það kemst upp að Murice á það. Filippus
verður öskureiður og fer heim til hans með
bræðmm sínum. Vaughan-hjónin em ör-
vingluð. Magga, sem hefir líka komizt að
því, er yfirbuguð af sorg, hún lokar sig inni
í herbergi sínu og vill ekki sjá nokkum
mann. Allt er gert til þess að lokka hana út,
en ekkert dugar. Maurice kemur að Jalna I
örvæntingu sinni og grátbiður Möggu um
að fyrirgefa sér, en ekkert dugar. Renny,
sem hefir orðið undarlega hrifinn af
frænku Elviru í eina skiptið, sem hann hafði
séð hana, hefur nú leit að þeim stúlkum.
Hann finnur þær, þar sem þær búa í þorpi
einu hjá frænda þeirra, Bob. Hann er hjá
þeim það, sem eftir er dagsins og hjálpar
til við að koma heyinu í hlöðu. Um kvöldið
spáir Lúlú fyrir honum í tebolla. Renny
sefur um nóttina í hlöðunni. Hann skilur
við stúlkumar næsta morgun. Lúlú bannar
honum að koma aftur. Renny kemur heim
illa útleikinn og með hestinn, sem Ferrier
vildi ekki taka við. Filippus spyr hann,
hvar hann hafi verið mn nóttina, en Renny
er tregur að segja frá því; faðir hans hefir
þó einhver gruni um það. Að lokum viður-
kennir Renny það fyrir föður sínum, að
hann hafi sofið hjá Lúlú. Malaheide kemst
að því og segir Aðalheiði frá því. Hún
hlakkar nú til að segja fjölskyldunni frá
því hneyksli.
„I heyinu!“ kveinaði Ágústa. „Whiteoak! 1 hey-
inu — eins og mddalegur sveitamaður!“
„Hann ætti að fá hýðingu!“ sagði Nikulás.
„Við verðum að vona, að það fréttist ekki,“
sagði Ernest. „Það væri nú matur fyrir kjafta-
kerlingarnar!“
Filippus sagði við móður sína: „Hvernig veiztu
þetta?“
„Ó, ég frétti allt! “ svaraði hún.
„Ég hefi min ráð! Ég hefi ekki lifað árang-
urslaust þessi áttatíu ár hér á jörðunni!“
„Mér finnst, þú ættir að segja mér frá því,“
sagði hann.
Renny sneri sér æstur að honum. „Það skal ég
segja þér! Nei, — það -er bezt að hann segi þér
það sjálfur — spurðu Malaheide frænda!“
„Þú eignar mér skarpskyggni, sem ég á ekki
til,“ svaraði Malaheide.
„Ef þig langar til að vita það,“ sagði Aðalheið-
ur, „þá skal ég segja þér það. Það var Mala-
heide, sem komst að því. En aðeins af því, að
ég bað hann um það. Sjálfur hafði hann engan
áhuga á því — er það kannske, Malli?“
Það var það, sem Malaheide sízt af öllu vildi,
að hluttekning hans í afhjúpun málsins yrði
opinberuð. Hann beit í neðri vörina og sagði
fyrirlitlega:
„Góða frænka, viltu ekki vera að blanda mér
inn í þetta mál. Það ýmislegt, sem nauðsyn-
legra er að ræða.“
Ágústa greip framí: vÞað ætti að neyða þær
til þess að flytja, burt úr sveitinni, þessar kvens-
ur. Að hugsa sér að þær skuli valda þvi, að tveir
unglingspiltar glata sakleysi sínu!“
Filippus sagði alvarlega: „Ég finn, að afsökun
Renny í máli þessu er> sú, að hitt, sem gerðist
hefir raskað hugarró hans. Það er mjög leitt.
En hann hefir heiðarlega meðgengið allt. Nú
skulum við ekki minnast meira á það.“
Hann tók upp pípu sína og fór að troða í
hana.
„Þú ert alltof hneigður fyrir það, Filippus, að
láta hlutina eiga. sig,“ sagði Nikulás. „Þegar
drengnum var vikið úr skóla á síðasta misseri,
hvað gerðir þú við það tækifæri? Ekkert. Ekki
neitt.“
„Og hver er árangurinn,“ sagði Ernest, „að
hann hefir verið látinn eiga sig', svo að við not-
um orð Nikulásar!"
„Synir mínir hefðu verið muldir mélinu smærra,
hefði þeim verið vikið úr skóla," sagði Aðal-
heiður. „En við þína syni er dekrað og —.“
„Það er alveg eins mikið mannsefni í sonum
mínum eins og þínum —,“ sagði Filippus reiður.
„En hefir hann líka geðstillingu ?“ spurði
Ágústa.
„Drottinn minn dýri!“ sagði Filippus. „Hefir
fjölskylda okkar nokkum tíma verið fræg fyrir
geðstillingu ? Voru Courtarnir geðstilltir menn?
Hvernig eru sögurnar, sem mamma og Malaheide
hafa svo gaman af að segja frá um lífið, sem
þau lifðu á lrlandi?“
Aðalheiður hélt áfram: „Það var ekki skert
svo mikið sem eitt hár á höfði sonarsonar míns,
eftir að honum var vikið úr skóla. Það olli því,
að honum fannst hann vera sinn eiginn herra!
Hann gerði aðeins það, sem honum sjálfum þókn-
ast, án nokkurrar virðingar fyrir þér eða öðrum!
En ég segi, að eitthvað verður að gera vegna
þessa atburðar. Og það ert þú, sem verður að
hefjast handa. Þú hefir verið meyr nógu lengi!“
Hin létu í ljósi ánægju sína. Þau horfðu ásök-
unaraugum á Filippus. Hann fór að velta því
fyrir sér, hvort hægt væri að lasta hann fyrir
athæfi Rennys. Hann tottaði pípu sína dálitla
stund; svo sagði hann gremjulega við son sinn:
„Ég vildi óska, að þetta hefði aðeins verið okkar
á milli. En eins og nú stendur — þá finnst mér
ekki þú mega vera meira með Maurice, þangað til
þú ferð aftur í skólann. Hann virðist hafa ill
áhrif á þig.“
„Ekki vera með honum!“ endurtók Renny.
„Hvað áttu við með því?“
„Ég á við, að þú mátt ekki fara til hans —
ekki hitta hann.“
„Það er rétt,“ sagði Nikulás ánægður.
„Skaði, að þú skulir ekki hafa sagt þetta fyrir
löngu, Filippus," sagði Ernest.
„Maurice hefir frá upphafi haft skaðleg áhrif
á Renny,“ sagði Ágústa.
Renny sagði ákafur: „Þetta er hlægilegt! „Við
Maurice getum ekki hætt að sjást! Við erum
nábúar við erum vinir — hvemig ættum við
að komast hjá því að hittast?1'
Aðalheiður barði stafnum í gólfið. „Með þvi að
gera, eins og þér er sagt — einu sinni á ævinni
— þú litli þverúðugi flakkari! Áður en við vitum
af liggur líklega krakki fyrir utan dyrnar á
Jalna líka!“